วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 880 ไม่มีข่าวจากฝั่งวรพลเลย
ตอนที่ 880 ไม่มีข่าวจากฝั่งวรพลเลย
“ถูกต้อง ลูกชายสุดที่รัดของพ่อมีเหตุผลที่สุดเลย อ้อ แต่ว่า ไอ้คำที่เรียกว่าพ่อเนี่ยดูเหมือนจะเรียกเบาไปหน่อยนะ”
แน่นอนหล่ะว่าธัชชัยไม่ได้อยากฟังมันเพียงแค่ครั้งเดียว
“พ่อ! พ่อเฮงซวย! ป่าป๊า….ป่าปี๊…….ป่าป๊า”
เด็กน้อยร้องเรียกออกมาอย่างน่าเอ็นดู แม้แต่คำว่าป่าป๊าที่มิ้นเคยเรียกเขาก็พูดออกมา
“ลูกชายสุดที่รัก พูดได้น่าฟังมากเลยลูก” ธัชชัยรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยิน
ใบหน้าของวัจสาตอนนี้เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา “ธัชชัย คุณแน่ใจเหรอที่จะไม่ให้ลูกไม่ไปโรงเรียนหน่ะ?”
เด็กชายพูดกลับทันที “งั้นเราก็มาโหวตเพื่อความยุติธรรมกันสิครับ ใครเห็นด้วยกับการที่จะให้ลูกชายอยู่เป็นเพื่อนพ่อของเขายกมือขึ้น!”
เด็กน้อยยกมอขึ้นสูงพลางหันไปมองธัชชัย
“แค่กๆๆ” ธัชชัยกระแอมไอขึ้นมาก่อนจะพูด “เอ่อคือ ตะวันลูกรัก พ่อว่าลูกควรจะไปเรียนนะ ลูกอยู่เป็นเพื่อนพ่อมาตั้งสามวันแล้ว แบบนี้ก็เรียกว่ากตัญญูแล้ว”
ประเด็นนั่นก็คือ หากถ้าลูกชายยังอยู่ติดกับตัวเขาหล่ะก็ เขาก็จะไม่ได้โอกาสที่จะสวีทกับผู้หญิงของเขาเพื่อตอบแทนเงินสองร้อยล้านหน่ะสิ!
“โอ้โห ธัชชัย คุณมันคนเนรคุณ พูดแบบนี้ได้ไง งั้นเราสองคนก็ขาดกันไปเลย”
เมื่อเห็นว่าพ่อไม่ช่วยเขา เด็กน้อยก็กลับไปตวาดทันที
“ลูกชายสุดที่รัก ถึงแม้ว่าในใจของพ่อคนนี้จะไม่อยากให้ลูกไป แต่พ่อก็จะต้องอยู่ข้างหม่ามี๊ของลูก หากว่าเด็กน้อยไม่เรียนหนังสือ มันก็จะไม่ดีกับชีวิตของลูก ทำให้ทัศนคติของลูกเป็นไปในทางที่ไม่ดีอีกต่างหาก”
ธัชชัยพยายามหาเหตุผลที่เด็กไม่มีวันจะเข้าใจมาอธิบาย
“เหอะธัชชัยพอกันที คงจะอาศัยในตอนที่ผมไม่อยู่รังแกหม่ามี๊ของผมหล่ะสิ”
เด็กน้อยเหมือนเข็มเล่มเล็กที่สามารถแทงทะลุจุดประสงค์หลักของธัชชัยได้แตก
วัจสารู้สึกกระดากอายมาก แต่เธอก็ยังต้องรักษาความเป็นผู้ใหญ่ไว้
“ตะวัน วางใจได้เลย พอไปส่งลูกที่โรงเรียนเสร็จแล้ว หม่ามี๊ก็จะไปทำงาน ดังนั้นพ่อของลูกก็จะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นหรอก”
พูดจบวัจสาก็ลกลูกชายออกจากห้องไป
“ธัชชัย แล้วก็ไม่ต้องมาคิดถึงลูกรักอย่างผมหรอกนะ พ่อถึงจะคิดถึง ผมก็ไม่รับ” เด็กน้อยร้องออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
“พ่อจะคิดถึงลูกตลอดเวลาเลย แต่ลูกก็ต้องตั้งใจเรียนนะ เป็นเด็กดีด้วย ถึงแม้ว่าพ่อจะอยากให้ลูกอยู่ด้วย แต่พ่อไม่สามารถจะเห็นแก่ตัวได้….”
บทสนทนาของพ่อลูกนั่นทำให้คนที่ได้ยินได้แต่ถอนหายใจ
แต่สิ่งที่วัจสาไม่ได้คาดคิดนั่นก็คือเมื่อเธอออกมาจากห้องพักฟื้นแล้วจะเจอเข้ากับอำเภอพัดรักและสิบสอง
พวกเขาดูเหมือนจะมารออยู่นานแล้ว
อยากจะมาเยี่ยมแต่ก็กลัวว่าจะถูกธัชชัยไล่ออกมาให้เจ็บปวด
“สา เดี๋ยวฉันไปส่งสิบห้าไปโรงเรียนเอง เธออยู่เป็นเพื่อนอาชัยเขาเถอะ”
อำเภอพัดรักยกมือขึ้น เพื่อที่จะไปบีบแก้มน้อยๆของเด็กน้อย
“คุณพรมมิน ไม่ลำบากดีกว่าค่ะ เดี๋ยวฉันส่งตะวันเสร็จแล้ว ฉันก็ต้องไปทำงาน….”เธอก็พูดไปแบบนั้น จริงๆเธอไม่ได้อยากไปทำงานหรอก เธอแค่ไม่อยาก….“แบบนั้นได้ยังไงเล่า? อาชัยยังร่างกายไม่แข็งแรงนะ เธอไม่อยู่เฝ้าเขาได้ยังไงเล่า?”แน่นอนหล่ะว่าคนที่โอ๋พนอลูกอย่างอำเภอพัดรักหน่ะไม่มีทางที่จะให้วัจสาทำได้อย่างที่นึกหรอกจริงๆแล้ววัจสาอยากที่จะตอกลับไปว่า คุณเป็นพ่อของธัชชัย ส่วนฉันเป็นภรรยาเก่าของเขา คนที่ควรที่จะอยู่กับเขาน่าจะเป็นคุณมากกว่าไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาโยนให้แก่เธอ?แต่ยิ่งคิด ความใจดีลึกๆของเธอก็ตีเข้ามาว่าอำเภอพัดรักก็เป็นชายสูงอายุคนหนึ่งเท่านั้นเอง“เอางี้ดีกว่า ร่างกายของพ่อผมหน่ะยังอ่อนแอมาก ให้ผมเนี่ยแหล่ะอยู่เป็นเพื่อนเขา”เด็กน้อยใช้โอกาสนี้เพื่อตัวเขาเอง“ไม่ได้ ตะวันลูกต้องไปโรงเรียน”วัจสาก็ยังยึดมั่นที่จะพาลูกไปโรงเรียนท้ายสุดแม้ว่าเธอไม่ค่อยจะเต็มใจนักเธอก็ให้อำเภอพัดรักเป็นคนไปส่งลูกชายของเธอด้วยมือของเขาเองวัจสาได้แต่ยืนมองสองร่างเดินลับหายไปด้วยกันการกระทำที่ชั่วร้ายของอำเภอพัดรักมันเหมือนได้รับการจดบันทึกลงไปแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะมาจากความรักที่มีต่อแม่ของธัชชัย ที่ถึงบิดเบือน ที่ถูกทำให้เปลี่ยนทัศนะไป แต่อำเภอพัดรักก็ยังมีความรักที่มั่นคง นั่นทำให้วัจสารู้สึกประทับใจผู้หญิงนั้นเป็นเพศที่อ่อนไหว เมื่อเทียบกับผู้ชายที่มักจะใช่สติปัญญาแล้ว มันค่อนข้างต่างกันโดยสิ้นเชิงเธอจึงรับรู้ได้ว่าเดิมทีเขาไม่ได้แย่อะไรจากนั้นเธอพาลไปคิดอีกหนึ่งปัญหาที่ทำให้เธอค่อนข้างปวดหัว ว่าเธอนั้นควรจะบอกกับธัชชัยยังไงดีว่าอำเภอพัดรักเป็นพ่อของเขา?เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ควรไม่ยุ่งเรื่องที่ไม่ใช่ของตัวเอง แต่วัจสาก็อยากจะหาอีกสักคนที่จะมารักธัชชัยเมื่อนึกถึงว่าเมื่อตอนเด็กธัชชัยโดนปรีดิทกระทำมายังไง เธอก็ปวดหัวใจมากแล้วแต่อำเภอพัดรักที่เป็นพ่อแท้ๆก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน นั่นจึงทำให้ชีวิตครึ่งชีวิตของลูกชายถูกทำลายไปทำไมตอนที่อำเภอพัดรักลงมือ มันไม่มีคำที่ว่าเลือดข้นกว่าน้ำมาฉุกให้เขาคิดได้บ้างนะ?ดูเหมือนไอ้เรื่องแบบนี้มันก็แค่ฟังๆตามกันมาเท่านั้นในตอนที่วัจสาเดินเข้าไปในห้องนั้น ธัชชัยกำลังคุยโทรศัพท์ แต่ใบหน้าของเขานั้นเย็นยะเยือกทั้งยังขมวดคิ้วจนแน่นวัจสาจึงคิดว่ามันน่าจะเป็นสายที่โทรมาบอกข่าวราวของวรพล แต่แท้จริงแล้วสายนั้นคือสายจากคนขับรถ ที่บอกว่าอำเภอพัดรักนั้นเป็นคนไปส่งเด็กน้อยที่โรงเรียน ดังนั้นจึงโทรมาหาเขาเพื่อขอคำปรึกษาดังนั้นเมื่อทราบเรื่องใบหน้าของธัชชัยจึงเย็นลงจนน่าขนลุกสำหรับเรื่องข่าวคราวของครอบครัววรพลนั้น หลังจากเมื่อวานเย็นก็ไม่ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับพวกเขาอีกเลยมีข่าวลืมว่าครอบครัวของพวกเขาถูกตามไปในระหว่างทางไปสนามบิน นั่นทำให้ตายตกไปกันทั้งสามคนบ้างก็บอกว่าครอบครัวของเขาถูกักตัวไว้ในบ้านที่แวนคูเวอและคนที่กักตัวไว้ก็คือธัชชัยน้องของวรพลนั่นเองทั้งยังมีข่าวบางแหล่งบกว่าวรพลนั้นไม่ได้ไปที่แวนคูเวอร์แต่ซ่อนตัวอยู่ที่ใดสักแห่งของเมืองต่างหากแต่แม้ว่าข่าวลือมากมาย แต่ก็ไม่มีแหล่งไหนที่มายืนยันว่าจริงแม้แต่พ่อบ้านภูษิตกับป้าอ้อยที่อยู่บ้านตระกูลศรีทองเองก็ไม่รู้ในเรื่องนี้ครอบครัวของวรพลเหมือนเหือดหายออกไปจากโลกนี้แล้ว ไม่มีข่าวอะไรของพวกเขาเลย……เมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามา ชายหนุ่มที่เดิมทีหน้าหงิกเหมือนโดนทุบก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นอบอุ่นขึ้น กวักมือเรียกไปทางวัจสาวัจสายืนอยู่ตรงประตู เมื่อมองเห็นใบหน้าของชายหนุ่ม ดูเหมือนว่าเธอจะย้อนเวลากลับไปห้าปีก่อน ที่เห็นหน้าเขาครั้งแรก มันเป็นเวลาบ่ายโมงไปแล้ว แต่เป็นเวลาเดียวกันแม้จะต่างสถานที่เมื่อเธออยู่ในห้องแล้ว ชายหนุ่มก็ตรงเข้าไปหาทันทีคอนนั้นไม่รู้ว่าเธอประหลาดใจมั้ย แต่ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าหัวใจของเธอเต้นแรงเขาเป็นคนรักของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นพ่อของลูกเธออีกด้วยจู่ๆวัจสาก็เหมือนโดนสะกดจิต ให้เดินเข้าไปหาเขาช้าๆชายหนุ่มยกมือขึ้นมาโอบรอบเอวของหญิงสาว ก่อนจะฝังใบหน้าเย็นของเขาเข้าแทรกตัวของเธอ“ธัชชัย ที่เขาบอกว่าลูกชายจะโตมาหน้าเหมือนแม่ คุณกุลภาสวยขนาดนั้น ดังนั้นคุณถึงได้หล่อขนาดนี้…แต่ทำไมตะวันของเราไม่เห็นจะหน้าเหมือนฉันเลยหล่ะ?”เธอเอามือขึ้นสางผมดำขลับของธัชชัย ที่มันแข็งแรงราวกับวัยรุ่นๆ“งั้นเราก็มาทำลูกสาวที่ใบหน้าเหมทอนคุณอีกคนสิ แบบนี้จะได้ยุติธรรม?”ชายหนุ่มโน้มกายเข้าไปจูบปากของเธออยู่บ่อยครั้ง“คุณคิดถึงน้องมิ้นอย่างนั้นเหรอ? ฉันคงให้กำเนิดลูกสาวที่น่ารักอ่อนหวานแบบนั้นไม่ได้กระมัง”วัจสาแม้จะบอกว่าไม่อิจฉา แต่เธอก็ทั้งหึงทั้งอิจฉามากกว่าที่คิดอีกเธอรู้ดี ผู้หญิงที่ฉลาดไม่ควรที่จะยึดติดกับอดีตของชายหนุ่มการที่ไปกระตุ้นอดีตของชายหนุ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า นอกจากจะไม่ฉลาดแล้วยังอันตรายอีกด้วยชายหนุ่มเพิ่มแรงบดเข้าไปในปากอีก นั้นทำให้วัจสาครางออกมาอย่างไม่สบายตัวดูเหมือนจะครางออกมาอย่างไม่พอใจ แต่หัวใจกลับรู้สึกจักจี๋อย่างบอกไม่ถูก“ทำไมผมจะต้องคิดถึงลูกของคนอื่นด้วยหล่ะ? ถ้าอยากจะคิดถึงลูกสาว ผมทำเองไม่ดีกว่าเหรอ? มาเถอะพวกเรามา….”วันนี้วัจสาใส่กางเกงมาหลวมมาก นั่นทำให้มันง่ายต่อการที่ชายหนุ่มจะล้วงเข้าไป วัจสาขยับตัวออกเพราะความจั๊กจี้ แต่ด้วยทรงตัวไม่อยู่ เธอจึงล้มลงเข้าไปอยู่ในอกกว้างของชายหนุ่ม จึงถูกเขากอดเอาไว้แน่นทันที“ให้มันน้อยๆหน่อยธัชชัย ฉันกับตะวันมองก็รู้ว่าคุณหน่ะรักน้องมิ้น นี่ขนาดเป็นลูกของคนอื่นนะ หากว่าเป็นลูกของคุณขึ้นมาจริงๆ ฉันไม่รู้เลยว่าคุณจะต้องรักมากขนาดไหน”แม้ว่าลูกนั้นต้องฟูมฟักอยู่ในท้องกว่าสิบเดือนกว่าจะคลอดออกมา ไม่ว่าหญิงชาย คนเป็นแม่ก็รักทั้งนั้น แต่ด้วยสภาพแวดล้มในตอนนั้นเธอจึงอยากได้ลูกชายมากกว่าอย่างน้อยลูกชายก็ให้แรงสติกับเธอมากกว่าแต่ตอนนี้อยู่ๆเธอก็อยากที่จะได้ลูกสาวเพื่อที่จะให้ธัชชัยได้รักอย่างที่วาดฝัน“งั้นคุณก็คลอดลูกสาวมาให้ผมรักสิ”ธัชชัยสำรวจเข้าไปในปากของหญิงสาว ก็จะถ่ายเทความร้อนแรงลงไปบนนั้นแต่หญิงสาวกับปิดปากของเธอเอาไว้ ไม่ให้ชายหนุ่มได้ดังใจ“โถที่รัก แค่ได้กอดคุณ จูบคุณ ผมก็อดทนไม่ได้แล้ว…ไหนคุณบอกมาสิว่ามันเป็นเพราะผมรักคุณมากๆเลยใช่รึเปล่า?”ชายหนุ่มดึงตัววัจสาเข้ามา เพื่อให้ได้รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่เกิดขึ้น“นี่หน่ะหรอรัก? เห็นได้ชัดว่า งี่….”เธอยังพูดไม่ทันจะจบก็ถูกชายหนุ่มครอบคลุมปากเอาไว้ ก่อนที่จะพาเธอดำดิ่งไปด้วยกันนี่ ยังจะมาขัดขืนอะไรกันอีก? มามีลูกสาวด้วยกันเลยซะจะดีกว่า!……“คุณผู้หญิง!”วัจสาหันหน้าไปก็เห็นว่าเป็นพ่อบ้านภูษิตที่มาเยี่ยมเธอเพิ่งลงไปซื้อของกินให้แก่ธัชชัยข้างล่างมา“พ่อบ้านภูษิต”“คุณผู้หญิงครับ ผมมาเยี่ยมคุณชายรองหน่ะครับ”“อ้อดีเลย งั้นก็ขึ้นไปด้วยกันกับฉันเลย”การที่พ่อบ้านภูษิตมานี้ มันก็ตรงกับสิ่งที่ธัชชัยคาดหมายเอาไว้ก่อนแล้วพ่อบ้านภูษิตนั้นไปหาแพรวที่บริษัท ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าคุณชายรองนั้นอยู่โรงพยาบาล“คุณชายรอง ผมได้ทำตามคำสั่งที่ว่าให้เอาทำให้หุ้นของคุณชายใหญ่ลดลง เพื่อที่จะหาประธานคนใหม่แล้วครับธัชชัยตอบรับ “ดีมาก ลำบากนายแล้ว”“ไม่ ไม่ลำบากเลย มันเป็นสิ่งที่ผมควรจะทำครับ”พ่อบ้านภูษิตดูเหมือนจะลังเลอยู่พักก่อนจะถามขึ้น“คุณชายรองครับ ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณชายใหญ่กับครอบครัวไปอยู่ที่ไหนแล้ว…..แม้แต่ข่าวก็ยังไม่เลย”ธัชชัยหลับตาลง ในขณะที่วัจสาเอานมในมือให้เขาดื่ม เมื่อดื่มเสร็จแล้วเขาจึงตอบ “ทำไมหล่ะ? ที่ฉันทำนั้นทำให้นายไม่ไว้ใจเหรอ?”พ่อบ้านภูษิตอึ้งไป ก่อนจะรีบอธิบาย “ไม่…ไม่ใช่อย่างนั้น ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น เพียงแค่เป็นห่วงสุขภาพของคุณชายใหญ่ก็เท่านั้นธัชชัยพยักหน้า “วรพลเป็นพี่ชายของฉันฉันเป็นห่วงไม่น้อยไปกว่านายหรอกนะ”เมื่อได้ยินมาถึงตรงนี้พ่อบ้านภูษิตก็เข้าใจ ไอ้คำถามที่ค้างในใจจึงไม่ได้ถูกถามออกมา