ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 38
เมื่อได้กลิ่นที่หอมเย้ายวนใจ ซ่งยวี่ชิงกลืนน้ำเข้าไปโดยตรง
เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของจ้าวเสี่ยวกัง ซ่งยวี่ชิงรู้สึกละอายใจอยากจะเอาหน้าซุกแผ่นดิน
"ฮ่าฮ่าฮ่า… พี่สะใภ้ยังบอกว่าไม่อยากกินอีกไหม?"
จ้าวเสี่ยงกังไม่คิดว่าพี่สะใภ้ที่ปกติเป็นคนเย็นชาก็ยังมีวันที่อายแบบนี้
ซ่งยวี่ชิงยิ่งอายมากขึ้นกับคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง
"หืม เสี่ยวกัง อย่ารังแกพี่ พี่ไม่อยากสนใจเธอแล้ว"
หลังจากพูดแบบนี้ ซ่งยวี่ชิงก็แสร้งทำเป็นลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก
แต่จ้าวเสี่ยวกังจะปล่อยเธอไปได้อย่างไร ก่อนที่เธอจะลุกขึ้น เธอถูกจ้าวเสี่ยวกังดึงไว้
"พี่สะใภ้ ซุปไก่นี้อแม่ของเราตุ๋นมาเพื่อพี่โดยเฉพาะ พี่บอกไม่กินก็ไม่กินเลยหรือ แบบนี้ก็เหมือนกับทำร้ายน้ำใจของแม่ไม่ใช่หรือ"
จ้าวเสี่ยวกังเห็นว่าซ่งยวี่ชิงหยุดดิ้นรนก็รีบวางช้อนลงบนโต๊ะทันที จากนั้นค่อยเติมใช้ช้อนตักขึ้นมา แล้วค่อยๆเป่า
เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนโยนของจ้าวเสี่ยวกัง ซ่งยวี่ชิงก็รู้สึกอบอุ่นในร่างกาย
"มาพี่สะใภ้ ฉันป้อนพี่"
เมื่อเห็นดวงตาที่อ่อนโยนของจ้าวเสี่ยวกังส่งซุปไก่หอมกรุ่นเข้าปากของเธอ ซ่งยวี่ชิงก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี
เธอฝันถึงฉากนี้เมื่อตอนที่เธอยังเรียนอยู่ แต่เธอไม่คิดว่าวันหนึ่งจะมีผู้ชายคนหนึ่งคอยดูแลเธอและป้อนเธออย่างอ่อนโยน
"พี่กินเอง ไม่ใช่ไม่มีมือสักหน่อย" ถึงแม้ว่าเธอจะพูดอย่างนั้น แต่เธอก็ก้มหน้าลงอย่างอายๆ และเปิดปากเล็กๆ ที่น่ารักของเธอ
จ้าวเสี่ยวกังก็ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็ป้อนน้ำซุปเข้าไปในปากของเธอ จากนั้นก็ตักใหม่และค่อยๆเป่า
หลังจากผ่านไปสองสามรอบ ซ่งยวี่ชิงก็ไม่อายอีกต่อไป เธอกล้าที่จะดูจ้าวเสี่ยวกังต่อหน้า คิดถึงน้ำซุปที่ถูกเป่าด้วยจ้าวเสี่ยวกังและป้อนเข้าปากเธอ ในใจมีความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูก
จ้าวเสี่ยวกังไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพียงแค่ป้อนไม่หยุด เพราะกลัวว่าซ่งยวี่ชิงจะกินไม่อิ่ม
"เสี่ยวกัง ฉันกินเอง"
ซ่งยวี่ชิงรู้สึกเขินอายตลอดเวลา แม้ว่ามีเพียงพวกเขาสองคน แต่ว่าเธอและจ้าวเสี่ยวกันยังไม่ได้เป็นอะไรกัน
"หึๆ พี่สะใภ้ ให้ฉันป้อนเถอะ ฉันชอบแบบนี้"
หลังจากพูดจบ เขาก็เป่าซุปไก่ในช้อนเบาๆและป้อนเข้าปากซ่งยวี่ชิงอีกครั้ง
แต่คราวนี้ ซ่งยวี่ชิงกิน แต่ใช่มือรับช้อน
เมื่อเห็นฉากนี้ จ้าวเสี่ยวกังจะยอมได้ยังไง แล้วก็แย่งช้อนกับซ่งยวี่ชิงขึ้นมา
"เสี่ยวกัง พี่สะใภ้กินเองได้ เธอไม่ต้องช่วยแล้ว"
ในระหว่างที่แย่งกัน จ้าวเสี่ยวกันก็ได้ทำน้ำซุปหกออกมา และได้หกไปตรงหน้าอกของซ่งยวี่ชิง
อ้า……
เอื๊อก…
เดิมที จ้าวเสี่ยวกังต้องการยืนขึ้นและขอโทษ แต่เมื่อเขาเห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวเหมือนหิมะของซ่งยวี่ชิงเต็มไปด้วยซุปไก่ น้ำลายของเขาออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ซ่งยวี่ชิงปัดเสื้อของเธอไม่หยุด ปัดจนเด้งไปเด้งมา ช่างน่าดูจริงๆ
ซ่งยวี่ชิงเหลือบมองจ้าวเสี่ยวกังและพูดว่า: "ดูสิ ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้อง จะมาแย่งกับพี่ทำไม"
หลังจากพูดจบ ซ่งยวี่ชิงก็เห็นว่าด้านล่างของจ้าวเสี่ยวกังมีปฏิกิริยาทันที และเธอก็คิดถคงเรื่องที่เธอไม่ได้สวมชุดชั้นใน และรีบวิ่งเข้าไปในห้องอื่นอย่างเขินอายทันที
จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกคอแห้ง แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นพี่สะใภ้ แต่ครั้งนี้เต็มไปด้วยสิ่งล่อใจอื่นๆ และรูปลักษณ์ที่ไม่เปิดเผยของเธอ ทำให้เขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
"พี่สะใภ้ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ อย่าโกรธฉันเลย"
จ้าวเสี่ยวกังพูดขอโทษและเปิดประตู ตอนแรกเขาคิดว่าพี่สะใภ้คงจะหาอะไรมาเช็ดตัว แต่เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปเขาถึงกับตกตะลึงทันที
เพราะซ่งยวี่ชิงกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ และคราวนี้เธอสวมเสื้อชั้นในลูกไม้สีดำ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นชุดชั้นในที่เซ็กซี่ขนาดนี้ สายรัดสองเส้นที่ไหล่ของเธอเหมือนเชือกสีดำสองเส้นเหมือนเชือกผูกรองเท้า มันดูเรียวมาก และฝาครอบป้องกันสีดำบนหน้าอกของเขากลวงจริงๆ
ในขณะที่ฝาครอบกลวงสีดำเข้ากับสีขาวเหมือนหิมะของเนื้อหนัง มันช่างล่อใจจริงๆ ทำให้จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้เข้าไปกอดซงยวี่ชิงแล้วนอนลงไปบนเตียน
"เสี่ยวกัง เธอจะทำอะไร พี่ยังกินข้าวไม่เสร็จเลย อย่า…..อย่าจูบ"
จ้าวเสี่ยวกังจะฟังคำพูดของซงยวี่ชิงได้ยังไง ได้จูบลงไปที่คอของเธอ
"เสี่ยวกัง พี่สะใภ้ขปวดหัว อย่าทำพี่สะใภ้ได้ไหม เสี่ยว….กัง…|
เมื่อได้ยินซงยวี่ชิงพูดว่าปวดหัว จ้าวเสี่ยวกังก็หยุดลง เมื่อเห็นท่าทางที่เจ็บปวดของซ่งยวี่ชิง เขาก็รู้ว่าพี่สะใภ้ของเขาไม่ได้โกหก
ทำให้จ้าวเสี่ยวกังตกใจ แล้วพูดอย่างกังวลว่า "พี่สะใภ้ พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม ให้ฉันส่งพี่ไปโรงพยาบาลไหม"
"ไม่ต้อง แค่เมื่อกี้เธอกดดังแผลบนหัวของพี่ "
เมื่อซ่งยวี่ชิงพูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็โทษตัวเอง
"พี่สะใภ้ ฉันขอโทษ ฉัน…ฉัน…ฉันมันไอ้สารเลว"
"ไม่ต้องโทษตัวเอง พี่สะใภ้ก็ไม่ดี คุณไม่ควรสวมใส่สิ่งที่น่าดึงดูดเช่นนี้"
หลังจากพูดจบ ซ่งยวี่ชิงก็รีบหาเสื้อกันหนาวมาใส่
เมื่อได้ยินซ่งยวี่ชิงพูดเช่นนี้ สีหน้าของจ้าวเสี่ยวกังก็ดูไม่ค่อยดีนัก เมื่อนึกถึงซ่งยวี่ชิงคนนี้ที่เขารู้จัก มันเป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะกล้าซื้อเสื้อผ้าเซ็กซี่เช่นนี้
"พี่สะใภ้ คุณไม่ได้ซื้อชุดพวกนี้ใช่ไหม"
ซ่งยวี่ชิงพยักหน้าอย่างเขินอายและพูดว่า "พี่ชายของเธอซื้อมันมา วันนี้พี่สวมมันเป็นครั้งแรก"
หลังจากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นกว่าเดิม และเธอไม่คิดว่าจ้าวเสี่ยวกังจะบุกเข้ามา อเดิมทีเหตุการณ์แตงกวาก็ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี ตอนนี้จ้าวเสี่ยวกังเห็นฉากนี้แล้ว เธอก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้น .
"เสี่ยวกัง เธอคงไม่คิดว่าพี่เป็นผู้หญิงที่ไม่ดีใช่ไหม เหมือนที่คนในหมู่บ้านพูด เป็นตัวซวย ดวงกินผัว…"
ก่อนที่ซ่งยวี่ชิงจะพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังค่อยๆ วางสองนิ้วบนปากสีแดงก่ำของซ่งยวี่ชิงเพื่อหยุดอีกฝ่ายไม่ให้พูด
"พี่สะใภ้ ฉันรู้นะว่าพี่จะพูดอะไร ฉันรักพี่ รักพี่ที่คน ที่หัวใจ ทุกสิ่งของพี่ สิ่งที่พี่ทำเป็นเรื่องปกติ และพี่เป็นผู้หญิงที่ดี เรื่องนี้ฉันรู้สึกกว่าใครๆ"
เมื่อฟังคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ซ่งยวี่ชิงก็กอดจ้าวเสี่ยวกัง
"เสี่ยวกัง ได้ยินเธอพูดแบบนี้ พี่ก็โล่งใจ"
รู้สึกถึงความนุ่มของหน้าอกของเธอ และกลิ่นจากร่างกายของซ่งยวี่ชิง ใต้ท้องของจ้าวเสี่ยวกังก็ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง และคราวนี้มันตรงที่หน้าท้องส่วนล่างของซ่งยวี่ชิง
"พี่สะใภ้ไปกินข้าวกัน ถ้าพี่ยังไม่ไปอีก ฉันกลัวว่าฉันจะทนไม่ไหวแล้ว"