คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 385 ลูกต้องเกิดที่ล่ะคนทีล่ะคน
ตอนที่ 385 ลูกต้องเกิดที่ล่ะคนทีล่ะคน
หยวนชูเฟินทานข้าวเย็นด้วยกันกับลั่วหาน หลงเซียว ทั้งสามคนพูดคุยอยู่บนโต๊ะอาหารอย่างมีความสุขสนุกสนาน หยวนชูเฟินชอบอาหารฝีมือของลูกสะใภ้อย่างไม่มีที่ติ
ลั่วหานเดาไม่ถูกว่าครั้งนี้แม่ยายมาเพื่อวัตถุประสงค์อะไร แต่เธอสังเกตจากสีหน้าของหลงเซียว สามารถเข้าใจได้ว่า แม่ยายต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างที่ไม่อยากให้เธอรู้แน่ๆ
บนโต๊ะอาหาร ทั้งสามคนไม่ได้พูดคุยเรื่องอะไรใหญ่โตเลย แต่กลับพูดคุยเรื่องทั่วๆไปนิดๆหน่อยๆเท่านั้น
เพราะเรื่องทั่วไปเหล่านี้ ลั่วหานรู้สึกว่า วันนี้หยวนชูเฟินต่างกับปกติมากไป ความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยก็ทำให้กระทบจิตใจของลั่วหานได้
ช่วงเวลาสับสน เขารู้สึกแม่ยายที่อยู่ข้างหน้า เหมือนแม่ทั่วไปคนหนึ่ง ที่รักลูกชายของตน ดูแลลูกสะใภ้ของตน
แต่ ความใกล้ชิดที่แปลกๆก็ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว นึกกลัวในภายหลัง หยวนชูเฟินแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเป็นห่วงใครคนหนึ่งโดยไร้เหตุผล นี่เป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตั้งแต่เธอแต่งงานกับหลงเซียวมา
อะไรกันแน่ที่ทำให้หยวนชูเฟินยอมที่จะเปลี่ยนนิสัยได้กะทันหันอย่างนี้นะ?
เร็วมาก เสร็จสิ้นอาหารค่ำแล้ว หยวนชูเฟินนั่งรถออกไปจากวิลล่า ลั่วหานถอนหายใจหนึ่งเฮือก
“เป็นอะไรหรอ? ดูท่าทางภรรยาเหมือนยกภูเขาขึ้นจากอกเลย”
ลั่วหานตบๆบ่า “ลูกสะใภ้ที่อัปลักษณ์เจอแม่ยายมั้ง คงจะประมาณนี้แหละ?”
ริมฝีปากบางของหลงเซียวกำลังขยับ มือลูบที่ใบหน้าของลั่วหาน “อัปลักษณ์หรอ? ถ้าภรรยาของผมยังอัปลักษณ์ คุณจะให้ผู้หญิงคนอื่นมีชีวิตอยู่ยังไง?”
ลั่วหานเก็บปากเก็บคำไม่เถียงกับเค้าถึงเรื่องนี้แล้ว
ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว “พรุ่งนี้คุณบินไฟลท์เช้า ฉันไปช่วยคุณเก็บกระเป๋าที่ไปสัมมนา คุณไปทำงานที่ห้องสมุดเถอะ เดี๋ยวฉันเก็บเสร็จแล้วคุณค่อยมาดูว่าจะเพิ่มอะไรอีก”
ร่างอันสูงยาวขาเรียวของลั่วหานเดินไปที่ชั้นสอง นิ้วเรียวๆกำลังจับบันได เดินอย่างช้าๆๆๆ ราวกับครั้งนี้ หลงเซียวได้เอา ไม่เพียงแค่กระเป๋าเดินทางทั่วไป ยังมีหัวใจที่ทำตกไว้ของเธออีกด้วย
เธอรู้ว่าการสัมมนาครั้งนี้ไม่ได้เป็นการจากลาที่ธรรมดา บางทีอาจมีหลายเรื่องที่เปลี่ยนแปลงมาพร้อมกับการจากไปของเขา นี่เป็นสิ่งที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่เป็นความรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างแปลกๆ
ลั่วหานเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างเงียบๆ เริ่มจัดเก็บเสื้อผ้าที่หลงเซียวใส่ประจำ ของใช้ติดตัว และยังมีของเล็กๆจิปาถะ ในตอนที่เธอก้มตัวลงจัดการวางเสื้อเชิตของหลงเซียวอยู่นั้น ทันใดนั้นบริเวณเอวได้ถูกกอดจากข้างหลังด้วยมือใหญ่ๆที่อบอุ่นที่สองข้าง
แต่ไม่ได้หันหลังไปเริ่มรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอม เตกีล่าที่ลอยผ่านจมูกเข้ามา ฟุ้งกระจายอยู่ใต้จมูกนานแสนนาน ลั่วหานรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นในจิตใจ แล้วกล่าวอย่างอบอุ่นว่า “ทำไมหรอ? อาลัยอาวรณ์ไม่อยากไปหรอ?”
หลงเซียวเอียงหัวของเธอมา แล้วเอาคางไปวางไว้บนไหล่ของเธอ เปล่งเสียงโทนต่ำออกมาด้วยความรักแต่น่าฟังแล้วกล่าวว่า “ใช่แล้ว อาลัยอาวรณ์ไม่อยากไป อยากจะเอาคุณจัดใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทางแล้วเอาไปด้วยกัน”
เขากอดเอวลั่วหาน เสียงที่น่าฟัง แอบเซ็กซี่เบาๆ แล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม “ถ้าเป็นอย่างนี้ คุณหลงต้องตัดร่างกายฉันออกเป็นชิ้นๆใช่ไหม? บางทีกระเป๋าเดินทางของคุณอาจใหญ่ไม่พอนะ”
หลงเซียวจับผมยาวของเธอจับแล้วจับอีกอย่างรักใคร่
สีของพระจันทร์งดงามอร่ามงามตา ลมพัดต้นหลิวเบาๆที่ด้านนอกหน้าต่าง ได้ยินเสียงนกเสียงไม้ แสงจันทร์และไวน์แดงชั่งไพเราะ อบอุ่นอยู่ข้างหู
“กระเป๋าเดินทางใหญ่ไม่พอ แต่ว่าสามีคุณในหัวใจของผมใหญ่มากพอที่จะใส่คุณเข้าไปนะ หรือคุณนายหลงไม่รู้จริงๆ ภายในใจของผมได้ใส่คุณไว้แล้ว จึงไม่พอที่จะใส่สิ่งอย่างอื่นอีกแล้วรู้บ้างมั้ย?”
เผชิญหน้ากับคำพูดอันแสนหวานของเขา ลั่วหานไม่รู้เนื้อรู้ตัวสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว เธอจะหน้าแดงน้อยมากๆ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา เธอมักจะอายจนหน้าแดงเสมอ สะท้อนความอ่อนโยนที่สุดของตนเองออกมา แล้วทิ้งความหยิ่งยโสทุกอย่างอย่างอดไม่ได้ เอาแต่ใจ หัวดื้อ ปากแข็ง แล้วเอาความอ่อนโยนทั้งหมดแสดงออกต่อหน้าเขา
หลงเซียวโอบกอดเอวของเธอไว้อย่างแน่นๆแบบนี้ เอาตนเองเข้าใกล้กับบนหลังของเธออย่างไม่อยากจากไปไหน เธอไปอ่างล้างหน้า เขาก็ตามไปด้วย เธอโก้งโค้งพับผ้าอยู่บนเตียง เขาก็โก้งโค้งด้วย เธอไปโต๊ะแป้งจัดการเครื่องโกดหนวดของเขา เขาก็ตามไปด้วย อย่างกับเด็กที่หัวอ่อนอย่างใดอย่างนั้น
ทันใดนั้นลั่วหานก็นึกถึงคำพูดที่คนอื่นได้กล่าวไว้ เบื้องลึกของผู้ชายจะมีความเป็นเด็กแฝงไว้ ไม่ว่าจะอายุมากขนาดไหนก็จะมีตอนที่แสดงความเป็นเด็กออกมา โดนเฉพาะต่อหน้าคนที่ตนเองรักมากที่สุด
ทันใดนั้น ลั่วหานก็รู้สึกภายในใจเต็มไปด้วยความอบอุ่นอีกครั้ง
สามีของเธอ คนที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต สุดท้ายก็ยังมีความเป็นเด็กอยู่ เป็นเรื่องที่พบได้ยากในโลกนี้
กอดกันอย่างสวีทหวานอย่างนี้ อย่างกับราตรีนี้ยังอีกยาวไกล ไม่มีการจากลาอย่างใดอย่างนั้น
ตกกลางคืน แสงดวงจันทร์สาดเป็นเส้นยาวสีขาวอร่ามผ่านหน้าต่างมา ส่องไปยังในห้องนอน ส่องสว่างให้กับชุดเครื่องนอนสีดำ สาดส่องใบหน้าของทั้งคู่ให้กระจ่างใสเหมือนแสงจันทร์
“ภรรยา ครั้งนี้ระยะเวลาที่ไปสัมมนาค่อนข้างนาน ผมจะรีบจัดการธุระทางนู้นให้เสร็จเร็วๆ คุณมีปัญหาอะไรก็ตามก็สามารถไปหาคุณชายกู้กับอาหมิงพวกเขาได้ อย่าเอาเปรียบตัวเอง”
หลงเซียวลูบใบหน้าเธอด้วยความรัก เสียงที่เซ็กซี่ยิ่งเย้ายวนจิตใจ
“คุณไม่ต้องเป็นห่วง ที่ๆของตนเองยังมีคนกล้ามารังแกฉันหรอ?” พูดอย่างเอาแต่ใจเล็กน้อย ด้านหลังกลับถูกเขากอดอย่างแน่นมากขึ้นไปอีก
“ภรรยาของผมสามารถรังแกคนอื่นได้ แต่ห้ามโดนคนอื่นรังแก”
ลั่วหานกำลังพิงไหล่ของเขาอย่างกับนกน้อยพึ่งพาอาศัย แล้วหลับตาถาม “วันนี้จู่ๆแม่มาหา มีธุระอะไรด่วนใช่ไหม?”
หลงเซียวไม่มีทางจะบอกความจริงกับเธอ แต่กลับโอบเธอแน่นๆเข้ามาที่ไหล่ แล้วกล่าวอย่างเล้าโลม “ใช่แล้ว เป็นเรื่องที่ด่วนมากจริงๆ แม่บอกว่าพวกเราแต่งงานมาก็หลายปีแล้ว ถึงตอนนี้ยังไม่มีหลานชายให้เธออุ้ม แม่เฒ่าร้อนใจแล้ว มาเพื่อเร่งให้พวกเรารีบมีลูก”
รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดคือเรื่องไม่จริง ลั่วหานจิตใจคล้อยตาม วางมือไว้บนแขนของเขา เอามือของเขากดไว้ที่ใบหน้าของตัวเอง “ความจริง ฉันคิดเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว สามี พวกเราก็ไม่ได้คุมกำเนิดมานานแล้ว แต่ทำไมฉันยังไม่ตั้งครรภ์เสียที? หรือว่าเป็นเพราะการกินยาจึงทำให้ร่างกายมีปัญหา? พรุ่งนี้ฉันไปโรงพยาบาลตรวจเช็คสักหน่อย”
หลงเซียวใช้มือปิดปากเธอ “ไร้สาระ ร่างกายเธอไม่มีปัญหา ไม่ตั้งครรภ์น่าจะเป็นเพราะฉันยังพยายามไม่เพียงพอ”
“อ๋า!!”
คำพูดเขาทำให้ลั่วหานหลับลำแทบไม่ทัน มือจับผ้าห่มมาห่มบนร่างกายทั้งคู่ ลั่วหานร้องด้วยความตกใจ
อยู่ข้างๆกายเขา ในผ้าห่มมองไม่เห็นเขา ทั้งคู่หายใจเร่าร้อน “สามี ความจริงฉันก็ค่อนข้างชอบเด็กนะ อืม……อยากจะเกิดเองสักคนจริงๆแหละ”
หลงเซียวกำลังโอบศีรษะของเธอ หอมดมเส้นผมของเธอ ปล่อยลมหายใจเร่าร้อนที่ข้างหูเธอ น้ำเสียงที่เซ็กซี่เหมือนกับกำลังเขย่าวิญญาณของเธอเบาๆ ปลายหัวใจของเธอ ทุกอณูเซลล์ของเธอ ทุกๆระบบประสาท
“เกิดลูกสักคนไหม? เค้าบอกกันว่าของดีต้องมาเป็นคู่ ภรรยา ไม่งั้นเรามีสองคนดีกว่า”
ลั่วหานยิ้มอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างสนุก “คุณหลง ลูกค่อยๆเกิดทีล่ะคนทีล่ะคนเถอะ อย่าทำให้เขาตกใจ เดี๋ยวจะไม่กล้ามาเกิดซะ”
“อ้าาา คุณเบาๆหน่อย……อู้ว์!!”
ราตรีที่มืดมิด กลุ่มเมฆปกคลุมแสงจันทร์ เร่าร้อน มือของเขาลูบไปในผมสีดำของเธอ กอดรัดแน่นแฟ้น แล้วพาตัวเองเข้าไปในตัวเธอ
ราตรีที่ไร้ซึ่งขีดจำกัด ในภวังค์แห่งความอบอุ่นมือของเขาและเธอจับกันไว้แน่น รวมกันเป็นหนึ่ง ตราบนานเท่านาน นานเท่านาน……
ตื่นมาเช้านี้ แสงอาทิตย์สาดส่อง ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ลั่วหานบีบร่างกายที่เมื่อล้า หันหน้าไปดู ข้างๆไม่มีเงาของหลงเซียวอยู่ข้างกายแล้ว จะมีก็เพียงแต่อุณหภูมิในจุดที่ร่างกายเขาได้ทิ้งตัวนอนลง ในอากาศยังคงอบอวลไปด้วยความหอม
หลงเซียวตื่นนอนแล้วจากไป ตู้บนหัวเตียงทิ้งกระดาษไว้หนึ่งแผ่น เขียนตัวอักษรเอาไว้กี่บรรทัดบนนั้น “บริษัทมีบางเรื่องต้องจัดการ ผมออกเดินทางจากบริษัทไปสนามบินโดยตรง ภรรยา ผมรักคุณ”
อักษรตัวใหญ่หลังกระดาษ ตวัดเหมือนน้ำ สามารถนึกออกถึงท่าทางการเขียนของเขาได้
ลูบคลำกระดาษที่เขาทิ้งอุณหภูมิบนตัวไว้ ลั่วหานยิ้มอย่างอ่อนโยน
ผมรักคุณ ถึงแม้จะถูกหลายคนบอกรักมาหลายครั้ง เมื่อได้ยินด้วยตนเอง ก็ยังสัมผัสได้อย่างลึก ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบคำหวาน เธอก็ไม่ต่างกัน
ผลักผ้าห่มออก ลั่วหานก้มลงไปดูเห็นผิวขาวของตนเองที่ถูกเขาทำให้เป็นจ้ำๆ ในใจรู้สึกอับอายอย่างนิ่งๆ
พึมพำประโยคหนึ่ง เป็นสุนัขจิ้งจอกที่หิวโหยจริงๆ ไม่ใช่ไม่เคยเจอสักหน่อย ทุกครั้งก็ยังไม่รู้จักพอแบบนี้ เมื่อคืนก็ไม่รู้ปาไปกี่ครั้ง ทำเอาตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อนปวกเปียก แขนขาก็ควบคุมไม่ได้แล้ว
ทานอาหารเช้าเสร็จ ลั่วหานเปลี่ยนชุดเตรียมตัวไปโรงพยาบาล เพิ่งจะเดินออกจากประตูวิลล่าก็ได้รับโทรศัพท์จากหลินซีเหวิน
“หมอฉู่ ตอนนี้โรงพยาบาลมีปัญหานิดหน่อย คุณอาจจะต้องมาช่วยปรับความเข้าใจหน่อย”
”เกิดอะไรขึ้น? ฉันไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ คุณบอกมาก่อน“ ลั่วหานรีบเดิน รีบเดินไปที่รถอย่างรวดเร็ว”
หลินซีเหวินนวดคิ้วอย่างมึนงงนิดหน่อย ลูกสาวหวังเค่ยชื่อเถียนเถียนนั้น ต้องออกจากโรงพยาบาลช่วงสองสามวันนี้ แต่เกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้น ไอนั้น แม่ของเด็กหญิงเถียนเถียนมาแล้ว ต้องการที่จะรับเด็กไปให้ได้ ภรรยาของหวังเค่ยตื่นตระหนกมาก ตอนนี้ติดต่อหวังเค่ยไม่ได้ พวกเรา……“
ลั่วหานขมวดคิ้ว ภรรยาเก่าของหวังเค่ย? ฉันเข้าใจแล้ว คุณกับหวาเทียนยื้อไว้ก่อน อย่าให้เธอเอาเด็กไปได้ แล้วพยายามติดต่อหวังเค่ย ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
“โอเค ไอดอล คุณรีบๆมา ผู้หญิงคนนี้จะฉวยโอกาสแล้ว!”
“อืม”
หลงเซียวเพิ่งออกจากอาคารทำการMBK ได้รับโทรศัพท์ของกู้เยนเซิน “คุณชายหลง คุณเห็นข่าวของวันนี้หรือยัง? ตอนนี้บริษัทโม่ซื่อกรุ๊ปเป็นที่ด่าทอกันมากในสังคม เทคโอเวอร์บริษัทโม่ซื่อกรุ๊ปเป็นเรื่องที่ใกล้ตัวเข้ามาเรื่อยๆ คุณรอฟังข่าวดีอยู่เมืองเจียงเฉิงนะ”
หลงเซียวพยักหน้า มือลูบไปที่เก้าอี้หนัง “ฉันไม่เป็นห่วงบริษัทโม่ซื่อกรุ๊ป สิ่งที่ฉันเป็นห่วงคือช่วงที่ฉันไม่อยู่คนของตระกูลหลง จะทำเรื่องที่ทำให้ฉันกังวลใจเกิดขึ้น ดังนั้นเรื่องของบริษัทโม่ซื่อกรุ๊ปเสร็จสิ้นแล้ว คุณช่วยฉันดูคนของตระกูลหลง โดยเฉพาะอย่าให้พวกเขาทำร้ายลั่วลั่วได้
“คุณสบายใจได้ ไม่มีใครทำร้ายคุณฉู่ได้ หลังจากคุณกลับมายังคงเป็นคุณนายหญิงตระกูลหลงแน่นอน คุณเถอะ เมืองเจียงเฉิง ปัญหามากมาย”
“เหอะ ปัญหามากมาย? ฉันชอบคิดบัญชีย้อนหลัง”
วางสายกู้เยนเซิน หลงเซียวหยิบหนังสือพิมพ์ประจำวันนี้ขึ้นมา ตัวอักษรใหญ่โตที่กำลังเขียนพาดหัวข่าวตัวอักษรเพิ่มสีดำและเพิ่มความหนา: โม่ล่างคุนโยกย้ายถ่ายโอนทรัพย์สินส่วนตัว บริษัทโม่ซื่อกรุ๊ปล้มละลายอย่างไม่เป็นท่า
หลงเซียวปริปากยิ้ม แลดูแล้วหวังเค่ยได้ไขปริศนาเรื่องการถ่ายโอนทรัพย์สินนอกประเทศของโม่ล่างคุนแล้ว
มาเร็วกว่าที่คิดไว้