เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 88 คนที่เขารอคือใคร
บทที่ 88 คนที่เขารอคือใคร
เวินเที๋ยนเที๋ยนจับหัวเข่าของเธอด้วยมือทั้งสองแล้วพิงไปที่มุมห้อง
มันมืดไปหมดไม่มีแม้แต่แสงสว่าง
เธอก้มหัวลงแล้วหลับตาทั้งสองข้าง
เพราะอะไร?
สิ่งที่เธอให้ จี้ยี่หยันเป็นแผนงานปลอมทำไมในท้ายที่สุดมันกลายเป็นของจริง?
ทำไมจี้จิ่งเชินไม่เชื่อเธอ?
หรือจริง ๆ แล้วเธอหยิบผิดโดยไม่ได้ตั้งใจหรือเปล่า?
เวินเที๋ยนเที๋ยนยกเปลือกตาของเธอเล็กน้อยมันมืดและมองไม่เห็นอะไรเลยในห้องดำนี้
แต่เธอรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรกำลังดูเธออยู่ในความมืด
เธอกลัวจนตัวหดทันที
“ไม่กลัว ไม่กลัว ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
“พี่จิ่งเคยพูดไว้ ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
เธอจับมือตัวเองอย่างเงียบๆอย่างตัวสั่น
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ก่อนที่ประตูห้องดำจะเปิดออกช้าๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ
“จี้จิ่งเชิน?”
เงาที่ยืนอยู่หน้าประตู เดินโยกเยกเข้ามา
“คุณผู้หญิงผมเอง”
พ่อบ้านรู้สึกเสียใจที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและถ้าไม่ใช่เพราะเขาบอกว่าคุณผู้ชายว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนได้เข้ามาในห้องหนังสือเธอคงจะไม่ถูกขังที่นี่
เมื่อเห็นคนขดตัวอยู่ที่มุมห้องพ่อบ้านก็รู้สึกทุกข์ใจขึ้นมา
เขาไม่เชื่อว่าเธอจะทำแบบนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นแล้วมองมาที่เขาราวกับเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตเธอได้
“จี้จิ่งเชินให้ปล่อยฉันออกไปแล้วเหรอ?”
พ่อบ้านส่ายหัวยิ่งโทษตัวเองมากขึ้น
“ต้องโทษผมทั้งหมด ถ้าผมรู้ว่า คุณผู้ชายถามผมเพราะแผนงานถูกขโมย ผมจะไม่พูด”
“พ่อบ้าน คุณก็คิดว่าฉันเอามันไป?”
พ่อบ้านพูดว่า“ผมไม่คิดว่าคุณผู้หญิงเป็นคนแบบนั้น”
ในช่วงเวลานี้ที่ได้อยู่ด้วยกันเขารู้ดีกว่าคนอื่นคุณหนูตระกูลเจี่ยงไม่ได้เลวร้ายเหมือนกับข่าวลือ
เธอรู้ถึงความสำคัญของแผนงานของคุณผู้ชาย เธอจะไม่ทำแบบนี้แน่
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มอย่างขมขื่น
“คุณเชื่อฉัน แต่เขากลับไม่เชื่อฉัน……”
“ถ้าคุณอธิบายดีๆกับคุณผู้ชายและขอร้องเขา เขาต้องจะปล่อยคุณออกมาแน่นอน”
“ฉันอธิบายแล้ว แต่เขาไม่เชื่อฉัน”
เธอส่ายหัว
“เขาจะเชื่อฉันได้อย่างไร ฉันยังไม่เชื่อในตัวเองเลย”
แม้แต่ตัวเธอเองก็เริ่มสงสัยว่าแผนงานที่เธอมอบให้จี้ยี่หยันนั้นเป็นของจริงหรือของปลอม
พ่อบ้านขมวดคิ้วมองที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างกังวล
“คุณผู้หญิง ผมจะไปหาคุณผู้ชายและขอให้เขาตรวจสอบอย่างชัดเจน จะต้อง……”
ยังพูดไม่จบ ก็มีเสียงเร่งมาจากด้านนอกประตู
พ่อบ้านไม่กล้าพูดต่อไปและรีบลุกขึ้นยืน
“คุณไม่ต้องกังวลผมจะหาวิธี”
เมื่อพูดจบแล้วเขาก็ไม่กล้าอยู่ต่อ เขารีบออกไปข้างนอก
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นประตูปิดอีกครั้งและแสงสุดท้ายหายไป
เธอสั่นไปหมดและฟุบหน้าลงบนหัวเข่าของเธอ
จะไม่ทำแบบนี้ต่อไปได้แล้ว
เธอไม่อยากทำแบบนี้อีกต่อไปแล้ว
จะต้องหาเจี่ยงเนี่ยนเหยาให้เจอ
เธอไม่ได้ต้องการที่จะอยู่ที่นี้อีกต่อไป
แม้ว่าจะมีจี้จิ่งเชินเธอก็ไม่ต้องการ……
ในห้องมืดพ่อบ้านเดินไปเพียงไม่กี่นาที ประตูที่เพิ่งปิดก็เปิดอีกครั้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นและลืมตาขึ้น
พ่อบ้านออกมาจากห้องดำ และรีบไปที่ห้องหนังสือจี้จิ่งเชิน
“คุณผู้ชาย”
เขาจ้องมองอย่างใจจดใจจ่อ เห็นจี้จิ่งเชินนั่งอยู่หลังโต๊ะ กำลังก้มหน้าทำอะไรไม่รู้
“มันเป็นไปไม่ได้จริงๆที่คุณเจี่ยงจะทำแบบนี้”
จี้จิ่งเชินหยุดทำสิ่งในมือของเขาแล้วเงยหน้าขึ้นมา
“คุณมาที่นี่เพื่อขอร้องให้เธอ?”
“คุณผู้ชาย คุณก็น่าจะรู้ดี นิสัยของคุณผู้หญิง เธอไม่มีเหตุผลอะไรให้ร่วมมือกับคุณชายรองจี้ เรื่องนี้สำหรับเธอแล้วก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไร”
ดวงตาของจี้จิ่งเชินหรี่ลงและเขากำหมัดอย่างเงียบๆ
“เธอเป็นคนยอมรับเอง”
พ่อบ้านยังเชื่อมั่นว่า “นี่ต้องเป็นการเข้าใจผิดแน่นอน”
จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้นดวงตาแหลมคมมองพ่อบ้านอย่างบีบคั้น
“ทำไมคุณถึงเชื่อเธอมากขนาดนี้?”
พ่อบ้านก้มลงเล็กน้อยและพูดอย่างจริงใจ “ผมเห็นได้เลยว่าคุณผู้หญิงไม่ใช่คนแบบนั้น”
“คุณน่าจะดู……”
จี้จิ่งเชินเอนหลังและเอนกายลงบนเก้าอี้ของเขา
“คุณออกไปเถอะ”
“แล้วคุณเจี่ยง?”
“คุณไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องนี้” จี้จิ่งเชินพูดอย่างเกรี้ยวกราด
พ่อบ้านขมวดคิ้วเขาพยายามช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนแต่ถูกบังคับให้ต้องล่าถอยออกไป
เขาถอนหายใจและหันหลังออกไป
ในห้องดำ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่แขกที่ไม่ได้รับเชิญ
“เธอมาทำอะไร?”
คนที่เข้ามายืนกอดอกของเธอ และเดินเข้ามาในรองเท้าส้นสูง
“เธอจนตรอกขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไง?”
เธอเดินเข้ามาเรื่อยๆ ใบหน้าที่แสยะยิ้มอย่างลำพองใจปรากฏต่อหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน
เจียงหยู่เทียนมองไปรอบ ๆ
“เป็นไงบ้าง?พอใจกับที่นี่ไหม?”
“คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่?” เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเธออย่างระมัดระวัง
“ฉันต้องรู้แน่นอน”
เจียงหยู่เทียนยิ้มขึ้นมาอย่างลำพองใจ
“ใครให้เธอไม่เชื่อฟังหล่ะ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำหมัดแน่น
“เธอให้จี้ยี่หยันขู่ฉันด้วยรูปพวกนั้น!เธอบอกอะไรเขา?เธอบอกว่าฉันแล้วว่าจะไม่บอกคนอื่น!”
“ฉันไม่ได้บอกเขา”
เจียงหยู่เทียนผายมือของเธอแล้วยิ้ม“ฉันแค่ส่งกล่องไปให้เขา และฉันก็กำชับไม่ให้เขาเปิด”
“ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะฉลาดนิดหน่อย กล้าหลอกพวกเราด้วยเอกสารปลอม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเธอด้วยความตกใจ
เธอให้เอกสารปลอมกับจี้ยี่หยันทำไมสุดท้ายแล้วถึงกลายเป็นของจริง?
เจียงหยู่เทียนก้มมองสีหน้าของเธอและพูดอย่างภูมิใจ “เธอแปลกใจไหม?”
“มันแปลกมาก เห็นได้ชัดว่าเป็นของปลอม ทำไมจี้ยี่หยันถึงได้รู้เนื้อหาของแผนงานชัดเจนขนาดนี้?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกตะลึง ภาพในหัวก็ผุดขึ้นมาทันที
ไม่กี่วันก่อนการประกวดราคาจี้จิ่งเชินอยู่ที่บริษัทตลอด และเจียงหยู่เทียนก็มาเพื่อช่วยเอาข้อมูลให้เขา!
“เป็นเธอ?เธอเอาแผนงานตัวจริงไป!”
เจียงหยู่เทียนมองเธอด้วยความอวดดีอย่างยโส พูดอย่างปากกล้า
“แล้วยังไงหล่ะ?คนที่ถูกขังที่นี่ไม่ใช่ฉัน?”
“เวินเที๋ยนเที๋ยนฉันเตือนเธอตั้งนานแล้วอย่ามายั่วฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว ในใจยุ่งเหยิงไปหมด
“เพราะอะไร?จี้จิ่งเชินดีกับเธอมากขนาดนี้ ทำไมคุณยังต้องทำแบบนี้?”
“เขายัง……ยังรอเธอมาสิบสองปี……”
การรอคอยมาสิบสองปีต้องใช้ความพยายามมากเพียงใด
ทำไมเจียงหยู่เทียนถึงทำกับจี้จิ่งเชินเช่นนี้?
เมื่อได้ยินอย่างนี้เจียงหยู่เทียนก็หัวเราะขึ้นมา
“สิบสองปี?เธอคิดจริงๆเหรอว่าคนที่เขารอมาตลอดคือฉัน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเธออย่างไม่เข้าใจริมฝีปากสีแดงยกขึ้นและด่าเธอ
“โง่จริงๆ!คนอย่างเธอเหมาะที่จะอยู่ในที่แบบนี้ไปตลอดชีวิต”
เธอหันหลังเดินออกไปข้างนอก。
“แบบนี้ก็ดี ต่อไปตำแหน่งคุณหญิงจี้ ต้องเป็นของฉัน”
ประตูถูกปิดอีกครั้งและเวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่ในที่เดิม
ที่เจียงหยู่เทียนพูดเมื่อกี้หมายถึงอะไร?
เธอไม่ใช่คนที่จี้จิ่งเชินรอหรอกเหรอ?
แล้วถ้าอย่างนั้นเธอมาอยู่ข้างกายจี้จิ่งเชินได้ยังไง?
ตอนนี้เธอสามารถส่งแผนงานออกไป ต่อไปในอนาคตจะส่งอะไรแกไปอีก?
จี้จิ่งเชินโดนเธอหลอกแล้ว?
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดย้อนกลับไปอย่างละเอียดว่าเจียงหยู่เทียนอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยจากไปไหนเธอจะรู้จัก กับจี้จิ่งเชินได้อย่างไร?
เธอส่ายหัว แท้จริงแล้วมันเรื่องอะไรกันแน่