Special District 9 เขตพิเศษที่ 9 - ตอนที่ 310 สาเหตุการตายที่แปลกประหลาด
ตอนที่ 310 สาเหตุการตายที่แปลกประหลาด
ฉินอวี่มีบาดแผลช้ําขึ้นมาจากการถูกชก เขามองฉวีหยางที่ยังไม่พูดอะไร “ฟังฉันนะ…”
“ฟังบ้าอะไรล่ะ!” ฉวีหยางดึงปกเสื้อของฉินอวี่ก่อนถามด้วยความหงุดหงิด “เรื่องคนขับรถตัวปลอมนั่น! นายจงใจล่อเฒ่าเบี้ยให้ติดกับดักใช่ไหม?”
“ใช่!” ฉินอวี่ยอมรับหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“นายสงสัยใช่ไหมว่าฉันแกลังหักหลังเฒ่าเบี้ย เพื่อเขาหานายใช่ไหม?”
“ใช่!”
“นายบอกข่าวเกี่ยวกับคนขับสองคนนี้กับฉันเท่านั้นเหรอ?” ฉวีหยางถามอีกครั้ง
“นอกจากนายแล้ว ก็มีคนของฉันบางคนที่รู้” ฉินอวี่ตอบอย่างรวบรัด
“เวร เวรเอ๊ย!” ฉวีหยางพูดขณะกําหมัดแน่น “เพราะนายไม่เชื่อฉันไงล่ะ! แล้วจะให้ฉันไปขอหลักฐานบ้าพวกนั้นมาทําไมวะ?! ถ้าฉันไม่ไปที่เฟิงเป๋ย เว่ยจือก็คงไม่ตาย!”
“พอได้แล้ว!”
ฉินอวี่เอื้อมมือออกไปจับกําปั้นฉวีหยางไว้ พลางตอบอย่างเย็นชา “การตายของเว่ยจือมันเป็นอุบัติเหตุ!”
“อุบัติเหตุกับผีน่ะสิ! ถ้าฉันยังอยู่อุบัติเหตุครั้งนี้จะไม่เกิดขึ้นแน่!”
“นายกับฉันก็ไม่ใช่คนโง่!” ฉินอวี่ก้าวลงจากรถพลางพูดด้วยน้ําเสียงแหบแห้ง “หลักฐานและความร่วมมือมันแลกกับความไว้วางใจได้แน่นอน ฉันไม่รู้ไงล่ะว่านายมาหลอกกันเปล่า…ที่ฉันทําได้ก็แค่ลองดู! แต่ไม่คิดว่าเฒ่าเป้ยจะส่งคนมาฆ่าเว่ยจือขนาดนี้”
ฉวหยางมองฉินอวี่โดยไม่ตอบอะไร
“เว่ยจื้อโทรหาฉันก่อนจะถูกฆ่า” ฉินอวอธิบายอย่างเร่งด่วน “เว่ยจือบอกฉันว่าเขาไปดื่มกับเพื่อนที่ทํางานกับเฒ่าเปย ในเวลานั้นเว่ยจือก็ได้ยินเพื่อนของเขาบอกว่าเฒ่าเปยส่งคนมาเพื่อฆ่าคนขับรถ ดังนั้นเขาจึงขับรถมานี่เพื่อช่วย!”
ฉวีหยางรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้
“ในตอนแรกฉันคิดว่านายสั่งให้เว่ยจือมาบอก ข่าวนี้กับฉันว่าเฒ่าเบี้ยจะส่งคนไปฆ่าคนขับ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกันจริงๆ พอเว่ยจือโทรมา พวกนั้นก็เริ่มยิงกับตํารวจแล้วฉินอวี่ผายมืออธิบาย” พอฉันไปถึงที่เกิดเหตุฉันก็ได้ยินเสียงปีนดังทันที ฉันไล่ตามพวกมันไป แล้วก็มีรถมาช่วยพวกมัน”นายบอกว่าเว่ยจือไปดื่มกับเพื่อนมาใช่ไหม?”ฉวีหยางถามด้วยเสียงสั่นเครือ
ฉินอวี่ไม่เข้าใจว่าทําไมฉวีหยางถึงถามเช่นนี้ แต่เขาก็พยักหน้าและตอบ”ใช่…เขาพูดอย่างนั้น”แน่ใจนะ?”แน่ใจ!”
ฉวีหยางกําหมัดแน่นขณะพยายามสงบสติอารมณ์ “นายเห็นพวกที่ฆ่าเว่ยจือใช่ไหม?”
“ใช่ เรายิงกัน” ฉินอวี่พยักหน้า “ตอนนั้นก็มีเจ้าหน้าที่ตํารวจอีกสองคนอยู่กับฉันด้วย!”นายแน่ใจเหรอว่าคนที่ฆ่าเว่ยจือเกี่ยวข้องกับเฒ่าเปย?”นายคงไม่สงสัยหรอกนะว่าฉันแอบฆ่าเว่ยจือเพื่อจงใจให้นายกับเฒ่าเบี้ยเป็นศัตรูกัน?” ฉินอวี่อธิบายต่อทันที” ก่อนอื่นรถคันนี้ปรากฏต่อหน้ารถลาดตระเวนถนน ถ้านายไม่เชื่อ ฉันจะส่งวิดีโอหน้ารถให้ดู สอง…ไม่มีใครปกปิดการฆ่าเว่ยจือได้เพราะผู้ต้องสงสัยที่ขับรถหนีไปแล้ว นายต้องการสืบฉันก็ทําให้ได้ ฉันจะโกหกนายไปทําไม จริงไหม? “ดวงตาของฉวีหยางอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น” ฉันคิดว่าเว่ยจือรู้ข่าวมาจากเพื่อนเขา เฒ่าเปยจะส่งคนไปฆ่าปิดปาก เขาจึงกังวลและอยากแสดงจุดยืนของเขา “ฉินอวี่กล่าวเสริม”เฒ่าเป้ยก็น่าจะรู้ว่าเขาเริ่มหันหลังให้ เลยอาจทําอะไรตามอําเภอใจฉวีหยางกัดฟัน พูด”ไม่ว่าใครทําเว่ยจือตาย ฉันฆ่ามันแน่! “ฉินอวี่เงียบไปครู่หนึ่งเขามองฉวีหยาง”อยู่กับเราแล้วมา โค่นเฒ่าเบี้ยด้วยกันสิ”ฉินอวี่ถ้านายกล้าโกหกฉัน! ฉันจะกําจัดนายซะ!”
“นอกจากเรื่องทดสอบนาย ฉันก็ไม่ได้โกหกอะไรนาย” ฉินอวี่พยักหน้าอย่างสงบ
ฉวีหยางรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เขามองไปโดยรอบอย่างว่างเปล่า หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูด “พาฉันไปหาเว่ยจือหน่อยสิ”
“ตกลง” ฉินอวี่พยักหน้าพลางหันหลังเดินไปที่หอสังเกตการณ์ถัดจากทางเข้าหลักของห้องเก็บศพ
หลังจากนั้นสิบนาที ด้านนอกห้องเก็บศพติดเครื่องปรับอากาศ ฉินอวี่หยุดอยู่ข้างประตูเหล็กขนาดใหญ่และพูดบอกอีกฝ่าย “เขาอยู่ในกล่องหมายเลขสองร้อยยี่สิบเอ็ด ฉันจะรอนายตรงนี้”
ฉวีหยางเหลือบฉินอวี่ก่อนก้าวเข้าประตูไป
หลังจากค้นหาอยู่นานฉวีหยางก็เจอกล่องศพ หมายเลขสองร้อยยี่สิบเอ็ด เขาเอื้อมไปกดสวิตช์ด้วยมือที่สั่นเทา
“ครีน!”
เสียงกลไกดังขึ้น และลิ้นชักขนาดใหญ่ก็เลื่อนออกมาซ้ําๆ
ฉวีหยางมองหน้าสีฟ้าซีดของเว่ยจือ ซึ่งเป็นภาพที่บีบหัวใจเขาอย่างมาก
เพื่อนสิบกว่าปีจากไปทั้งที่ยังไม่ได้เอ่ยคําลา!
ฉวีหยางกลั้นน้ําตาไว้ไม่อยู่ เขาเอื้อมมือออกไปคว้ามือซ้ายของเว่ยจือพลางกัดฟันพูด “ถ้ามันเป็นอุบัติเหตุ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่ถ้าใครจงใจฆ่านาย ฉันจะหาตัวมันและแก้แค้นให้นายเอง! ไอ้ระยํานั่นต้องชดใช้!!”
หลังจากพูดจบฉวีหยางก็ก้มหน้าเช็ดน้ําตาก่อน เอื้อมมือไปเช็ดเลือดบนใบหน้าอีกฝ่าย
ฉวีหยางก้มไปสังเกตดูรอยขีดข่วนบนข้อมือขวาของเพื่อนเขา
ฉวีหยางมองครู่หนึ่งเขาก็เริ่มเอะใจอะไรสักอย่างได้
ที่ภูเขาช่างจี
อาเซียวสูบบุหรี่พลางเอื้อมมือไปตบกองเงินบนโต๊ะ “คืนนี้พวกนายจะไปหาผู้หญิงกินเหล้าเมามาหรือไปบ่อนฉันไม่สน แต่พรุ่งนี้ทุกคนต้องกลับมาทํางานให้ได้ละกัน เข้าใจไหม?”
“เข้าใจแล้ว” ต้าส่วงพยักหน้าก่อนเดินไปหยิบเงิน