วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 879 เธอกอดเขาอย่างแผ่วเบา
ตอนที่ 879 เธอกอดเขาอย่างแผ่วเบา
“วิธีของหม่ามี๊ใช้ได้จริงๆด้วย นี่ผมยังไม่ทันจะกัดเลยแค่บีบมันเท่านั้น พ่อก็ตื่นเฉยเลย!”
เด็กน้อยเมื่อเห็นว่าธัชชัยฟื้นขึ้นมา เขาก็ร้องออกมาอย่างปิติยินดี
“ไอ้ตรงนั้นหน่ะให้แค่แม่ของลูกกัดลูกกัดไม่ได้หรอก”
ธัชชัยลุกขึ้นนั่งขึ้นมา ก่อนจะรัดลูกชายที่อยู่ในอ้อมกอดแน่น “ลูกรัก มามะมาให้พ่อจูบสักที”
“ไม่ให้ หม่ามี๊ยังไม่ให้อภัยคุณ ผมก็จะไม่ให้อภัย!” เด็กน้อยทำท่าแสร้งไม่ให้ธัชชัยหอมเขา
“อ๋อย พ่อนี่น่าสงสารจริงๆเลย ลูกรักของตัวเองไม่ยอมหอมเนี่ย”
ธัชชัยใช้วิธีเรียกคะแนนสงสารเข้าสู้
ด้านเด็กน้อยก็รับไม่ค่อยได้ที่จะเห็นพ่อของเขที่ดูอ่อนแอ แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะปล่อยให้ตัวเองใจอ่อนโดยไม่เป็นห่วงความรู้สึกของแม่ ดังนั้นเขาจึงหาวิธีใหม่ พลางลอบมองไปที่วัจสา พึมพำเบาๆ
“คุณรักน้องมิ้นนี่ ให้เธอหอมคุณก็ได้นี่นา”
เด็กน้อยอายุได้เพียงห้าขวบ เมื่อรู้ว่าเขาจะต้องแบ่งความรักให้กับเด็กคนอื่นก็เป็นปกติที่เขาจะไม่พอใจ
“พ่อหน่ะรักลูกที่เป็นแบบนี้ที่สุดเลย ถ้าลูกไม่ให้หอม งั้นเดี๋ยวพ่อหอมเอง!”
ธัชชัยแกล้งจูบลูกชายดังจ๊วบๆที่ข้างแก้ม
ในขณะที่วัจสามองสองพ่อลูกอยู่ข้างเตียงก็รู้สึกทั้งทุกข์และสุขปนกันไป
ในที่สุดลูกน้อยก็ได้รับความรักชองพ่อที่เขาใฝ่ฝันหาแต่สิ่งที่น่าเศร้านั่นก็คือกว่าจะมีวันนี้ได้ เธอสองแม่ลูกก็ผจญทุกข์มามากพอสมควร
ไม่เพียงแค่ทุกข์ทางกาย แต่ทางใจก็ร่วมด้วย
ทุกครั้งที่คิดมาถึงตรงนี้เธอก็จะคิดว่า มันเป็นเพราะกนิษฐาไปแล้วรึเปล่า พวกเธอถึงได้รับความรักนี้?
แต่ก็ไม่อยากจะคิดอะไรให้มันมากมาย เพราะในเวลานี้ชายหนุ่มก็อยู่เคียงข้างเธอสองแม่ลูก
ดังนั้นจึงมีความสุข ก็คงต้องโทษที่กนิษฐายอมแพ้ไปนั่นแหล่ะ
แน่นอนหล่ะ ตัวเธอนั้นก็ยังเป็นคนที่ระมัดระวังคนหนึ่ง….
ในตอนที่อำเภอพัดรักเดินเข้ามานั้น ธัชชัยกับลูกชายกำลังเล่นสนุกสนานกันอยู่บนเตียง
ธัชชัยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง เพียงสบถสามคำออกมาอย่างเย็นชา “ไสหัวไป!”
ในห้องนี้มีเพียงคนอยู่สี่คน นอกจากอำเภอพัดรักที่เพิ่งจะเข้ามาแล้ว ก็มีธัชชัยกับสองแม่ลูก
ที่บอกว่าไสหัวไปนี้ มันชัดเจนมาว่าเขาหมายถึงอำเภอพัดรัก
วัจสาออกจะลังเลเล็กน้อยที่จะเหลือบตามองเส้นเลือดที่กระตุกบนหน้าของอำเภอพัดรัก
ด้วยความจิตใจดีของเธอเธอจึงยื่นมือเพื่อไปหยิบอาหารจากมือของอำเภอพัดรัก…..แต่ธัชชัยกลับไอแค่กๆเพื่อเป็นการหยุดเอาไว้ก็นะ เมื่อคิดถึงสิ่งที่ธัชชัยเผชิญและได้รับมานั้น การชดเชยเล็กๆน้อยๆของอำเภอพัดรักก็ดูเป็นอะไรก็ไม่รู้ไปแต่ก็นะ..คนที่น่าเกรงขามอย่างอำเภอพัดรัก ถูกลูกชายใช้คำหยาบคายใส่แบบนี้ เขาจะรับไหวมั้ยนะเธอต่อสู้กับใจตัวเองหนักมากแต่ก็ยังเลือกที่จะอยู่ฝั่งของธัชชัยจากสิ่งที่อำเภอพัดรักทำ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่ตอนนี้มันคือผลกระทบจากสิ่งนั้นวรพลถูกเผาจนกลายเป็นนั้น ธัชชัยเองก็โดนอำเภอพัดรักยิงถึงสามนัด ทั้งยังเกือบจะตายตกไป ทั้งยังมีตัวเธอเองและลูกชายที่พลอยเดือดร้อนตาม“พ่อบุญธรรม…”เสียงร้องของเจ้าเด็กน้อยทำลายบรรยากาศที่ชวนอึดอัดในห้องไป“สิบห้า ในนี้มีของที่นายชอบด้วย พ่อบุญธรรมเอาวางตรงนี้แล้วกัน”อำเภอพัดรักเอาอาหารวางไว้บนโต๊ะก่อนจะหันตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ววินาทีนั้นอำเภอพัดรักดูเหงาซึมไปราวกับเทวดาตกสวรรค์ไม่ปาน“ขอบคุณครับพ่อบุญธรรม!”เด็กน้อยอยากที่จะลงจากเตียงไปหาอาหารที่พ่อบุญธรรมของเขาเอามาให้ แต่ก็ถูกธัชชัยกอดเอาไว้แน่น“ธัชชัยอย่ามาทำตัวน่าเกลียดทีเถอะ เมื่อกี้ก็ว่าพ่อบุญธรรมจนเขาต้องออกไป ไม่มีสัมมาคารวะเลย”หนึ่งเดือนกว่าที่อยู่ในโรงเรียนอยู่ในโงเรียนอนุบาลไม่ได้เสียเปล่า เด็กน้อยรู้จักคำว่าสัมมาคารวะเสียด้วย“ตะวัน ฟังพ่อนะ ต่อจากนี้อย่าเรียกคนคนนั้นว่าพ่อบุญธรรมอีก”ใบหน้าของธัชชัยหมองลงอย่างเห็นได้ชัด“ไม่ฟัง!”เด็กน้อยด้วยเพราะแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยต้องถูกบังคับ ยิงธัชชัยคำรามสั่งเขาด้วยแล้วนั้นเด็กน้อยยิ่งไม่ฟัง“พ่อบุญธรรมรักสิบห้าที่สุด แล้วพ่อเฮงซวยอย่างคุณหล่ะ? ก็คงไม่ได้รักผมที่สุดแน่ๆ ถ้าไม่ให้ผมเรียกพ่อบุญธรรม ผมก็จะไม่เรียกคุณว่าพ่อ”ไอ้เด็กนี่นี่มันดื้อจริงๆ ไม่รู้ว่าได้ใครมา!ธัชชัยหน้าหมองลงทันทีด้านวัจสาที่อยู่ข้างๆเธอไม่พูดอะไร เธอไม่ได้ว่ากล่าวลูกชายที่ไม่เชื่อฟังทั้งยังเอาแต่ใจมุมมองของเด็กนั้นมันง่ายดายมาก เขามักจะจดจำอะไรไว้ในใจ ทั้งยังมีความคิดเป็นของตัวเอง คิดที่จะระวังอย่างรอบคอบ“ตะวัน เดินไปส่งพ่อบุญธรรมสิไป แต่อย่าเดินไปไกลหล่ะ”สามารถฟังออกเลยว่าวัจสานั้นมีอะไรบางอย่างที่อยากจะคุยกับธัชชัย“ได้ครับ”เด็กน้อยรอดพ้นไปด้วยคำพูดของวัจสา เขาโดดลงจากเตียงก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลไป ดูเหมือนกับเด็กน้อยจะรู้ว่าเมื่อครู่นั้นพ่อบุญธรรมของเขาได้รับบาดเจ็บวัจสาเดินเข้าไปใกล้พลางเอาตัวของชายที่อยู่บนเตียงมาแนบอกธัชชัยใช้แรงที่เยอะกว่ากดใบหน้าเข้าไปในอกของหญิงสาวพลางถูไปมาอย่างหงุดหงิด“จริงๆแล้วคุณกับอำเภอพัดรักหน่ะ ไม่คู่ควรเลยที่จะได้รับกนอภัยจากฉันหรือตะวัน คนหนึ่งใช้ประโยชน์จากเชลย อีกคนทิ้งลูกทิ้งเมีย ไม่ว่าทางไหนก็รู้สึกน่ารังเกียจทั้งนั้นใช่มั้ย?”“แต่ฉันกับตะวันกลับให้อภัยคุณ” พอวัจสาพูดมาถึงตรงนี้เธอก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น ก่อนจะถามอย่างเศร้าๆ “ธัชชัย ไหนคุณบอกฉันมาหน่อยสิ้…ว่าฉันหน่ะโง่มากเลยใช่มั้ย?”ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็กระชับแขนแน่นขึ้น “ขอบคุณนะสา ของคุณที่คุณมอบความรักให้ผมกับตะวัน”“แต่ไม่ว่าฉันรักคุณมากแค่ไหน ฉันก็เกลียดคุณมากเท่านั้น คุณรู้มั้ยธัชชัย?”วัจสาใช้ฟันกัดไปบนไหล่ของธัชชัยแน่นจนกลิ่นคาวเลือดครุ้งในปากของเธอ..มันเจ็บที่ร่างกายของชายหนุ่ม แต่มันก็เจ็บที่หัวใจของเธอด้วยชายหนุ่มหันหน้าไปเพื่อหวังจะจูบเธอ แต่เธอเบี่ยงหน้าหลบ“อย่ามาจูบฉัน จวบจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกว่าสิ่งที่คุณทำมันก็เหมือนกับการชำระหนี้ต่อฉันกับตะวัน”วัจสาผลักตัวธัชชัยออก เธอไม่อยากที่จะมีความรู้สึกแบบนั้นในบรรยากาศแบบนี้“วัจสา คุณคิดมากไปแล้วนะ เราเป็นสามีภรรยากันนะ หลังจากที่เราเซ็นใบแต่งงานกัน ผมก็คิดแล้วว่าคุณหน่ะเป็นผู้หญิงของผม ดังนั้นอย่าคิดมากเลย ระหว่างเรามันไม่ต้องมีอะไรตอบแทนเลย”ชายหนุ่มมองลึกเข้าไปในตาของหญิงสาว ก่อนจะเอาแขนแกร่งโอบรอบเธอเอาไว้ด้วยสัมผัสแผ่วเบา“คุณรู้สึกว่าคุณเป็นหนี้ฉันใช่มั้ยหล่ะ? งั้นก็จ่ายมาแล้วกัน สักสองร้อยล้านกำลังดี อ้อแล้วก็ตอนที่คุณให้บ้านเดิมขุนทดนั่นก็สองร้อยล้าน แต่ครั้งนี้ฉันจะเก็บไว้เอง!”การที่ขายด้วยตัวเองมันดีกว่าการที่คนอื่นเอาเราไปขายกว่าไหนๆ อย่างน้อยก็ได้เงินเข้ากระเป๋าตัวเอง“ถ้าคุณแต่งงานกับผมอีกรอบนะ อย่าว่าแต่สองร้อยล้านเลย ทั้งบ้านทั้งตัวอะไรก็ให้คุณหมดเลย อยากใช้อะไรก็ใช้เลย ดื่มด่ำให้เต็มที่ไปเลย”ชายหนุ่มอ้าแขนไปข้างหน้าส่วนหญิงสาวก็พุ่งดิ่งเข้ามาในอ้อมกอดราวกับจับโยน“ทำไมช่วงนี้ถึงได้ผอมขนาดนี้นี่ฮะ? จะเป็นกระดานเดินได้หรือไงหือ….คุณภรรยาคุณต้องมีเนื้อกว่านี้หน่อยนะ”การกระทำที่แสนอ่อนโยนแต่ประสานไปกับคำพูดที่ร้ายกาจราวกับปีศาจ วัจสาดูเหมือนจะลืมไปเลยว่ามันเป็นการกระทำของชายคนนี้ ก็เห็นได้ชัดแหล่ะว่ามันเป็นเขา แต่เหมือนว่าเธอโดนสะกดจิตให้หลุดเข้าไปในอ้อมกอดที่นาแน่นของเขาแค่ได้แตะริมฝีปากของเขา วิญญาณของเอก็เหมือนกับหลุดออกจากร่างไปครึ่งตัวปากของเขาทั้งอ่อนโยน และร้อนแรง มันเป็นอุณหภูมิที่ไม่อาจจะไม่รู้สึก ชายหนุ่มมอบสัมผัสจูบให้เธออย่างลึกซึ้ง นั่นทำให้เหมือนเธอมัวเมาในรสจูบนั้นไปอย่างที่เธอก็ไม่รู้ตัวธัชชัยออกแรงจูบบดอย่างหนักจนมันไม่อาจจะพูดได้ว่าคือจูบแล้ว เขาบดเบียดริมฝีปากอยู่เรื่อยไปเพื่อที่จะทำให้เธอได้รู้ว่าเธอมีเขาอยู่ตรงนี้จนกระทั่งวัจสาแทบจะหายใจไม่ออกอยู่ในอ้อมกอดของเขา“จูบหนึ่งครั้งราคาสองดอล ถูกหรือแพง? ถ้าสองร้อยล้านนั่นใช้เนื้อของผมเป็นตัวจ่าย แน่นอนหล่ะว่ามันมีวิธีอื่นนอกจากจูบด้วยนะ”ชายหนุ่มพูดอย่างภาคภูมิจูบหนึ่งครั้งสองดอล มันก็ถูกจริงๆนะ…เห้ยไม่สิ ถ้าเกิดว่าจูบนึงสองดอล แบบนี้เธอก็ต้องจูบกับเขาเป็นร้อยล้านเลยเหรอ?“ธัชชัย คุณพูดเหลวไหลอะไรของคุณเนี่ยฉันต้องการให้คุณจ่ายเป็นเงินเท่านั้น ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ให้ลูกเรียกคุณว่าพ่อ!”“เหอะ ถึงให้เงินแล้วผมก็ไม่เรียกหรอกนะ” เด็กน้อยพูดปากมุ่ยอย่างไม่พอใจ “หม่ามี๊ ทำไมไม่รักนวลสงวนตัว พอผมไปแล้วก็เลยถูกธัชชัยนี่จูบซะได้”เด็กน้อยไม่รู้ว่ามาที่ประตูห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งยังได้เห็นพ่อและแม่ของเขาจูบแสดงความรักกันอีกต่างหากด้านวัจสาจึงมีปฏิกิริยาตอบกลับทันที ตัวเธอโดนชายหนุ่มจูบจนสมองเบลอไปอีกแล้ว แม้แต่ลูกกลับเธอยังไม่รู้ตัวเลย…หน้าขายหน้าจริงๆ!“ตะวันลูก….ลูกเข้าใจผิดแล้ว จริงๆแล้ว…”“หม่ามี๊ไม่ต้องอธิบาย ผมเห็นมาด้วยตาของตัวเอง แค่ธัชชัยจูบ หม่ามี๊ก็กลายเป็นคนซื่อซะเฉยๆเลย”“ตะวัน ลูกพุดไม่ถูกนะ หม่ามี๊ของลูกไม่ได้ถูกพ่อจูบจนซื่อบื้อ แต่เดิมทีเธอก็ซื่อบื้ออยู่ห่อนแล้วต่างหากวัจสามองค้อนไปให้ธัชชัย แต่ใบหน้าเธอกลับแดงระเรื่อ……ตะวันผู้ซึ่งไม่ได้ไปเรียนถึงสามวันแล้วตอนนี้กำลังนั่งจุ้มปุ๊อยู่ในอ้อมกอดของธัชชัยเขาดูเป็นเด็กที่เชื่องๆคนหนึ่งเลยธัชชัยใช้มือข้างหนึ่งจับช้อนป้อนลูกชาย ด้านลูกชายก็เคี้ยวเสียงดังจ๊อบแจ๊บราวกับอาหารที่กินอยู่นั้นอร่อยมากๆ“ตะวันรีบกินด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้นะ กินเสร็จหม่ามี๊จะได้ไปส่งลูกที่โรงเรียน”วัจสาให้คนขับรถเอากระเป๋านักเรียนของลูกชายมาให้โรงพยาบาลแล้ว“ไม่เอา พ่อของผมบาดเจ็บขนาดนี้ ผมจะอยู่ที่โรงพยาบาลกับเขา แบบนี้ถึงจะเรียกว่ากตัญญู ผมเป็นลูกชายคนเดียวของเขานะครับ”ไม่ว่าจะพูดอะไรเด็กน้อยก็ไม่อยากไปโรงเรียน นอนพิงอย่างเกียจคร้านอยู่ในอ้อมกอดของธัชชัยวัจสาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “แบบนี้เนี่ยนะเรียกว่าดูแลพ่อหน่ะ? เรียกว่าเขาดูแลลูกมากว่า”“แค่ผมอยู่เป็นเพื่อนก็โอเคแล้ว ใช่มั้ยครับพ่อ?”ดีจริงๆ ความไม่อยากจะไปโรงเรียน ถึงขั้นเรียกพ่ออย่างเต็มปากเต็มคำเชียวนะ