ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 416 ไม่เจียมกะลาหัว
“เฉียวเหวยอี เธอรู้ ระหว่างฉันกับเธอต่างกันตรงไหนไหม?”เฉียวอีเหรินถามเฉียวเหวยอีต่อไป
“ฉันกับเธอต่างกันที่การแสวงหา ทุกครั้งเวลาที่ฉันใช้ชีวิตปกป้องลี่เย่ถิง เธอก็รั้งเขาไว้ เธอทำร้ายเขา ทำให้เขากลัวเธอจนอกสั่นขวัญหาย”
“เฉียวเหวยอี เธอไม่เหมาะสมกับลี่เย่ถิง ในใจเธอเองก็รู้ชัดเจนดี เธอไม่เหมาะสมจริงๆ”
เฉียวเหวยอีได้ยินเธอพูดทุกประโยค เพียงแค่จ้องมองเธอ
ระหว่างเธอกับลี่เย่ถิงมีปัญหาอะไรกัน ก็ไม่จำเป็นต้องให้เฉียวเหวยอีมายุยง เธอตัวเองก็มีปาก จะถามลี่เย่ถิงให้ชัดเจน
รอให้เฉียวอีเหรินพูดจบ จึงย้อนถามกลับอย่างเย็นชา “พูดพอรึยัง?”
“ยังไม่พอ ระหว่างความแค้นของฉันกับเธอ สามวันสามคืนก็พูดไม่จบ”เฉียวอีเหรินส่ายหน้า พูดตอบ “แต่ว่าใครให้เธอเป็นพี่สาวที่แสนดีของฉันล่ะ ถึงแม้ว่าจะเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ ฉันก็ยังต้องเจอหน้านี้ของเธอที่ทำให้รังเกียจทุกวัน”
“เธอทำไม ถึงกลับมาล่ะ?”
เฉียวเหวยอีสายตาเย็นชา ย้อนถามเธอ“ฉันกลับมา เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ?ถ้าเป็นของเธอ ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีแย่งชิง?”
“เธอพูดว่าเธอเป็นคนยิงปืนช่วยเย่ถิง เธอแน่ใจ?”
เฉียวเหวยอีพูดอย่างไม่สนใจ“ใช่ไม่ใช่ เกี่ยวข้องอะไรล่ะ?ความจริงสำคัญเหรอ?และยิ่งทุกคนรู้ว่าเธอเป็นคนยิง แล้วจะยังไง?”
“เบื้องหลังปืนนั้นของเธอ ยังคงเพื่อลี่เย่ถิง เรื่องนี้เปลี่ยนแปลงไม่ได้”
เฉียวอีเหรินเกรงว่าจะไม่รู้ เรื่องลอบฆ่า ปรากฏความจริงออกมาแล้ว
เฉียวเหวยอีสายตากะพริบความถากถาง กำลังจะเปิดปากพูด ประตูหลังบนดาดฟ้า ทันใดนั้นก็มีสองสามคนเดินเข้ามา
เฉียวเหวยอีกวาดสายตามอง เป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่สองสามคน ใบหน้าไม่คุ้นเคย เธอไม่เคยเห็น
ในมือผู้ชายสองสามคนกำลังถือพวกเชือก จ้องมองเฉียวเหวยอี
“เข้าใจไหม อะไรที่เรียกว่าไม่เจียมกะลาหัว?”เฉียวเหวยอีดึงสายตากลับ ถามเฉียวอีเหรินที่นั่งอยู่บนรถเข็นด้วยสายตาเรียบเฉย“ฉันคิดว่าในสมองของเธอ คงจะไม่โง่ซ้ำสอง”
สองสามคนนี้ ไม่พอให้เธอจัดการ
“พี่ มีอะไรก็ค่อยๆพูด คุณจะทำอะไร?!”ก็เป็นเวลานี้ สายตาของเฉียวเหวยอีก็เปลี่ยนเป็นหวาดกลัวทันที
ผู้ชายสองสามคนด้านหลังเดินผ่านเฉียวเหวยอี เดินไปหาเฉียวอีเหรินที่หัวมุม
เฉียวเหวยอีจ้องมองมือพวกเขาที่ดึงเฉียวอีเหริน อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
นี้ไม่ใช่เธอจ้างคนมา
“พวกนาย…”
เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร ในจำนวนนั้นก็ดึงเสื้อผ้าของเฉียวอีเหริน ยิ้มอย่างโหดเหี้ยม “รสชาติของดาราดังคงจะไม่เลว!ดูใบหน้าเล็กนี้ และเอวเล็กที่ละเอียดงดงาม!”
“พวกนายปล่อยฉัน!!!พี่ทำไมคุณทำกับฉันแบบนี้?!”เฉียวอีเหรินพยายามต่อสู้ดิ้นรนร้องตะโกนอยู่ด้านล่างผู้ชาย
เรื่องราวเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เฉียวเหวยอีจ้องมองพวกเขาใช้เชือกผูกขาของเฉียวอีเหริน ในสมองรู้สึกว่าผิดปกติ!
เธอไตร่ตรองเล็กน้อย หลังจากนั้นก็เดินเข้าไป ดึงมือผู้ชายหนึ่งในนั้น พูดเสียงหนักแน่น“ปล่อยเธอ”
“คุณเฉียว!ไม่ใช่ท่านให้พวกเรามาเล่นสนุกกับคนขาเป๋เหรอ?”ผู้ชายพลิกฝ่ามือผลักเฉียวเหวยอีอย่างดุร้ายไปสองสามก้าว ผู้ชายสองสามคนที่อยู่ตรงหน้า มองเธอด้วยสายตาที่อธิบายไม่ถูก
เพิ่งจะพูดจบ จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นที่ประตูใหญ่ดาดฟ้า ถูกคนถีบออก
“หยุด!”สองสามคนวิ่งเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว