เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 283 เราไม่ได้เลิกกัน
บทที่ 283 เราไม่ได้เลิกกัน
ฉวีช่วยฉินกลับเข้าห้อง ปิดประตูเงียบๆ
หันไป พูดกับจี้ยี่หยัน “ทำไมลูกไม่เอาเรื่องจริงบอกปู่ไป?”
จี้ยี่หยันส่ายหัว
“เรื่องนี้คนรู้น้อยยิ่งดี”
“อายุปู่ก็มากแล้ว ถ้าเขาไม่ทันระวังปากพล่อยขึ้นมา ถึงตอนนั้นเราจะจบเห่ได้”
ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ฉวีช่วยฉินที่เอาลูกชายตัวเองเป็นกระดูกที่สำคัญตลอดมาจึงพยักหน้า
“ในเมื่อแบบนี้ งั้นแม่จะไม่บอกเขา”
มุมปากจี้ยี่หยันมีรอยยิ้มอย่างพอใจ เข้าไปพูด “ตอนนี้บอกผมมา เถ้ากระดูกจริงๆอยู่ที่ไหน?“
ตอนที่จี้ยี่หยันกับฉวีช่วยฉินปิดบังจี้หยวนวู่ย้ายเถ้ากระดูกของหลิ่วถิง จี้หยวนวู่ดันมาที่ห้องใต้ดินบ้านตัวเอง
ผ่านมุมมืดที่ทางเดิน จี้หยวนวู่เดินช้ามาก เสียงเท้าเดินก็เบา
มีแค่เสียงไม้เท้า ไม่หยุดตีที่พื้น ช้าๆและมีจังหวะ
เดินไปพักหนึ่ง เขาจึงมาที่หน้าห้องที่อยู่ท้ายสุด
หน้าประตูมีที่ล็อกใหญ่ๆสองอัน ไม่มีกุญแจก็เปิดไม่ได้
จี้หยวนวู่ยืนอยู่ห้องพักหนึ่ง จึงหยิบกุญแจในกระเป๋ากางเกงตัวเอง เปิดตัวล็อกข้างบน ดันประตูไป
ไม่ถึงวินาที แสงจากข้างนอกสาดส่องเข้ามา ส่องเป็นประกายไปที่ห้อง
ห้องว่างเปล่ามีของไม่กี่อย่าง
เตียงหนึ่งเตียง และมีเก้าอี้หนึ่งตัว
นี่คือทั้งหมด เป็น“คุก”อย่างหนึ่งเกี่ยวกับสิบสองปีของหลิ่วถิงและแปดปีของจี้จิ่งเชิน
และตอนนี้คนที่นั่งอยู่ด้านใน คือจี้คาง
ไม่เจอแค่ไม่กี่วัน หน้าที่หนวดของเขาก็ยาวแล้ว ปิดคลุมคาง
ผมยุ่งไปหมด เสื้อผ้าที่ตัวมีสิ่งสกปรกติด แต่ไม่สามารถทำความสะอาดได้ทันเวลา มองไปดูอนาถมาก เหมือนกับขอทานที่ข้างถนน
กระนั้น ก็เหมือนขอทานที่เป็นอิสระ
ได้เสียงประตู เขาหันมามอง
เพราะว่าไม่มีคนคุยกับเขามานาน สายตาดูหม่นลงเล็กน้อย มองไปที่ตัวจี้หยวนวู่
มองเห็นจี้คางตรงหน้าตอนนี้ หน้าของจี้หยวนวู่กลับไม่มีความเห็นและสงสาร
กลับกัน มีแต่ความรังเกียจและไม่พอใจ
เขาเดินเข้าไป เดินไปตรงกลางห้อง มองจี้คางแล้วพูด
“คุณอยากออกไปจากที่นี่เหรอ?”
จี้คางไม่พูด สายตามองเขาหม่นๆ
ดูท่าทางเขาที่ดูโง่ สายตาจี้หยวนวู่ดูรำคาญมากขึ้น
เขามองจี้คางแล้วพูด “ตอนแรกเป็นคุณที่เอาจี้จิ่งเชินจากข้างนอกรับเข้ามา และเป็นคุณเอาพวกเขาออกไปจากที่ส่วนตัวนี่”
“ทั้งตระกูลจี้ คุณคือคนที่ดีกับพวกเขาที่สุด หลิ่วถิงมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งเสมอมา จะต้องบอกความลับที่มีแค่เธอเองรู้แน่กับคุณ”
เสียงเขาเยือกเย็น ใช้น้ำเสียงออกสั่ง “งั้นตอนนี้บอกผมมา คุณยังเก็บของอะไรเธอไว้?พูดบอกผมมา!”
จี้คางได้ยินเขาพูด กลับยิ้มออกมา
เขาเงยหน้า ยิ้มอย่างบ้าคลั่ง
“เป็นผมที่ข่มขืนเธอ!เธอจะมีความรู้สึกให้ผมได้อย่างไร?”
“เป็นผม!ข่มขืนเธอ!”
เขากัดฟันแน่น พูดคำนี้ไปมาไม่หยุด
จี้หยวนวู่ขมวดคิ้วไม่พอใจ
“หุบปาก!แค่คุณบอกผมมา ผมให้คุณไปจากนี่ได้!”
แต่ว่าจี้คางกลับเหมือนฟังไม่เข้าใจ ไม่ตอบกลับอะไรอยู่นาน ยังพูดไปมาไม่หยุด
จี้หยวนวู่มองท่าทางเขาแบบนี้ สายตายิ่งรังเกียจชัดเจนมากขึ้น ขึ้นเสียงไม่พอใจและตวาดออกมา
“คุณไม่เข้าใจที่ผมพูดเหรอ?โง่ตั้งแต่เด็ก!ตอนนั้นผมไม่ดูคุณดีๆ น่ะถูกแล้ว!”
“ตอนนี้สำหรับผมแล้ว ของที่มีค่าของคุณอย่างเดียว ก็คือบอกพวกเรามา หลิ่วถิงได้บอกคุณไหมอะไรเกี่ยวกับข่าวของเธอ!”
“มีอะไร จะไปข่มขู่จี้จิ่งเชินได้?”
เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของจี้คางหยุดลง พูดว่า “ผมไม่มีทางบอกพวกคุณ ให้พวกคุณไปข่มขู่จี้จิ่งเชินอีก”
ได้ยินประโยคนี้ หนาของจี้จิ่งเชินก็ดุร้ายยิ่งขึ้น
เขาโกรธจนยกไม้เท้าในมือขึ้นมา ตีไปที่ตัวจี้คางทันที
ไม้เท้ากระแทกไปที่หลังเขา เกิดเสียงหดหู่ออกมา
จี้คางถูกเขาตีจนสั่น แต่ไม่โต้ตอบ
จี้หยวนวู่ไม่หยุดไม้เท้าในมือตัวเอง ตีไปที่ตัวเขาเรื่อยๆ เสียงทิ่มเข้าไปในหู
“ตกลงคุณจะพูดไหม!ตอนนี้ทั้งตระกูลจี้ อยู่ที่คุณคนเดียว!”
“โง่จริงๆเลย!ของไร้ประโยชน์!”
“คุณไม่พูดอีก ผมจะตีคุณให้ตาย!ขังคุณจนตายไปเลย!”
จี้คางไม่หลบ และก็ไม่ตอบสนองอะไร
ได้ยินคำนี้ จู่ๆเงยหน้าขึ้น ยื่นมือไปผลักจี้หยวนวู่!
จี้หยวนวู่กลับคิดไม่ถึงว่าลูกชายที่ขี้ขลาดของตัวเอง ในตอนนี้จะตอบโต้ตัวเอง!
เขาโกรธจนหน้าหม่น ยกไม้เท้าในมือขึ้นมา แทงไปแรงๆ
แต่ยังไม่ทันไปที่ร่างของจี้คาง ก็ถูกมือหนึ่งคว้าไว้!
จี้คางออกแรงสะบัดออก จี้หยวนวู่ถอยหลังไปสองสามก้าว เท้าไม่มั่นคง ล้มลงไป
เขาเบิกตาขึ้นอย่างตื่นตระหนก หัวชนที่ขอบหัวเตียงด้านหลัง!
ร่างขอจี้หยวนวู่แข็งทันที พักหนึ่งจึงค่อยๆนั่งลงที่พื้น
เลือดสดไหลออกมาไม่หยุด
แต่ในตอนนี้ เขายังคงยกมือที่สั่น ชี้ไปที่จี้คาง เหมือนไม่หยุดต่อว่าเขา
จี้คางจับไม้เท้าในมือแน่น มองเขาอยู่ไกลๆ กลับไม่ได้เข้าไปช่วย
มือของจี้หยวนวู่ค่อยๆสั่นขึ้นมา ผ่านไปนาน ในที่สุดก็หมดแรงก้มหน้าลงไป
สองตาเบิกโต มองเขาอย่างไม่ชอบใจ
ทั้งกระบวนการนี้ จี้คางเอาแต่ดูอยู่ข้างๆ ไม่ขยับ
จนจี้หยวนวู่ไม่มีลมหายใจ ในที่สุดก็ลุกขึ้นมา หันเดินออกไปข้างนอก ค่อยๆไปจากตระกูลจี้
ส่วนอีกด้านหนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแผนการรับซื้อของบริษัทเอ็มไอกรุ้ปกับตระกูล ก็ตะลึงเช่นกัน
ในหัวใจของเธอ แทบจะคิดไม่ถึง จี้จิ่งเชินจะมีวันที่ล้มลงแบบนี้
เธอออกมาจากตระกูลหล่อน เดินไปที่ประตูใหญ่
กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ เงยหน้าไป กลับเห็นจี้จิ่งเชินยืนอยู่ข้างประตู
เขาสวมชุดกันลมสีดำ ท่าทางผอมลง มองไปดูโดดเดี่ยว สายตาเอาแต่จ้องเธอ
นี่คือหลังจากครั้งที่แล้วที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกับเขาเลิกกัน เป็นครั้งแรกที่เห็นเขา
เท้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่หยุด เดินออกไปด้านนอกต่อ
“คุณมาทำอะไรอีก?”
จี้จิ่งเชินตามอยู่ด้านหลัง
“สองสามวันนี้คุณอาจจะมีอันตราย ผมเลยมาปกป้องคุณเอง”
“ฉันจะมีอันตรายอะไรได้?”
จี้จิ่งเชินเม้มปาก ไม่พูดอะไร
แต่แป๊บเดียว เขาก็คิดถึงสองสามวันก่อนที่ตัวเองสัญญากับเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ผมข่มขู่จี้ยี่หยันแล้ว ช่วงนี้พวกเขาจะลงมือมาที่คุณได้”
ได้ยินคำนี้ เท้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็หยุดลง หันไปมองเขา
“คุณจะตามฉันไปแบบนี้ตลอดไหม?”
จี้ยี่หยันกลับยืนหยัดพูด “ในตอนที่คุณไปและเลิกทำงาน ผมจะตามคุณไปข้างๆตลอด”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับขมวดคิ้ว หันไปมองเขา
“จี้จิ่งเชิน ครั้งที่แล้วฉันน่าจะบอกคุณไปแล้ว ฉันไม่หวังว่าตอนที่เราเจอกันอีก สถานการณ์จะยิ่งแย่ขึ้น”
“ถึงเราจะเลิกกันแล้ว แต่……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังพูดไม่จบ ถูกจี้จิ่งเชินจับแขนไว้
สายตาเขามุ่งมั่นมาก
“พวกเราไม่ได้เลิกกัน”