เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 292 คุณอย่าร้องไห้……
บทที่ 292 คุณอย่าร้องไห้……
จี้จิ่งเชินมองสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน กลับไปนั่งที่เตียงอย่างเชื่อฟัง
เขาพูดขอร้อง “ผมไม่ลงจากเตียง แค่คุณไม่ไปก็พอ ให้ผมทำอะไรก็ได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับส่ายหน้า
“สองสามวันนี้ฉันจะให้พ่อบ้านกับแม่ครัวมาดูแลคุณ ฉันกลับไปก่อน คุณให้เวลาฉันหน่อย ฉันขอคิดดีๆ”
จี้จิ่งเชินเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนจะหมุนตัวออกไปอีกครั้ง ในใจก็ร้อนรน
เขาแอบคิด ถ้าครั้งนี้ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนไปจริงๆ ทำให้เธอไปจากสายตาเขาได้ ตัวเองคงจะเสียผู้หญิงตรงหน้านี้ไปจริงๆ
เขาไม่สนอะไรอีก รีบยืนขึ้น ตามออกไป
กระดูกสันหลังสองข้อของจี้จิ่งเชินหัก ทุกครั้งที่เดิน กดทับจนทำให้เขาเจ็บจนแทบบ้า
แต่จี้จิ่งเชินกลับเหมือนไม่รู้สึกอะไร ไม่หยุดเพิ่มฝีเท้า อยากขวางเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้
แต่เดินไปไม่เท่าไหร่ ความเจ็บปวดรุนแรงจากกระดูกสันหลัง ทำให้คิ้วของจี้จิ่งเชินขมวดแน่นขึ้น
เขากัดฟันทนต่อไป
แม้แต่แผลที่ไหล่เขา ก็เริ่มเจ็บขึ้นมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไปสองก้าว เห็นเขาตามหลังมาตลอด ก็ขมวดคิ้วพูด “คุณไม่ต้องตามมา กลับไปพักผ่อน!”
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ฟังที่เธอพูด ยืนหยัดจะตามเธออยู่ด้านหลัง
ถึงสีหน้าเขาจะซีดจนขาว หน้าผากก็มีเหงื่อไหลเป็นหยด แต่ก็ไม่หวั่นไหวใดๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้จิ่งเชินตรงหน้า ในใจว้าวุ่น ก็เหมือนลูกบอลไหมพรมที่ถูกตีคว่ำจนนับไม่ถ้วน ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
อีกด้านก็เจ็บปวดกับจี้จิ่งเชินในตอนนี้ มองเขา ในใจก็เจ็บตาม
แต่อีกด้าน ที่จี้จิ่งเชินปิดบังและหลอกลวงตัวเอง เธอก็ไม่มีทางให้อภัยได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองควรทำอย่างไร ได้แต่ยืนอยู่ที่เดิม มองจี้จิ่งเชินตรงหน้าอย่างใจสลาย
“ขอร้องล่ะ กลับไปพักที่เตียง ได้ไหม?”
“คุณอย่าทำร้ายตัวเองอีกเลย……”
“ฉันไม่รู้แล้วว่าควรทำไงดี ……”
ความเจ็บปวดที่บาดแผลมีเหงื่อ ไหลที่หน้าผากจี้จิ่งเชิน จากกรามไปที่พื้น
เขาเม้มปากบางๆ มองเวินเที๋ยนเที๋ยนตรงหน้า เห็นเบ้าตาของเธอค่อยๆมีน้ำไหลออกมา ทันใดนั้นมือไม้ก็ไม่อยู่นิ่ง
“คุณอย่าร้องไห้สิ อย่าร้อง”
“เที๋ยนเที๋ยน ผมจะกลับไปนะ ได้ไหม?”
“คุณกลับไปที่ตระกูลหล่อนได้ อีกสองวัน ฉันค่อยมาหาคุณ ว่าไง?”
“คุณอย่าร้องไห้……”
พูดจบ เขาก็รีบยื่นมือไป อยากเช็ดน้ำตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน
แต่ว่าระหว่างทั้งสองคนห่างกันสี่ห้าก้าว ถึงยื่นมือไป ก็สัมผัสแก้มของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้
เขาอยากเดินเข้าไป แต่เพราะคำพูดเมื่อกี๊ของเวินเที๋ยนเที๋ยน กลับทำให้เขาไม่กล้าขยับ
จี้จิ่งเชินยืนที่เดิมอย่างร้อนใจ ในใจไม่เคยกระวนกระวายและกลัวแบบนี้มาก่อน
เขาไม่หยุดพูดซ้ำไปมา
“คุณอย่าร้องไห้ อย่าร้อง เดี๋ยวผมจะกลับไปแล้ว”
“ขอโทษนะ ผมผิดเอง อย่าร้องไห้เลยนะ”
พูดแบบนี้ แล้วเขาก็หมุนตัวไป ไหล่ทั้งสองข้างตก ค่อยๆกลับไปที่ห้องคนไข้ของตัวเอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ที่เดิม เช็ดน้ำตาที่ขอบตา
มองหลังของจี้จิ่งเชินที่ใหญ่โตค่อยๆเล็กๆลง น้ำตาของเธอกลับห้ามไม่หยุด
เธออุดปาก มองจี้จิ่งเชินค่อยๆกลับไปที่ห้อง ปิดประตู จึงทำให้ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา
จี้จิ่งเชินยืนอยู่หลังประตู ผ่านกระจกของประตู มองหญิงสาวที่นั่งยองๆร้องไห้อยู่ที่ทางเดิน ในใจเหมือนมีอุ้มเท้าหนึ่ง ที่ฉีกหัวใจเขาไม่หยุด ลอกออกทีละครึ่งๆ เจ็บจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก
เขาอยากจะออกไป เอาเธอเข้ามาในอ้อมกอด
แต่ตอนนี้ ได้แค่ห่างกันตรงหน้าต่างแคบๆ มองคนด้านนอก
ดวงตาของจี้จิ่งเชินมีประกายน้ำ หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาจงหลี
เขาอ้าปาก เสียงจริงจัง
“มาที่โรงพยาบาล ช่วยผมหน่อย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งยองๆร้องไห้ที่พื้น ความกดดันหลายวันนี้ ต่างพรั่งพรูออกมา ร้องจนหายใจไม่ออก
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งก็ยื่นมาตรงหน้า
การกระทำของเวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดลง เงยหน้าไปมอง เห็นจงหลียืนข้างหน้าตัวเอง
“คุณเวิน คุณโอเคไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขา ส่ายหน้า เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาที่หน้า
“ฉันไม่เป็นไร คุณเข้าไปดูจี้จิ่งเชินเถอะ ฉันจะกลับแล้ว”
จงหลีกลับพูด “คุณเวิน ประธานจี้ให้ผมมาเอง ให้ส่งคุณกลับไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำนี้ หันไปมองที่ประตูห้องคนไข้ของจี้จิ่งเชิน
ผ่านกระจกที่หน้าต่าง สามารถมองเห็นร่างหนึ่ง
นั่นคือจี้จิ่งเชิน
ยืนอยู่ตรงนั้นตลอดตั้งแต่เมื่อกี้ มองเธอ
จงหลีพูดต่อ “คุณเวิน ผมไปส่งคุณดีกว่า”
เวินเที๋ยนเที๋ยนครั้งนี้เลยไม่ปฏิเสธ แต่ยืนขึ้น
“ขอบคุณนะ”
พูดจบ ก็เอาผ้าเช็ดหน้าในมือให้เธอ
จงหลีกลับส่ายหน้า พูด “นี่คือของที่ประธานจี้ให้ผมเอามาให้คุณครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน ก็เบะปาก จนเกือบจะร้องไห้ออกมา
เธอเม้มปาก บังคับให้น้ำตาไหลคืนไป
ทั้งสองออกไปจากโรงพยาบาล นั่งรถกลับไปตระกูลหล่อน
ฝ่ามือของเวินเที๋ยนเที๋ยนยังถือผ้าเช็ดหน้าที่จี้จิ่งเชินให้จงหลีเอามาให้ นิ่งอยู่นาน จึงพูดว่า “จงหลี คุณรู้แผนของจี้จิ่งเชินไหม?”
ก่อนหน้านี้จงหลีรู้จากปากจี้จิ่งเชิน ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว
เขาพยักหน้า พูด “ประธานจี้รู้แผนการของจี้ยี่หยันจริงๆ เดิมทีตั้งแต่ต้นเราก็คิดแผนนี้ไว้แล้ว”
เขามองเวินเที๋ยนเที๋ยน ตามที่จี้จิ่งเชินกำชับ เอาทุกอย่างบอกเธอหมด
“ตั้งแต่ที่ประธานจี้ถูกข่มขู่ ตอนเริ่มแผนนี้ คุณนายหล่อนก็เข้าร่วมเช่นกัน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำนี้ มือที่ถือผ้าเช็ดหน้าก็กำแน่นอีกครั้ง
คิดไม่ถึงว่าในแผนการนี้ คุณนายหล่อนก็อยู่
เธอสูดหายใจ
“พูดแบบนี้ งั้นแผนการรับซื้อของตระกูลหล่อนกับบริษัทเอ็มไอกรุ้ปก็เป็นเรื่องปลอมสิ?”
จงหลีกลับส่ายหน้า
“ ไม่ นั่นมันจริงครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปด้วยอาการตกใจ ไม่อยากจะเชื่อ
“จะเป็นไปได้ไง?คุณไม่ได้บอกเหรอว่านี่คิดแผนไว้ดีแล้ว?”
“นี่คือความตั้งใจของคุณเขา”
จงหลีหันไปมอง มองเธอแล้วพูด “คุณเวิน คุณดูสัญญารับซื้อนั่นหรือยังครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า
“ยัง……”
จงหลีพูด “บางทีคุณควรจะไปดู”
เขาพูดต่อ “ถึงแม้คุณเขาจะรู้แผนของจี้ยี่หยัน แต่ไม่รู้แผนจริงๆของเขา”
“ประธานจี้ให้จี้ยี่หยันจับตัวไปเอง ในนั้นก็เป็นเพราะคุณเวินด้วย และยังมีสาเหตุที่ต้องทำอีกด้วย”
เขามองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน พูดอย่างซื่อตรง “แต่เรื่องที่โรงงานร้าง ต่างไม่อยู่ในขอบเขตที่เราคิดกัน เพราะว่าเป็นห่วงคุณดังนั้นประธานจี้จึงให้พวกเราคอยอยู่รอบๆ”
“และเขาใช้ร่างกายปกป้องคุณ แม้แต่พวกเราก็ไม่ทราบครับ คุณเวิน คุณควรจะเข้าใจจริงๆ ประธานจี้ถือว่าคุณคือคนที่สำคัญที่สุดในใจ”