บทที่ 1 ความจำเสื่อม  

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาที่โรงพยาบาล

แต่ดูเหมือนว่าสติของผมจะกลับมาไม่ได้สมบูรณ์นัก แต่ตื่นมาแล้วเห็นเพดานขาว ๆ แบบนี้คงไม่ผิดพลาดแน่นอน

พอมองไปที่มือซ้ายก็เบลอ ๆ นิดหน่อย แต่พักนึงก็เริ่มชัดเจนขึ้น

ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุมา ตอนนี้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะ

ตอนนี้ในหัวมีแต่คำว่าโรงพยาบาลวนไปวนมาอยู่เต็มไปหมดเลย

เหมือนว่าจะยังลุกขึ้นไม่ได้ ก็เลยได้จ้องเพดานสีขาวนี้มาสักพักแล้ว

ที่ขาขวาตอนนี้สัมผัสได้ถึงน้ำหนักบางอย่างอยู่ แอบหนาวสันหลังขึ้นมาแปลก ๆ แฮะ

จนถึงตอนนี้ทำอะไรไปบ้างผมก็จำไม่ได้ รู้สึกสับสนอยู่เหมือนกัน

แล้วยิ่งสถานการณ์สุดจะแปลกแบบนี้ด้วยแล้ว รู้สึกแย่สุด ๆ เลย

แอบรู้สึกกลัวอยู่นิด ๆ เลยขยับร่างส่วนบนสักหน่อย ตอนนี้ก็อยากจะรู้มากเลยว่าเจ้าสาเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกกลัวแบบนี้คืออะไรกันแน่  

ถ้าลองขยับขาของตัวเองสักหน่อย ขยับร่างของตัวเองสักนิด

พอลองคิดว่าจะทำแบบนั้นดู ก็รู้สึกว่าน่าจะทำได้อยู่นะ

พอตัดสินใจได้แล้ว กลั้นใจแล้วขยับกันเลย  

————ผู้หญิงล่ะ  

ผู้หญิง? เจ้าของน้ำหนักที่อยู่ตรงขาของผมก็คือผู้หญิงนี่เอง

 

[เอ่อ เป็นอะไรไหมครับ?]

 

ถึงจะเป็นคำถามที่ไม่น่าจะถามมาตอนนี้ก็เถอะ แต่เหมือนจะเป็นความเคยชินของปากละมั้ง

ผู้หญิงที่อยู่ตรงนั้นมีผมสีทองยาวสะท้อนกับแสงอาทิตย์อยู่ข้างหลัง คงจะได้รับการดูแลอย่างดีเลยสินะ

ร่างกายของเธอขยับไปอย่างเป็นธรรมชาติ ถ้าตั้งใจฟังดี ๆ ก็จะได้ยินเสียงหายใจอยู่นิดหน่อยด้วย

คงจะหลับอยู่สินะ แถมใช้ขาคนเป็นหมอนเสียด้วย

ยังเห็นหน้าไม่ชัดเลยไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ถ้าคิด ๆ ดูแล้วคงจะมาเฝ้าผมสินะ

แต่เอาจริง ๆ คนที่เอาขาคนป่วยมาเป็นหมอนได้นี่ต้องเป็นคนยังไงกันหว่า

 

[เอ่อ ขอโทษนะครับ]

 

ผมลองเอานิ้วแตะไปที่แขนของเธอดู

ในตอนที่พูดคำว่า [ขอโทษนะครับ] ออกมา เหมือนร่างกายจะสั่นนิดหน่อย

ถึงจะในสถานการณ์แบบนี้ แต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงความนุ่มที่ไม่ใช่ของผู้ชายได้เต็มที่ด้วยละ

เหมือนว่าเธอจะขยับตัวพอดีเลย  

 

[มุ!!]

 

ที่ลองแตะดูคงจะได้ผล เธอเบิกตาสีฟ้าและเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ

ปากเล็ก ๆ สีชมพูกำลังมีน้ำใส ๆ หยดลงมา

ดูจากหน้าแล้ว อายุน่าจะเท่ากันนะ

เหมือนจังหวะตาจะสบกันพอดี มองหน้ากันปุ๊บความเงียบก็หยุดลงทันที  

[เอ๋!!!? ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!? ตื่นขึ้นมาในจังหวะแบบนี้เนี่ยนะ!!? ทำไมมาตื่นตอนนี้ฉันกำลังนอนอยู่กันละ!!?]  

 

 

จังหวะดันสบตากันพอดีก็เลยเผลอหันไปมองทางอื่นโดยอัตโนมัติ

แต่เสียงดัง ๆ ที่ดูกึ่งหลับกึ่งตื่นแบบนี้บอกตรง ๆ ว่าไม่คุ้นเลย

ดูจากห้องผู้ป่วยแล้วไม่เห็นใครอื่นนอกจากเรากับเธอคนนี้ก็จริง แต่อยากจะให้เบาเสียงนิดนึงอะนะ  

ก็แบบ มันรู้สึกเสียมารยาทน่ะ  

 

[ทักทายได้เล่นใหญ่จังเลยนะ จะตื่นเมื่อไหร่ก็เป็นเรื่องของแต่ละคนนี่นา]

 

พอได้ยินเราตอบแบบนั้นไป เธอก็กระพริบตาปริบ ๆ

 

[นี่ เป็นอะไรหรือเปล่า ถึงจะได้ยินจากหมอว่าไม่มีแผลอะไรเถอะ แต่หัวกระแทกมาใช่ไหมละ?]

[เอ๋?]

[ก็แบบว่า เราไม่ได้คุยกันมาพักนึงแล้วนี่นา]

………อย่างนี้นี่เอง

ตลอดเวลาตั้งแต่อุบัติเหตุนั้น สาวน่ารักคนนี้มาเยี่ยมเราระหว่างหลับอยู่ตลอดเลยสินะ  

สรุปก็คือ เรากับคนคนนี้คงจะสนิทกันแน่ ๆ  

แต่บอกว่าไม่ได้คุยกันนาน เกิดอะไรขึ้นกันแน่หว่า

ถึงหัวจะสับสนอยู่บ้าง แต่มั่นใจเลยว่าผู้หญิงคนนี้น่ารักสุด ๆ แบบว่า น่ารักไม่ไหว  

ทำเอาสงสัยเลยว่าผู้ชายที่อยู่กับสาวน่ารักขนาดนี้แล้วไม่คุยกันเนี่ย ต้องแข็งแกร่งขนาดไหนกันนะ

แถมถ้าคิดดี ๆ ดูทรงแล้วยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเป็นผู้หญิงที่มีมุมร้าย ๆ ซ่อนอยู่ตรงไหนเลยด้วย

งั้นถ้าลองคิดกลับกัน….หรือว่า…

 

[คือว่า ที่บอกว่า “พักนึง” เนี่ย มันตั้งแต่เมื่องั้นเหรอ]

[เอ..หลายเดือนก่อนละมั้ง ประมาณช่วงม.ปลายปีสองได้]

[อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้น่ะ]

[ลืมไปแล้วน่ะ]

[นี่!]

[ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น]

 

ผมรีบยกมือบังเธอไว้ก่อนที่จะเข้ามาจู่โจมผม

บางทีคงจะไม่สบายใจกับท่าทางแปลก ๆ ของผม สีหน้าเธอเลยดูสงสัยเอาเสียมาก ๆ  

 

[เป็นอะไรไหม? ก่อนอื่นต้อง…จริงด้วย เรียกหมอมาก่อนแล้วกัน]

 

เธอพูดขึ้นมาเหมือนกับเพิ่งจะนึกอะไรออก จากนั้นก็ลุกขึ้นมาแล้วข้ามตัวผมไปกดปุ่มฉุกเฉิน

 

[เรียกมาแล้วละ ถึงจะคิดว่าอีกเดี๋ยวก็จะมากันแล้วก็เถอะ—–]

[– ใครน่ะ?]

[เอ๊ะ?]

[เธอน่ะ เป็นใคร?]

 

คำกล่าวที่ไม่มีสีสันใด ๆ ไม่มีอารมณ์ปนเจือ ไม่มีโทนเสียง เป็นคำถามสุดจะว่างเปล่าที่หลุดออกมาจากปากของผมทำเอาเธอสั่นไหว

 

[นี่นาย เมื่อกี้พูดอะไรออกมาน่—-]

[แล้วเรานี่มัน ใครกันนะ]

 

ในช่วงจังหวะนั้น เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพอดี

เสียงกระดิ่งดังสั่นไหวในหัว ราวกับเป็นสัญญาณว่าชีวิตของใครสักคนที่ไม่รู้จักกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว