คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 362 ฉันรอวันนี้มานาน
ตอนที่ 362 ฉันรอวันนี้มานาน
เช้าวันต่อมา ลั่วหานถูกเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ปลุกจนตื่น เธอลืมตาดูเวลา นี่มันเพิ่งจะตีห้านะ
สะลึมสะลือรับสายขึ้น “ใครคะ ? ”
อีกฝั่งของสายลู่ซวงซวงที่เสียงเหมือนนกเจ๊าะๆแจ๊ะๆพูดอยู่ “ เพื่อนรัก ! ตื่นยัง ? ! ”
ลั่วหานเอาโทรศัพท์ออกห่างจะหู หรี่ตาแล้วพูด “ คุณลู่คะ นี่มันเพิ่งจะตีห้านะ นี่คุณตื่นเช้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ? ฉันยังนอนอยู่ ”
“ก็ได้ ๆ ! มือถือและกระเป๋าตังของฉันอยู่ในถุงที่ซื้อเมื่อวานอยู่เลย เธอเห็นหรือเปล่า ? ”
ลั่วหานรองนึกอยู่สักแป๊บ เธอเองก็จำไม่ได้ “ คงอยู่มัน ของทั้งหมดฉันเก็บไว้บนรถ เดี๋ยววันนี้ทำงานแล้วฉันจะเอาไปให้เธอแล้วกัน ”
“ เธอเอาไปที่โรงพยาบาลเลย ฉันไปหาเธอที่นั่น แล้วค่อยไปเอาของรักของฉันกลับมาด้วย ต้องรบกวนสุดสวยแล้วนะ ! ”
ลั่วหานเพิ่งตื่นยังไม่ค่อยมีสติ หรี่ตาไว้แล้วตอบอืมไปคำ “ ถ้ารู้ว่าฉันลำบาก คราวหลังออกไปไหนให้มันได้เรื่องหน่อย แล้วเมื่อวานเธอกับผู้ช่วยของฉันนัดเดทกันเป็นไงบ้าง ? ยายตัวดี นี่เธอยอมทิ้งฉันไว้คนเดียวแล้วไปทานข้าวกับหนุ่มหล่อเนี่ยนะ รู้มั้ยฉันต้องอดข้าวและลำบากขนาดไหน ”
ลู่ซวงซวงซื่อบื้อดีใจ “ ทานข้าวนะเหรอ ก็พอใช้ได้นะ ! ”
“เพราะฉะนั้น ตอนนี้คุณลู่มีใจให้ผู้ช่วยของฉันแล้วใช่มั้ย ? นี่คือคิดไปถึงเรื่องแต่งงานเลยหรือแค่แก้เหงาคะ ? ”
“ อืม พูดตอนนี้มันเช้าไปหน่อยมั้ยอะ หึๆ เพื่อนรัก ว่าไปแล้วสายตาเลือกผู้ช่วยของเธอนี่ไม่เลวเลยนะ ! ”
ลั่วหานหัวเราะ “ พอได้แล้ว โทรหาฉันเช้าตรู่แบบนี้ แสดงว่าตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยชัวร์ ? วางใจเถอะ ฉันต้องช่วยเธอแน่นอน ”
“ รักนะ ! อย่าลืมช่วยเอาของของฉันไปที่โรงพยาบาลด้วยหล่ะ ฉันจะไปเอาที่โรงพยาบาลกับเธอเอง ! ”
“จะได้แวะไปหาผู้ช่วยของฉันด้วย ? ”
“ เธอรู้ดีว่าฉันหมายถึงอะไร ! ”
ลั่วหานวางสายไปแล้วหาวขึ้นทีนึก นี่ยังไม่ทันได้สติ มือของหลงเซียวก็ยื่นมาแล้ว เขากอดคอเธอไว้อย่างเผด็จการ “ ที่รัก รู้สึกว่าเพื่อนสนิทของคุณจะทำลายบรรยากาศที่กลมกลืนของเราอยู่นะ ”
ลั่วหานตบมือของเขาลง “ตอนนี้เธออุตส่าห์เจอคนที่ถูกใจที่อยากจะลองคบดู ฉันอยากจะช่วยเธอ ”
“หวาเทียน…….. คนๆนี้ผมว่าเพื่อนคุณคงเอาไม่อยู่ บอกเธอด้วย ให้ระวังหน่อย ”
“ หวาเทียนก็แค่เป็นคนบุคลิกเย็นชาหน่อย เรื่องอื่นก็ถือว่าไม่เลวเลย คุณประเมินเขาในแง่ร้ายเกินไปหน่อยหรือเปล่า ? คุณยังไม่รู้จักเขาพอ เขาเป็นผู้ช่วยของฉัน ฉันมีวิจารณญาณของฉันเอง ”
หลงเซียวพลิกตัว “ ความรู้สึกที่หวาเทียนมีให้คนอื่น ไม่ใช่คนธรรมดา ระวังไว้ดีกว่า ”
ลั่วหานถูกลู่ซวงซวงปลุกตื่นแล้วก็นอนไม่หลับอีก เธอเปิดผ้าห่มแล้วลงจากเตียง
“ ฉันจะไปออกกำลังกาย คุณนอนต่อเถอะ ”
หลงเซียวยื่นมือมาอีกที มือกลับวางเปล่าเก้อเขินโดยเธอไม่อยู่แล้ว
หลังทานอาหารเช้าเสร็จ ลั่วหานหยิบกุญแจรถที่ปกติเธอขับอยู่ยื่นให้เขา “ ศูนย์ซ่อมรถถ้าซ่อมเสร็จก็ให้เขาส่งรถมาที่บ้านก็พอ หลังจากนี้รถคันนี้ก็คงไม่ได้ใช้อีก ”
หลงเซียวใส่เสื้อสูทตัวนอกเสร็จ “คุณขับรถผมไปโรงพยาบาล ของก็อยู่บนรถแล้ว แบบนี้สะดวกกว่า ”
ลั่วหานพยักหน้า “ นั้นก็ได้ นั้นนี่ให้คุณ ”
เอากุญแจรถของตัวเองยื่นให้หลงเซียว เธอเอากุญแจรถRolls-Royceไป ทั้งสองคนเดินไปที่ลานจอดรถด้วยกัน รถสองคันได้จับออกไปหน้าหลังตามกันไป
รถของหลงเซียวขับสบายมาก สมรรถนะของรถดีมาก รถวิ่งได้นิ่งและเร็ว ขับอยู่บนถนนคนหันมามองเพียบ เทียบกับเมื่อวานแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับดิน
ที่สำคัญคือ เขาเพิ่งจะขับรถเมื่อวาน เบาะนั่งยังมีกลิ่นตัวของเขาติดอยู่ เธอดมกลิ่นที่คุ้นเคยและโรแมนติกนี้แล้วรู้สึกผ่อนคลายมาก
รถได้มาถึงที่โรงพยาบาล เธอจอดรถแล้วเข้าไปที่โรงพยาบาล เธอได้พบกับส้งชิงเซวี๋ยนและหลินซีเหวินที่ระเบียงทางเดิน หลินซีเหวินกำลังวิ่งตามส้งชิงเซวี๋ยนเพื่อถามคำถามเรื่องวิชาชีพ
“ คุณอธิบายให้ฉันฟังอีกหน่อยสินะ ! ฉันก็สนใจแพทย์แผนจีนมากเหมือนกัน เอานี้มั้ย คุณก็รับฉันไว้อีกคนสินะ ? ฉันเป็นลูกศิษย์คุณเอง ! ”
ส้งชิงเซวี๋ยนจึกๆๆ “ คุณ ไม่ได้ ลูกศิษย์ฉันมีแค่เสี่ยวลั่วลั่วคนเดียวก็พอแล้ว คนอื่น ไม่รับ ! ”
ตอบได้อย่างเด็ดขาดมาก ไม่เหลือพื้นที่ให้คนโต้กลับเลยแม้แต่นิด
“ โอเค ! นั้นเอาอย่างนี้ เดี๋ยวมื้อเที่ยงฉันเลี้ยงไก่อบใบบัวคุณเอง ! ฉันรู้จักร้านอาหารอร่อยร้านนึง แล้วคุณก็สอนวิธีการรักษาโรคหัวใจแผนจีนให้ฉันต่อ เราสองคนตกลงกันแล้วนะ ! ”
ส้งชิงเซวี๋ยนใช้มือจับที่คาง “ ไก่อบใบบัว ……. ขอคนแก่คิดก่อน ”
ระหว่างพูดคุย ส้งชิงเซวี๋ยนก็เห็นลั่วหานแล้วเดินเข้าไปหา “ อรุณสวัสดิ์ เสี่ยวลั่วลั่ว ! ไหนๆ ให้ฉันดูหน่อย …… อืม สีหน้าดูมีเลือดฝาด ผิวพรรณขาวนุ่ม สภาพจิตใจอยู่ในเกณฑ์ดี ฮ่าๆ บอกอาจารย์มา ช่วงนี้อาการฮอร์โมนแปรปรวนดีขึ้นหรือยัง ? ”
สายตาของลั่วหานมองเป็นรอบตัวอย่างเร็ว “ ชูว์! พูดไร้สาระอะไร ! ”
ส้งชิงเซวี๋ยนสายตาลอยๆ “ เสี่ยวลั่วลั่ว อาจารย์จะบอกให้นะ ปีหน้าฤดูกาลนี้ตั้งท้องเหมาะสมที่สุด ลูกที่คลอดในเวลานี้ฉลาดที่สุด ! เธอต้องรีบคว้าโอกาสเอาไว้ อาจารย์จะจัดยาบำรุงให้เธอๆต้องทานนะ ”
หลินซีเหวินยื่นหน้าเข้าไประหว่างสองคน หัวเราะ “ ตาเฒ่าน้อย ทำไมต้องบังคับให้ไอดอลของฉันมีลูกด้วย ? ไอดอลของฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่จะเป็นแม่คน ! เธอเป็นนางฟ้าต่างหาก ! ”
“ นี่เธอไปเลย ! ยังอยากจะเรียนแพทย์แผนจีนอยู่หรือเปล่า ? ”
“ อยากสิ ! ”
“ถ้าอยากเรียนก็รีบกล่อมให้เสี่ยวลั่วลั่วมีลูกตัวน้อยให้ฉันเล่นซะ ”
หลินซีเหวิน “……. ตาเฒ่าน้อย นี่คุณขู่ฉันแบบนี้ …….แค่กๆ ถือว่ามี เล่ห์เหลี่ยมเหมือนกันนะเนี่ย ! ”
ลั่วหานขี้เกียจสนใจเขาสองคน แล้วเดินเข้าห้องทำงานอย่างเร็ว
หลังจากตรวจห้องผู้ป่วยและไปดูอาการเถียนเถียนเสร็จ ลั่วหานก็ได้รับสายของลู่ซวงซวง
“ เพื่อนรัก ฉันมาถึงที่โรงพยาบาลแล้วนะ วันจันทร์คนไข้เยอะมาก ฉันหาที่จอดรถไม่ได้เลย ”
ลั่วหานดูเวลา “ เธอไปหาที่จอดข้างนอกก่อน เดี๋ยวฉันเอาของไปให้ ”
“ แต่ฉันอยากเข้าไปหาเธอหนิ ! ”
“ เอาน่ะ ! ฉันจะช่วยให้เธอได้เจอคนที่เธออยากเจอจริงๆได้ก็แล้วกัน ! ”
วางสายไป ลั่วหานให้หวาเทียนเข้ามาหาเธอที่ห้องทำงาน
“หมอหวา คุณเอากุญแจรถฉันไปแล้วช่วยไปเอาของที่อยู่ในรถไปส่งให้ลู่ซวงซวงเธอหน่อย เธอรออยู่ที่หน้าประตูโรงพยาบาล ”
หวาเทียน “ …….. ”ลังเลอยู่หลายวิ “ หมอฉู่ ผมเป็นผู้ช่วยของคุณ ไม่ใช่เลขาส่วนตัวของคุณนะ ”
“ อยู่ที่นี่แล้ว บางครั้งผู้ช่วยก็ต้องทำอะไรที่มันจำเป็นด้วย ฉันไม่ได้กำลังเจรจากับคุณอยู่นะ ”
หวาเทียนขมวดคิ้วขึ้น “ก็ได้ ! แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ผมหวังว่าหลังจากนี้จะไม่มีเรื่องแบบนี้อีก ”
ลั่วหานไม่ได้ตอบอะไร ใครจะไปรู้ว่าต่อจากนี้จะเป็นยังไง !
หวาเทียนรับกุญแจจากลั่วหานมา logoบนกุญแจเป็นRolls-Royceเขาจำได้ว่ารถคันนี้หลงเซียวเป็นคนขับประจำ …….
หวาเทียนเดินไปถึงที่จอดรถใต้ดิน เปิดประตูรถหรูออก ข้างในมีถุงช็อปกองเต็มไปหมด
แล้วเปิดประตูหน้ารถอีกที หวาเทียนก้มหน้าจับอยู่ที่พวงมาลัย หลังจากหลายนาที เขาได้ปิดประตูรถแล้วถือของพวกนั้นออกจากลานจอดรถ
ลั่วหานมองดูหวาเทียนถือของเดินออกไปที่ประตูโรงพยาบาลผ่านประจก แล้วรู้สึกโล่งใจ
หวังว่าคุณลู่ซวงซวงที่ชอบสนุกเฮฮา คราวนี้จะยอมคบใครจริงๆจังๆได้ซะที หลังจากนั้นก็แต่งงาน !
ตกเย็น ลั่วหานได้นำหลินซีเหวินและหวาเทียนทำการผ่าตัดเคสนึง การผ่าตัดเสร็จสิ้นก็เวลาทุ่มกว่าแล้ว
ออกจากห้องผ่าตัดมา ลั่วหานบีบนวดคอที่เมื่อยล้า “ หมอหลิน วันนี้คุณทำได้ดีมาก อนาคตต้องเป็นศัลยแพทย์ที่เก่งแน่ ส่วนหวาเทียน คุณชำนาญเทคนิคการผ่าตัดมากแล้ว ครั้งหน้า ฉันคิดว่าคุณสามารถทำการผ่าตัดได้แล้ว ฉันจะอยู่คุ้มการผ่าตัดคุณตลอดจนเสร็จ ”
ระหว่างที่ลั่วหานพูด หวาเทียนไม่ได้ตอบรับอะไรเลย เหมือนกำลังเหม่อลอย “ หมอหวา ? ”
หวาเทียนสะดุ้งตื่น “ มีอะไรครับ ? ”
“ เปล่า ไม่มีอะไร คุณคงเหนื่อย ”
ลั่วหานดูเวลา “ OK นี่ก็เลยเวลาเลิกงานแล้ว ทุกคนรีบกลับบ้านเถอะ พักผ่อนดีๆ พรุ่งนี้ยังมีเคสผ่าตัดอีกเคสนึงรอเราอยู่ ! ”
หลินซีเหวินได้กอดเธอทีนึง “ ไอดอลของหนู วันนี้หนูมีนัดเดทละ !”
ฮ่ะ ? มีนัดเดท ?
ผู้ช่วยน้อยของเธอมีแฟนแล้วงั้นเหรอ ?
ลั่วหานเปลี่ยนชุดและรองเท้าเสร็จ ถือกระเป๋าเดินออกจากห้องทำงานตัวเอง
รอหันไปเห็นว่าหวาเทียนยังอยู่ “ นี่คุณทำไมยังไม่กลับบ้าน ? ”
หวาเทียนจัดของใช้ส่วนตัวอย่างใจเย็น “กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ เดี๋ยวผมขอไปตรวจดูห้องผู้ป่วยก่อน ”
“ อืม ! นั้นก็ได้ รีบพักผ่อนซะ ”
——-
กู้เยนเซินพับแขนแล้วยืนพิงเคาะประตูห้องทำงานของไป๋เวย “ ผู้หญิงแกร่ง เลิกงานได้แล้ว ”
ข้างในไม่มีคนตอบ
“ ประธานกู้ค่ะ ประธานไป๋กลับไปตั้งแต่บ่ายสามหลังประชุมเสร็จแล้วค่ะ หลังจากนั้นก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ”
ไม่นึกเลยว่าคนบ้างานจะกลับก่อนเวลาเลิกงานได้ ? เป็นไปได้เหรอ ? ?
กู้เยนเซินได้โทรศัพท์หาไป๋เวย แต่ไม่มีคนรับสาย
เท่าที่จำได้ ไป๋เวยไม่เคยกลับก่อนเลิกงานเลยสักครั้ง หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ? ที่สามารถทำให้เธอกลับไปแต่เช้าและไม่ได้สั่งอะไรไว้แบบนี้
กู้เยนเซินเปิดสมุดบันทึกของโรงพยาบาล แล้วหาที่อยู่ของไป๋เวย
แล้วรีบหยิบกุญแจรถเดินเข้าลิฟต์ไป
เพื่อมาทำงานสะดวก ไป๋เวยพักอยู่ไม่ใกล้จากบริษัท กู้เยนเซินจับรถไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงที่พักของไป๋เวยแล้ว
หลังจากลงรถ กู้เยนเซินเห็นหน้าประตูมีร้านขายดอกไม้อยู่ร้านนึง เขาได้เลือกช่อดอกกุหลาบแดงใหญ่สุดช่อนึง เก้าสิบเก้าดอก กอดไว้ในอุ้มกอดดูช่อใหญ่มาก
ได้ผิวปากแล้วกดลิฟต์อย่างสบายใจเฉิบ
ไป๋เวยพักอยู่ที่คอนโดระดับไฮเอนด์ ชั้นยี่สิบแปด ขึ้นลิฟต์ก็แค่ครึ่งนาที กู้เยนเซินก็ได้มาถึงหน้าห้องของไป๋เวยแล้ว
ลิฟต์สำหรับห้องละตัว เหมาะกับนิสัยของไป๋เวยที่ไม่ชอบอยู่ใกล้ผู้คน
กู้เยนเซินกดกริ่งไปหลายครั้ง ข้างในก็ไม่มีคนตอบรับ เคาะประตูก็ไม่มีคนตอบเช่นกัน
“ เธอไม่อยู่บ้านงั้นเหรอ ? ”
เขาพูดกับตัวเอง แล้วโทรไปหาไป๋เวยอีกที
ก็ไม่มีคนรับสาย
กู้เยนเซินมองดูดอกกุหลาบที่อยู่ในมืออย่างเศร้าใจ ตะโกนร้องอย่างไม่ท้อใจ “ไป๋เวย คุณอยู่มั้ย ? ”
ปังๆๆ เคาะประตูไปหลายที “ ไป๋เวย ? ”
ไม่มีคนอยู่จริงงั้นเหรอ ?
กู้เยนเซินเสียใจมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ซื้อดอกไม้ให้ผู้หญิง แถมยังอุตส่าห์ส่งถึงบ้าน แต่สิ่งที่ต้อนรับเขากลับเป็นประตูปิดตายเช่นนี้ !
นี่มันน่าเจ็บใจจริงๆ !
“ ผลัวะ ! ! เพียะ! ! ! ”
จู่ๆก็มีเสียงดังสนั่นดังลั่นออกมาจากด้านใน ! ทำเอากู้เยนเซินประหลาดใจแล้วหันมามอง !
ข้างในมีคน !
“ ไป๋เวย ! ! ไป๋เวย ! เปิดประตู ! ! ”
กู้เยนเซินพยายามใช้แรงถีบประตู แต่ประตูที่แน่นหนาไม่ได้กระทบกระเทือนแม้แต่น้อย
กู้เยนเซินไปถึงที่นิติ เอาบัตรทุกอย่างที่ตัวเองพบไว้ออกมายื่นให้ “ ผมเป็นแฟนของเธอเองครับ รบกวนช่วยเปิดประตูให้ผมหน่อยครับ ! ”
กู้เยนเซินสาบานได้ว่าชาตินี้เขาไม่เคยหัวใจเต้นแรงแบบนี้มาก่อน
ทางนิติเป็นคนพูดง่ายมาก ได้เก็บบัตรต่างๆของเขาไว้เป็นหลักฐาน แล้วขึ้นไปพร้อมกันกับเขา
เปิดประตูออกมา กลิ่นเหล้าที่ฉุนโชยมาแตะจมูกจนกู้เยนเซินรู้สึกแสบตาจนแดง กลิ่นเหล้าแรงกว่าในผับบาร์ซะอีก !
กลิ่นฉุนที่แสบจมูกจนเขาต้องปิดจมูกเอาไว้
ขวดเหล้าที่มากมายล้มกระจัดกระจายเต็มห้องรับแขก ห้องที่เก็บสะอาดเรียบร้อยอย่างดีถูกขวดเหล้าทำจนรู้สึกรกไม่หมด
ในห้องรับแขกไม่มีคน เดินหาในห้องนอนรอบนึงก็ไม่เจอเงาของไป๋เวย
“ ไป๋เวย ! !”
ผลักประตูห้องน้ำเข้าไป กุหลาบในมือของกู้เยนเซินตกเต็มพื้น !
“ ไป๋เวย ! ! ”
กู้เยนเซินรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ ตะโกนดัง “ อย่านะ ! ”
สายตาที่ไป๋เวยมองกู้เยนเซินดูไร้วิญญาณ เธอสวมใส่ชุดกระโปรงสีขาว ยืนเท้าเปล่า บนหัวมีดอกเบญจมาศสีขาวติดอยู่
ใบหน้าที่ซีดเซียวไม่มีการแสดงออกสีหน้าใดๆ ในมือกำมีดไว้เล่มนึง ณ ขณะนี้ มีดในมือของเธอได้วางอยู่ที่คอหอย
“ ไป๋เวย คุณวางมีดในมือลงก่อน ! วางลงก่อนได้มั้ย ! ”
กู้เยนเซินเดินเข้าใกล้เธออย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะไปกระตุ้นอารมณ์ของเธอ
กางแขนเพื่อนจะโอบกอดเธอ แล้วค่อยๆเดินขยับเท้าเข้าไปทีละนิด
ไป๋เวยมองหน้ากู้เยนเซินอย่างนิ่งเฉยและอ้างว้าง ไม่มีน้ำตา ดวงตาแดงก่ำ
“ หึๆ ….. หึๆ…… ”
เธอหัวเราะ รอยยิ้มนั้นสวยยิ่งกว่าดอกไม้สีขาวที่ติดอยู่บนหัว
“ ฉันรอวันนี้มานานแล้ว นานมากแล้วจริงๆ ……. ”