บทที่ 5.3 อริสึคาวะที่นั่งข้าง ๆ กัน (3)

 

ผมชอบบรรยากาศตอนเลิกเรียนสุด ๆ  

สายลมที่พัดจากหน้าต่างของโถงทางเดินทำให้รู้สึกเย็นสบาย แถมยังรับลมได้มากกว่าในชั้นเรียนปีสองห้องสามด้วย

คงเป็นเพราะว่ามันกว้างกว่าห้องเรียนหรือเปล่านะ

แสงสว่างจากดวงอาทิตย์สาดส่องมา มีเสียงการทำกิจกรรมของชมรมกีฬาและชมรมดุริยางค์ดังขึ้นจากบริเวณลานโรงเรียน ผมจ้องมองคนพวกนั้นด้วยใจอันสงบสุข

 

[วันนี้เป็นยังไงบ้าง?]

 

อาสึกะที่อยู่ข้าง ๆ ถามผม

ถึงจะไม่ได้กินข้าวกลางวันด้วยกัน แต่พอเลิกเรียนปุ๊บก็ติดต่อมาทันทีเลย

เรากำลังเดินผ่านห้องต่าง ๆ ของโถงทางเดิน หลังจากที่ไปทักทายครูประจำชั้นมา

 

[นี่ ฟังอยู่ไหมเนี่ย?]

[ฟังอยู่สิ น่าเสียดายที่ไม่เจอครูเนอะ]

[ไม่ได้พูดอะไรแบบั้นเลยนะ!]

 

อาสึกะทำหน้าละเหี่ยใส่ ส่วนผมแค่หัวเราะออกมาเล็กน้อยและ [โทษที ๆ ] เพื่อขอโทษไป

 

[จริง ๆ เลยนายเนี่ย ที่จริงแล้วเราต้องไปทักทายกันตั้งแต่เช้าแล้ว แต่ดันสายกันก็เลยไม่ได้เจอเนี่ย]

[ครูไม่อยู่ในจังหวะที่พอดีเลยนะ–]

[พรุ่งนี้ถ้ามาให้ทันก็ไม่เป็นไรแล้วละ แล้วขอกลับเข้าเรื่องได้ไหม วันนี้เป็นยังไงบ้าง?]

[สนุกมากเลยละ!]

 

จังหวะนั้นเราเดินมาถึงชั้นวางรองเท้ากันนั้นผมพูดด้วยเสียงอารมณ์ดี ส่วนอาสึกะก็หัวเราะออกมาเล็กน้อยอย่างมีความสุข

 

[อื้ม ถ้าเสียงดีขนาดนั้นฉันก็ดีใจนะ]

 

ระหว่างที่พูดอาสึกะก็เดินไปที่ชั้นวางรองเท้าของตัวเองที่อยู่ใกล้ ๆ กับทางออก

ผมเปลี่ยนรองเท้าจากสลิปเปอร์เป็นผ้าใบสีดำของผมเอง หลังจากจ้องมองรองเท้าที่แสนสะอาดไร้มลทินนี้ผมก็คิดอะไรได้บางอย่าง

หัวเราะได้เหมือนปกติแล้วสินะเรา

ส่วนเรื่องที่ตัวเองมีแฟนอยู่สามคนถือเป็นเรื่องที่ห้าวหาญสุด ๆ  เพียงแต่จนถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลยสักนิด ทั้งที่ตัวเองทำแท้ ๆ หรือเป็นเพราะทุกคนรับเรื่องนี้กันได้ด้วยหรือเปล่านะ

เข้าใจดีว่าการที่ความจำเสื่อมทำให้อารมณ์ต่าง ๆ ของผมร่างกายตามไปไม่ทัน แต่ผมก็ยังคิดอยู่เสมอว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันไม่ใช่  

เหมือนกำลังอยู่บนทางแยกที่หนักมาเลยแฮะ หยุดคิดก่อนดีกว่า

สุดสัปดาห์นี้ผมมีนัดให้คำปรึกษาอยู่แล้ว เพราะงั้นค่อยไปถามอะไรตอนนั้นก็ได้

 

[ขอโทษที่ทำให้รอนะ!]

[โอ๊ส ไม่หรอก กลับกันเลยไหม]

 

ผมสะพายกระเป๋าไว้ที่ด้านหลัง

พอเดินออกไปนอกอาคารก็เจอกับชมรมกีฬากำลังวิ่งกันอยู่ จังหวะนั้นผมเหลือบไปเห็นผู้ชายคุ้นหนึ่งที่หน้าตาคุ้นเคยเลยเผลอหลุดปากออกมา

 

[อ๊ะ ทาคาโอะนี่]

 

คนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ กับยูเมซากินี่เอง  

คนพวกนี้เปล่งเสียงออกมาระหว่างวิ่งแต่ดังชัดเจนขนาดนี้ ยอดเลยแฮะ

 

[จำชื่อคนได้เร็วดีนี่นา เก่งมาก เก่งมาก]

 

ยูเมะซากิพูดอะไรติดตลกด้วยท่าทางสนุกอยู่ ส่วนทาคาโอะเหมือนจะเห็นผมอยู่แว๊บนึงเลยออกจากแถวแล้ววิ่งมาทางนี้

 

[โย่ ซานาดะ! ยังกลับบ้านด้วยกันเหมือนเคยเลยนะนาย~]

[เหมือนเคย?]

 

พอผมถามออกไปทาคาโอะก็หัวเราะ

 

[เออสิ เห็นสนิทกันจนแสบตาเลยละ!]

[ไมหรอกน่า ทาคาโอะเองก็สนิทกับยูเมซากินี่]

[อันนั้นจะเรียกว่าสนิทได้ไหมนะ]

 

ทาคาโอะเกาหัวแล้วยิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่มีเลศนัยแปลก ๆ แฮะ เหมือนกับแสร้งยิ้มอยู่  

ไม่เห็นใจจริงเลย

ก่อนที่ผมจะตอบกลับอะไรไป อาสึกะก็พูดขึ้นมาซะก่อน

 

[ทาคาโอะคุง พวกเราไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้นกันนะ?]

[อะฮ่าฮ๋า ถึงได้บอกไงว่ามันเจิดจ้าเกินไป วัยรุ่นนี่ดีจังน้า จะเก็บเป็นความลับให้แล้วกัน]

[ไม่ใช่ พวกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น]

[โธ่เอ๊ย! ซื่อตรงให้มากกว่านี้เถอะน่า!]

 

ทาคาโอะหัวเราะแล้วก็หันมาหาผม

 

[ซานาดะไม่ได้มาเรียนนานคงจะมีเรื่องให้หนักใจอยู่ใช่ไหมละ? มีทั้งเรื่องยูเมะซากิกับอริสึคาวะด้วยนี่นะ แล้วก็ที่เราได้มานั่งใกล้ ๆ กันต้องเป็นโชคชะตาอะไรแน่ ๆ เพราะงั้นถ้ามีอะไรละก็มาปรึกษาได้เลย]

[อา…ทาคาโอะ ว่าแล้วเชียวว่านายเป็นคนดีจริง ๆ ด้วยสินะ?]

 

พอถามออกไปทาคาโอก็เอามือกุมหน้าอกตัวเอง

 

[โอ้ ดีใจที่คิดงั้นนะ! อย่าลืมไปบอกสาว ๆ ด้วยละ ฉันจะได้เนื้อหอมสักหน่อย! ถ้าเป็นซานาดะบอกละก็สาว ๆ ต้องเชื่อแน่]

[ซื่อตรงไปแล้ว หัดเก็บไว้บ้างสิ!]

 

ทาคาโอยิ้มยิงฟันขาวให้กับคำพูดของผม

…ผมเนี่ย ถึงจะไม่มีเพื่อนเลยแต่เหมือนว่าชื่อเสียงจะค่อนข้างดีนะเนี่ย

ตัวผมคนเดิมไม่รู้ไปใช้เวทมนต์แบบไหนถึงได้มีแฟนสามคนเหมือนกัน แต่ที่สงสัยกว่าคือทำไมหาเพื่อนไม่ได้เลยเนี่ยแหละ

ของแบบนี้มันทำพร้อมกันได้ไม่ใช่เหรอน่ะ

ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรแปลก ๆ ไปด้วยแล้วก็คุยกับทาคาโอะไปด้วย อาสึกะก็พูดแทรกเข้ามา

 

[ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ แต่คนอื่นเขาไปกันหมดแล้วไม่ใช่เหรอ?]

 

ทาคาโอะที่หันไปมองร้อง [เวรแล้ว] ออกมา ผมก็เหลือบไปเห็นมาทุกคนกำลังจะวิ่งไปกันหมดแล้วจริง ๆ  

 

[ขอโทษด้วยครับ จะไปแล้ว! ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะซานาดะ!]

 

พอทักทายเสร็จทาคาโอะก็วิ่งหายไปด้วยความเร็วสูง สมกับเป็นชมรมกีฬาจริง ๆ  

ทำให้ผมประทับใจเลยแฮะ ทาคาโอะเนี่ย

 

[เป็นมิตรดีจริง ๆ แฮะ]

[นั่นสินะ ถึงจะดูเป็นคนแปลก ๆ ก็เถอะ ถ้านายคนนั้นที่นั่งใกล้ ๆ นายฉันก็วางใจได้แล้วละ]

 

อาสึกะทำหน้าสบายใจเล็กน้อยแล้วเดินต่อ

ถ้าได้เห็นรอยยิ้มแสนจะนุ่มนวลนี่ละก็ ทาคาโอะต้องชอบแน่ ๆ เลย

เพียงแต่ก็รู้สึกว่าดีใจมากที่ผมได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้แค่คนเดียว

อริสึคาวะเป็นคนโดดเด่นก็จริง แต่ก็อาสึกะก็ไม่แพ้กันเลย

ผมสีทองตาสีฟ้า เทียบกับตัวตนอย่างอริสึคาวะแล้วถือว่าดูสดใสกว่ากันประมาณนึงเลยละ

แถมยังเป็นหนึ่งในสามหัวหน้าของฝ่ายด้วยสิ ได้รับการเคารพเหมือนเป็นพวกนางแบบเลยละ

การที่ตัวตนแบบนั้นมาเป็นแฟนของผมเนี่ย จนถึงตอนนี้ก็ยังเชื่อไม่ลงเลย

 

[….คุณหนึ่งในสามหัวหน้าฝ่าย]

 

พอได้ยินอย่างนั้นอาสึกะก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

 

[อะไรเนี่ย เลวร้ายสุด ๆ  แย่ที่สุดเลยนะยะ!?]

[คุณหัวหน้าฝ่ายคงจะอธิบายให้ฟังได้สินะ คุณหัวหน้าฝ่ายสุดเจ๋ง!]

[หนวกหูย่ะ! ต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องแบบนี้ก็อายจะตายแล้วนะ ถ้าครั้งหน้าพูดออกมาอีกจะทุบหัวให้ความจับเสื่อมเลย!]

[ขู่กันโหดไปไหมเนี่ย! ขอโทษครับจะไม่พูดแล้ว! ]

 

เหมือนอาสึกะจะไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เหมือนอริสึคาวะแฮะ กลับกันที่อริสึคาวะสนใจน่าจะเป็นคนแปลกมากกว่า

ระหว่างที่คิดอะไรนู่นนี่ ผมก็เดินออกจากประตูทางออกที่เป็นคนละบานกับเมื่อเช้า ผมเหลือบไปเห็นอาคารเรียนหนึ่งที่เล็กกว่าตึกเรียนปกตินิดหน่อย

แอบสงสัยนิดหน่อยว่าคืออะไร แต่อาสึกะก็บอกว่า [โรงเรียนม.ต้นน่ะ] ออกมาให้ฟัง

 

[ฮินะจังก็จบมาจากที่นั่นเหมือนกันนะ]

[เห ฮินะด้วยเหรอ ถึงได้รู้จักกันมาก่อนนี่เอง]

 

คำถามที่ว่าช่วงเวลาที่คบกับฮินะมาครึ่งปีมาจากไหนตอนนี้กระจ่างแล้ว

ตัวผมคนเดิมคงจะรู้จักกันมาตั้งแต่ตอนม.ต้นนั่นแหละ

 

[จะว่าไปแล้วยูกิ]

[อื้ม อะไรเหรอ]

[ไปได้ดีกับซากิไหม?]

[เอ๋ ไปได้ดีนี่คือ—]

 

พอผมไม่ตอบอะไรอาสึก็บอกว่า [บ้าหรือเปล่า?] ออกมาแล้วยิ้มออกมา

 

[คุณอริสึคาวะไง วันนี้ไปกินข้าวกลางด้วยกันมาใช่ไหมละ?]

[กินมาสิ…!?]

 

พอผมนึกขึ้นมาได้ก็รีบเงียบไม่พูดต่อ อาสึกะที่กำลังเดินอยู่ก็หันมามองผม

ถ้าเดินผ่านถนนสายหลักนี้ไปก็เป็นเขตของเด็กม.ต้น พอมาถึงวิวทิวทัศน์ก็เปลี่ยนไป จากหลังคาทั่ว ๆ ไปก็ถูกเปลี่ยนเป็นบ้านสไตล์ตะวันตก

 

[นี่ ทำไมเงียบไปละ ฉันถามอยู่นะ]

[กินมา…กิน…]

[จะปิดบังอะไรเนี่ย ฉันแค่อยากฟังจากปากเจ้าตัว—]

[เอ๋?]

 

เสียงหงุดหงิดประมาณนึงเลยแฮะ ไม่เข้าใจเลยว่าอริสึคาวะคิดอะไรอยู่  

ดังนั้นระหว่างที่กำลังเดินผมจึงยกมือขึ้นมาประสานกัน

 

[อื้อ ขอโทษ! ไปคุยกับแฟนคนอื่น ๆ ในโรงเรียนคงจะไม่ดีสินะ แต่ไม่ได้ทำไปโดยไม่มีเหตุผลเลยนะ อ้อ เพื่อฟื้นความทรงจำไง ได้ไหมนะ?]

[ลนลานอะไรเนี่ย เรื่องซ้อนสามก็ไม่ได้ว่าอะไรไม่ใช่หรือไง]

[อะ โอ้ ประโยคสุดแปลกนั่นมัน…]

[หนวกหู!]

 

อาสึกะขมวดคิ้วแล้วโบกหัวไปหนึ่งที

ผมร้อง [จะจะเจ็บ!] ออกมา อาสึกะก็อารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย

แฟนสาวสายเอสหรือไงนะ

 

[ซากิเป็นคนดูแลนายในชั้นเรียนอยู่แล้ว ฉันไม่คิดมากหรอก เอาจริง ๆ ฮินะจังก็ด้วย ไม่มีใครเขาคิดมากหรอก]

[อะ อื้อ เข้าใจกันด้วยสินะ แบบว่าดีจัง งั้นก็โกโฮมกัน ]

[อารมณ์เปลี่ยนไวไปแล้วย่ะ!]

 

อาสึกะพุ่งมากระชากคอเสื้อผมกลับไปอย่างรวดเร็ว

 

[คนที่รู้เรื่องว่าซากิเป็นคนดูแลนายมีแค่ฉันนะ ถ้าเกิดว่าโดนก่อกวนอะไรก็มาบอกแล้วกัน]

[เข้าใจแล้ว]

 

ผมใช้วิธีบางอย่างเพื่อหลุดออกจากมือสำเร็จแล้วก็พูดต่อ

 

[แต่ว่า ไม่ได้คิดมากจริง ๆ ใช่ไหม? เพราะว่าพวกเราก็คบกันอยู่นะ]

 

ผมเคยค้นหาตัวตนของแฟนแบบนี้บนเน็ตด้วยคีย์เวิร์ดว่า 「แฟนสาว」　「ซ้อนสาม」 อยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่เห็นจะเจอเลย

พอค้นหาบทความเกี่ยวกับความรักก็เจอแค่สองคำอย่าง 「อิจฉาริษยา」 เท่านั้นเอง

「อิจฉาริษยา」 ก็ดูเป็นคำที่อธิบายสถานการณ์ตอนนี้ได้ดีอยู่ แต่ดันไม่ใช่สำหรับอาสึกะงั้นเหรอ

 

[ก็ไม่ได้คิดขนาดนั้น อาจจะมีบางทีที่สนิทกันจนหงุดหงิดอยู่บ้าง แต่เรื่องพวกนั้นถ้ามานั่งพูดทุกครั้งนายคงลำบากตายเลย]

 

อาสึกะยิ้มอย่างเบาบางแล้วหันกลับไปข้างหน้า

 

[แต่ว่า สายตาจากคนรอบ….ไม่สิ เหมือนทาคาโอก็จะไม่รู้เหมือนกันนี่นะ]

[อื้อ ไม่มีใครจับเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเราได้จริง ๆ แหละนะ แต่ไม่ต้องแพร่งพรายไปน่ะดีแล้ว]

 

พออาสึกะพูดเสร็จก็หยุดยืน เรื่องพวกนี้ก็ไม่ควรบอกใครอยู่แล้วละนะ  

เพื่อปกป้องตัวเองด้วยนั่นก็ใช่ แต่อยากจะปกป้องแฟนทั้งสามคนมากกว่าน่ะนะ

ระหว่างที่คิดแบบนั้น อาสึกะก็เดินไปขวางอยู่ตรงหน้าผมแล้วหันกลับมา

จากนั้นก็เอายื่นนิ้วมาปิดปากผมไว้ สัมผัสของนิ้วนี่มัน นุ่มจัง

 

[เข้าใจใช่ไหม?]

[—-เฮ้าใจแล้ว]

[อะฮะฮะ ดีมาก]

 

อาสึกะดูผ่อนคลายขึ้นกว่าเมื่อครู่นี้จากนั้นก็เริ่มเดินต่อ ผมหยุดยืนสักพักหนึ่งแล้วรีบตามไป

 

[จริง ๆ แล้วว่าจะบอกตั้งนานแล้วแหละเรื่องนี้น่ะ เกือบลืมแล้วเชียว–]

 

อาสึกะเอามือกุมหน้าอกตัวเองแล้วหายใจเข้าออกหนึ่งครั้ง

เหมือนว่าจะอยากบอกตั้งแต่ก่อนเข้าเรียนแล้วด้วย

 

[เรื่องหัวหน้าสามฝ่ายใหญ่ก็ดี ลืมบอกเรื่องสำคัญมากไปแล้วนะ]

[ก็แบบว่า ฉันไม่รู้นี่ว่านายลืมเรื่องอะไรไปบ้าง]

 

อาสึกะผ่อนคลายตัวเองแล้วพูดออกมา

เป็นเสียงที่นุ่มนวลจัง

…ทำเอาลืมความสวยของแฟนคนอื่นไปได้หมดเลยแหละนะ

ผมจำไม่ได้จริง ๆ ว่าความสัมพันธ์นี้เริ่มขึ้นตอนไหนแล้วทำไมถึงได้เริ่มขึ้นกันก็ไม่ทราบ  

ผมกลายมาเป็นตัวผมในตอนนี้มากสักพักนึงแล้ว เพราะงั้นการพูดถึงเรื่องของตัวเองก็ทำให้รู้เลยว่ามีอีกหลายอย่างที่ยังไม่เข้าใจ

 

[ขี้ลืมจริง ๆ เลยน้า ตัวฉันเนี่ย]

[ตัวเองพูดออกมาเองเลยเนี่ยนะ]

 

อาสึกะหัวเราะออกมา

พอหันมองไปที่ฝากฟ้ายามเย็นนั้นก็พบว่ามีอีกาสามตัวกำลังบินลับสายตาไป