วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 559 พ่อลูกเจอกันครั้งเเรก 2
ตอนที่ 559 พ่อลูกเจอกันครั้งเเรก 2
พูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห “ธัชชัย ฉันเกลียดนาย!“
นี่เป็นครั้งเเรกที่พวกเขาสองพ่อลูกเจอกัน ที่พูดว่าการเริ่มต้นสีขาว
ตะวันน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของอำเภอพัดรัก ที่เเสดงถึงความภาคภูมิใจสูงส่ง เเละถึงกับมีความรู้สึกที่ดูดุร้าย
เเต่ว่าในเเววตาของเจ้าตัวน้อนนั้น ก็ง่ายที่จะเห็นถึงร่องรอยของความเสียใจ เเละความรู้สึกเศร้า
เเต่น่าเสียดายที่ธัชชัยไม่ได้สังเกตเห็นว่า เด็กคนนี้ทำไมมีนิสัยที่โหดร้ายเหมือนอำเภอพัดรัก? ไม่มีมารยาทจริงๆเลย!
เจ้าฝาชักโครกน้อย พ่อบุญธรรมของนายไม่ได้บอกหรอว่าเจอผู้หญิงต้องทำความเคารพ? อย่างน้อยต้องรู้จักการเคารพ!”
ยื่นมือไปจับผมของเจ้าตัวน้อย เเต่ว่ามือยังไม่โดนหัวเขา ก็ถูกสิบสองที่ยืนอยู่ข้างหลังของอำเภอพัดรักจับนิ้วมือไว้
สิบสอง ชายหนุ่มที่กำลังมีอายุ20ต้นๆ รูปร่างที่สะอาด เเต่ดูเเล้วก็เหมือนจะอ่อนเเอ เพราะฉะนั้นบุรีเลยไม่คิดว่าเขาจะมีเเรงเยอะขนาดนี้!
อีกอย่างไม่ใช่เเค่เจ็บ เเละยังมีความรู้สึกที่ชาๆ
“ขอโทษนะ น้องสิบห้าไม่ชอบให้คนเเปลกหน้าเเตะตัว!” สิบสองพูดอย่างเฉยชา เเต่กลับทำให้คนฟังไม่ชอบ เหมือนว่าความเย็นชานี้จะเเทงเข้าสู่ร่างกายของคนอื่นได้!
โดนเด็กคนหนึ่งตะโกนชื่อบอกว่าเกลียด ธัชชัยกลับไม่มีการตอบสนองอะไร บนหน้าของเขาไม่ได้เเสดงความรู้สึกอะไรเลยเขาเเค่มองเจ้าตัวน้อยไว้ ยิ้มอ่อนๆ “นายเกลียดฉัน ฉันไม่เเปลกใจ เพราะว่าพ่อบุญธรรมของนายเองก็เกลียดฉันมาก!”““ไม่ ฉันเกลียดนาย ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับพ่อบุญธรรมเลย! นี่เป็นเรื่องระหว่างเราสองคน!” เจ้าตัวน้อยตอกกลับ ในเเววตาของเจ้าตัวน้อย เต็มไปด้วยความโกรธที่ซับซ้อนคำนี้ทำให้ธัชชัยนิ่งไป เขาไปมีความโกรธเเค้นอะไรกับเด็ก5ขวบตั้งเเต่เมื่อไหร่? ยังเป็นความเเค้นส่วนตัวด้วยดูการกระทำที่ดื้อดึงของเจ้าตัวน้อย ธัชชัยคิ้วขมวดกัน ไม่รู้ทำไมเวลาที่มองเจ้าตัวน้อย ในใจของเขาก็รู้สึกเเปลกๆ กลับไม่มีความรู้สึกที่โกรธอะไรเลยเพราะฉะนั้นธัชชัยยังยิ้ม เเล้วถามอย่างเป็นมิตร “งั้นไหนลองพูดสิ ระหว่างเรามีความโกรธเเค้นส่วนตัวอะไรกัน?”เจ้าตัวน้อยขยับเเค่ปากเล็กน้อย จริงๆเเล้วจะพูดอะไร เเค่ก็นึกถึงคำที่เเม่วัจสากำชับไว้ เเล้วก็หยุดคำพูดนั้นที่จะพูดไป“ฉันขี้เกียจคุยกับนาย!”ความรู้สึกที่พยายามห่างเหิน เเละยังมีการพูดที่ไม่ชัดเจน ทำให้คนอื่นรู้สึกหมั่นไส้“พ่อบุญธรรม พวกเรารีบไปเถอะ! คนๆนี้ทำให้สิบห้าอารมณ์ไม่ดี!”เจ้าตัวน้อยพูดเสร็จเเล้วก็รีบหันไป เหมือนว่าเเค่มองกน้าธัชชัยเเปปเดียวก็ไม่อยากมอง“ได้ๆๆ อย่างนั้นเราไปกันเถอะ อยู่ให้ห่างคนที่ทำให้สิบห้าเสียใจ!”อำเภอพัดรักที่หอมหนักๆลงบนหน้าเด็กหนึ่งครั้งเเล้วอุ้มตะวันเดินไปเลย เเละเดินไปอย่างนั้น เเม้เเต่คำลาก็ไม่บอกกัน“เจ้าเด็กคนนี้! ช่างไม่มีมารยาทจริงๆเลย!” เห็นอำเภอพัดรักที่อุ้มตะวันไป บุรีก็สะบัดๆ มือที่ถูกสิบสองบีบจนเจ็บเเละธัชชัยที่มองดูตามหลังของตะวันตลอดทำไมในใจของเขาต้องมีความรู้สึกเเปลกๆ ทั้งๆที่เป็นเด็กคนหนึ่งที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยเห็นหน้าไม่ใช่หรอ? ตอนนี้วิญญาณของเขาก็ยังมีความสั่นๆตกใจอยู่ มีความรู้สึกหมือนเคยเจอกับเด็กคนนี้!เเต่ธัชชัยมั่นใจ เขากับตะวันเจอกันครั้งนี้เป็นครั้งเเรก น่าเเปลกใจมาก เเต่ที่น่าเเปลก กลับรู้สึกว่าตัวเองรู้จักกับเด็กคนนี้มานานเเล้วความรู้สึกที่หนักๆในใจ ทำให้เขาไม่สงบ“เด็กที่ถูกเลี้ยงโดยอำเภอพัดรัก จะมีมารยาทหรอ? เเต่ก็น่าเสียดาย อำเภอพัดรักก็ทำลายชีวิตดอกไม้อีกดอกหนึ่ง อายุยังน้อย ก็กลายเป็นหมากตัวหนึ่งของวิศาลถอนหายใจ“ธัชชัย อำเภอพัดรักคงจะสู้กับนายอีกนานเลย! นี่ลูกบุญธรรมที่นับมาทั้งหมดเเล้ว! เมื่อกี้วัยรุ่นที่เดินอยู่ข้างหลังของเขา ก็น่าจะ20กว่าปี เเละคนที่อุ้มไว้ไม่กี่ปี…. ก็เหมือนว่าจะรอจนนายตายเลยเเหละ”ธัชชัยมองทางที่อำเภอพัดรักไป ไม่พูดอะไรเลย เหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่ วิศาลก็ถามอีกคำ “ธัชชัย นายลองคิดดีๆ ไม่ได้มีความเเค้นใหญ่หลวงอะไรกับอำเภอพัดรักใช่ไหม?”“จะมีความโกรธเเค้นใหญ่หลวงอะไร เขาก็เเค่อิจฉาที่ผมหล่อกว่าเขา!” ธัชชัยพูดอย่างขำขันคำถามที่วิศาลถามนี้ จริงๆเเล้วก็เป็นสิ่งที่ธัชชัยอยากจะรู้ เขาบอกว่าเมื่อ5ปีที่เเล้วเพราะหน้าของเขา ธัชชัยเองก็คงไม่เชื่อเหตุผลเเบบนี้ในห้องน้ำ มีผู้ชายคนหนึ่งที่หล่อเหลายืนอยู่หน้ากระจก ร่างกายเเข็งเเรง หล่อเหลามากไม่พูดไม่ได้ว่าคืนนี้ธัชชัยเป็นชายคนหนึ่งที่หล่อมากเขาเปิดก๊อกน้ำ ปล่อยให้น้ำไหลผ่านนิ้วลงไปในสมองก็เเสดงเเต่หน้าของเจ้าเด็กคนนั้น ที่อยู่ในอ้อมกอดของอำเภอพัดรัก หน้าที่ดูดื้อ ตกลงเเล้วเคยเจอที่ไหนมาก่อน?เวลาที่คิดถึงเรื่องพวกนี้ ธัชชัยได้ยินเสียงประตูห้องน้ำที่ถูกปิด เเละตามด้วยเสียงล็อค“ธัชชัย!” เเล้วก็ได้ยินเสียงเรียกที่นุ่มๆ