ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 417 ไม่ใช่ฉันทำ
ในความวุ่นวาย เฉียวเหวยอีจำคนของลี่เย่ถิงได้
เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร อู๋โยวก็ควบคุมผู้ชายที่ป่าเถื่อนตรงหน้าไว้ได้
อู๋โยวแย่งโทรศัพท์ที่ถ่ายวิดีโอจากในมือคนในนั้นมาได้ มองดูรูปภาพที่น่ารังเกียจ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“เธอเป็นคนให้พวกเราถ่าย!”สองสามคนที่ถูกให้คุกเขาอยู่บนพื้น ตะโกนไปที่เฉียวเหวยอีทันที“ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเรา!”
“ฉันให้พวกนายถ่ายเมื่อไหร่?”เฉียวเหวยอีสายตาจ้องมองสองสามคนนั้น
“คุณเฉียว คุณไม่ต้องทำเป็นไม่รู้จักหรอก!”คนนั้นรีบพูดทันที“คุณเป็นคนให้พวกเรามาเล่นสนุกแล้วถ่ายวิดีโอโพสต์ลงในอินเทอร์เน็ต!”
“ฉัน…”เฉียวเหวยอียังไม่ทันได้พูด ด้านหลังของเธอก็มีร่างคนเดินผ่านไหล่เธอไป รีบเดินไปทางเฉียวอีเหริน
ลี่เย่ถิงถอดเสื้อนอกออก รีบคลุมบนร่างกายของเฉียวอีเหริน
เสื้อผ้าของเฉียวอีเหรินถูกฉีกจนแทบจะไม่เหลือแล้ว ฟุบลงกับพื้นร้องไห้ ในขณะที่พยายามส่ายหน้าพูด“พี่คุณทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้!ฉันผิดไปแล้ว…ฉันผิดไปแล้ว…”
ลี่เย่ถิงการกระทำหยุดชะงัก ใช้เสื้อคลุมนำเฉียวอีเหรินประคองขึ้นมา
เฉียวอีเหรินเห็นชัดเจนว่าคนที่ประคองตัวเองเป็นลี่เย่ถิง จึงหยุดดิ้นรน หมุนตัวเข้าไปในอ้อมกอดลี่เย่ถิง ท่วมตัวร้องไห้อย่างสั่นเทา
ลี่เย่ถิงรับโทรศัพท์ที่อู๋โยวส่งเข้ามา มองดูวิดีโอ หลังจากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้น“ลบออก”
พูดจบ หันหน้ามองไปทางเฉียวเหวยอี
ทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว สายตานี้ ทำให้หัวใจเดียวของเฉียวเหวยอีเย็นขึ้นทันที
“ไม่ใช่ฉัน”เธอชะงักไปหลายวินาที จ้องมองลี่เย่ถิงและส่ายหน้า“ไม่ใช่ฉันให้พวกเขาทำ”
ลี่เย่ถิงไม่พูดจา นานมาก พูดตอบเสียงเบา“เธอกลับไปก่อน”
พูดจบ ก็อุ้มเฉียวอีเหรินขึ้น ไม่แม้แต่จะหันมองเฉียวเหวยอี หมุนตัวก้าวเท้ายาวเดินออกไป
ไม่รู้ว่าเพราะลมข้างนอกหนาวเกินไปไหม เฉียวเหวยอีรู้สึกบนตัวเยือกเย็น
ความเหน็บหนาวทะลุเสื้อผ้า ทิ่มแทงเข้าในผิวหนังของเธอ ทิ่มแทงเข้าไปในกระดูกของเธอ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะสั่นเทา จนหนาวสั่น
“คุณผู้หญิง…”อู๋โยวที่อยู่ด้านข้างฝืนเดินเข้ามา เรียกเฉียวเหวยอีเสียงเบา“ลงโทษคนพวกนี้ยังไง?”
เฉียวเหวยอีหันหน้ากลับไป สบตากับอู๋โยวที่มีสีหน้าลำบากใจ
คาดไม่ถึงว่าแม้แต่อู๋โยวก็คิดว่า เธอเป็นคนทำ
นานมาก พูดตอบอย่างแข็งทื่อ“ฉันไม่รู้จักพวกเขา นายไปถามลี่เย่ถิงเถอะ”
เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองออกจากบนดาดฟ้ายังไง รู้สึกแค่หนาว หนาวจนท่วมตัวแข็งทื่อ ในสมองแข็งทื่อ
ลี่เย่ถิงไม่เชื่อเธอ
แม้แต่โอกาสอธิบายก็ไม่ให้เธอ
……
“ฉันไม่ได้ตั้งใจยั่วโมโหพี่สาวจริงๆ…”เฉียวอีเหรินหดตัวอยู่บนเตียง ใช้ผ้าห่มปิดกั้นตัวเองไว้แน่น ร้องไห้ส่ายหน้าและพูดคำเดิม
หมอที่ยืนอยู่ข้างเตียงรออยู่สักพัก อดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมองทางลี่จือจิ้งกับลี่เย่ถิง“คุณเฉียวสถานการณ์ตอนนี้…”
“พวกนายออกไปก่อนเถอะ”ลี่จือจิ้งไตร่ตรองเล็กสักพัก พูดตอบเสียงหนักแน่น
ลี่เย่ถิงนั่งอยู่บนโซฟาด้านข้าง มองเฉียวอีเหรินเงียบๆ
“อีเหริน ไม่เป็นไร ปลอดภัยแล้ว ไม่มีใครมาทำร้ายเธอได้แล้ว”ลี่จือจิ้งเห็นเฉียวอีเหรินเป็นแบบนี้ ก็เจ็บปวด พูดเกลี้ยกล่อมเสียงเบา
“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?บอกปู่ได้ไหม?”
เฉียวอีเหรินหันไปมองลี่จือจิ้ง และหันไปมองลี่เย่ถิง น้ำตาไหลออกมาอย่างรุนแรง ส่ายหน้าพูด“เป็นฉันเองที่ผิด อย่าตำหนิพี่สาว พวกคุณไม่ต้องถามแล้ว”