เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 284 ความสัมพันธ์ลึกซึ้งยากที่จะลืม
บทที่ 284 ความสัมพันธ์ลึกซึ้งยากที่จะลืม
สายตาของจี้จิ่งเชินยังยืนหยัด ดึงมือของเธอแน่นๆ
สายตาที่ลึกซึ้งมองเวินเที๋ยนเที๋ยน เหมือนจะมองผ่านสายตาเธอ มองไปถึงหัวใจของเธอ
สายตาเวินเที๋ยนเที๋ยนสั่น ละสายตาออกไปจากตัวเขา หันไปมองอีกฝั่ง
“ในเมื่อคุณอยากตาม งั้นก็ตามไป”
พูดจบ เธอพยายามสะบัดมือจากจี้จิ่งเชิน หันแล้วเดินไปที่รถตัวเอง
จี้จิ่งเชินมองรถเธอไป จึงกลับไปที่รถตัวเอง
แค่รถของตระกูลหล่อนขยับ เขาก็ตามหลังไป
ไม่นาน คนขับรถก็เอาแต่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมอง ถามอย่างระวัง “คุณหนู จะจอดไหมครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึง ส่ายหัว
“ไม่ต้อง”
พูดจบ เธอจึงละสายตาของตัวเองจากกระจกมองหลัง
จนกระทั่งถึงหน้าประตูตระกูลหล่อน รถด้านหลังก็ตามมาติดๆ
พอเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าไปในตระกูลหล่อน จี้จิ่งเชินก็ไม่ไป แต่นั่งอยู่ในรถเงียบๆ มองตระกูลหล่อนด้านนอก
สายตาเขาหม่นลง ไม่ขยับอยู่นาน เหมือนจมลงในความคิดตัวเอง
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน สายของจงหลีก็ทำลายความคิดของเขา
สายตาของจี้จิ่งเชินโฟกัสอีกครั้ง รับสาย
“เรื่องอะไร?”
จงหลีพูด “จี้ยี่หยันมาที่บริษัทอีก ไม่รู้ตอนนี้วางแผนอะไร เขาบอกเขาอยากเจอท่าน”
จี้จิ่งเชินเงียบอยู่นาน
คิดไม่ถึงว่าจี้ยี่หยันจะกลับมาอีก
เขามองคฤหาสน์ตระกูลหล่อนที่นอกหน้าต่าง จึงพูด “ผมจะกลับไปตอนนี้”
ในบริษัทเอ็มไอกรุ้ป
จี้ยี่หยันยังนั่งอยู่ในห้องทำงาน รอจี้จิ่งเชิน
ถึงแม้เขาจะไม่ขยับใดๆ แต่ความคิดในหัวเขากลับล่อนแล่นไปมา
ทำยังไงถึงใช้ประโยชน์จี้จิ่งเชินในมือเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ มาแลกกับประโยชน์ที่เขาอยากได้?
แค่เวินเที๋ยนเที๋ยนยังมีความรู้สึกต่อเขา ก็ไม่มีปัญหา
ตอนนี้ในมือเขายังมีเถ้ากระดูกหลิ่วถิง ง่ายมากที่จะควบคุมจี้จิ่งเชิน
ส่วนอีกอย่างหนึ่ง ก็ต้องลองความรู้สึกของจี้จิ่งเชินกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
จี้ยี่หยันรออยู่เงียบๆ
แป๊บหนึ่ง จี้จิ่งเชินเข้ามาจากข้างนอก
จี้ยี่หยันยืนขึ้น มองเขา พูด “ทำไมคุณไม่อยู่บริษัท?หรือว่าไปตระกูลหล่อนแล้ว?”
เขาถามไป ก็มองสำรวจจี้จิ่งเชินไป
จี้จิ่งเชินพูด “ออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่ง คุณมีธุระอะไรไหม?”
เขาเงยหน้ามองจี้ยี่หยัน พูด “ผมคิดว่า หลังจากเมื่อวานคุณจะไม่มาที่บริษัทอีก”
จี้ยี่หยันพูดอย่างขำ “ผมกลับมาที่บริษัทแน่ ในเมื่อผมเข้ามาเป็นบริษัทเอ็มไอกรุ้ปแล้ว จะปล่อยให้พี่ชายเผชิญหน้ากับอันตรายใหญ่ขนาดนี้ได้ไง?”
จี้จิ่งเชินฟังที่เขาพูด ในใจยิ้มอย่างเยือกเย็น สีหน้ากลับไม่แสดงใดๆ
“คุณมาเพื่ออะไรกันแน่?”
ได้ยินดังนั้น จี้ยี่หยันก็ไม่อ้อมค้อมอีก พูดไปตรงๆ “มองบริษัทโดดเดี่ยวไปทุกวันๆ ผมรู้สึกเสียใจกว่าใครทั้งนั้น ผมก็แค่อยากบอกคุณ วิธีที่ผมพูดเมื่อวาน ไม่เลวจริงๆ”
“แค่คุณกับเวินเที๋ยนเที๋ยนพูดสองประโยค บริษัทเอ็มไอกรุ้ป ก็จะรักษาได้อยู่”
เขามองจี้จิ่งเชิน ลองพูดไปว่า “จำได้ว่าเมื่อก่อน เธอคือคนใจอ่อนง่าย และความรู้สึกเธอต่อคุณลึกซึ้งขนาดนี้ คงไม่เร็วขนาดนั้น ที่จะตัดขาดกับคุณ ในใจยังต้องหลงเหลือความรู้สึกแน่”
จี้จิ่งเชินพูดจบ กลับไม่ได้พูด แต่หันไปมองที่จี้ยี่หยัน ในใจกำลังคาดคะเน
ผ่านไปสักพักหนึ่ง จึงพูด “ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพวกคุณ แล้วจะไปถึงจุดนี้ได้อย่างไร?”
จี้ยี่หยันแบมือสองข้างออก จากนั้นจึงพูด “ถ้าคุณไม่อยากพูดกับเธอจริงๆ ผมก็หมดหนทาง กลัวว่าบริษัทโดดเดี่ยวเพราะเหตุผลนี้”
พูดจบ เขาก็ยืนขึ้น
“ไม่มีเรื่องอะไร ผมไปละ”
พูดจบ ก็หมุนตัวออกไป
เพิ่งออกไปจากบริษัท จี้ยี่หยันก็โทรถามสายของตัวเองในตระกูลหล่อน
“จี้จิ่งเชินเพิ่งไปตระกูลหล่อนเหรอ?”
ฝ่ายตรงข้ามพูดเบาๆ “มาแล้ว แค่ไม่ได้ขึ้นมา เอาแต่อยู่หน้าประตู ออกไปกับเวินเที๋ยนเที๋ยน”
จี้ยี่หยันได้ยินประโยคนี้ ก็ยิ้ม
“เหมือนที่ผมเดาจริงๆ”
เขารีบกลับไปที่ตระกูลจี้ เตรียมปรึกษาฉวีช่วยฉินขั้นตอนต่อไป
พอเข้ามา กลับเห็นเจียงหยู่เทียนอยู่ข้างในเช่นกัน เหมือนกำลังรอเขา
สองมือเธอกอดอก นั่งไขว่ห้างที่โซฟา
เห็นจี้ยี่หยันเข้ามา ก็เหลือบมองเขา
“ทำไมตอนนี้คุณเพิ่งกลับมา?เมื่อก่อนคุณตอบรับฉันอย่างหนึ่ง ตอนนี้สามารถทำแบบนี้ได้ด้วย?”
เธอขมวดคิ้ว พูดด้วยความโกรธ “ตอนนี้จี้จิ่งเชินเริ่มหาปัญหาให้ฉันแล้ว ฉันกังวลว่าถ้าฉันอยู่นี่ต่อ จะต้องเกิดเรื่องแน่ คุณช่วยฉันหาตั๋วไปต่างประเทศได้ไหม ฉันอยากห่างจากเขา”
จี้จิ่งเชินมองเขาไม่พูดอะไร ในหัวปรากฏแผนของตัวเองก่อนหน้านี้
เขายิ้มออกมา พูดอย่างราบเรียบ “เจียงหยู่เทียน ตอนนี้จี้จิ่งเชินล้มเหลวไปแล้ว บริษัทในมือก็ถูกตระกูลหล่อนรวบไป คุณยังมีอะไรต้องกลัว?“
เจียงหยู่เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดอย่างไม่พอใจ “จี้จิ่งเชินไม่เป็นไรแล้ว ไม่ใช่ว่ายังมีเวินเที๋ยนเที๋ยนเหรอ?”
“คุณคิดว่าเธอจะยอมวางมือไปเหรอ?ตอนนี้เธอมีตระกูลหล่อนเป็นที่พึ่ง”
จี้ยี่หยันถามเค้น “กลัวอะไร?เมื่อก่อนคุณไม่ได้ไม่กลัวเธอเหรอ?”
เจียงหยู่เทียนกัดฟัน ส่ายหน้า
“ไม่เหมือนกัน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันไม่จำเป็นต้องกลัว แต่ตอนนี้ ……”
เธอคิดถึงช่วงนี้ การเคลื่อนไหวพวกนั้นของเวินเที๋ยนเที๋ยน ทันใดนั้นก็กังวล
เจียงหยู่เทียนเดินเข้ามา พูด “คุณว่าเธอจะจัดการคุณไหม?”
เจียงหยู่เทียนพยักหน้าอย่างกังวล
“อาจจะ”
พูดจบ เธอก็พูดอย่างใจร้อน “คุณรีบช่วยฉันจองตั๋ว ฉันจะไปจากที่นี่”
จี้ยี่หยันกลับไม่พูดอะไร แต่ถามไป “คุณคิดว่าถ้าตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยน เห็นคำพูดคุณ เธอจะทำไงกับคุณ?”
“ไร้สาระ แน่นอนว่า……”
พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เจียงหยู่เทียนก็หยุดลง ในที่สุดก็รู้สึกผิดปกติ
หันหน้าไป กลับเห็นจี้ยี่หยันเดินมาข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ยังไม่ทันรอเธอพูด ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งก็อุดปากเธอไว้
เจียงหยู่เทียนตาโตทันที ตะเกียกตะกายด้วยความกลัว
จี้ยี่หยันยืนอยู่ที่หลังเธอ ผ้าเช็ดหน้าในมือกดไว้แน่น
ไม่นานนัก เจียงหยู่เทียนก็หมดแรงต่อสู้ ล้มลงไป
ตอนนี้เองฉวีช่วยฉินออกมาจากห้อง เห็นเจียงหยู่เทียนนอนที่โซฟา ก็เข้าไปดู แน่ใจว่าสลบแล้ว
เธอกังวลเล็กน้อย “คิดไม่ถึงว่าเธอจะมาหาไวขนาดนี้ พวกเราต้องรีบ”
ในหัวจี้ยี่หยันมีภาพออกมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “วางใจเถอะ เวินเที๋ยนเที๋ยนยังลืมความรู้สึกเดิมๆต่อจี้จิ่งเชินไม่ได้ ถึงตอนนั้นจะต้องเข้าร่วมแน่ ตอนนี้เราต้องใช้เถ้ากระดูกจริงในมือ ให้จี้จิ่งเชินออกมาก็พอ”
พูดจบ เขาก็มองมาที่เจียงหยู่เทียนบนโซฟา
“จับเธอมาไว้ก่อน อย่าให้วิ่งไปไหน”