เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 87 หลอกผมทำไม
บทที่ 87 หลอกผมทำไม
มีเอกสารที่คล้ายกันสองฉบับปรากฏขึ้นพร้อมกันที่งานการเสนอราคา
ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีโครงการหนึ่งถูกขโมยไป
แต่ผู้จัดงานไม่สนใจว่าใครขโมยแผนของใคร พวกเขาพวกเขาต้องการเพียงแผนงานที่มบูรณ์แบบและราคาประมูลที่สูงสุดเท่านั้น
เห็นได้ชัดว่าแผนของจี้ยี่หยันเปลี่ยนไปในบางจุดเท่านั้น
แต่ราคาประมูลของเขาสูงกว่าบริษัทเอ็มไอกรุ้ปถึงสองแสน
เมื่อเทียบกับโครงการขนาดใหญ่ที่มีมูลค่าหลายพันล้านดอลลาร์เห็นได้ชัดว่าสองแสนหยวนหยวนนั้นไม่มีมีทางสำคัญ
แต่ราคาของเขาสูงกว่าของจี้จิ่งเชินนี่คือข้อเท็จจริงที่เถียงไม่ได้
จี้จิ่งเชินรู้สึกว่าสีหน้าของผู้สนับสนุนหลายๆคนไม่ถูกต้อง เขายื่นคำร้องให้ระงับการเสนอราคา
ทันทีที่เขาออกมา ผู้จัดคนหนึ่งก็พบจี้จิ่งเชิน
“คุณจี้โครงการนี้ได้ให้คนอื่นดูหรือไม่?”
เพียงประโยคเดียวจี้จิ่งเชินก็เข้าใจในทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร
แผนงานเขารั่วไหลออกมา
ยิ่งไปกว่านั้นแผนงานของจี้ยี่หยันอาจจะเหมือนกันกับเขา แต่ราคาจะสูงขึ้น
จี้จิ่งเชินมีสีหน้าทะมึนตึง
“ให้เวลาผมครึ่งชั่วโมง”
มีเพียงเขา จงหลีและผู้จัดการเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ทราบเนื้อหาของโครงการนี้ และพวกเขาสามารถไว้วางใจได้
หลังจากทำแผนงานเสร็จแผนงานจะถูกเก็บไว้ห้องหนังสือ
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออก
“พ่อบ้าน ฉันต้องการรู้ว่าในช่วงเวลานี้ใครผ่านห้องของฉันบ้าง?”
พ่อบ้านไม่รู้ว่าจะพูดอะไร จี้จิ่งเชินกำโทรศัพท์อย่างรุนแรงร่างกายของเขาแข็งตรง
“คุณแน่ใจนะ ว่าเธอเคยเข้ามาในห้องนี้? ในวันที่จี้ยี่หยันมา?”
พ่อบ้านไม่เข้าใจว่าทำไมจี้จิ่งเชินถามเรื่องนี้
“ในวันนั้นผมเห็นคุณผู้หญิงออกมาจากห้องหนังสือ เธอดูเหมือนจะถืออะไรบางอย่างออกมา”
จี้จิ่งเชินตกตะลึง
“ฉันรู้แล้ว”
เขาวางโทรศัพท์ และยืนอยู่ที่เดิม ใบหน้าของเขามืดมนเหมือนมีพายุเข้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่ในห้องพร้อมกับกล่องเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าเธอ
ก่อนหน้านี้จี้ยี่หยันใช้สิ่งนี้เพื่อข่มขู่เธอ
เธอเอื้อมมือออกมาและเปิดกล่อง ในนั้นมีภาพถ่ายหลายภาพปรากฏต่อหน้าเธอ
ภาพแรกถูกถ่ายเมื่อเธอยังเป็นเด็กยืนอยู่ที่ประตูบ้านสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี
ภาพที่สองเธอถูกเจียงหยู่เทียนสาดน้ำโคลนใส่ และกดลงกับพื้น
ภาพที่สาม……
รูปเหล่านี้เป็นรูปทั้งหมดของเธอในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
เป็นเพราะบัตรประชาชนของเธอไม่ได้ชื่อเจี่ยงเนี่ยนเหยา!
จี้ยี่หยันรู้มากแค่ไหน?
เจียงหยู่เทียนบอกเขาเหรอ?
เวินเที๋ยนเที๋ยน
เอารูปทั้งหมดออกมาและตัดมันด้วยกรรไกร
เจี่ยงเนี่ยนเหยายังไม่ได้กลับมา เธอไม่สามารถเปิดเผยได้ตัวตนของเธอได้
เธอตัดรูปถ่ายทั้งหมดออกเป็นชิ้นๆอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความถึงหมินอันเกอ
“พวกเราหาเวลาไปพาเจี่ยงเนี่ยนเหยากลับมากันเถอะ”
หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยน
หยิบมันขึ้นมาและคิดว่าหมินอันเกอจะเห็นด้วยทันที แต่คิดไม่ถึงจู่ๆก็เกิดการเปลี่ยนแปลง
“ทางเจี่ยงเนี่ยนเหยาเกิดปัญหานิดหน่อย”
ปัญหาอะไร?
เธอกำลังจะถามต่อให้ละเอียด แต่ประตูห้องก็เปิดออกทันที
จี้จิ่งเชินยืนย้อนแสงอยู่ที่ประตู
แม้ว่าจะไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่ก็รู้สึกได้ว่าเขาโกรธ
“จี้จิ่งเชิน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเขาก้าวเข้ามา เขาก็มองไปที่เศษขยะบนตรงมุมโต๊ะ เธอรีบกวาดลงไปในถังขยะอย่างรวดเร็ว
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
จี้จิ่งเชินมองเธอสักพักแล้วค่อยๆก้าวเข้ามา
“วันนี้ผมไปงานประมูลมา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นตกใจและจำได้ทันทีว่าในวันนั้นมอบข้อมูลให้จี้ยี่หยัน
“ผลลัพธ์หล่ะ? คุณได้รับสิทธิ์ใช่ไหม?”
“แน่นอน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกโล่งใจ
“คุณผิดหวังไหม?” จี้จิ่งเชินถามกลับ
“ทำไม?”
เสียงของจี้จิ่งเชินปกติมาก ไม่ได้รู้สึกถึงความโกรธ
แต่เมื่อเขาเดินไปข้างหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน
ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาบีบคอของเธอ
เขาจู่โจมอย่างรุนแรง เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นว่าสีหน้าของเขาน่ากลัวราวกับว่าเขากำลังจะกลืนเธอเข้าลงท้อง!
“คุณไม่คิดว่าผม จะได้รับโครงการนี้?”
จี้จิ่งเชินกัดฟัน ความโกรธเผาผลาญสติของเขาทั้งหมด
เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็น
“เสียใจไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว จี้จิ่งเชินเป็นแบบนี้ดูน่ากลัวเกินไป
ทำให้เธอรู้สึกว่าในวินาทีต่อไปเธอจะตายในมือของเขา
เธอพยายามดิ้นให้หลุด แต่มือของจี้จิ่งเชินแน่นมากขึ้น
“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร ทำไมฉันต้องเสียใจ?”
จี้จิ่งเชินหรี่ตามองอย่างเยือกเย็น
“พูดแบบนี้ แสดงว่าคุณยินดีที่จะขโมยแผนงานให้จี้ยี่หยัน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไป เธอมองจี้จิ่งเชินอย่างประหม่า
“คุณรู้ได้ยังไง?”
จี้จิ่งเชินจากดูประโยคนี้ คือยอมรับอย่างไม่ต้องสงสัย
มือของเขากำแน่นทันที ยกเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมา
“คุณเกลียดผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ? คุณยังมีหัวใจไหม?”
เดิมทีเขาคิดว่าหลังจากวันนั้นที่เขาเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้ ในหัวใจของเขาจะไม่ผันแปร
แต่เมื่อเขารู้ว่าเธอได้ขโมยแผนงานจากห้องหนังสือ ให้จี้ยี่หยันเขาอยากจะหัวเราะ
เยาะเย้ยตัวเอง!
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแล้วใจสั่น
“จี้จิ่งเชินคุณฟังฉันก่อน ฉันไม่ได้ให้แผนงานของคุณกับจี้ยี่หยัน”
จี้จิ่งเชินก้มหัวลง แต่ไม่มีความรู้สึกในสายตาของเขา
“พ่อบ้านเห็นว่าคุณเข้าไปในห้องหนังสือ และนำของออกมา ไม่น่าฉันถึงแปลกใจที่รู้สึกว่าแฟ้มในมือของจี้ยี่หยันนั้นดูคุ้นตา
……”
เขาหัวเราะออกมา
“คุณเก่งจริงๆ!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตัวสั่นแล้วรีบพูด“สิ่งที่ฉันให้เขาเป็นของปลอม!”
“ของปลอม?”
“อย่างงั้นเพราะอะไรแบบที่ผมได้เห็นข้อเสนอที่เหมือนกันในวันนี้ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่คำเดียว คุณจะอธิบายยังไง
?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัวของเธอด้วยความตกใจ
“เป็นไปไม่ได้……”
“ที่ฉันหยิบไปคืออันที่ทิ้งไม่ใช้แล้ว?”
หรือเธอหยิบผิด?
หรือที่เธอคิดว่าไม่ใช้แล้ว เป็นแผนงานของจริง?
เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าซีดเธอส่ายหัว
“ฉันไม่ได้……”
จี้จิ่งเชินมองเธออย่างเย็นชา
“ผมให้โอกาสคุณ”
“แต่คุณหลอกผมซ้ำไปซ้ำมา”
เขาก้าวถอยหลังมาหนึ่งก้าว ดูเหมือนจะอยู่ห่างจากเธอจะทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดน้อยลง
“เข้ามา!”
เขาตะโกนและผู้คุ้มกันหลายคนรีบเข้ามาจากข้างนอกอย่างรวดเร็ว
จี้จิ่งเชินมองออกไปอย่างจงใจไม่แม้แต่มองเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ขังเธอไว้!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ
“ที่ห้องดำ?”
“ไม่ได้!คุณขังฉันไม่ได้!”
วันแรกที่เธอมาที่นี่ เธอก็ถูกขังอยู่ที่ห้องดำนั้น
เธอไม่เคยคิดจะเข้าไปอีกเลย!
“จี้จิ่งเชิน! ฉันไม่หยิบไปจริงๆฉันไม่ต้องการ! คุณขังฉันไม่ได้!”
จี้จิ่งเชินหันหลังให้เธอและค่อยๆหลับตาลง
“ผมไม่ชอบคนที่ไม่เชื่อฟัง”
ผู้คุ้มกันหลายคนรีบก้าวไปข้างหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วลากเธอออกไป
“จี้จิ่งเชิน!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะโกนออกมา
จี้จิ่งเชินไม่หันกลับมามองจนเธอถูกพาตัวไป
เขายกมือขึ้นและทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ
“ทำไมต้องหลอกผมด้วย……”
เขาคำรามเหมือนกำลังต่อสู้กับสัตว์ร้าย
เขาก้มลงไปฉันเห็นรูปที่ถูกตัดที่เหลืออยู่ในถังขยะ