เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 281 เจ้าคนบ้านี่
บทที่ 281 เจ้าคนบ้านี่
จี้จิ่งเชินมองไปไม่เจ็บปวดสักนิด
เขายืนขึ้น มองจี้ยี่หยันที่ในเวลานี้นั่งลงที่เก้าอี้อย่างอนาถ
“คุณเตรียมตัวก่อนก็ได้ พอถึงตระกูลหล่อน ดูว่าพวกเขาจะจัดตำแหน่งคุณอย่างไร”
จี้ยี่หยันเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ
“ไม่ได้ คุณสัญญาไปแล้ว ว่าจะให้ผมควบคุมครึ่งหนึ่งของธุรกิจ”
จี้จิ่งเชินตอบนิ่งๆ
“ใช่ แต่ตอนนี้บริษัทเอ็มไอกรุ้ป ไม่ได้อยู่ในขอบเขตอำนาจของผมแล้ว ไม่ว่าคุณ หรือผม ต่างต้องฟังคำสั่งของตระกูลหล่อน”
“ไม่มีทาง……”
สองมือจี้ยี่หยันตบไปที่โต๊ะ ยืนขึ้นพูดด้วยความไม่พอใจ:“คุณกับเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นอะไรกัน?แค่คุณคุยกับเธอ ผมจะไม่ได้สักตำแหน่งในตระกูลหล่อนเลยเหรอ?”
“ตอนแรกคุณสัญญากับพวกเราแล้ว จะเอาตระกูลหล่อนออกไป!”
สายตาของจี้จิ่งเชินเย็นชาเล็กน้อย
“จริงๆแล้วนี่คือที่ผมตอบรับคำขอของคุณไปในตอนแรก แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่ได้ครอบครองบริษัทเอ็มไอกรุ้ปอีกแล้ว”
“ผมฟังคำต้องการของพวกคุณ จะโจมตีตระกูลหล่อน ไม่เพียงแต่ไม่ได้พวกเขามา แต่ยังเสียบริษัทไปอีก”
“แล้วเวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะ”จี้จิ่งเชินยิ้มอย่างเยือกเย็น
“เพราะเจียงหยู่เทียน เธอเลยเลิกกับผมแล้ว คุณคิดว่าเธอจะยังฟังผมอยู่เหรอ?”
ได้ยินคำนี้ จี้ยี่หยันเหมือนถูกตีใส่แรงๆ เขาส่ายหน้า
“เป็นแบบนี้ได้อย่างไร……”
จี้จิ่งเชินมองเขาอย่างเย็นชา
“นี่คือผลที่พวกคุณต้องการเอง แล้วตอนนี้เอาของของผมมาให้ผม”
จี้ยี่หยันมองเขา ไม่พูดอยู่นาน
จี้จิ่งเชินดูแย่ขึ้นเรื่อยๆ ในสายตายังมีความบ้าคลั่งด้วย
นี่คือท่าทางถูกบังคับหลังจากสิ้นหวัง
ทันใดนั้นจี้ยี่หยันก็กลัว เขาถอยหลังไป อยู่พักหนึ่ง
“ผมจะกลับไปพิจารณากับพวกเขา”
พูดจบ เขาก็ยืนขึ้น รีบออกไป
จี้ยี่หยันกลับไปที่ตระกูลจี้ ก็โกรธจัด
ฉวีช่วยฉินได้ยินเสียงเขาเคลื่อนไหว จึงถามอย่างสงสัย:“เป็นอะไรอีก?”
จี้ยี่หยันหันหน้าไปมอง พูดอย่างไม่พอใจ:“บริษัทของจี้จิ่งเชินจะถูกตระกูลหล่อนรับซื้อไว้แล้ว!พวกเรายากที่จะเอาอำนาจจากเขาแล้ว ทุกอย่างหายเกลี้ยง!”
จี้หยวนวู่ได้ยินคำนี้ ก็ขมวดคิ้ว
“เป็นไปได้ไง?ไม่ใช่ยังมีเวินเที๋ยนเที๋ยนเหรอ?”
ได้ยินคำนี้ สีหน้าของจี้ยี่หยันดูแย่ยิ่งขึ้น
“เวินเที๋ยนเที๋ยนอะไร?ก็ถูกคนอย่างเจียงหยู่เทียนทำให้สับสน!ไม่ใช่เพราะเธอด้วย ตอนนี้คงไม่ถูกปิดกั้นแม้แต่ตระกูลหล่อนแน่”
“ตอนนี้จี้จิ่งเชินเหมือนคนบ้า จะให้ผมเอาเถ้ากระดูกแม่เขาไปคืนให้เขา”
ฉวีช่วยฉินฟัง ก็พูดอย่างไม่พอใจ:“จะเป็นไปได้ไง?ถ้าเอาของไปให้เขา ต่อไปเราจะคุกคามจี้จิ่งเชินยังไง?”
จี้หยวนวู่นั่งหน้าขรึมอยู่ข้างๆ
“นี่เป็นคำสัญญาที่เรารับปากเขาไปทีแรก ถ้าพวกเราไม่ให้เขาจริงๆ เจ้านั่นบ้าขึ้นมา ไม่อยากจะนึกถึงผลที่ตามมาเลย”
ได้ยินคำนี้ ทั้งสามคนก็เงียบลงทันที ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
พวกเขาอยากถือของสุดท้ายที่จะคุกคามจี้จิ่งเชินได้ แต่ตอนนี้ เมื่อการล้มลงของบริษัท พวกเขาต่างหมดหนทาง
วันถัดมา ตอนที่จี้ยี่หยันไปที่บริษัท ก็ถูกจี้จิ่งเชินขวางไว้
“ของที่ผมต้องการล่ะ?”
จี้ยี่หยันเห็นขา ก็กังวลว่าจู่ๆจี้จิ่งเชินจะสร้างปัญหา
“คุณจะรีบทำไม?รอพวกเราปรึกษาผลลัพธ์ก่อน เดี๋ยวก็ให้คุณเอง”
สายตาจี้จิ่งเชินเย็นชา เหมือนจะมองความคิดเขาออกนานแล้ว
“ในเมื่อแบบนี้ งั้นวันนี้คุณก็อยู่บริษัทไป จนจี้หยวนวู่กับฉวีช่วยฉินเอาสิ่งของที่ผมต้องการมา ว่าไง?”
จี้ยี่หยันขมวดคิ้ว
“คุณจะเอาของนี้มาคุกคามผมเหรอ?ลืมแล้วเหรอ ถ้าคุณกล้าทำอะไรล่ะก็ คุณก็ไม่ได้ของนั่นหรอกทั้งชีวิต!”
สายตาจี้จิ่งเชินมีความบ้าคลั่ง เหมือนจะไม่สนใจสิ่งนี้
“ผมทำตามที่คุณบอกแล้ว ภรรยาผม บริษัทผม ทุกอย่างอยู่ในมือของตระกูลหล่อนหมดแล้ว”
“ผมถูกพวกคุณบีบจนไปถึงจุดสิ้นหวังแล้ว พวกคุณคิดว่ายังมีอะไรที่มาคุกคามผมได้อีก?ถ้าคุณยังไม่ยอมปล่อยอีก อย่าหาว่าผมลงมือ!”
จี้ยี่หยันได้ยินคำนี้ ทันใดนั้นก็ถอยหลังไป เห็นจี้จิ่งเชินมีรังสีอำมหิตไปทั้งตัว ในใจก็กลัวขึ้นมา
“ผม……จะให้พวกเขาเอาของมาให้”
เดิมทีเขาอยากใช้ยืดเวลาหาวิธี หยุดจี้จิ่งเชินไว้ชั่วคราว จากนั้นตัวเองกลับไปหาวิธีใหม่อีกครั้ง
แต่จี้จิ่งเชินไม่ให้โอกาสเขาอีก
เขายกมือขึ้น บอดี้การ์ดสองคนก็เข้ามา เอาตัวจี้ยี่หยันลงมา
“คุณอยู่นี่ น่าจะดีกว่า”
“จี้จิ่งเชิน!คุณกล้า!”
จี้จิ่งเชินกลับขำอย่างเยือกเย็น
“เปรียบเทียบกับเรื่องเมื่อก่อนที่พวกคุณทำกับผมแล้ว ผมนี่ใจดีไปเลย”
พูดจบ บอดี้การ์ดทั้งสองก็เอาจี้ยี่หยันเข้ามาในห้องทำงาน
จี้จิ่งเชินเอาโทรศัพท์ให้เขา
“คุณโทรไปหาพวกเขาเอง ไม่มีของ ก็อยู่ที่นี่ตลอดไป อย่ามาท้าทายความอดทนผม”
จี้ยี่หยันหยิบโทรศัพท์มาอย่างไม่พอใจ โทรหาตระกูลจี้
พอโทรติด เขาไม่พูดอะไรมาก พูดไปตรงๆว่า:“แม่ แม่เอาของของจี้จิ่งเชินมาที่บริษัทหน่อย”
“ทำไม?”
จี้ยี่หยันพูดอย่างรำคาญ:“แม่รีบเอามาเถอะ ตอนนี้ผมถูกทิ้งอยู่ที่บริษัท”
ฉวีช่วยฉินได้ยิน พูดอย่างตกใจ:“เขาขังลูกเหรอ ทำไมเขากล้า?”
จี้ยี่หยันกลับไม่อธิบายอะไรมาก แต่พูดว่า:“แม่เอาของมาก็พอแล้ว”
พูดจบ เขาก็วางสายทันที
ส่วนตระกูลจี้ตอนนี้ ฉวีช่วยฉินที่เพิ่งได้รับสายของจี้ยี่หยัน ก็มองโทรศัพท์ของตัวเอง ไม่ได้สติคืนมา
ตะลึงอยู่พักหนึ่ง เธอจึงรีบยืนขึ้น หันไปหยิบเถ้ากระดูกของหลิ่วถิงออกไป
เธอเพิ่งเดินออกไปไม่กี่ก้าว มาที่ห้องรับแขก แต่เห็นจี้หยวนวู่กำลังนั่งบนโซฟา
จี้หยวนวู่เห็นของในมือเธอ พูดดุ:“คุณจะทำอะไร?”
ฉวีช่วยฉินเห็นเขา ตกใจจนหยุดฝีเท้า
“ฉันเตรียมตัวไปเอาของคืนให้จี้จิ่งเชิน”
จี้หยวนวู่ขมวดคิ้ว พูดอย่าไม่พอใจ:“ถ้าเอาของไปคืนเขา ต่อไปพวกเราจะมีของอะไรไปคุกคามเขาได้อีกล่ะ?”
“แต่ว่า ตอนนี้จี้ยี่หยันก็ถูกขังที่บริษัท ให้ฉันเอาของนี่ไปแลก”
เธอมองจี้หยวนวู่ พูด:“พ่อ จี้จิ่งเชินไม่มีบริษัทอีกแล้ว เอาของไปให้เขาเถอะ?”
“อีกอย่างเอาของแบบนี้ไว้ในมือ ฉันก็นอนไม่สงบ”
จี้หยวนวู่เงียบลง เขามองฉวีช่วยฉิน แล้วพูด:“ดูเหมือนจี้จิ่งเชินจะถูกเราบีบจนหมดหวังแล้ว ถ้าไม่ให้เขาจริงๆ ก็คงทำอะไรจี้ยี่หยันแน่”
ได้ยินคำนี้ ฉวีช่วยฉินก็รีบพยักหน้า
“ท่าทางที่จี้จิ่งเชินบ้าขึ้นมา ผมเคยเห็น ถ้าไม่ให้เขาจริงๆ แย่แน่”