คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 361 ความงดงามของภรรยา เงินทองเท่าไหร่ก็เทียบไม่ได้
ตอนที่ 361 ความงดงามของภรรยา เงินทองเท่าไหร่ก็เทียบไม่ได้
นึกขึ้นว่าต้องเปลี่ยนชุด ลั่วหานลงจากรถแล้วเดินไปที่เบาะนั่งหลังรถ ถุงช็อปปิ้งหลายสิบถุงกองอยู่ราวกับภูเขาลูกนึงได้ เธอเปิดดูถุงพวกนั้นของลู่ซวงซวง
ลองนึกว่าลู่ซวงซวงเธอซื้อชุดอะไรมาบ้าง หลังจากนั้นก็มองเทียบกับตัวเอง ว่ามีชุดไหนที่พอจะใส่ได้บ้าง
ลู่ซวงซวงชอบพูดว่าตัวเองขาสั้น เวลาเลือกกระโปรงก็ต้องเลือกที่มันสั้นๆถึงจะดูขายาว
เพราะฉะนั้นกระโปรงที่เธอเลือกส่วนใหญ่ก็จะสั้นจุ๊ดจู๋
ลั่วหานนึกได้ว่ามียี่ห้อนึงเธอซื้อมาสองชุด ชุดนึงเป็นกระโปรงเจ้าหญิงไม่ถึงหัวเข่า อีกชุดเป็นชุดกระโปรงแบบยาวบางกลาง ลู่ซวงซวงยังพูดอีกว่า “ ถึงฉันจะไม่สูง แต่พอใส่ส้นสูงแล้วก็เป็นสาวสวยหุ่นดีได้เหมือนกันละนะ ! ”
เพราะฉะนั้น ในเสื้อผ้าทั้งหมดนี้ มีแต่ชุดนั้นที่สามารถช่วยเธอได้ในตอนที่สถานการณ์คับขันแบบนี้ !
ลั่วหานหาถุงของยี่ห้อนั้นแล้วเปิดออกมาถุงนึง เป็นกระโปรงสีชมพูทั้งสองชุดเลย ลั่วหานหยิบออกมาเทียบดูที่ตัว เธอนั่งอยู่ในรถ มือได้กางดูกระโปรงชายกระโปรงได้วางที่ขาแต่ก็เทียบไม่ได้กับความยาวที่แท้จริง นอกจากสีและลายดูเด็กไปหน่อย อย่างอีกก็พอใช้ได้ ตกลงใส่ชุดนี้แล้วกัน
ลั่วหานคิดแล้วก็ถอดเสื้อที่สวมอยู่ออก แล้วเปลี่ยนใส่ชุดใหม่ของลู่ซวงซวงขึ้นแทน
เธอบีบงอเปลี่ยนชุดอยู่เบาะหลังรถ แล้วก็นั่งจัดทรงผมให้เรียบร้อยก่อน ปล่อยผมยาวที่มัดไว้ออก ผมดำยาวที่ม้วนไว้ยาวมาถึงเอว แล้วเธอก็เปิดกระเป๋าสะพายออก หยิบลิปสติกออกมาทา
ลิปสติกแดงได้ทำให้คนดูมีเลือดฝาดขึ้นมาทันที ดูมีชีวิตชีวาไปทั้งคน
ใช้แสงสลัวๆจากมือถือส่องดูในกระจก ลั่วหานถือว่าพอใจกับใบหน้าของตัวเองพอสมควร
หลังจากนั้นก็เปิดประตูหลังรถออก ลมหวานได้พัดเข้ามากระแทกกับขาทั้งสองข้างอย่างเต็ม ลั่วหานรู้สึกจู่ๆขายาวของเธอเย็นในทันที
ระหว่างก้มหัวนั้นเธออึ้งไปในทันที !
ไม่นะ ?
ตัวที่เธอใส่อยู่เป็นตัวสั้นที่ลู่ซวงซวงซื้อมา แถมยังเป็นชุดกระโปรงเจ้าหญิงที่เป็นลายรูปไม้เป็นรูๆ !
ให้ตายสิ !
ชุดกระโปรงนี่ขนาดตัวเล็กอย่างลู่ซวงซวงใส่แล้วยังยาวถึงแค่หัวเข่า แล้วกับเธอที่สูงกว่าลู่ซวงซวงเกือบหัวนึง กระโปรงก็ถึงแค่ก้นลงมาหน่อยๆ พอเดินไม่ระวังก็เห็นก้นได้เลยนะเนี่ย นี่มันทำให้คนจินตนาการไปไกลเลย
ลั่วหานกัดริมฝีปากเตรียมจะกลับไปเปลี่ยนอีกชุดที่รถอีกครั้ง เวลานี้โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เห็นหน้าจอเป็นชื่อของสามี ลั่วหานกุมขมับไว้ “ ที่รักคะ ตอนนี้คุณถึงไหนแล้วคะ ? ”
“ ผมถึงแล้วครับ คุณเปิดไฟกระพริบท้ายรถไว้ ผมมาหารถคุณเอง ”
มืออีกข้างของเธอปิดที่ชายกระโปรงไว้ แล้วหันไปมองข้างหลัง “ ทำไมมาถึงเร็วจัง ? ? ”
รถของหลงเซียวได้ค่อยๆเข้าใกล้ตำแหน่งของลั่วหาน ไฟหน้าของรถได้ส่องสว่างรถเก๋งที่จอดอยู่ข้างทาง และเขาก็รู้ว่านี่เป็นรถของลั่วหาน
“ ไม่อยากให้ภรรยาที่รักรอนานไง ”น้ำเสียงดูจะรักใคร่เอ็นดูและเป็นห่วงมาก
ลั่วหานกลืนน้ำลายตัวเอง ชุดที่เธอใส่ตอนนี้ สู้ใส่ชุดกระโปรงยาวที่ดูเชยๆย้อนยุคเมื่อกี้ยังดีกว่าเลย !
แต่ไม่มีเวลาเปลี่ยนแล้ว
ในมือของลั่วหานกำมือถือไว้ นั่งอยู่ในรถฝั่งคนขับ ก้มหน้ามองดูกระโปรงของตัวเอง …….
นี่มันตั้งใจจะยั่วใครบางคนชัดๆ
รถRolls-Royceสีดำของหลงเซียวได้เข้ามาจอดอยู่ข้างๆรถเก๋งของเธออย่างสง่า รูปร่างที่สูงยาวภายใต้แสงจันทร์และไฟข้างทางได้ประสานเข้าหากัน บุคลิกความเป็นผู้ดีได้ปรากฏออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ
ลั่วหานที่เห็นหลงเซียวที่ยืนอยู่นอกรถด้วยราศีเจิดจ้า ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองน่าอายมาก
อยากจะกลายเป็นนกกระจอกเทศแล้วมุดหัวเข้าไปหลบในทะเลทรายไม่ต้องเจอคนอีกเลย !
นิ้วมือเรียวยาวของหลงเซียวได้เคาะที่กระจกรถ คนข้างในได้เงยหน้าขึ้น ……….
เธอกดกระจกลงแล้วได้ยิ้มให้เขา “ คุณมาแล้วเหรอ ”
หลงเซียวพยักหน้าที “ ลงมาได้แล้ว ไปขึ้นรถผม ”
ลั่วหานยิ้มหึๆๆ “ คุณขึ้นรถก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวฉันตามไป ”
หลงเซียวขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ มีอะไรเหรอ ? หรือว่าคุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ? ”
“ ไม่ใช่ ! ! คุณไปก่อน”
“ ภรรยาต้องนำหน้าเสนอ คุณรีบลงมาได้แล้ว ”
เธอรู้ว่าเถียงกับเขาไม่ไหว ลั่วหานได้แต่เปิดประตูรถลงมา สองขาที่เรียวยาวและเนียนขาวได้ปรากฏต่อหน้าสายตาของผู้ชายอย่างโจ่งแจ้ง มองเห็นแต่ความเย้ายวนใจ ขาคู่นั้นที่ได้สักส่วนเข้ากับระบายที่เป็นลายรูปไม้แล้ว ยิ่งทำให้ร่างกายในเลือดสูบฉีดอย่างแรง
สายตาของหลงเซียวที่มองอยู่ที่ขาของเธอ แล้วได้เลื่อนไปสบตากับเธอ “ ภรรยาที่รักครับ นี่เป็นรางวัลที่ผมมารับคุณกลับบ้านนั้นเหรอครับ ? ”
ลั่วหานใช้สองมือปิดที่ชายกระโปรง อายจนหน้าแดง “ เป็นยังไงหล่ะ ? ชอบรางวัลที่ให้มั้ย ? ! ”
หลงเซียวพยักหน้าอย่างพอใจ มือข้างนึงไปโอบที่เอวของเธอ “ ชอบ แต่ …… ภรรยาของผมเอารางวัลดีแบบนี้ แจกให้ใครไปบ้างแล้วนะ ? ”
เธอตั้งใจจะยั่วโมโหเขา ลั่วหานกำลังทำท่าคิดอย่างจริงจัง “ ในห้างมีคนไปหาตั้งเยอะ จำไม่ได้ว่ากี่คน หรือว่าคุณหลงจะรองไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดในห้างดูมั้ยหล่ะ ? ”
หลงเซียวสายตามองลงมาเห็นป้ายข้างหลังคอของเธอที่ยังไม่ได้ดึงออก ไม่อยากเปิดโปงคำโกหกของเธอ “ ผมใจกว้างพอ ไม่ถือสากับเรื่องเล็กๆพวกนี้หรอก ”
ระหว่างพูดเขาก็ส่งเธอขึ้นนั่งเบาะนั่งคนขับ “ รถของคุณ ผมจะให้คนมาลากไปซ่อมที่ศูนย์ ให้ เราสองคนกลับบ้านกันก่อน ”
ลั่วหานพยักหน้า จู่ๆนึกขึ้นได้ว่าในรถยังมีของที่ลู่ซวงซวงสู้สุดชีวิตซื้อมาพวกนั้น ชุดที่ตัวเองใส่มันน่าอายมากจริงๆ ก็แต่ต้องรบกวนคุณสามีที่รักช่วยยกให้ “ ข้างหลังเบาะนั่งยังมีของอยู่ คุณช่วยเอาขึ้นรถด้วยนะคะ ”
“ ได้ครับ ”
ตอบคำเดียว แล้วหลงเซียวก็หันไปยกของมา พอเปิดประตูหลังรถแล้ว สีหน้าดีขึ้นทันที เขาเป็นคนไม่ชอบเดินห้าง แต่ภรรยากลับซื้อของมาเพียบครั้งใหญ่โดยไม่เคยเป็นมาก่อน นี่มันเป็นเรื่องยากที่จะได้เห็นมากเลยนะ !
แต่พอเขาเห็นสีชมพูสีและสีกุหลาบแดงในถุงช็อปก็รู้เลยว่านี่ไม่ใช่ของของเธอ รู้ว่าตัวเองคิดผิด
ลั่วหานเห็นในมือของหลงเซียวถือของทั้งสองข้างเดินมา อดไม่ไว้หัวเราะออกมาทันที คุณชายหลงที่ปกติเข้าออกที่ไหนจะมีคนคอยล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ วันนี้กลับทำให้เธอได้เปิดหูเปิดตากับอีกด้านของเขาจริงๆ
หลังจากเสร็จเรื่อง หลงเซียวก็ได้เปิดประตูขึ้นรถไป บนตัวหลงเซียวที่ยังมีกลิ่นไอเย็นชื่นของกลางคืนอยู่ พอเข้ามาก็มีกลิ่นไอสดชื่นอ่อนๆพัดมา
ลั่วหานหันไปมองเขา “ ลำบากคุณแล้วนะ ”
หลงเซียวสตาร์ทรถ แล้วสายตาก็หันไปเห็นขาเรียวยาวของลั่วหานที่เกือบจะโป๊อย่างไม่ตั้งใจ แล้วกลืนน้ำลาย “ ภรรยาที่รักจ้า ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย กระโปรงนี้ ……. คุณคิดยังไงถึงซื้อมา ? ”
มือที่เรียวยาวของลั่วหานได้ปิดที่ชายกระโปรงเอาไว้ “ คุณชายหลงไม่ชอบเหรอคะ ? ”
“ คุณภรรยาใส่อะไรผมก็ชอบหมดแหละ ”
บรรยากาศในรถทำให้ลั่วหานอึดอัดมาก เธอกัดริมฝีปาก “ นี่มันชุดของลู่ซวงซวง ไม่ใช่ของฉันสักหน่อย ”
หลงเซียวพยักหน้า “ ผมรู้ ”
“ คุณรู้ได้ไง ? ”
“ ถ้าหากแค่รสนิยมของภรรยาตัวเองยังไม่รู้ ผมว่าผมที่เป็นสามีคงไม่ผ่านแล้วหล่ะ ”
ลั่วหานแบะปาก “ นั้นก็ไม่แน่ รสนิยมมันเปลี่ยนกันได้ มันอยู่ที่อารมณ์ฉันมากกว่า ”
“โอเค ดีเลย นานๆที คุณภรรยาสุดสวยจะซื้อเสื้อใหม่เยอะแยะแบบนี้ ถ้าอย่างนั้น ผมว่าเรากลับไปถึงที่บ้านแล้วรองทีละชัดๆเป็นไง ผมช่วยเฝ้าประตูเอง ”
ลั่วหานเงยหน้ามองท้องฟ้าข้างนอกผ่านกระจกบน เบี่ยงเบนคำสนทนา “ ฉันหิวแล้ว ”
ลมหายใจอุ่นๆของหลงเซียวได้ขยับทับไปที่เธอ สายตาคลุมเครือและแฝงด้วยการปลุกเร้าอารมณ์ “ ผมก็หิวเหมือนกัน ”
ลั่วหานแกล้งทำเป็นฟังไม่เข้าใจ “ ที่บ้านยังมีของกินอะไรมั้ย ? ”
“ ผมให้แม่ครัวที่บ้านเตรียมไว้ตอนนี้เลย ”
“ ดีค่ะ ”
ตั้งแต่ที่บ้านมีคนใช้ อยากจะทานอาหารฝีมือของหลงเซียว ก็ยิ่งอยู่ยิ่งยากแล้ว ลั่วหานรู้สึกเสียใจมาก !
หลงเซียวขับรถมาถึงครึ่งทาง จู่ๆก็จอดรถลงที่ริมทาง
ลั่วหานรู้สึกมึนงง “มีอะไรเหรอ ?”
หลงเซียวถอดเสื้อสูทตัวเองออก เสื้อที่ยังมีความอุ่นของร่างกายเขาและน้ำหอมกลิ่นอากาเว่คลุมไว้ที่ต้นขาของเธอ “ เพื่อความปลอดภัยแล้ว คนขับควรจะมีสมาธิระหว่างขับขี่อย่างสูง ”
ลั่วหานพยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองหัวเราะออกมา ดึงเสื้อสูทของเขามาปิดขาตัวเองโดยดี “คนขับจิตใจหนักแน่นไม่พอนะ !”
“ ถึงจิตใจหนักแน่นเท่าไหร่ ก็ต้านทานความสวยไม่ได้หรอกนะ ที่รัก ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ต้านความเย้ายวนไม่ไหวหรอกนะ ”
เอาหล่ะ ลั่วหานตัดสินใจจะไม่คุยเรื่องนี้กับเขาต่อ
รถได้มาถึงคฤหาสน์ ลั่วหานลงจากรถ หลงเซียวเดินเข้าไปใกล้เธอแล้วเอาเสื้อผูกไว้กับเอวของเธอ เพื่อปิดขาเธอเอาไว้
“คนใช้ที่บ้านเป็นผู้หญิงทั้งนั้น คุณจะกลัวอะไร ? ”
หลงเซียวจูงมือของลั่วหานเดินเข้าไป “กลัวว่าคุณจะกินทั้งผู้หญิงและผู้ชายไง”
ฮ่าๆๆ !
ครั้งนี้ลั่วหานกลั้นหัวเราะไม่อยู่จริงๆ “ หลงเซียว เมื่อก่อนทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าคุณยังมีอารมณ์ขันอีกด้านซ่อนอยู่ ”
ทั้งสองเดินเข้าไปถึง คนใช้ได้เตรียมอาหารค่ำเอาไว้แล้ว ลั่วหานที่ผูกเสื้อสูทของหลงเซียวอยู่เลยไม่สะดวก เธอได้ขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน
คนใช้ถาม :“ คุณผู้ชายคะ ยังมีอะไรจะสั่งมั้ยคะ ?”
“ ไม่มีอะไรแล้ว พวกเธอไม่ต้องคอยอยู่ที่นี่หรอก ออกไปได้แล้ว”
“ค่ะ ”
ได้เปลี่ยนเป็นชุดของตัวเอง ในที่สุดลั่วหานก็รู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะเลย ต่อจากนี้เธอจะไม่กล้าคิดรองใส่ชุดของลู่ซวงซวงอีกอย่างแน่นอน ! เกือบจะโดนเธอทำเกือบตาย
บนโต๊ะอาหาร
ลั่วหานเปลี่ยนชุดเสร็จ อารมณ์ก็เปลี่ยนตามไปด้วย “ตอนกลางวันคุณกับคุณกู้ไปไหนกัน ?”
ในปากของหลงเซียวยังมีอาหารอยู่ “ เรื่องงานน่ะ ก็เลยต้องไปจัดการกะทันหัน ”
“ อ้อเหรอ ? ตามที่ฉันทราบมา วันหยุดสุดสัปดาห์คุณชายหลงไม่เคยไปทำงานเลยนี่น่ะ ทำไมวันนี้ถึงเป็นข้อยกเว้นได้หล่ะ ?”
หลงเซียวตักน้ำซุปด้วยตัวเองให้แล้วยื่นให้เธอ “ผมไปบริษัทโม่ซื่อมา ตอนเย็นก็ไปบริษัทฉู่ซื่อ ”
“อะไรนะ? บริษัทโม่ซื่อ?สถานการณ์ของบริษัทโม่ซื่อในตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คุณจะลงทุนกับบริษัทโม่ซื่องั้นเหรอ ? หลงเซียว ตอนนี้บริษัทโม่ซื่อสถานการณ์แย่มากเลยนะ คุณคงไม่คิดจะเข้าไปพัวพันด้วยใช่มั้ย ? ฉันตามดูหุ้นของบริษัทโม่ซื่อมาพักนึงแล้ว นานมากแล้วที่หุ้นดิ่งลงอยู่ในสภาวะวิกฤติ บริษัทโม่ซื่อเป็นบริษัทที่ร้อนมืออยู่ ฉันว่าคุณอย่าวู่วามเลยนะ”
ลั่วหานกินข้าวจนจะไม่ลง ในใจลุกลี้ลุกลน เธอกังวลว่าหลงเซียวจะถูกหลงถิงบังคับให้เข้าไปพัวพันกับบริษัทโม่ซื่อ
หลงเซียวฟังเธอพูดจนจบอย่างใจเย็น “คุณภรรยาพูดมีเหตุผลมาก เพราะฉะนั้นผมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับบริษัทโม่ซื่อแน่นอน ”
“นั้นก็ดี !”
“แต่ว่า หลังจากนี้คนของคุณคงต้องเข้ามาจัดการบริษัทโม่ซื่ออย่างเต็มตัว ผมเตรียมที่จะซื้อบริษัทโม่ซื่อคืนแล้วใช้บริษัทฉู่เป็นฉากหน้า และซื้อในนามของคุณ ต่อจากนี้ คุณก็จะเป็นตัวแทนของบริษัทโม่ซื่อตามกฎหมาย และคุณก็เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของบริษัทโม่ซื่ออีกด้วย”
ลูกตาของลั่วหานแทบจะกระเด็นออกมา ตกตะลึงอ้าปากค้าง “คุณว่าไงนะ ?! บริษัทโม่ซื่อ?บริษัทโม่ซื่อเป็นธุรกิจครอบครัวของหนึ่งในสี่ตระกูลธุรกิจครอบครัวในเมืองหลวงเลยนะ ส่วนแบบตลาดใหญ่มาก คุณจะซื้อบริษัทโม่ซื่อแล้วยกให้ฉันเนี่ยนะ ? ไม่ได้ บริษัทโม่ซื่อใหญ่เกินไป บริษัทฉู่ซื่อเป็นแค่บริษัทเล็กๆนี่คุณเอา นี่คุณเอาเหล็กปากม้ามาใส่ให้กับมดอยู่นะ? ”
หลงเซียวยิ้มบางๆ “มูลค่าตอนนี้ของบริษัทโม่ซื่อไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันอย่างที่คุณคิด คุณไม่ต้องกังวลเรื่องการบริหารจัดการต่อจากนี้เลยแม้แต่น้อย คุณชายกู้และไป๋เวยยังมีหวังเค่ยพวกเขาสามคน จะเป็นมือซ้ายมือขวาให้เธอเอง และอีกอย่าง อย่าลืมว่าคุณยังมีกุนซือตัวฉกาจอยู่เบื่อหลังอีกคนนะ”
ลั่วหานกัดตะเกียบแล้วมองเขา “ คุณ ? ”
“ทำไม ? กุนซืออย่างผม คุณภรรยายังมองไม่เข้าตาเหรอ?”
“ไม่ใช่ มองไม้เข้าตา คือไม่มีปัญญาจ้างต่างหาก !”
หลงเซียวพยักหน้า แล้วซดน้ำซุปไปคำนึง “มันก็จริง ค่าตัวผมไม่ใช่คนธรรมดาจะจ่ายไหวหรอกนะ แต่สำหรับคุณภรรยาสุดที่รักแล้วนั้น เป็นข้อยกเว้นแล้วกัน ชุดที่คุณลู่ปูเตรียมไว้ให้คุณมันดีมากเลยนะ ต่อจากนี้ถ้าต้องการใช้ผม คุณภรรยาจะรอใช้ดูก็ได้นะ ความงามของภรรยา มีค่ากว่าเงินทองมหาศาล ”
ลั่วหานบีบนวดที่หัวคิ้ว ถึงว่าละนะ คนเราพอไม่ต้องห่วงเรื่องปากท้องแล้วก็เริ่มคิดแต่เรื่องทางกายอย่างว่า ช่วงนี้คุณชายหลงการงานราบรื่นดีมาก ที่บ้านก็ไม่ต้องเป็นห่วง แรงกายที่เหลือก็คงสนใจแต่ตัวเธอจนหมดซินะ ?
“คุณชายหลง นี่ฝีปากคุณพัฒนาได้ไหวจังนะ ! ฉันขอถามหน่อยได้มั้ย ว่ามีเคล็ดลับอะไร?”
หลงเซียวทานอาหารเสร็จ แล้วเช็ดปากอย่างสง่างาม “อยากรู้จริงเหรอ ? เดี๋ยวตอนเข้านอนผมจะบอกคุณเอง ”
“ไม่ละ ไม่เอาดีกว่า !”
ลั่วหานรีบทานข้าว รีบทานข้าวให้เสร็จจะได้อาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนเร็วๆ จะไม่ยอมให้ผู้ชายที่ถูกหมาป่าสินร่างบางคนมีโอกาสก่ออาชญากรรมได้โดยเด็ดขาด !
“ฉันอิ่มแล้ว ขอไปอาบน้ำก่อนนะ ง่วงแล้ว”
ทานข้าวเสร็จลั่วหานก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างเร็ว หรือไว้แต่เงาหลังอันน่าหลงใหลให้กับท่านเซียว
“ฮ่าๆ !”
หลงเซียวหัวเราะอย่างได้ใจ แล้วเดินตามขึ้นไปอย่างใจเย็น “คุณภรรยาอดใจรอไม่ไหวแบบนี้ คุณสามีจะจัดให้สมใจเลย ”