เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 291 เขากลัวสุดๆ
บทที่ 291 เขากลัวสุดๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่งหมินอันเกอกับหลวนจื่อที่หน้าอาคารโรงพยาบาล และก็ไม่ได้ออกไปด้านนอกต่อ
ในใจเธอยังคงห่วงจี้จิ่งเชิน เมื่อกี๊เขาบอกเจ็บแผล ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือแกล้ง
หมินอันเกออ่านความคิดของเวินเที๋ยนเที๋ยน จอดที่หน้าประตู
“ถ้าคุณไม่วางใจ ก็กลับไปก่อนก็ได้ เรากลับกันเองได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน ก็ยิ้มอย่างขอโทษ
“ขอโทษนะ ที่จริงควรจะเป็นฉันที่ไปส่งพวกคุณเอง แต่ว่าจี้จิ่งเชินบาดเจ็บหนัก ฉันห่วงเขา ไปให้หมอดูซะหน่อยดีกว่า”
หมินอันเกอพยักหน้า พูด “ไปเถอะ”
หลวนจื่อพยักหน้าอยู่ข้างๆ เบะปาก
“ฉันว่าแผลของจี้จิ่งเชินไม่เป็นไรนะ เขาจงใจแน่ๆ แบบนี้จะทำให้คุณสนใจเขาได้”
หลวนจื่อทำท่าทางมองออก พูด “ดูเหมือนจี้จิ่งเชินไม่เหมือนอย่างที่ฉันคิดไว้เลย เหมือนเด็กที่ยังไม่โต”
เธอพูดจบ หมินอันเกอที่อยู่ข้างๆก็ยื่นมือไปผลักหัวเธอ
“คุณก็เด็ก ยังจะไปว่าคนอื่นอีก?”
หลวนจื่อขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“หรือฉันพูดผิดเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้ม แล้วพยักหน้า
“ใช่ ที่จริงแล้วบางครั้ง ฉันก็รู้สึกแบบนั้น”
พูดจบ ก็พูดกับทั้งสอง “พวกคุณกลับไปเถอะ รอครั้งหน้ามีเวลา ฉันจะไปหาพวกคุณ พาจี้จิ่งเชินไปด้วย”
หมินอันเกอโบกมือ หมุนตัวออกไปด้านนอก
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองพวกเขาค่อยๆออกไปไกล จึงหันไป เดินไปที่ห้องคนป่วยของจี้จิ่งเชิน
เดิมทีเตรียมจะไปเรียกหมอ แต่พอคิดๆดู เธอก็ตัดสินใจไปดูสถานการณ์ของจี้จิ่งเชินตอนนี้ก่อน
ไปถึงหน้าประตู จะเปิดประตูไป ก็ได้ยินเสียงจี้จิ่งเชินพูดเข้ามา
“เร็วๆหน่อย เอาร่องรอยที่โรงงานร้างนั้นล้างให้สะอาด อย่าให้เจอได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำนี้ ก็หยุดลงอย่างสงสัย
จากนั้นคำพูดของจงหลีกับจี้จิ่งเชินก็ไม่หยุดส่งเสียงออกมา
“ครับ ผมจะกำชับคนให้ไปทำ”
“ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ ตำรวจน่าจะไม่สงสัย พวกเขาก็แค่คิดว่าผมถูกจี้ยี่หยันทำร้าย ถือโอกาสนี้ไว้ดีๆ”
สุดท้ายจี้จิ่งเชินก็พูด “เรื่องที่ผมนี้จับจี้ยี่หยันไปเองนี้ อย่าบอกใครทั้งนั้น รวมทั้งเวินเที๋ยนเที๋ยน”
“ครับ ประธานจี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนโดนฟ้าผ่า!
เธอคิดไม่ถึง จี้จิ่งเชินรู้ได้หมด!
เขารู้ว่าตัวเองถูกจี้ยี่หยันจับตัวไป และก็รู้ว่าจี้ยี่หยันจะมาข่มขู่ตัวเอง
แต่ว่า เขากลับยอมเข้าไปในกลอุบายนี้
ยิ่งอย่าพูดถึง แผลที่ไหล่ของเขา น่าจะไม่ใช่จี้ยี่หยันที่ทำด้วย!
มือที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจะดันประตูไปค้างไว้ที่อากาศ ไม่ขยับอยู่นาน
เธอยืนอยู่ที่เดิม ผ่านไปสักพัก ได้ยินเสียงจงหลีออกไป ในที่สุดก็หันไปแอบอยู่ข้างๆประตู
จี้จิ่งเชินรออยู่ในห้องคนป่วยอยู่นาน แต่ไม่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมา
เขามองเวลา ก็กังวลขึ้นมาเล็กน้อย
ถึงจะไปส่งทั้งสองคนที่หน้าโรงพยาบาล เวลาเท่านี้ก็พอแล้ว
เขากำลังสงสัย กำลังจะลงจากเตียงไปตามเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมา จากนั้น ประตูห้องกลับถูกเปิด
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่หน้าประตู
จี้จิ่งเชินเงยหน้ามองไป ก็พูดอย่างวางใจ “ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว”
เขาพูดจบ ก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติของเวินเที๋ยนเที๋ยน
หัวใจจี้จิ่งเชินเต้น
“ทำไมล่ะ?”
หน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
เธอเดินเข้ามา ยืนตรงข้ามจี้จิ่งเชิน พูดเหมือนไม่ได้ตั้งใจ
“ฉันจำได้ ก่อนหน้านี้คุณถูกจี้ยี่หยันจับตัวไป เอากุญแจมือคล้องไปที่สายพาน ใครเปิดให้คุณนะ?”
สีหน้าจี้จิ่งเชินเปลี่ยนเล็กน้อย ละสายตาอย่างรู้สึกผิด
“จี้คางช่วยผมเปิด”
สองมือเวินเที๋ยนเที๋ยนวางไว้ที่เข่า หม่นลงไปทันที พูด “เขามีกุญแจของกุญแจมือได้ไง?”
ได้ยินดังนี้ จี้จิ่งเชินก็รู้สึกว่าเธอสังเกตอะไรได้แล้ว ไม่พูดอะไรอีก
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดต่อ “ทำไมที่ชานเมือง จงหลีถึงหาเราเจอได้ไวขนาดนี้?”
“เหมือนเขารู้ว่าคุณจะเจ็บ และยังเอาที่ช่วยเบื้องต้นมาไม่น้อย”
“รอยแผลที่ไหล่คุณ เป็นจี้ยี่หยันแทงจริงๆเหรอ?”
“คุณไม่ได้สู้กับเขาด้านนอก ใช่ไหม?”
จี้จิ่งเชินถูกคำถามของเวินเที๋ยนเที๋ยนจนหน้าซีดขาว ไม่พูดอะไรอยู่นาน
เขารู้ เวินเที๋ยนเที๋ยนจับได้แล้ว
จี้จิ่งเชินไม่ตอบอะไรอีก เงยหน้าไปมองความกล้าหาญของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่หายไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างเจ็บปวด “จี้จิ่งเชิน สรุปคุณปิดบังอะไรฉันอีก?”
“คุณรู้นานแล้วใช่ไหม จี้ยี่หยันจะจับคุณไป?จงใจให้ฉันสงสารคุณ เพื่อจะยกโทษให้คุณ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดหายใจ ยืนขึ้น
“เรื่องทั้งหมด ตั้งแต่ที่ฉันได้รับสายของจี้ยี่หยัน เป็นแผนคุณใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูด ตื่นเต้นมากขึ้น
“แม้แต่ที่คุณมาป้องกันฉันที่สู้กับจี้ยี่หยัน แผลที่ตัวคุณ และก็สถานการณ์ที่อันตรายตรงหน้าคุณ เป็นเรื่องปลอมทั้งหมดใช่ไหม?“
จี้จิ่งเชินรีบส่ายหัว
เขาพูดอย่างกังวล “ไม่ใช่ ผมรู้ว่าเขาอาจจะจับผมไป มาข่มขู่คุณ ส่วนเรื่องอื่น ผมไม่รู้จริงๆ”
“ผมแค่อยากให้คุณรู้ ผมไปจากคุณไม่ได้จริงๆ คุณรักผม เที๋ยนเที๋ยน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมองเขาไกลๆ ไม่พูดอะไร
จี้จิ่งเชินพูดต่อ “เรื่องที่เกิดในโรงงานร้างทั้งหมด ไม่ใช่ผมคาดการณ์ทั้งหมด เวินเที๋ยนเที๋ยน คุณเชื่อผมนะ ผมไม่ได้จงใจหลอกคุณ”
“แผลที่ไหล่ผม ก็เพื่อให้ตำรวจเชื่อคำพูดผม จริงๆแล้วจี้ยี่หยันไม่ได้ทำร้ายผม นอกจากตอนที่ผมไปช่วยบังเก้าอี้ใส่คุณตอนนั้น ……”
เสียงของเขาต่ำลงเรื่อยๆ ต่ำลงสุด
เขากลัวสุดๆ
ที่จะได้ยินเวินเที๋ยนเที๋ยนพูดเลิกกับเขา ที่จะมองเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนทิ้งแหวนไป
ที่จะเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเย็นชากับเขา
แม้แต่ตัวจี้จิ่งเชินเอง ก็เริ่มสงสัย ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนยังรักตัวเองจริงๆหรือไม่
เขาหมดหนทาง จึงต้องแผนซ้อนแผน……
เดิมทีเขาอยากปิดบังเวินเที๋ยนเที๋ยนตลอดไป เอาความลับนี้ตายไปด้วยกัน แต่เธอจับได้แล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขา เหมือนจะอยากวิเคราะห์ให้ออกว่าจี้จิ่งเชินโกหกหรือไม่
ผ่านไปพักหนึ่ง เธอจึงยืนขึ้นพูด“จี้จิ่งเชิน ฉันอยากไปสงบที่บ้านสักหน่อย”
จี้จิ่งเชินได้ยิน หน้าก็วิตกยิ่งขึ้น
เขารีบยืนขึ้น
“เที๋ยนเที๋ยน อย่าไปสิ”
เขาขยับ กระทบต่อแผลที่หลังกับไหล่เขา เจ็บจนนิ่งไป แล้วหน้าเขาก็ซีดไปเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นท่าทางของเขา ทีแรกในใจก็อยากเข้าไปประคองเขา
เธอพยายามใช้จิตใจทั้งหมดของเธอ ให้ตัวเองอย่าทำอะไร ได้แต่มองเขาอยู่ไกลๆ
“กลับไปนอนที่เตียง จี้จิ่งเชิน”