เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 68 ฉันจะย้ายไปอยู่ข้างนอก
บทที่ 68 ฉันจะย้ายไปอยู่ข้างนอก
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอยหลังไปทีละนิด เธอนึกไม่ถึงเลยว่า เจียงหยู่เทียนจะกล้าดักทำร้ายเธอตอนเวลาเลิกเรียน
นักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมา เมื่อเห็นพวกเขาต่างพากันเดินหนีไป ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง
"นี่พวกหล่อนจะทำอะไร?"
"กลัวเหรอ? เมื่อกี้เธอยังปีกกล้าขาแข็งอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?
เจียงหยู่เทียนที่ยืนกอดอกอยู่ ผลักเธอชนเข้ากับกำแพงอย่างแรง
"เธอไม่กลัวอะไรเลยไม่ใช่เหรอ?"
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด
"นี่หล่อนจะทำอะไร? พ่อบ้านยังรอฉันอยู่ข้างนอกนะ ถ้าฉันยังไม่ออกไป เขาจะต้องเข้ามาตามหาฉันแน่"
สีหน้าของเจียงหยู่เทียนร้ายกาจขึ้นมาเลยทันที
"นี่เธอขู่ฉันเหรอ?"
"ที่ฉันพูดเป็นความจริง หรือว่าหล่อนรู้สึกว่า ถึงแม้จี้จิ่งเชินจะรู้เรื่องนี้ก็ไม่เป็นไร?"
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่หล่อน และเพื่อนของหล่อนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
"นี่พวกหล่อนลืมจุดจบของอู๋เมิ่งเซวียนแล้วเหรอ? พวกหล่อนไม่กลัวเหรอ?"
เธอพูดด้วยเสียงเข้ม อย่างน่ากลัว
พวกหล่อนต่างชะงักไปชั่วครู่ ก่อนหน้านี้ที่อู๋เมิ่งเซวียนรังแกเวินเที๋ยนเที๋ยน อีกไม่กี่วันต่อมาบริษัทของบ้านหล่อนก็ถูกเอ็มไอกรุ้ปของจี้จิ่งเชินควบรวมกิจการ และหล่อนก็ถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยไป"
พวกหล่อนยังจำสภาพของหล่อนตอนนั้นได้อยู่เลย เมื่อได้ยินคำพูดของเวินเที๋ยนเที๋ยนพวกหล่อนต่างพากันหวั่นไหว
เจียงหยู่เทียนเทียนเมื่อเห็นทีท่าใจฝ่อของเพื่อน หล่อนโมโหจนบีบมือแน่น
"กลัวทำไม? เธอก็แค่ขู่!"
หล่อนกัดฟันแล้วมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
"เล่ห์เหลี่ยมของเธอฉันเคยเจอมาตั้งเยอะแล้ว!"
พอพูดจบ หล่อนก็เตะไปตรงขาของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกไม่ถึงว่าหล่อนจะลงมือทำร้ายเธอทันที เธอรีบหลบ แต่ก็ไม่ทัน เธอถูกเตะจนเซไปข้างหลังหลายก้าว เข่าเธอปวดเสมือนกระดูกข้างในมันร้าว
สีหน้าของเธอค่อยๆซีดลง และมีเหงื่อไหลซึมออกมาตาตัว
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้นปากแน่น เงยหน้ามองเจียงหยู่เทียนด้วยแววตาแหลมคม
เจียงหยู่เทียนถูกมองจนใจหล่อนหวั่น หล่อนเดินเข้าไปคว้าผมเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างแน่น
"วันนี้เธอได้เจอดีแน่"
หล่อนพูดพร้อมเงือบมือจะตบลงบนใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่ยังไม่ทันที่มือหล่อนจะเเตะหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน ตัวหล่อนก็ยืนชะงักไปอย่างกะทันหัน
แล้วในมุมตึกของอาคารเรียน ก็เหลือเพียงแต่เสียงไฟฟ้าช็อต
เจียงหยู่เทียนแข็งทื่อนิ่งอยู่กับที่ เครื่องช็อตไฟฟ้าดันอยู่ตรงหน้าท้องหล่อน
สีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนซีดเผือด มือทั้งคู่ของเธอสั่นเบาๆ แต่แววตาของเธอกลับแน่วแน่
"โอ้ยยยยย เจ็บ นี่เธอกล้า!"
วินาทีต่อมาหล่อนกรีดร้องออกมาอย่างเสียงดัง แล้วล้มลงไปนอนกับพื้น
สภาพของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่จับเครื่องช็อตอยู่ทรุดโทรมเล็กน้อย แต่สีหน้าเธอกลับแนบนิ่ง
คนที่เหลือตกใจจนลืมตากว้าง มองเธออย่างหวาดกลัวไม่กล้าเข้าใกล้
บริเวณรอบๆเงียบสนิท เหลือเพียงแต่เสียงร้องอย่างน่าเวทนาของเจียงหยู่เทียน
เวินเที๋ยนเที๋ยนลดมือลง เช็ดเม็ดเหงื่อที่อยู่ตรงหน้าแล้วเก็บกระเป๋า
"ฉันจะกลับล่ะ"
พอพูดจบ เธอก็เดินจากไป
คนที่ยืนขวางทางอยู่ต่างรีบหลีกทางให้ ไม่กล้าขวางเธออีกต่อไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัว เมื่อเธอเดินออกมาได้สักระยะ
ถ้าวันนี้พ่อบ้านไม่ได้ให้เครื่องช็อตไฟฟ้าเธอ เธอไม่กล้าคิดว่าวันนี้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง
พ่อบ้านที่อดใจรอไม่ไหว เดินเข้ามาตามหาเธอ
เมื่อเห็นสภาพเธอ เขาตกใจจนรีบวิ่งเข้ามาหาเธอ
"คุณหนูเจียงเกิดอะไรขึ้นกับคุณครับ? เกิดอะไรขึ้น? "
ถึงแม้เธอจะไม่ได้บอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็สังเกตความผิดปกติได้จากแววตา และสีหน้าที่ซีดเผือดของเธอ
เธอเห็นพ่อบ้านถึงได้ถอนลมหายใจอย่างโล่งอก แล้วส่งรอยยิ้มเบาๆให้เขา
"ฉันไม่เป็นไรค่ะ พ่อบ้านเรากลับกันเถอะ"
พ่อขึ้นรถ เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปยังมือข้างขวาของเธอที่ยังสั่นไม่หยุด เธอจึงกุมมันแน่นด้วยมือข้างซ้ายเพื่อลดอาการสั่น แล้วเธอถึงได้พูดขึ้นว่า:
"พ่อบ้านคะ ขอบคุณสำหรับของขวัญวันนี้นะคะ
พ่อบ้านมองเธออย่างประหลาดใจจากกระจกด้านหลัง
"คุณหนูจะต้องรู้จักฟ้องป้องตัวเองนะครับ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง
"ค่ะ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกอีกแล้วค่ะ"
อีกด้านหนึ่ง เจียงหยู่เทียนที่อาการดีขึ้น ถูกคนพยุงขึ้นอย่างน่าลำบาก
แขนขาของหล่อนอ่อนแรงจนไม่สามารถยืนๆได้ แต่แววตาของหล่อนกลับฉายโหดเหี้ยมอย่างแรงกล้า
"ฉันจะฆ่ามัน! ฉันจะฆ่ามัน! มันต้องชดใช้กับสิ่งที่มันทำกับฉัน"
กลางดึก ณ บ้านตระกูลจี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงนั่งรออยู่ในห้องรับแขกที่เงียบสนิท พ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกได้ถึงความผิดปกติในตัวเธอตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน
เมื่อแสงไฟรถสาดส่องเข้ามาในบ้าน
จี้จิ่งเชินก้าวลงมาจากรถ ด้วยสีหน้าเย็นชาไร้ความอบอุ่น
สองสามวันมานี้เขาหลบหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนมาโดยตลอด เพราะเขารู้ว่าเธอไม่อยากเห็นหน้าเขา และเขาก็ไม่รู้ว่าในใจเขาที่แท้จริงแล้วคิดยังไงกับเธอกันแน่
เธอใช้กลอุบายเล่ห์เหลี่ยมทุกอย่างก็เพื่อให้เขาแต่งงานกับเธอ
และเขาก็รู้ดีว่าสิ่งที่เธอแสดงออกมาทั้งหมดนั้นล้วนแต่เป็นสิ่งที่เธอสร้างขึ้นเพื่อหลอกเขา มันไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเธอ
แต่เขาก็ห้ามใจตัวเองไม่ให้เป็นห่วงเธอไม่ได้
ห้ามใจตัวเองไม่ให้มองเธอไม่ได้
แค่เห็นน้ำตาเธอ ใจเขาก็ขมขื่นอย่างบอกไม่ถูก
ทั้งๆที่ เขาเจอเทียนเทียนที่เขาตามหามานานตั้งสิบสองปีแล้วก็ตาม
มันไม่ได้เป็นไปตามแผนการที่เขาวางไว้ เขาควรจะขับไล่เจี่ยงเนี่ยนเหยาออกไปจากบ้านตระกูลจี้แล้วรับเทียนเทียนเข้ามาอยู่แทน
แต่ลำพังเพียงแค่เขาคิดว่าเธอจะไปอยู่กับผู้ชายอื่นเมื่อพ้นสายตาของเขา
เขาก็ห้ามไฟโทสะที่อยู่ในใจเขาไม่ได้
นี่ไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิดไว้เลย
ไม่รู้ว่าเธอเขามาควบคุมใจเขาเงียบๆตั้งแต่เมื่อไหร่
จี้จิ่งเชินถามพ่อบ้านเช่นเคย ตอนเขาเดินเข้าบ้าน
"เธอนอนหรือยัง?"
ทั้งๆที่เขาเป็นเจ้าของปราสาทนี้แท้ๆ แต่กลับต้องรีบออกจากก่อนที่เธอจะตื่น และรอจนเธอหลับถึงจะกล้ากลับมา แต่สิ่งที่น่าตลกที่สุดก็คือ ทุกวันหลังจากที่ออกจากบ้านไป เขาจะย้อนกลับมาเพื่อแอบมองเธอที่หน้าต่างทุกครั้ง แล้วถึงจะออกไปทำงาน
จี้จิ่งเชินรู้ว่าสิ่งที่เขาเป็นอยู่นั้นมันผิดปกติ แต่เขาก็ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้
ถ้าหากวันไหนที่เขาอยู่ที่ห้องรับแขก เธอคงจะไม่ยอมลงมาชั้นล่าง แม้กระทั่งตอนที่พวกเขาเจอกันด้วยบังเอิญ เธอก็จะรีบหันหลังแล้ววิ่งหนีไปเลยโดยทันที
จนเขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเธอ เพียงแค่คิดถึงแววตาโกรธแค้น และเกียดชังที่เธออาจมองมา เขาก็แทบจะเป็นบ้า!
เมื่อเขาก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้าน พ่อบ้านถึงได้ตอบกลับมาว่า:"คุณหนูเจี่ยงรอคุณผู้ชายอยู่ตรงห้องรับแขกครับ"
จี้จิ่งเชินหยุดชะงักทันที เขาหันหลังแล้วเดินหนีไปอย่างใจฝ่อทันที เตรียมจะเดินกลับไปนั่งรอที่รถอีกสักพัก
แต่พ่อบ้านกลับพูดขึ้นอีกว่า:"เธอรอคุณผู้ชายอยู่ครับ"
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว
"รอผมทำไม?"
"ไม่แน่ใจครับ แต่คุณหนูเจี่ยงนั่งรอที่ห้องรับแขกตั้งแต่กลับมาแล้วครับ"
จี้จิ่งเชินไตร่ตรองครุ่นคิดชั่วครู่ แล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขก
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาห้องรับแขกหันหลังเมื่อได้ยินเสียงเดิน
เขาไม่ได้ยินเสียงกรีดร้อง และเธอก็ไม่ได้วิ่งหนีเขา ดีมาก
จี้จิ่งเชินคิดในใจ แล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงจุดที่ห่างออกจากเธอประมาณสามก้าวด้วยสีหน้าเย็นชา
แบบนี้ เธอคงจะไม่กลัวแล้วสินะ?
เขาคิดในใจ แต่กลับรู้สึกไม่พอใจตัวเองขึ้นมาทันที ทำไมเขาต้องใส่ใจความรู้สึกของเขามากขนาดนี้ด้วย
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเข้ม สีหน้าของเขาดูตึงเครียดมากขึ้น เหมือนกำลังโมโหอะไรบางอย่างอยู่
"คุณรอผมมีเรื่องอะไร?"
เขาพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่เพราะท่าทีที่แข็งกระด้างของเขา เลยทำให้น้ำเสียงของเขาดูเหมือนจะไม่พอใจไปด้วย
ยิ่งทำให้เขาไม่พอใจตัวเองขึ้นมา เมื่อเขาตระหนักถึงสิ่งนี้ ยิ่งทำให้เขาไม่พอใจตัวเองขึ้นมา
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่ได้ใส่ใจกับมันนัก
เธอพูดด้วยน้ำอย่าเชื่องช้าว่า:"ฉันอยากย้ายไปอยู่ข้างนอก"