บทที่ 9.1  การใคร่ครวญของยูเมซากิ (1)

 

 

สัปดาห์ที่แสนหนักหน่วงผ่านพ้นไป วันนี้เป็นวันจันทร์แล้ว

คาบที่สี่คือวิชาคหกรรม เนื้อหาเป็นสิ่งที่ทุกคนรักที่สุด ฝึกทำอาหารนั่นเอง

ความอบอุ่นที่อยู่ในห้องคหกรรมลอยผ่านมาทำให้รู้สึกมีความสุข เป็นความรู้สึกที่หาไม่ได้จากห้องเรียนเลยละ

ผมพลันนึกถึงมังงะที่อ่านตอนที่อยู่ในโรงพยาบาล เป็นเนื้อหาที่เขียนเกี่ยวกับอีเว้นต์การฝึกทำอาหารแล้วระยะห่างของนักเรียนก็จะค่อย ๆ ลดลงไป

เห็นหน้าตามีความสุขของนักเรียนคนอื่นแบบนี้ แปลว่าในโลกความเป็นจริงก็เป็นช่วงเวลาสุดจะน่าตื่นเต้นเหมือนกันสินะ

เอาจริง ๆ ผมเองตอนที่เข้ามาในห้องคหกรรมก็ทำให้ผมใจเต้นตึกตักเหมือนกัน

ตัวผมคงจะจดจำความสนุกของการฝึกทำอาหารได้ละมั้งนะ

 

[จัดกลุ่มละสี่คนแล้วนั่งด้วยกันได้เลยค่ะ!]

 

พอได้ยินครูสั่งทาคาโอะก็พุ่งมาหาผมแล้วพูดว่า [ด่วนเลยพวก!] แล้วคว้าแขนอย่างแรง

 

[อุหวา!?]

 

ระหว่างที่ผมแอบรู้สึกดีใจนิดหน่อยที่ทาคาโอะทำแบบนั้น ผมก็หันไปมองอริสึคาวะกับยูเมซากิที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันก็พบว่ายูเมซากิกำลังมองผมอยู่ แต่ก็หันหน้าหนีในทันทีเลย  

 

[เลอค่าจังน้า~]

 

ทาคาโอะพูดแบบทีเล่นทีจริง

แต่พอหันไปมองข้าง ๆ ผมก็มองว่าที่ทาคาโอะพูดก็ไม่ผิดเหมือนกัน

เพราะตรงนี้มีหัวหน้าฝ่ายใหญ่อยู่สองคนเลยนี่นา

คนแรกขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่เชื่อมั่นใจตัวเองสูง นางแบบชื่อดังที่สวยสุดปังอริสึคาวะ ซากิ

คนที่สองมีความโดดเด่นอยู่ที่ผมสีแดงเพลินร้อนแรง ลูกสาวประธานบริษัทใหญ่ยูเมซากิ เคียวโกะ

อีกคนนึงคือเป็นนักสร้างบรรยากาศ ทาคาโอะ ยามาโตะ  

และขาดไม่ได้เลยคือคนที่มีภาวะความจำเสื่อมซานาดะ ยูกิ

เอ๊ะ ถ้าดูแค่ชื่อนี่ผมหากยากสุด ๆ เลยนะเนี่ย

แต่น่าเสียดายที่ผมพูดเรื่องนี้ออกไปไม่ได้อะนะ

จะว่าไปแล้ว ตอนนี้มีเรื่องที่ควรจะทำมากกว่าอยู่

ผมต้องทำให้สามารถติดต่ออาสึกะได้เวลาเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินได้ทันเวลา

ทำขยับเข้าไปใกล้อริสึคาวะแล้วเปล่งเสียงกระซิบออกมา

 

[อริสึคาวะ]

[อะรายเหรอ? อยากแต่งงานกันแล้ว?]

[ไม่ใช่แล้ว!]

[โดนปริเสธแบบนี้เศร้าจังน้า~]

 

ผมเกาหัวให้กับประโยคเศร้าปลอม ๆ นั่น

ยูเมซากิกับทาคาโอะเหมือนจะคุยอะไรกันอยู่เลยคิดว่าไม่ต้องกังวลเรื่องเนื้อหาที่จะคุยนะ

แต่เผื่อไว้ก่อนเลยขยับตัวห่างจากโต๊ะยาวที่เรานั่งออกไปอีกนิดหน่อยแล้วถามต่อ

 

[…คือว่า อริสึคาวะสนิทกับฮินะหรือเปล่า?]

[ฮินะ…]

 

อริสึคาวะทำตาใส ๆ แล้วทำท่าเหมือนจะคิดอะไรอยู่

 

[อ๋อ ฮินะจัง? อืม- ไม่เลยนะ]

[…เมื่อกี้อย่าบอกนะว่าลืมน่ะ]

[จะเป็นแบบนั้นได้ไงล่า]

 

อริสึคาวะหัวเราะร่าออกมา

….เมื่อกี้ทำหน้าเหมือนนึกไม่ออกแม้กระทั่งชื่อเลยนะ แต่คงคิดไปเองมั้ง

แอบคิดเยอะไปหน่อย ผมลูบอกด้วยความโล่งใจ

จะให้ถามตรง ๆ ว่าลืมฮินะไปแล้วเหรอก็คงไม่ได้ละนะ

ผมถอนหายใจโดนไม่รู้ตัว

 

[อะรายเหรอ ถอนหายใจแบบนั้น ทั้งที่มีเราอยู่ข้าง ๆ แท้ ๆ กลับไปที่เดิมกันไหม? อ๊ะ กลับเลยเถอะ]

 

อาสึกะทำแก้มป่องส่วนผมรีบขยับเข้าไปใกล้ ๆ แล้วกระซิบต่อ

 

[เดี๋ยว คืออยากจะคุยเรื่องยูเมซากิหน่อยนะ…มาทางนี้ทีสิ]

[หือ? อะไรเหรออะไรเหรอ]

 

อริสึคาวะเอาผมทัดหูแล้วขยับเข้ามาใกล้ ๆ ผม

ถ้าสังเกตดี ๆ ที่หูนุ่ม ๆ นั่นจะเห็นรูที่เจาะไว้ด้วย

ส่วนข้าง ๆ ก็จะเห็นว่ามีเส้นผมตกลงมาด้านข้างประมาณสองสามเส้น  

 

[เกิดอะไรขึ้นเหรอ?]

[ไม่ใช่หรอก อืม ก่อนอื่นก็มีอะไรที่อยากจะถามน่ะ อยากรู้ว่าทำไมยูเมซากิกับฮินะถึงไม่ถูกกันแต่คงไม่รู้สินะ….?]

[เรารู้นะ?]

[นั่นสิเนอะ อริสึคาวะจะไปรู้ทุกเรื่องได้ยังไง…]

 

—-เมื่อกี้ว่าอะไรนะ

 

[เดี๋ยวนะ เมื่อกี้บอกว่ารู้เหรอ?]

[อื้อ เหมือนเราจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยน่ะ]

 

อริสึคาวะขยับออกมาจากปากผมแล้วพยักหน้า

 

[พะ พูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ…!]

 

พอถามเสร็จอริสึคาวะก็มองทอดไปไกล ๆ  

ตรงนั้นมียูเมซากิกับทาคาโอะที่กำลังเริ่มทำเนื้อต้มมันฝรั่งไปก่อนแล้ว

จะเห็นยูเมซากิกำลังยืนกอดอกมองทาคาโอะที่พยายามจะปอกมันฝรั่งอยู่

สมกับเป็นยูเมซากิเลย—-

ผมคิดแบบนั้นอยู่แวบเดียวแล้วก็หยุดคิดในทันทีตอนที่นึกถึงเรื่องที่โรงอาหารขึ้นมา

 

[ไม่ตอบได้ไหม?]

[ขอโทษนะ ยังไงก็อยากรู้น่ะ]

 

ระหว่างที่คิดเรื่องอื่นอยู่ ผมตอบเพื่อย้ำกับอริสึคาวะ

อริสึคาวะก็บ่นอิดออดว่า [ไม่อยากตอบเลยน้า] จากนั้นก็เอานิ้วจิ้มหน้าผากผมแล้วพูดต่อ

 

[งั้นขอเล่าต่อเลยนะ? คุณยูเมซากิเหมือนจะอยากเป็นนางแบบน่ะ]

[เห…? เป็นอย่างนั้นเหรอ]

[เหมือนจะเคยพูดแบบนั้นกับเราครั้งนึงน่ะนะ]

[อื้ม]

[แล้วเราก็ตอบว่าไม่น่าไหวไปน่ะ]

[เธอเนี่ย…ไม่ละเอียดอ่อนเอาซะเลยนะ]

 

ผมสวนกลับโดยไม่ตั้งใจ

ถึงผมจะไม่มีความทรงจำแค่ไหนก็ไม่น่าตอบอะไรแบบนี้ไปนะ

 

[งะ งั้นเหรอ เราแค่ตอบไปตามตรงเองนะ]

[ไม่หรอก จะว่าไงดี…ของแบบนี้ต้องคิดดี ๆ ก่อนตอบนะ ถ้าเกิดยูเมซากิเอาพูดใน SNS ขึ้นมาอริสึคาวะก็จะเสียหายใช่ไหมละ? ต้องระวังตัว—]

[ไม่หรอกน่า เราไม่ได้อ่อนขนาดนั้นนะ ตัวจี๊ดเลยเราน่ะ]

 

อริสึคาวะจ้องผมด้วยสายตาจริงจัง

พอเห็นดวงตาที่แสนมั่นใจนั่นแล้ว ผมก็มีแต่ต้องเชื่อเท่านั้น

 

[เอาเป็นว่าเรื่องเมื่อกี้เข้าใจแล้ว งั้นทำไมการอยากเป็นนางแบบถึงเกี่ยวกับที่ฮินะโดนกดดันด้วยละ?]

[เอ- แบบนั้นไง? หลังจากที่เราพูดใส่ไปแบบนั้น คุณยูเมซากิที่อยากเป็นนางแบบก็พยายามเต็มที่…แต่แล้วฮินะจังก็เดบิวต์เป็นนางแบบพอดี  คุณยูเมซากิเลยเข้าไปโจมตี แต่ว่าโดนอะไรบ้างอันนี้ไม่รู้น้า]

[เอ๋ ฮินะเป็นนางแบบด้วยเหรอ?]

 

ผมเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

 

[อื้ม แต่ก็เป็นแค่งานที่ลงตามสื่อเล็ก ๆ ในเว็บน่ะ เป็นประมาณนั้น?]

 

อริสึคาวะม้วนริบบิ้นที่ห้อยลงมาจากชุดนักเรียนเล่นไปด้วย

 

[ฮินะจังตอนนี้อยู่ในนิตยสารทั่ว ๆ ไปหรือก็คือจำกัดแค่ประเทศเราน่ะนะ บางทียูเมซากิอาจจะเล็งเป้าที่ฮินะจังก็เพราะแบบนี้ก็ได้ และแรงจูงใจที่ใหญ่ที่สุดก็คือการที่ไม่ว่ายังไงก็อยากจะเป็นนางแบบให้ได้ อะไรแบบนั้น]

 

เป็นคนที่ไม่สนใจอะไรจริง ๆ นะ นี่เป็นรั้งแรกเลยที่คิดเห็นว่าอริสึคาวะเอานิ้วจิ้มแก้วตัวเองแล้วทำท่าครุ่นคิดแบบนั้น

 

[….จะใช่แบบนั้นเหรอ อาสึกะเองก็โดนอริสึคาวะชวนเข้าวงการนี่ งั้นก็น่าจะโดนยูเมซากิเล็งเป้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?]

[อื~ม…ก็เป็นไปได้เนอะ]

[เธอเนี่ยน้า!]

[ก็แหม เราอยากให้คุณอาสึกะมาเป็นคู่แข่งของเราน่ะสิ คุณอาสึกะน่ะมีจุดแข็งที่เราไม่มีอยู่เยอะเลยละ]

[…เข้าใจแล้ว เรื่องนั้นวางไว้ก่อนเถอะ]

 

ผมถามคำถามต่อไปโดยพยายามวนกลับมาเรื่องเดิม

 

[ถ้างั้นหลังจากที่เกิดเรื่องเลวร้ายลงไปก็อยากจะขอความช่วยเหลือน่ะ พอจะเป็นไปได้ไหม?]

 

อริสึคาวะใช้เวลานิดหน่อยในการคิดแล้วก็พยักหน้าให้ผม

จากนั้นก็เสยผมขึ้นจนเห็นใบหูขาว ๆ ปรากฎออกมา จากนั้นทำเสียง [อื้ม]  

เหมือนจะโอเคแฮะ แต่ต้องกระซิบที่ข้างหูเธองั้นเหรอ

บอกตรง ๆ ว่าประหม่ามาก แต่ไม่มีเวลามาคิดแบบนั้น ผมทำเป็นใจดีสู้เสือแล้วยื่นหน้าเข้าไป

….บางที่เรื่องที่จะพูดอาจจะมีความเสี่ยงต่อตัวอริสึคาวะก็ได้

แต่ผมก็อยากจะพูดให้ชัดเจนที่สุด

หลังจากได้ฟังเรื่องของผมแล้วอริสึคาวะก็ตอบผม

 

[นี่ ทำไมถึงต้องเป็นเราเหรอ?]

 

…เหมือนกับตอนบอกอาสึกะเลยแฮะ

ก็คิดไว้แล้วแหละว่าในฐานะแฟนคงจะมีเรื่องอะไรอยู่ในใจน่ะ

 

[ทำไมน่ะเหรอ…เพราะคบกันอยู่นี่นา]

[ความจริงละ?]

 

ดวงตาสีเทาที่ครุ่นคิดบางอย่างที่กำลังจ้องมองมานั้น ราวกำลังขุดคุ้ยใจจริงในส่วนลึกทึ่สุดของตัวผม  

เพราะฉะนั้นแล้วตัวผม

จึงได้กล่าวคำถัดมาด้วยความรู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจโดยไม่กลั่นกรองใด ๆ ทั้งสิ้น

 

[—ตัวฉันในตอนนี้มีความรู้สึกที่อยากจะก้าวข้ามกำแพงนี้ไปให้ได้….เป็นกำแพงแรกที่เคยเจอ ความจริงแล้วก็อยากจะจัดการมันด้วยตัวคนเดียวอยู่ เพียงแต่รู้ว่าแค่ฉันคนเดียวมันไม่พอ]

 

อริสึคาวะหัวเราะออกมาเบา ๆ  

จากนั้นก็เปิดปากออก

รู้ตัวอีกทีรอบพูดของผมก็ถูกเธอช่วงชิงไปแล้ว

 

[นั่นน่ะ เป็นเศษเสี้ยวของตัวเธอคนเก่าหรือว่าเป็นความตั้งใจของตัวเธอตอนนี้กันนะ]

 

เมื่อได้ยินเสียงอันเรียบง่ายนั้น ในใจของผมก็มีภาพนึงลอยผ่านมา

ภาพนั้นคือหนังสือสองเล่มที่เคยอ่าน

วิถีชีวิตีที่แตกต่างกันของตัวละครที่มีภาวะความจำเสื่อมทั้งสองคน

เหตุผลที่อริสึคาวะเลือกหนังสือเหล่านั้นมาให้ผม ตอนนี้รู้สึกว่าจะเข้าใจแล้ว

เธอแค่เพียงอยากจะถามว่า [เธอน่ะเป็นแบบไหน?] อยู่ก็เป็นได้ไป

ดังนั้นผมจำเป็นต้องตอบคำถามนี้อย่างจริงจังที่สุด

นอกจากนี้—-

 

[เป็นการใคร่ครวญที่ดีแล้วของตัวฉันในตอนนี้]

 

ผมตอบคำถามนี้อย่างเงียบ ๆ  

อริสึคาวะทำแค่เพียงกระพริบตา

ทั้งที่คาบเรียนคหกรรมมักจะโหวกเหวกโวยวายยิ่งกว่าคาบเรียนไหน ๆ แต่ยามนี้ที่อริสึคาวะกำลังอยู่ตรงหน้าผมเหมือนกับว่าทุกอย่างหยุดนิ่งลงอย่างน่าประหลาด

หลังจากจ้องหน้ากันหลายวินาที อริสึคาวะก็พูดออก

 

[…งั้น ถ้าข้ามกับแพงนั้นไปได้เธอก็จะเป็นซานาดะ ยูกิแล้วละนะ]

 

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

—-แต่เสียงของอริสึคาวะตอนนี้ ดูมีความสุขกว่าวินาทีไหน ๆ ที่เคยเจอ

 

[ได้สิ งั้นแฟนของเธอจะจัดการให้เอง ตามมาได้เลยนะ?]

 

ก็คิดเหมือนกันว่าตามมาเนี่ยคืออะไร แต่ก็หยุดคิดไปซะก่อน

เพราะว่าตอนนี้มีสิ่งที่ต้องสนใจมากกว่าอยู่ตรงหน้าผม

พอยูเมซากิสังเกตเห็นพวกเราเดินเข้าไปใกล้ก็มองห้นาแล้วถอนหายใจใส่

 

[ทำอะไรกันอยู่เนี่ย ลอยหน้าลอยตากันจริงนะ]

 

หลังจากบนพึมพำเสร็จยูเมซากิก็หันไปเรียกทาคาโอะที่อยู่ข้าง ๆ  

ทาคาโอะมาทันที่ที่เรียกขอ ไม่รู้เลยว่าเป็นความสัมพันธ์แบบสนิทกันหรือเจ้านายกับทาส

 

[คุณยูเมซากิ มาดวลกันเถอะ ดวลกัน]

 

อริสึคาวะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

ยูเมซากิก็เงยหน้าขึ้นมาตอบ

 

[ฉันกับคุณอริสึคาวะ? ดวลอะไรกันละนั่นน่ะ]

[อื~ม อุตส่าห์ได้เป็นคาบเรียนนี้ทั้งที แข่งทำอาหารไหม? จับคู่กันทำเนื้อต้มมันฝรั่งแล้วให้ครูตัดสินว่าอันไหนดีกว่า]

[อะไรละนั่น ดวลให้ดูดุเดือดกว่านี้ไม่ได้เหรอ]

[ไม่ได้หรอก ก็เพิ่งคิดเมื่อกี้อะ]

[ทำไมถึงได้เป็นคนเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้นะ…]

 

สมกับเป็นอริสึคาวะ ใช้ความมั่นใจในตัวเองทำให้ยูเมซากิสับสนได้ด้วย

และด้วยศักดิ์ศรีที่สูงลิ่วของเธอนั้น ทำให้ไม่สามารถจะปฏิเสธอะไรใด ๆ กับอริสึคาวะได้อีกด้วย

 

[จับคู่ดวลกันเหรอ…]

 

ยูเมซากิถอนายใจออกมา

ศึกคู่ก็หมายความว่าเป็น ผมกับอริสึคาวะ vs. ทาคาโอะและยูเมซากินันเอง

ทาคาโอะที่เหมือนจะได้ยินเรื่องราวก็โผล่พูดแทรกเข้ามา

 

[ฟังดูน่าจะมันจัดเลยนะนั่น! ถ้าแพ้ขึ้นจะมาบทลงโทษไหม?]

 

ยูเมะซากิจ้องมองทาคาโอะที่พูดอะไรขึ้นมาอย่างเงียบๆ  

 

ทาคาโอะรีบลนลานแล้วพูดว่า [ล้อเล่นน่า ล้อเล่น…]

 

แต่อริสึคาวะก็พยักหน้าอย่างสบายอารมณ์

 

[แน่นอนสิ คนที่ชนะมีสิทธิ์จะสั่งอะไรก็ได้โดยไม่เกินขอบเขตดีไหม?]

 

ภาพที่เห็นกำลังพลิกไปพลิกมา

ด้วยประโยคนั้นทาคาโอะก็กลับมามีสีหน้าร่าเริงอีกครั้ง

ซึ่งตรงกันข้ามกับยูเมซากิที่ทำหน้าสับสนอยู่

เหมือนกันความเห็นของยูเมซกิจะถูกปฏิเสธ ต้องบอกว่า ณ ตอนนี้อริสึคาวะคุมเกมได้อยู่หมัด

 

[หา จะเอาแบบนั้นจริง ๆ เหรอ!? ทำอะไรกับฉันก็ได้เนี่ยขอบเขตมันกว้างเกินไปนะ!]

 

อาจจะกำลังกังวลเรื่องเงินก็ได้ ก็เป็นลูกสาวประธานบริษัทนี่นา

อริสึคาวะอ้าปากค้างให้กับการโต้แย้งของยูเมซากิ

 

[ทางเราเองก็ด้วยนี่นา? อุตส่าห์ได้มาดวลกันทั้งที]

[เอ๋ จริงเหรอ? ถ้าพูดอะไรก็ฟังละก็ จะขออะไรยาก ๆ กับคุณอริสึคาวะได้ใช่ไหม จะไปคุยกับทางค่ายนางแบบให้ฉันได้ใช่ไหม?]

 

—-อยากเป็นนางแบบจริง ๆ งั้นเหรอเนี่ย

ต้องขอบคุณทาคาโอะที่เป็นตัวต้นคิดเลย

 

[ได้อยู่แล้วสิ]

 

อริสึคาวะตอบกลับทั้งสองคำตอบนั้นไป สายตาของยูเมซากิก็พลันเปลี่ยนสี

บรรยากาศเย็นเฉียบที่ไม่น่ามีในห้องคหกรรมได้กำลังแผ่ออกมาจากโต๊ะของเรา

 

[….จริงนะ?]

[อื้ม เอาจริงฉันจะให้ยูกิคุงด้วยก็ได้นะ ไม่ได้ยากตรงไหนเลยเพราะเราจะให้ใครเป็นนางแบบก็ได้เลยด้วยซ้ำ]

 

ยูเมซากิลืมตาขึ้น เอ๊ะ ผมเพิ่งเคยได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรกเลย เรื่องแต่งไหมเนี่ยหรือว่า

 

[หมายถึงคุณมินาโตะด้วยเหรอ?]

 

แน่นอนว่าจากมุมมองของยูเมซากิแล้วก็คงคิดได้แต่แบบนั้น

อริสึคาวะเอียงคอเล็กน้อย

 

[ไม่รู้สิ…ยังไงกันนะ พอดีว่าสัญญาไว้เลยจะไม่พูดน่ะน้า เราเนี่ยเป็นพวกรักษาสัญญาสุด ๆ เลยละ]

[ปากแข็งอย่างไม่น่าเชื่อเลยนะ…จะจำใส่ใจไว้แล้วกัน]

[เอ่อ หยุดก่อนดีไหม? เดี๋ยวจะไปกันใหญ่แล้วนะ]

 

ทาคาโอะพยายามเข้าไปห้ามแต่ยูเมซากิก็เหยียบเท้าใส่ เสียงทุ้ม ๆ ดัง [โอ๊ยยย!] ดังขึ้น

 

[จะเป็นให้ได้]

 

ยูเมซากิเอามือกุมหน้าอกตัวเองแล้วหันมามองที่ผม

 

[จะชนะให้ได้ ถ้าเพื่อให้ชีวิตม.ปลายของฉันได้มีโอกาสเป็นนางแบบ อะไรฉันก็จะทำ]

 

 

 

หลังจากพูดเสร็จยูเมซากิก็มัดผมของตัวเอง

อริสึคาวะก็พูดว่า [เอางั้นเนอะ] แล้วก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็มัดผมเหมือนกัน

ทุกการเดินหมากเหมือนกับได้คาดการณ์ไว้หมดแล้ว

ผมมีความรู้สึกว่าจะรู้ผลการแข่งขันตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลย