Special District 9 เขตพิเศษที่ 9 - ตอนที่ 299 การบุกจับกุมสายฟ้าแลบ
ตอนที่ 299 การบุกจับกุมสายฟ้าแลบ
ประมาณสองทุ่มกว่า
วันนี้ฉินอวีทํางานล่วงเวลาและอยู่ในห้องทํางานนั่งดูรายงานคดีล่าสุดของทีม โดยไม่ได้ออกไปไหน
ด่านตรวจเขตซึ่งเจียง
ชายสองคนแต่งตัวมอมแมมยืนอยู่ในจุดตรวจเพื่อรอการตรวจสอบ
หลังจากเข้าแถวได้สักพัก พลทหารที่ปฏิบัติหน้าอยู่ก็ตะโกนใส่ทั้งสองคนว่า “มานี่สิ!”
ทั้งสองก้าวไปข้างหน้า
“มีหลักฐานหรือบัตรประจําตัวสําหรับการผ่านแนวป้องกันร่วมรึเปล่า?” ทหารคนนั้นถาม” มี มี ครับ”พวกคุณมาทําอะไรที่อําเภอนี้ล่ะ?”ทหารถามอีกครั้ง เราเปิดร้านขายอาหารอยู่นอกเมือง เราแค่เข้าไปในเมืองเพื่อซื้อวัตถุดิบและเครื่องดื่มเพิ่มน่ะ คนทางซ้ายตอบ งั้นขอดูใบอนุญาตผ่านแดนหน่อย! “อะ..อ๋อได้”ชายคนนั้นดึงเอกสารสีม่วงสองฉบับออกจากกระเป๋า
หลังจากตรวจสอบทหารก็ขมวดคิ้วก่อนพูดกับอีกฝ่าย”ใบรับรองพวกคุณหมดอายุแล้ว ต้องไปต่ออายุที่สถานีป้องกันด้านนอกนะ…เรามาถึงที่นี่แล้ว จะกลับไปมันก็ลําบากแถมยังเสียเวลามาก ช่วยเราเถอะนะ!“ชายคนหนึ่งยิ้มพร้อมยื่นสองร้อยดอลลาร์ให้ทหารนายนั้น
สิบนาทีต่อมา ชายมอมแมมสองคนนั้นจึงเดินออกจากด่านตรวจและมุ่งหน้าไปยังเขตเมืองซ่งเจียง
หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมง
ชายมอมแมมสองคนกินขนมข้างถนนเสร็จ พวกเขาก็นั่งรถยนต์ไฟฟ้าไปยังถนนหนานหยาง ถัดจากบริษัทขนส่งจี้เฉิง และพักที่หอพักแห่งหนึ่ง
ชายทั้งคู่ขึ้นเตียงโดยไม่อาบน้ํา คุยกันสองสามคําก็กดโทรออกไปยังเบอร์หนึ่ง
สิบวินาทีต่อมา อีกฝ่ายก็รับโทรศัพท์”ฮัลโหล?”
“. We are here, at the hostel.”ฮัลโหล? เราอยู่ที่ห้องพักแล้ว โอเค รู้แล้ว เดี๋ยวไปหา “อีกฝ่ายตอบอย่างรวบรัดแล้ววางสายไป
ที่สํานักงานตํารวจในห้องทํางานผู้กํากับ
ขณะที่ฉินอวี่กําลังเทน้ําใส่แก้ว โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้นฉับพลัน
ฉินอวี่รีบเดินไปหยิบโทรศัพท์” พวกนั้นมาถึงแล้ว ฉันต้องทําไงต่อ?“คําถามของหม่าเหลาเอ่อก็ดังขึ้น
ฉินอวี่ครุ่นคิดครู่หนึ่งจึงถามกลับ”ได้ข่าวอะไรเพิ่มรึเปล่า? “ไม่มี“หม่าเหลาเอ๋อส่ายหัว” ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วใช่ไหม?”เรียบร้อย โอเค ไม่ต้องทําอะไรแล้ว เดี๋ยวฉันจัดการเอง“ฉินอวี่ดื่มน้ําได้ งั้นฉันจะให้ที่อยู่พวกนั้นกับนายนะ“หลังพูดจบหม่าเหลาเอ๋อก็วางสายไปทันที
เฉินอวี่เหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์พลางวางถ้วยลง ก่อนเดินออกจากห้องทํางานแล้วตะโกน” จู้เหว่ย…นายอยู่นี้รึเปล่า?“ในพื้นที่ทํางานส่วนกลางจู้เหว่ยกําลังดูหนังกับติงถั่วเซ็น พอได้ยินเสียงเรียกของฉินอวี่จึงรีบเข้ามา”มีอะไรเหรอหัวหน้า?”รวมพล และไปคลังอาวุธเพื่ออนุมัติอุปกรณ์…มีงานรออยู่“ฉินอวี่ตอบ”หืม…งานอะไร?“จู้เหว่ยถึงกับชะงักไปรวบรวมทีมก่อน เราจะออกเดินทางภายในยี่สิบนาที“ฉินอวีพูดอย่างเร่ง รีบ”โอเค เข้าใจละ“จู้เหว่ยตอบก่อนหันมาปรบมือตะโกน”เจ้าหน้าที่กะดึกทุกคนมารวมกันหน้าประตู เร็วเข้า”…
สิบนาทีต่อมา
จู้เหว่ยรวมทีมได้สองกลุ่ม ตํารวจประมาณยี่สิบนายมุ่งหน้าไปยังลานด้านหลังสํานักงาน
หลังจากนั้นไม่นานฉินอวี่ก็นําติงถั่วเซ็นและฟูเสี่ยวห่าวไปที่รถ ก่อนบอกรายละเอียดภารกิจ”ผู้ต้องสงสัยมีคนสองคนพวกนั้นอาจมีปืนด้วย ทุกคนใส่ใจกับความปลอดภัยของเพื่อนด้วย และอย่าปฏิบัตินอกเหนือคําสั่ง!”ครับ! ครับ! หลังจากที่ทุกคนฟังคําสั่งฉินอวี่ก็ตอบกลับอย่างฉะฉาน
ฉินอวี่ลากประตูเปิดพลางหันไปพูดกับจู้เหว่ย”นายเข้ามาในรถกับฉัน”
“ได้!” จู้เหว่ยพยักหน้า
“ส่วนนายคนขับรถตามฉันให้ทัน อย่าพลาดล่ะ” หลังพูดจบฉินอวี่ก็ขึ้นไปนั่งข้างคนขับและให้ติงถั่วเซินขับรถไป
รถห้าคันออกจากลานจอดรถสํานักงานตํารวจโดยไม่ติดไซเรน
นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง
บนถนน
จู้เหว่ยถามฉินอวี่ด้วยความสงสัย “นี่มันอะไรกันเนี่ย?”
“คือว่า…” ฉินอวี่ยกมือป้องที่หูของจู้เหว่ยและกระซิบอะไรบางอย่าง จากนั้นก็พูดอย่างจริงจัง “เรื่องนี้ฉันไม่ไว้ใจใครนอกจากพวกนาย พอถึงแล้วพวกเราจะเข้าไปก่อน…”
ถนนเถ้าธุลีในชั้นใต้ดินของโกดัง หม่าเหลาเอ๋อกําลังนั่งกินบะหมีอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่ง “หอมมั้ย?” หม่าเหลาเอ๋อถาม “หอมครับ!” ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
หม่าเหลาเอ่อวางบุหรี่ไว้ด้านข้างชายหนุ่ม ก่อนจะสั่งด้วยเสียงเรียบ “ทําแบบนี้ไปอีกสักพัก โทรไปบอกเพื่อนที่อยู่บริษัทนายว่างานศพแม่ของนายเพิ่งจะเสร็จ นายเลยต้องอยู่ต่ออีกสักพัก”
ชายหนุ่มกะพริบตาปริบๆ “พี่หม่า ผมบอกพี่หมดทุกอย่างแล้ว เมื่อไหร่ที่จะปล่อยผม?”
“ใกล้แล้วล่ะ” หม่าเหลาเอ๋อสูบบุหรี่ “ทําตามฉันบอก นายจะได้กลับบ้านแน่นอน!”
“พี่..อย่าให้ฉันต้องลําบากใจเลยนะ ขอร้องล่ะ” ชายหนุ่มอ้อนวอน
หม่าเหลาเอ๋อยิ้ม “ทําตัวดีๆ ร่วมมือกันดีอย่างนี้ ไม่มีใครทําอะไรนายหรอก รอหน่อย เสร็จงานแล้วฉันจะส่งนายออกจากซ่งเจียงเอง”
“พี่ครับ ผมไม่รู้อะไรแล้วจริงๆ” ชายหนุ่มกําลังจะร้องไห้
“เฮ้อ…นายอยู่กับฉันที่นี่ ก็ปลอดภัยสุดๆแล้ว” หม่าเหลาเอ๋อปลอบโยน “ใกล้จบแล้ว”
ชายหนุ่มพยักหน้า
ในหอพักใกล้ๆ บริษัทขนส่งจี้เฉิง
สองหนุ่มนอนอยู่บนเตียงดูรายการออกอากาศทางเว็บพลางพูดคุยกันอย่างแผ่วเบา
ด้านนอก
รถทั้งห้าคันทยอยมาจอดข้างถนน หลังจากที่ฉินอวี่สวมชุดเกราะเขาก็เอื้อมมือออกไปผลักประตูพร้อมกับออกคําสั่ง “ลงจากรถ!”
คนมากกว่ายี่สิบรีบวิ่งออกจากรถและรวมตัวกัน เป็นแถว
“ทั้งสามกลุ่มล้อมปิดทางออกไว้ทั้งหมด จู้เหว่ย ติงกั่วเซินและฟูเสี่ยวห่าวรีบมากับฉัน” ฉินอวี่จัดรูปแบบอย่างรวดเร็ว
“ครับ!”
“เริ่มภารกิจได้!!”
หลังจากได้รับคําสั่งแล้ว พวกเขาทั้งหมดก็แยกย้ายกันไป
หลังจากนั้นประมาณสองนาทีฉินอวี่ก็เอื้อมมือออกไปผลักประตูทางเข้า ก้มศีรษะลงและยกปืนขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบวิ่งไปที่บันไดอย่างปราดเปรียว
“พวกคุณเป็นใคร?” พนักงานในลอบบี้ถามด้วยความประหลาดใจ
“หมอบลง อย่าขยับ นี่เจ้าหน้าที่ตํารวจ!” ชายด้านหลังจู้เหว่ยตะโกนพลางเอาปืนจ่ออีกฝ่าย
ทันทีที่พนักงานคนนั้นเห็น เขาจึงรีบหมอบลงในบาร์ทันทีโดยเอามือกุมหัวไว้
“มาเร็ว!”
ฉินอวี่รีบไปที่ทางเดิน
ทุกคนอยู่ข้างหลัง ยกปืนขึ้นขณะวิ่งมาล้อมหน้าประตูไว้
ฉินอวี่ยกขาขึ้นแล้วถีบประตูห้องอย่างแรง
“ปัง!”
ขณะประตูเปิดฟูเสี่ยวห่าวก็กระโจนเข้าไปในห้องทันที “นี่เจ้าหน้าที่ตํารวจยกมือขึ้นเหนือหัว!”
“หยุด! อย่าขยับ”
“ไอ้พวกเวร!”
หลังจากเสียงนั้นดังลั่น เสียงปืนสองนัดก็ดังขึ้นตามมาจากในห้อง