วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 452 เจอพวกเขาแล้ว
ตอนที่ 452 เจอพวกเขาแล้ว
“วัยรุ่น สักวันพวกแกจะต้องชดใช้ให้กับความบ้าคลั่งของตัวเอง!”
อำเภอพัดรักจับลูกประคำไม้ในมือเล่น หลายปีมานี้ ทุกครั้งที่นึกถึงผู้หญิงคนนั้น ใจของเขาก็ยากที่จะสงบลง มีเพียงลูกประคำนี้เท่านั้นที่พอจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของในใจของเขา และทำให้ใจของเขาสงบลงได้
“ฉันบ้าคลั่ง? แล้วนายล่ะอำเภอพัดรัก? ถ้าฉันจำไม่ผิดล่ะก็ ฉันไม่เคยรู้จักนายมาก่อน พวกเราสองคนพี่น้องไม่เคยเจอนาย ทำไมนายต้องการที่จะฆ่าพวกเรา? เพียงเพราะประโยคเดียวที่ว่าไม่ชอบหน้าของฉัน ก็เลยจะจัดการ? เมื่อเทียบกับความโหดเหี้ยมของนายแล้ว มันจะนับอะไร?”
ธัชชัยตะคอกอำเภอพัดรักกลับ
ก่อนที่จะมาเจอเขา ธัชชัยคิดถึงผลลัพธ์และสิ่งที่จะตามมา ทั้งในแง่บวก ในเชิงจินตนาการ รวมถึงในแง่ลบ แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นความเจ็บปวดที่อำเภอพัดรักคิดไว้แล้ว เขาคิดว่าใช้เวลามากพอแล้ว
เขาผิดไปแล้ว เป็นไปอย่างที่อำเภอพัดรักพูด ว่าเขาใสซื่อเกินไป
อำเภอพัดรักมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของธัชชัยอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ตอนที่ทะเลาะกับเขา ธัชชัยเหมือนผู้หญิงคนนั้นมาก ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงก็ไม่มีทางยอมอ่อนข้อ จะต้องพยายามทำตัวเองให้ดูร้าย ทำร้ายเขาจนเลือดท่วมตัว แล้วค่อยๆลับคมของเขาเรียบไป
ความคิดเพียงแค่นี้ อำเภอพัดรักก็พบว่า ตัวเองคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว
เขาหันหน้าหนีอย่างรำคาญใจ ไม่อยากจะมองหน้าของธัชชัยที่ทำให้เขาไม่สบายตาอีก
ใบหน้าของธัชชัยก็เปรียบเสมือนใบมีด ที่ค่อยๆกรีดเอาอดีตที่เขาพยายามกดมันเอาไว้ออกมา
เหลือทิ้งไว้เพียงช่องว่างที่เต็มไปด้วยเลือด“ปิดหน้าของเขาซะ!” อำเภอพัดรักเอ่ยเสียงแหบพร่าที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าขึ้นมาไม่รู้ว่าในคู่แฝดใครเป็นคนหยิบผ้าคลุมหัวปิดหน้าโยนให้แปดเขาเดินไปยังธัชชัย แต่เหมือนกับเขาไม่ได้เดินอยู่อย่างนั้น มันช่างแผ่วเบาธัชชัยอยากจะลองดูว่าแปดจะเก่งกาจเพียงไหน เขาจึงปล่อยหมัดไปทางแปดในขณะที่อยู่ห่างเขาไม่ถึงหนึ่งเมตรใบหน้าเรียบนิ่งนั้นไร้อารมณ์ เหมือนกับกำลังรอให้ธัชชัยปล่อยหมัดออกมา รอจนหมัดใกล้มาถึง เขาเพียงแค่ก้มหัวหลบเพียงเสี้ยวลมหายใจ เหมือนกับความเร็วของธัชชัยเร็วไม่พอ!ธัชชัยมองไม่ทันว่าแปดขยับตัวไปทางไหน หลังจากที่ปล่อยหมัดไปกลางอากาศ แปดก็หลบมาอยู่ด้านหลังธัชชัย แล้วปล่อยแรงลงไปที่กระดูกสันหลังเขาเต็มๆไม่ ควรจะเรียกว่าจับเขาอย่างรุนแรงมากกว่า เหมือนกับกรงเล็บที่แหลมคม ตะปบถูกที่แผ่นหลังเขาสักแห่งธัชชัยรู้สึกเพียงร่างกายตัวเองอ่อนแรงไป เขาเดินเซไปเล็กน้อย แล้วจึงทรงตัวขึ้นมาใหม่ได้หลังของเขาแทบจะชาไปทั้งแผ่นหลัง เขาเอื้อมมือไปจับ จึงสัมผัสได้ว่าเสื้อผ้าตัวเองถูกฉีกจนเลาะ…มือเต็มไปด้วยเลือด“ธัชชัย ถ้านายยังต่อต้านแบบนี้ คืนนี้ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้เจอพี่ชายและผู้หญิงของนาย!”อำเภอพัดรักเริ่มจะหมดความอดทน เพราะเขาเห็นหน้าของอำเภอพัดรักนานจนเกินไป ทำให้สภาพจิตใจของเขาแย่!หลังจากที่แปดใส่ผ้าคลุมหัวปิดหน้าเขา เขาก็ไม่ได้ทำอะไรอีกตอนนี้เขาเพียงแค่ต้องการจะเจอพี่ชายและผู้หญิงคนนั้นให้เร็วที่สุด!รอจนหน้าของธัชชัยถูกปิดไปแล้ว จิตใจของอำเภอพัดรักก็ค่อยๆสงบนิ่งลง เรื่องราวก็ผ่านไปนานหลายปีแล้ว เขาเกือบจะลืมทุกเรื่องไปได้แล้ว…แต่ใบหน้าของธัชชัยกลับฉีกภาพลวงตาทุกอย่างที่เขาสร้างขึ้นมาออกทั้งหมด แล้วโชกไปด้วยเลือด!เพราะว่าใส่ผ้าคลุมหัวปิด ทำให้ธัชชัยมองไม่เห็น รู้สึกเพียงหลังจากนั้นสิบนาทีถูกจับขึ้นไปบนเรือลำหนึ่งอำเภอพัดรักคงจะไม่อยู่บนเรือลำนี้แน่ และจากแรงของคนที่ผลักธัชชัยขึ้นมาบนเรือลำนี้ เขาคงไม่กังวลว่าธัชชัยจะหนีไปไหนได้จากนั้น คนนั้นก็ค่อยๆเดินจากไป ใช้ภาษาสเปนคุยกับคู่แฝดอีกคนหนึ่งธัชชัยก็พอจะฟังภาษาสเปนออก“ไม่คือนายไปลองของว่างจากจีนนั้นแล้วเหรอ?”“ครับ”“กินอะไรไปบ้าง?”“ซาลาเปาต้ม!”“ซาลาเปาจีนต้องนึ่งไม่ใช่เหรอ? ยังต้มได้ด้วยเหรอ?”“ครับ”“ยังมีอะไรอีก?”“บ๊ะจ่างครับ”“บ๊ะจ่างคืออะไร?”“ของนอกเป็นผักชั้นหนึ่ง ใช้เชือกมัดเอาไว้ ด้านในเต็มไปด้วยข้าวและเนื้อ!”“อร่อยไหม?”“อร่อยครับ แต่ผักด้านนอกเหมือนยังไม่สุก ผมเคี้ยวอยู่ตั้งนาน…”ผักที่เคี้ยวอยู่ตั้งนาน?ถ้าไม่ใช่ผิดสถานการณ์ ธัชชัยอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ แต่เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาจะมาหัวเราะ บอกได้แค่ว่าสองคนนี้สมองน่าเป็นห่วงอยู่บนเรือที่แล่นไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ข้างหูและใบหน้าปะทะด้วยเสียงของแรงลมพัด และเสียงของคู่แฝดที่ถกกันเรื่องอาหารแปลกๆ