วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 882 เธอจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของเธอ
ตอนที่ 882 เธอจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของเธอ
“ไม่ต้องถาม ให้เงินก็พอแล้ว!”
เด็กน้อยค่อนข้างจะหัวร้อนกับการแซวของธัชชัย ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่แม่เขาชอบ เขาก็จะทำมันอย่างลับๆคนเดียว ไม่ให้ธัชชัยฉวยเอาตัวเองเด่นเด็ดขาด!
“ตะวัน หม่ามี๊ก็อยู่ตรงนี้ ถ้าลูกอยากได้ขนมหรือของเล่น ลูกให้หม่ามี๊ซื้อให้ก็ได้นี่ครับ”
วัจสาเองก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไมลูกชายของเธอถึงต้องการเงิน การที่จะเอ่ยปากขอเงินแบบนี้มันดูเร็วไปหน่อย
“ไม่ ผมไม่อยากใช้เงินของหม่ามี๊” เด็กน้อยเริ่มคำรามเมื่อพูดกับธัชชัย “ธัชชัย สรุปแล้วจะให้หรือไม่ให้?”
“ให้ แน่นอนว่าให้อยู่แล้ว ลูกชายสุดที่รักอยากได้เงิน ทำไมพ่อจะไม่ให้เล่า? เอาเท่าไหร่หล่ะ?” ธัชชัยกล่าวถามอย่างคนใจกว้าง
เออนั่นสิ มันตัวละเท่าไหร่กันนะ?
เด็กน้อยยกมือขึ้นมาหักๆ ชุดนั้นมันราคาเท่าไหร่กันนะ?
“คิดว่าให้เท่าไหร่ดีหล่ะ?”
วัจสารีบหยิบแบงค์ห้าสิบจากในกระเป๋าส่งให้เด็กน้อยทันที “ตะวัน ห้าสิบบาทพอมั้ยลูก?”
ได้น้อยทำหน้าเอือมเล็กน้อย “…..ห้าสิบบาท ให้ขอทานเขายังไม่เอาเลยไม่ใช่เหรอ?”
จู่ๆการ์ดสีทองก็ถูกยื่นไปตรงหน้าของเด็กน้อย “จะใช้เท่าไหร่ก็ได้ รหัสก็วันเดือนปีเกิดลูกเลย”
“นี่แหล่ะถึงจะได้!” เด็กน้อยรับบัตรทองนั้นมาก่อนจะยัดมันลงไปในกระเป่าหนังสือตัวเอง
“นี่ธัชชัยทำไมไม่ถามก่อน จู่ๆก็ให้บัตรเครดิตกับลูกไปเนี่ยนะ?” วัจสาพูดอย่างฉุนกึก “เขาเพิ่งอายุห้าขวบเอง”
“อย่าว่าแต่บัตรเครดิตเลย ดาวบนฟ้า หรือชีวิตของพ่อก็ให้ได้ ใช่มั้ยครับลูกรัก?”
“แบบนั้นเลย!” เด็กน้อยหอมฟอดเข้าไปที่แก้มของธัชชัยเพื่อเป็นรางวัล
……
สถานการณ์ในตอนนี้ จะพูดว่ามันเงียบสงบ แต่มันก็มีเมฆฝนครึ้มค่อยๆประดังเข้ามาจากสี่ทิศ มีพายุทอนาโดยักษ์หลบตัวอยู่ในที่มืด
คนที่กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้มากที่สุด ไม่ใช่ธัชชัยหรือว่าอำเภอพัดรัก แล้วก็ไม่ใช่วิศาล แต่เป็นคนที่อยู่เบื้อหลังการตายของการสังหารหมู่อย่างกรดล
ข้อมูลที่อยู่ในมือของเขาตอนนี้ถือได้ว่าครอบคลุมมากที่สุด ทั้งยังติดตามในทุกๆขั้นตอนอย่างใกล้ชิดที่สุดด้วย
ที่ผ่านมา กรดลก็ยังคงเป็นคนที่มีความลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนคนหนึ่ง
Bossครับ ตอนนี้ผมพบได้แล้วว่าใครเป็นผู้ที่เอาจดหมายฉบับนั้นไปให้ตะวันที่โรงเรียน น่าจะเป็นคนที่กนิษฐาจัดเตรียมเอาไว้ ชื่อว่าบุรินครับ เขาเป็นนักมวยเชื่อชาติไทย ทั้งยังเป็นบอดี้การ์ดที่อำเภอพัดรักให้ไว้แก่กนิษฐาด้วย”
กรดลที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับแปรงกล้วยไม้ หัวเราะขึ้นอย่างช้าๆ “เกรงว่าครั้งนี้ วิศาลคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะตายได้ในน้ำมือของผู้หญิงคนหนึ่ง”
“กนิษฐาคนนี้ ดูเหมือนว่าจะยังร้ายกาจมากทีเดียว ก็เห็นอยู่ว่าตัวของเธอนั้นหนีไปแล้ว แต่ยังทิ้งปัญหาไว้กับวิศาลได้”
ดูเหมือนอาร์มจะรู้สึกไม่ค่อยดีกับผู้หญิงคนนี้เสียเท่าไหร่ เธอพิษสงร้ายกาจ ทั้งยังชั่วร้าย อย่าพูดถึงคำว่าชอบกับเธอเลย
”กนิษฐาเป็นลูกบุญธรรมของอำเภอพัดรัก ถ้าหากว่าเธอปล่อยวิศาลไปหล่ะก็ ท่าทางว่าคงเป็นเรื่องที่แปลกน่าดู”
“แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดีครับ?”อาร์มถาม แต่กรดลกลับกำลังเข้าอยู่ในความคิด“อาร์ม นายว่าถ้าอำเภอพัดรักสู้กับวิศาลขึ้นมา ใครจะเป็นฝ่ายได้เปรียบมากกว่ากัน?” จู่ๆกรดลก็ถามขึ้นอาร์มไม่ได้ดูตกใจกับคำถาม “วิศาลได้เปรียบเรื่องจำนวนคน ด้านอำเภอพัดรักได้เปรียบเร่องฝีมือ ดังนั้นเรื่องนี้ก็ยากที่จะพูด….. แต่ถ้าอำเภอพัดรักกับวิศาลมาประจันกัน แน่นอนว่าอำเภอพัดรักจะต้องชนะ….”“แล้วถ้าเพิ่มธัชชัยเข้าไปอีกหละ?”อาร์มออกจะงงๆกับคำถาม “ธัชชัยคนนี้ จะอยู่ใฝ่ไหนกันหล่ะ? อำเภอพัดรักก็เป็นพ่อเขา วิศาลเองก็เป็นมิตรที่ดี…..”“อะไรคือมิตรที่ดี ฟังแล้วระคายหูชะมัด!”กรดลได้ยินก็ขมวดคิ้วแน่นอาร์มชะงักไปแต่สักครู่ก็กลับมาเงียบ ไม่คิดเลยว่าเขาพียงแค่พูดเล่นๆจะทำให้bossของเขาโกรธได้“ธัชชัย….คงจะอยู่กับพวกเรานั่นหล่ะ”กรดลเปลี่ยนมาเป็นเงียบลงอีกครั้ง“อยู่ฝั่งเราเหรอครับ? ทำไมเขาถึงจะมาอยู่ฝ่ายเราเพื่อที่จะดูอำเภอพัดรักห้ำหั่นกับวิศาลได้?”อาร์มยังคงสงสัยกับปัญหาที่คิดไม่ตกด้านกรดลเพียงแค่พ่นคำเย็นชาออกจากปากแผ่วเบา “เพราะอำเภอพัดรักจะต้องตายด้วยน้ำมือของฉันเท่านั้น!สายตาเขาไปตกอยู่กับกระถางต้นไม้ข้างๆมันก็ค่อนข้างจะแตกต่างหน่อยๆ จริงๆแล้วจะใช้คำพูดธรรมดาก็ได้ แต่ภาษาดอกไม้กลับต้องให้ด้วยความรัก เพื่อให้มันเป็นดอกไม้แห่งความหวัง‘boss อย่างนี้ก็หมายความว่าบอสจะไม่ให้ธัชชัยกับอำเภอพัดรักได้รู้จักกันในฐานะพ่อลูกใช่มั้ย? ’อาร์มเพียงคิดว่าหากปล่อยให้เขาสองคนได้รู้หล่ะก็มันจะทำให้เกิดปัญหาที่ไม่สิ้นสุดได้“เราก็แค่ขัดขวางไม่ให้พวกนั้นได้เจอกันสองต่อสอง ดังนั้นเราก็คงต้องเร่งลงมือหน่อยเราต้องไม่ให้วิศาลได้โอกาสพลิกบท”ใบหน้าของกรดลเย็นยะเยือกขึ้นเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างในอดีตชีวิตนี่ก็ช่างคาดเดาไม่ได้เสียจริงๆ เราไม่มีทางรู้เลยว่าเราจะพบเจอกับอะไร อยู่ๆตัวเขาเองก็ถูกช่วยชีวิตมาจากลูกของศัตรู ก็ถือว่าฟ้ายังคงมีตาให้แก่เขา!กรดลหยุดไปพักหนึ่งก่อนจะถามขึ้นมา “ได้ข่าวกนิษฐาบ้างมั้ย?”“คนของสามที่อยู่ทางนู้นบอกว่าที่แวนคูเวอร์ไม่พบครอบครัวของวรพลอยู่เลย มีเพียงแค่บุรีที่ไปกับผู้หญิงคนหนึ่งและเด็กอีกคนหนึ่ง แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่กนิษฐาและเด็กคนนั้นก็ไม่ใช่น้องมิ้น บางทีธัชชัยอาจจะแกว่งปืนปลอมเพื่อไม่ให้เราได้รู้ที่อยู่ของครอบครัววรพลก็ได้”“บุรีอยู่ที่ไหน?”“ยังอยู่ที่แวนคูเวอร์ แต่ไม่ได้ติดต่ออะไรกับทางครอบครัวของวรพล เราไปจับเด็กนั่นไว้ดีมั้ย?”“ถ้าเราไปแตะต้องตัวเด็กนั่น มันก็เหมือนการแหวกหญ้าให้งูตื่น อย่าดูถูกระดับสติปัญญาของธัชชัย”กรดลถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าครั้งนี้ธัชชัยจะเล่นแผนระดับสูงทีเดียว ยังเปลี่ยนนิสัยที่เป็นทาสของพี่ชายไม่ได้สินะ”เขาค่อยๆพ่นลมหายใจออกมาช้าๆมันมีความรู้สึกบางอย่างโลดแล่นเข้ามาอย่างหุนหันพลันแล่น กรดลม้วนแขเสื้อของเขาขึ้นมา เพื่อให้เห็นรอยแผลเป็นบริเวณแขนได้ชัดขึ้น“เอาอย่างนี้ไปบอกวิศาล”“แต่เราก็ยังไม่รู้ตำแหน่งของกนิษฐานะครับ วิศาลจะรู้มั้ย? ยังไงเขาก็ไม่สามารถพลิกโลกเพื่อหาผู้หญิงเพียงคนเดียวหรอกมั้ย?” อาร์มค่อนข้างจะไม่เข้าใจความคิดของbossตัวเองเท่าไหร่“อย่างน้อยมันก็น่าจะส่งผลกระทบอะไรให้กับวิศาลอย่างแน่นอน อีกอย่างคนของอำเภอพัดรักก็จะได้มีโอกาสมากยิ่งขึ้น!”กรดลคิ้วผูกปมแน่นขนัด “พอได้ข่าวกนิษฐาเมื่อไหร่ให้ส่งไปบอกวิศาลทันที ถ้าเขาจะตายให้เขาตายตาหลับหน่อย”“bossคุณยังมีเมตามากจริงๆเลยนะครับ เดี๋ยวผมจะไปจัดการให้ทันที”อาร์มออกไปหลับได้รับคำสั่งดูเหมือนทั้งวิศาลทั้งbossของเขาก็ต่างอยากจะให้กนิษฐาตายทั้งนั้น แต่คนที่หวังให้เธอตายที่สุดน่าจะเป็นวัจสารึเปล่านะ?บางทีอาจจะเพราะว่าผู้หญิงคนนั้นฆ่าเธอไม่ได้ก็เท่านั้นไม่ใช่เหรอ?……วันนี้เป็นวันเสาร์ เดิมทีมันจะต้องเป็นเช้าที่อบอุ่นที่เต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวกแต่ในตอนที่ธัชชัยตื่นขึ้นมานั้น มองไปทางไหนก็เจอแต่ความว่างเปล่าข้างกายของเขาไร้วี่แววของสองแม่ลูก“สา….ตะวันลูก?”ธัชชัยแทบจะลุกผึงออกมาจากเตียง แต่ด้วยเพราะอาการร่างกายของเขายังไม่หายดี ดังนั้นเขาก็ยังมีอาการเวียนศีรษะอยู่นิหน่อย เขาชะงักอยู่ไปสักพัก เขาก็เดินเท้าเปล่าไปดูที่ห้องน้ำแต่ก็ไม่พบใคร ธัชชัยเริ่มตกใจ รีบวิ่งออกไปจากห้องพักฟื้นทันที ซึ่งด้านนอกมีบอดี้การ์ดอารักษ์อยู่สองคน“เห็นคุณชายน้อยกับคุณผู้หญิงรึเปล่า?”“คุณชายน้อยออกไปตั้งแต่เช้าแล้วครับ แล้วพอผ่านไปสักพักคุณผู้หญิงก็ออกไปเช่นเดียวกัน“ทำไมพวกแกถึงไม่ตามพวกเขาไปหล่ะ? เขาไปที่ไหนกัน?”“เพราะ…เพราะคุณผู้หญิงไม่ให้ผมปลุกคุณชายรอง อีกทั้งคนขับรถก็ไปกับพวกเขาด้วย!”ธัชชัยมองไปทางพวกเขาอย่างโกรธเคืองมาก และเมื่อกลับมาที่ห้องพักฟื้น เขาก็เตรียมจะโทรหาวัจสาทันทีแต่โทรไปถึงสามครั้งสามคราเธอก็ไปรับดังนั้นเขาจึงโมโหและโทรไปตามหาเอากับคนขับรถ ซึ่งเขาไม่มีทางที่จะโกหก“แกอยู่ไหน? คุณผู้หญิงหล่ะ?”“ผมอยู่ด้านนอกร้านแต่งงานครับ คุณผู้หญิงกับคุณชายน้อยอยู่ด้านใน”老金เป็นหน่วยสวาทเก่าดังนั้นเขาจึงค่อนข้างเป็นพวกอนุรักษ์นิยม และเชื่อฟังคำส่งค่อนข้างมาก ไม่ว่าธัชชัยถามอะไรเขาก็ตอบตามตรงธัชชัยจึงถามอย่างสงสัย “คุณผู้หญิงอยู่ที่ร้านชุดแต่งงานเนี่ยนะ?”เธอไปที่ร้านนั่นทำไมกันนะ? ธัชชัยไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลย ก็เพราะว่ามีเพียงผู้หญิงเท่านั้นที่จะเข้าใจว่าร้านชุดแต่งงานนั้นมันสวยงามมากแค่ไหน มันเป็นตัวแทนของความรักเลยด้วยหล่ะ“คุณผู้หญิงไปทำไมที่นั่นหน่ะ?”คำถามข้อนี่ของธัชชัยทำให้老金ถึงกับงง ก็ไม่ใช่ว่าเพราะคุณชายรองจะแต่งงานใหม่หรือยังไง? ทำไมคุณชายรองถึงไม่รู้หล่ะ?ด้วยเพราะเธออธิบายให้แม่บ้านและเหล่าบริวารอยู่บ่อยครั้งว่าเธอไม่ใช่ภรรยาของธัชชัยแต่เป็นภรรยาเก่า ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ว่าพวกนายทั้งสองของพวกเขาหย่ากันแล้ว“ไม่ค่อยแน่ใจครับ แต่เมื่อครู่คุณผู้หญิงลองชุด ดูท่าทางมีความสุขมากๆเลยครับ เหมือนว่ากำลังเตรียมตัวจะถ่ายรูปกัน”老金ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของธัชชัยยังไง จึงพูดออกไปตามความจริง“ถ่ายรูปแต่งงานเนี่ยนะ? ถ่ายคนเดียวหรือเปล่า?”เสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เช้าตรู่แบบนี้ทำไมไม่อยู่กับเขาสามีคนนี้ที่ห้องพักฟื้น โดดไปทำอะไรที่ร้านชุดแต่งงาน!“คุณชายน้อยแต่งเป็นเจ้าบ่าวครับ!”คำพูดของ老金ทำให้ธัชชัยเจ็บปวดหนักเลยเด็กอายุเพียงห้าขวบเล่นแสดงเป็นเจ้าบ่าวเนี่ยนะ เขานี่เป็นสามีที่แย่มากจริงๆก่อนหน้านี้สักหนึ่งชั่วโมง ตะวันน้อยอยากที่จะส่งชุดแต่งงานไปให้ที่โรงพยาบาลเพื่อที่จะให้วัจสาแปลกใจแต่ด้วยชุดมันค่อนข้างใหญ่ แม้ว่าจะมีคนเอามาส่งให้ แต่เด็กน้อยก็ไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่นักด้วยที่ร้านน่าจะมีกระจกมากพอที่จะแสดงความงามของแม่เขาออกมาได้ดังนั้นเด็กน้อยจึงพาแม่ของเขาไปที่ร้านเด็กน้อยค่อนข้างระมัดระวังมากทีเดียว เพราะอยากที่จะให้หม่ามี๊มีเขาคนเดียว สำหรับธัชชัยแล้ว จะดูถูกหม่ามี๊เขาเสียมากกว่าตลอดทางที่ออกจากโรงพยาบาลนั้นวัจสาถูกปิดด้วยผ้าปิดตา จนกระทั่งพาไปอยู่ในร้านเมื่อวัจสาเปิดผ้าปิดตาออกแล้ว น้ำตาของเธอก็ต้องทะลักออกมาราวกับก๊อก เมื่อเห็นว่าตรงหน้าของเธอเป็นชุดแต่งงามที่สวยหรูชุดหนึ่งทั้งเพราะชุดแต่งงานนั้น และก็ด้วยเพราะลูกชายที่ฉลาดของเธอแต่ในตอนที่ใส่นั้นมันก็ยังมีช่องว่างอยู่บ้านด้วยเพราะมันไม่ได้ทำมาเพื่อเธอ มันจึงไม่สมตัวแต่ด้วยการช่วยเหลือจากพนักงาน หน้าของเธอจึงค่อนข้างพองและในช่วงเอวก็ใช้สก็อตเทปแปะไว้“หม่ามี๊วันนี้หม่ามี๊สวยมากๆๆๆๆๆเลยครับ” มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆสำหรับเขาเมื่อเห็นว่าแม่ของเขามีความสุมากขนาดนี้ เด็กน้อยก็มีความสุขไปด้วยห้าปีแห่งความทรงจำ นั่นทำให้เขารู้ว่าเพื่อตัวเขาเองแล้วหม่ามี๊จะต้องอดทนมากแค่ไหนที่อยู่ข้างกายของพ่อบุญธรรมแต่เด็กน้อยสูงเพียงแค่หนึ่งเมตรนิดๆไม่มีทางที่จะเป็น ‘เจ้าบ่าว’ ได้