วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 881 ยังคิดว่ายังรู้สึกกับกนิษฐาอยู่เหรอ
ตอนที่ 881 ยังคิดว่ายังรู้สึกกับกนิษฐาอยู่เหรอ
พอพ่อบ้านภูษิตกลับไปแล้ว ทั้งห้องพักฟื้นก็ตกอยู่ในความเงียบ
“คุณสะใภ้มามะ มาให้ผมกอดหน่อย!”
ธัชชัยกวักมือเรียกเธอไหวๆ ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“วันนี้ฉันเหนื่อยมากแล้ว ไปขลุกเอากับคนอื่นเถอะไป”
เมื่อพูดถึงวรพล หญิงสาวก็อดคิดไปถึงกนิษฐาไม่ได้ และนั่นก็ทำให้จิตใจของเธอไม่สงบ
มันเหมือนกับโดนหนามยอกอกของเธอ ถึงแม้ว่าจะถูกดึงออกไปแล้ว แต่มันก็ยังคงทิ้งบาดแผลเอาไว้ ที่ไม่อาจจะรักษาหายได้ในเวลาอันสั้น
ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานั้นสักเท่าไหร่
“คุณไม่ต้องขยับเลย แค่นอนเฉยๆก็พอแล้ว”
พอพูดจบชายหนุ่มก็ดึงตัวหญิงสาวเข้ามาในอ้อมกอด
“ธัชชัยทำไมคุณถึงไม่บอกให้พ่อบ้านภูษิตเขาให้รู้ชัดไปเสียหน่อยหล่ะ? เขาออกจะเป็นห่วงพวกพี่ใหญ่นะ” ท้ายสุดวัจสาก็ถามออกไป
“คุณยังคิดว่าผมเมตตากนิษฐาเกินไปอยู่เหรอ? แล้วก็คิดว่าผมยังรู้สึกกับกนิษฐาอยู่ใช่มั้ย?”
“ก็นิดนึงแหละ” แน่นอนหล่ะว่าในเมื่อฝ่ายชายเป็นคนเอ่ยขึ้นมาเองแล้ว วัจสาก็จะไม่ใจดีทำเมินไป
“แต่ในความรู้สึผมหน่ะ ผมไม่ได้ใจดีอะไรกับเธอเลยนะ เพราะเริ่มแรกเธอเพื่อที่จะช่วยผมแล้ว กลับทำร้ายพีชายผม ทั้งความรักที่เธอมีต่อผม ทั้งความหวัง และความเห็นแก่ตัวผนวกเข้ากับความร้ายกาจนั่น”
“ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้คุณถึงขนาดนี้ ก็หวังว่ามันจะซึมซาบไปในใจคุณทั้งนั้นมั้ย?”วัจสาถามขึ้น
“ไม่หรอก เพราะว่าความรักหน่ะมันสามารถเห็นแก่ตัวได้ แต่ว่าไม่อาจทำในสิ่งชั่วร้ายได้ มันทำให้คนได้รับรู้สึกอึดอัดทั้งยังไม่ได้รู้สึกถึงความรัก แบบนี้มันแค่ไล่ล่าหาความคาดหวังของตัวเท่านั้น”
ธัชชัยยกมือขึ้นลูบใบหน้าของวัจสาเบาๆ “แต่ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็ผ่านพ้นไปหมดแล้ว มันก็เหมือนหนังสือหนึ่งเล่ม แค่เปิดหน้าต่อไป ไม่ต้องไปสนใจหน้าที่มีผู้หญิงคนนั้น เพราะเธอไม่มีทางที่จะปรากฏตัวบนหน้าที่มีคุณกับตะวันได้อีก”
“ตอนนี้ผมธัชชัยคนนี้เป็นผู้ชายของคุณแต่เพียงผู้เดียว คุณอยากจะทำอะไรกับผมก็ได้ เหมือนกับตอนนี้….คุณไม่อยากจะละเมิดตัวผมสักหน่อยเหรอ?”
……
ในตอนที่ตะวันน้อยเดินเข้าไปในบ้านอ่าวตื้นนั่นเองก็เป็นเวลาเดียวกับที่อำเภอพัดรักกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่คนเดียว
ทั้งยังมีเหล้า ไวน์ บรั่นดีและวิสกี้อยู่ด้วย ในขณะที่ตอนนี้สีหน้าของอำเภอพัดรักดูจะพร่าเรือนแล้ว
ในบรรดาลูกบุญธรรมทั้งหลายของอำเภอพัดรักนั้น มีเพียงสิบสองที่กล้าที่จะพูดกับเขา คนอื่นไม่มีใครกล้า อย่าพูดถึงการโน้มน้าวเขาเลย
“พ่อบุญธรรม ทำไมถึงกินเหล้าอีกแล้วหล่ะครับ? March มาร์ชไม่ได้บอกไว้แล้วเหรอว่ากินมากมันไม่ดี?”
Marchมาร์ชเป็นหมอส่วนตัวของอำเภอพัดรัก
เด็กน้อยวิ่งหอบเข้าไปหาทันที เพื่อที่จะเอาแก้วนั้นออกจากมือเขา
ไวน์หกลงกับโต๊ะ ทั้งยังเปรอะเปื้อนแขนของเด็กน้อยด้วย แม้ว่าเด็กน้อยจะไม่ชอบเกล้าก็จามที แต่มันจะดีกว่าการที่อำเภอพัดรักพ่อบุญธรรมของเขาไม่หยุดดื่ม
“สะ…สิบห้า? มาแล้วเหรอ? มาให้พ่อบุญธรรมกอดหน่อย”หลังจากที่เห็นว่าคนที่เอาเหล้าออกจากมือเขาเป็นสิบห้าน้อย ความโกรธที่มีก็พลันหายไปทันที“สิบห้าไม่ให้กอดหรอก มันเหม็นมากเลยเนี่ย”เด็กน้อยปิดจมูกอย่างแขยงแต่ก็ถูกอุ้มไปอยู่ในอ้อมกอดของอำเภอพัดรัก ทั้งยังนั่งอยู่บนตักเขา“สิบห้านี่เป็นเด็กดีจริงๆ….มีเพียงนาย…มีเพียงนายที่รักพ่อบุญธรรมที่สุด! การที่พ่อบุญธรรมรักนายมันไม่เสียเปล่า…..สิบห้าของฉัน….เป็นเด็กดีที่สุดเลย”คำพูดของอำเภอพัดรักถูกปกคลุมด้วยฤทธิ์เหล้าคละคลุ้ง เขาเอาตัวของเด็กชายเข้ามากอดแน่น แม้แต่น้ำเสียงก็พร่าสั่นไปหมด“พ่อบุญธรรมทำไมถึงไม่เป็นเด็กดีหล่ะ ดื่มเยอะขนาดนี้มันทำร้ายร่างกายนะ”เด็กน้อยเหยียดมือขึ้นไปปิดปาดปิดจมูกของอำเภอพัดรัก ก่อนจะเอาใหัตัวเองกลับมาจริงๆเด็กน้อยอยากจะพูดเพิ่มอีกด้วยว่า มันไม่ใช่แค่ทำร้ายสุขภาพ แต่มันทำให้คนอื่นเหม็นจะตายอยู่แล้วเนี่ย!“ได้สิ พ่อบุญธรรมจะเชื่อสิบห้า ไม่ดื่มแล้ว”อำเภอพัดรักกวาดเอาไวน์ต่างๆที่อยู่บนโต๊ะลงพื้นจนเกลี้ยง“พ่อบุญธรรมไม่สบายใจอะไรรึเปล่า? บอกสิบห้าได้นะ จะได้ไม่ต้องดื่มคนเดียวแบบนี้”เด็กน้อยรับเอาผ้าขนหนูมาก่อนจะเช็ดพวกบรรดาเครื่องดื่มทีเปื้อนใบหน้าของอำเภอพัดรักอำเภอพัดรักเพียงแค่มองใบหน้าของตะวันที่มันละม้ายคล้ายธัชชัย ก่อนจะใช้มือสัมผัสมันเบาๆ“สิบห้า…จริงๆแล้วฉันเป็นปู่แท้ๆของนาย นายรู้มั้ย?”เมื่อเมาแล้วเขาก็ไม่ได้กังวลอะไรอีกต่อไป อีกทั้งเขาก็แบกรับมันไว้มาอย่างนมนาน ดังนั้นเมื่อถูกกระตุ้นด้วยแอลกอฮอล์ เขาจึงแบไต๋ออกมาเสียหมดสิ้นใบขณะที่เด็กน้อยทำหน้าบึ้ง ด้วยเพียงคิดว่าอำเภอพัดรักเมา แต่แค่คิดไม่ถึงว่าจะมาพูดอะไรไร้สาระแบบนี้ได้“ถ้าบอกว่าเป็นปู่ งั้นผมก็เป็นหลานหน่ะสิ ไม่ดีเลยสักนิด!”แม้ว่าจะเป็นคำพูดที่เหลวไหล แต่เด็กน้อยก็ไม่กล้าที่จะเพิกเฉยไป เขาไม่อยากที่จะเป็นรองใครๆในบรรดาลูกบุญธรรม“สิบห้า ฉันพูดจริงๆนะ ฉันเป็นปู่ของนายจริงๆ และธัชชัยพ่อแท้ๆของนาย…..เขาเป็นลูกของฉัน”อำเภอพัดรักที่กึ่งเมากึ่งมีสติ พูดความลับออกไปเสียหมดสิ้นแต่เด็กน้อยกลับรู้สึกไปอีกทางครั้งนี้พ่อบุญธรรมคงจะเมาจริงๆ เขาถึงได้เอาธัชชัยมาเอี่ยวด้วยเนี่ยนี่ไม่เพียงจะใช้ประโยชน์เอากับเขา แต่ยังเอาพ่อเขามาด้วยเหรอเนี่ยแม้ว่าเด็กน้อยจะเคารพและกตัญญูต่ออำเภอพัดรัก แต่ธัชชัยเป็นพ่อแท้ๆของเขา เขาไม่อาจยอมที่จะให้พ่อเขามาเสียด้วยได้“พ่อบุญธรรม หาคนอื่นเถอะ ธัชชัยเขามีพ่อแล้ว ถึงแม้คนนั้นเขาจะตายไปแล้วก็ตาม แต่เขาก็คงจะไม่ยอมให้พุญธรรมเป็นพ่อเขาหรอก ผมว่าวิศาลก็พอได้ สี่กับห้าก็ไม่เลวเลย”ที่เด็กน้อยพูดถึงวิศาลนั้นก็เพื่อที่จะทำให้อำเภอพัดรักทำให้เขาเชื่อฟัง และจะได้ไม่มากอดมาจูบธัชชัยพ่อของเขาอีกในตอนที่เด็กน้อยเลิกเรียน เขาได้รับจดหมายแผ่นใหญ่จากชายคนหนึ่ง และเมื่อเขาเปิดออกมาแล้ว ก็เห็นสองชายที่คุ้นเคยในสภาพที่เปล่าเปลือยด้วยความที่เด็กนั้นบริสุทธิ์ดังนั้นเขาจึงไม่ได้มองว่ามันเป็นสิ่งที่น่าเกียจ แต่แค่สามารถรับรู้ได้ว่ากระดาษแผ่นนี้เขาจะให้หม่ามี๊เขาเห็นไม่ได้ดังนั้นเขาจึงซ่อนไว้ในกระเป๋า ซึ่งนี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วแต่วิศาลนั้นยังมาจูบพ่อของเขา ทั้งยังเปิดเผยให้เห็นก้นด้วย นี่มันน่าไม่อายสิ้นดี!“อย่าพูดอะไรเกี่ยวกับวิศาลให้ได้ยินอีก ไว้ถ้าว่างเว้นสักหน่อยเถอะ ฉันจะจัดการกำจัดมันไปซะ!”ด้วยจิตใต้สำนึกที่ว่าคนๆนี้มาดูถูกลูกชายของเขา นั่นก็แสดงให้เห็นว่าเขาไม่มีสิทธิที่จะมีชีวิตต่อไปเด็กน้อยตะลึง แม้ว่าวิศาลจะจูบพ่อของเขา แต่มันก็ไม่น่าจะถึงขั้นที่ว่าจะต้องโดนพ่อบุญธรรมของเขาฆ่านี่นาเด็กน้อยยังคงเพลิดเพลินกับการที่ได้มีคนมาดูแลเหมือนกับว่าเขาเป็นคุณชายน้อยตอนที่อยู่โพร์ทองของวิศาลอยู่เลยไม่เพียงแต่ได้กินของกินมากมาย ทั้งยังได้เล่นของเล่นตั้งเยอะแยะด้วยดังนั้นวิศาลไม่ควรจะต้องตายก่อนมั้ย ได้รับบทเรียนให้เขารู้ผิด จากนั้นก็ให้เขาแก้ก็พอแล้วมั้ย“สิบห้า ทำไมถึงไม่เชื่อพ่อบุญธรรมหล่ะ? ฉันเป็นปู่ของนายจริงๆนะ พ่อแท้ๆของธัชชัยหน่ะคือฉัน ไม่ใช่ปรีดิทไอ้เลวนั่น”นั่นไง เอาอีกแล้ว!เด็กน้อยหันไปมองอำเภอพัดรักที่พูดโน้มน้าวเขาสงสัยจะดื่มมากไม่ได้จริงๆ ดื่มแล้วก็พูดอะไรไม่รู้เรื่องรู้ราว“โอเคๆ ผมรู้แล้วน่า พ่อบุญธรรมไปอาบน้ำเสียก่อนเถอะ นี่ก็ดึกแล้วนะ”เมื่อเห็นว่าอำเภอพัดรักยังไม่หยุดที่จะให้ตัวเองเป็นปู่ของเขา เด็กน้อยจึงพยายามหลอกล่อ“สิบห้า…เรียกฉันว่าคุณปู่ได้มั้ย? แค่ครั้งเดียวเลย…”อำเภอพัดรักได้คืบก็จะเอาศอกจริงๆแค่เรียกว่าคุณปู่ก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่มีสี่กับห้าที่ยังอยู่ข้างๆแถมยังมีสิบสองอีก! จะให้เขาพูดออกไปได้ยังไง?เด็กน้อยไม่อยากให้พวกนั้นอยู่สูงกว่าตัวเขาเอง เพราะไม่อย่างนั้นจะต้องโดนพวกนั้นหัวเราะเยาะแน่ๆ“ถ้าอยากให้ผมเรียกว่าคุณปู่….งั้นก็ให้พวกเขาเรียกก่อน! เอาจากสี่แล้วกัน ผมเป็นน้องเล็กสุด ผมต้องเป็นคนสุดท้าย”สมองของเด็กน้อยแล่นอย่างรวดเร็วนี่ก็เพื่อจะได้ตอบสนองความปรารถนาของพ่อบุญธรรม ทั้งพวกนั้นก็จะมาหัวเราะเยาะเขาไม่ได้ด้วย!แต่ตอนนี้ ใบหน้าของลูกบุญธรรมทุกคนกลับกลายเป็นสีเขียวจนหมดและในขณะที่อำเภอพัดรักก้มศีรษะลงไปจูบเด็กน้อยนั้น ลูกบุญธรรมคนอื่นๆก็กระจายหายไปกันจนหมด……ผู้หญิงทุกคนก็เคยฝันที่ตัวเองจะได้เป็นเจ้าหญิงกันทั้งนั้นและชุดแต่งงานก็เป็นชุดที่เจ้าหญิงทุกคนปรารถนาที่จะได้สวมใส่ผู้หญิงคนไหนไม่อยากมีชายหนุ่มที่รักเธอบ้างหน่ะ? การที่ได้สวมชุดแต่งงานจะมีผู้หญิงคนไหนก็มีความสุขทั้งนั้นไม่ว่าจะสาวโสด ก็ต่างคิดฝันว่าตัวเองจะได้ใส่สักครั้งหนึ่งแน่นอนแหละว่านั่นก็รวมวัจสาที่เป็นแม่ม่ายลูกติดไปด้วยแล้วเมื่อรับเด็กน้อยจากโรงเรียนแล้ว คนขับรถก็พาพวกเธอหนีจากการจราจรที่ติดขัดด้วยการพาไปในถนนเส้นใหม่และพอดีว่าเส้นนี้มันผ่านร้านชุดแต่งงานพอดี วัจสาที่อยู่ในรถนั้นมองมันราวกับเส้นไหมขาวๆนั่นดึงดูดเธอในตอนแรกที่เธอแต่งเข้าไปในบ้านตระกูลศรีทองมันค่อนข้างฉุกละหุกไม่ต้องพูดถึงชุดแต่งงานเลย แม้แต่รูปแต่งงานก็ถูกแต่งขึ้นมาจนกระทั่งร้านแต่งงานนั้นผ่านไปสุดตา วัจสาจึงหันกลับมาด้วยหน้าที่หมองเศร้าเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตักของเธอก็ย่อมเห็นอยู่แล้วว่าหม่ามี๊ของเขามองอะไรอยู่ และนั่นก็เป็นเหล่าบรรดาชุดแต่งงานต่างๆหม่ามี๊ดูเหมือนจะชอบชุดกระโปรงสีขาวแต่เขาก็ยังคิดว่าชุดแบบนี้มันค่อนข้างจะอลังการไปเสียหน่อย แต่ถ้าหม่ามี๊ของเขาชอบหล่ะก็ เขาก็ต้องการที่จะสนองความปรารถนาของเธอ เพื่อให้เธอได้ยลความงามอีกครั้งเด็กน้อยจึงหันหน้าไปถาม “หม่ามี๊ชอบชุดกระโปรงสีขาวเหรอครับ?”เมื่อมองลูกชายที่อายุห้าขวบเข้าแล้ว เธอจึงถอนหายใจ คิดไปเรื่อยจริงๆ ลูกของเธอห้าขวบแล้วนะยัยวัจสา!หรือว่าเธอจะอยากแต่งงานกับธัชชัยอีกครั้งกันนะ?ผู้ชายคนนั้นออกจะหยิ่งยโสทั้งยังดิบเถื่อน ก็คงจะไม่อนุญาตให้เธอทำอะไรที่มันน่าเบื่อแบบนี้แน่นอน แต่ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว มันยากที่จะเก็บเอาไว้นี่นา!“หม่ามี๊ก็แค่มองเฉยๆครับ ไม่ได้ชอบเป็นพิเศษอะไร”เพื่อระงับความเจ็บปวดในหัวใจ เธอจึงก้มลงไปจูบลูกชาย พลางสงบจิตใจที่ยุ่งเหยิงของตัวเองวัจสาพาลูกชายเข้ามาในห้องพักฟื้น ก่อนจะถูกเงาร่างใหญ่โอบเอาไว้ในอ้อมกอด“ลูกรักของพ่อคิดถึงพ่อรึเปล่า?”ธัชชัยใช้มือข้างนึงอุ้มลูกชายขึ้นมา ส่วนมืออีกข้างก็ใช้คลึงเอวของวัจสาเบาๆ มันช่างเป็นครอบครัวที่อบอุ่นจริงๆ“ไม่เลย จะคิดถึงพ่อทำไม? ผมคิดถึงแต่หม่ามี๊ของผมเท่านั้นหล่ะ” เด็กน้อยทำเล่นตัวก่อนจะเขยื้อนตัวไปจูบหม่ามี๊ของเขา“ลำเอียงอีกแล้ว ไม่กลัวว่าพ่อของลูกจะเสียใจบ้างเหรอ?” ธัชชัยทำท่าทางตัดพ้อ“โอเคๆ ไม่ต้องมาทำตัวออดอ้อนแล้ว” เด็กน้อยเหมือนคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น “อ้อจริงสิ มีเงินมั้ย? ผมอยากได้เงิน”ธัชชัยถามอย่างขำขัน “อยากได้เงินไปทำอะไร? จะเอาไปเลี้ยงแฟนเหรอ?”