เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 227 สถานการณ์ของเขาอันตรายมาก
บทที่227 สถานการณ์ของเขาอันตรายมาก
พ่อบ้านกำลังเตรียมจะไปส่งอาหารให้เวินเที๋ยนเที๋ยน เพิ่งจะยกอาหารออกมาจากห้องครัว ก็เห็นภาพตรงหน้า
จี้จิ่งเชินลากเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินขึ้นชั้นบน
เขาตกใจ แล้วรีบตามไป
“คุณชาย คุณทำไมกลับมาแล้วละ”
จี้จิ่งเชินเงยหน้ามองเขาแวบหนึ่ง พ่อบ้านก็ถูกสีหน้าเคร่งขรึมของเขาทำให้ตกใจ
เขากลับไม่ได้ที่พ่อบ้านถาม แต่ลากเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินขึ้นชั้นบน แล้วตรงไปที่ห้องนอน
พ่อบ้านกำลังจะตามเข้าไป ก็ถูกจี้จิ่งเชินปิดประตูใส่ กั้นให้อยู่ด้านนอก
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาโยนลงบนโดยตรง
เธอถูกกระแทกเล็กน้อย จากนั้นเงยหน้ามองจี้จิ่งเชินที่อยู่ตรงหน้า
“ตกลงคุณคิดจะทำอะไรกันแน่”
จี้จิ่งเชินจ้องเธอตาแดงก่ำ
“คุณจะหนี”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วแล้วพูด “เป็นคุณขังฉันไว้ก่อน”
“คุณสัญญากับผมแล้ว จะไม่ไปไหน”
ได้ยินประโยคนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็อึ้งเล็กน้อย
เธอเคยพูดประโยคนี้จริงๆ แต่ตอนนั้นไม่รู้ว่าตัวเองจะถูกจี้จิ่งเชินขังไว้
เวินเที๋ยนเที๋ยนปีนลงจากเตียง
“คุณขังฉันไว้เหมือนฉันเป็นนักโทษ แล้วยังไม่อนุญาตให้ฉันหนีออกไปเหรอ”
สีหน้าของจี้จิ่งเชินเปลี่ยน กำมัดแน่น ร่างกายถึงกับสั่นเล็กน้อยเพราะออกแรงมากเกินไป
เขาสามารถมองเห็นความผิดหวังและความทุกข์จากในตาเวินเที๋ยนเที๋ยน
แต่พอนึกถึงถ้าให้เวินเที๋ยนเที๋ยนออกไป เธออาจจะได้รับอันตราย จี้จิ่งเชินไม่สามารถควบคุมการกระทำของตัวเองได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนคือชีวิตของเขา เขาอยากจะปกป้องดูแลเธออย่างควบคุมไม่ได้
เขาสูดหายใจลึกๆ ผ่านไปสักพักถึงพูดขึ้น “เพียงแค่คุณไม่ไป ผมก็จะไม่ขังคุณไว้ ผมทำเพื่อไม่ให้คุณถูกทำร้าย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับพูดเสียงเย็นชา “ไม่ต้องให้คุณเป็นห่วง ฉันสามารถจัดการเองได้”
ประโยคนี้ ทำให้จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
เขามองเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยสายตาเคร่งขรึม ในที่สุดก็ได้ข้อสรุป
“ผมไม่มีทางให้คุณออกไป”
พูดจบ เขาจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนยกขึ้น
ได้ยินเพียงแค่เสียงก๊อกแก๊ก
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้ามองดู จี้จิ่งเชินใช้กุญแจมือล็อกข้อมือของเธอไว้ข้างเตียง
“คุณล็อกฉันไว้เหรอ”
เธอมองที่มือของตัวเองด้วยความตกใจ พูดอย่างไม่กล้าเชื่อ “คุณขังฉันไว้จริงๆ”
เมื่อก่อนจี้จิ่งเชินเคยพูดว่า อยากจะโซ่ล็อกเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้
แต่กลับไม่คิดว่า ประโยคที่เธอคิดมาตลอดว่าเป็นแค่เรื่องล้อเล่น ตอนนี้กลับเกิดขึ้นกับตัวเองจริงๆ
จี้จิ่งเชินใส่กุญแจมืออย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะบิดมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“กุญแจมือนี้ผมให้พวกเขาทำขึ้นเป็นพิเศษ ด้านบนพันด้วยผ้ากำมะหยี่ จะไม่เสียดสีให้คุณบาดเจ็บ รอให้ผมจัดการเรื่องอื่นๆเสร็จ ก็จะปล่อยคุณ โอเคไหม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่พูดอะไร แต่จ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา
จี้จิ่งเชินเห็นความผิดหวังจากในตาของเธอ ก็เจ็บปวดอย่างฉับพลันในหัวใจ
แต่เขากลับควบคุมตัวเองไม่ได้ เพียงแค่คิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะได้รับอันตราย เขาก็จะเป็นบ้า
เขายืนมือไปปิดตาเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วพูดเสียงเบา “ขอร้องอย่างมองผมแบนนี้”
“ผมรู้ว่าเป็นความผิดของผม ขอโทษ อดทนอีกหน่อย อีกสามสี่วันก็จะดีแล้ว”
“ขอร้องคุณละ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงไม่พูดอะไร แต่ในใจจี้จิ่งเชินยิ่งกดดัน ราวกับถูกหินก้อนใหญ่ทับอยู่ ทั้งหนักทั้งเจ็บ
เธอราวกับมองทะลุมือของตัวเอง มองเห็นสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนในตอนนี้
จี้จิ่งเชินไม่กล้าแม้แต่จะคิดอะไรอีกต่อไป ถอนหายใจ แล้วลุกขึ้น
เขาโน้มตัวลงอย่างระวัง แต่กลับไม่กล้าจูบเวินเที๋ยนเที๋ยน เพียงแค่จูบที่หลังมือของตัวเองที่ปิดตาเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่
ราวกับแบบนี้ก็สามารถจูบหน้าเธอได้
เสียงของเขาเล็กและนุ่มนวล พูดขอร้องอย่างต่ำต้อยที่ข้างหูของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ขอโทษ อย่าเกลียดผมเลยนะ”
ในขณะนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงเอยปากพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“จี้จิ่งเชิน ฉันต้องเกลียดคุณ”
จี้จิ่งเชินสั่นไปทั้งตัว แม้แต่มือที่ปิดตาเธออยู่ก็ค่อยๆสั่นขึ้นมา
ในตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดว่าเขาอาจจะหวั่นไหวแล้วปล่อยตัวเองไป กลับได้ยินเสียงของจี้จิ่งเชิน
“ถ้าเทียบกับความปลอดภัยของคุณแล้ว ผมยอมให้คุณเกลียดผม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนใจสั่น
ทำไมจี้จิ่งเชินถึงแน่ใจขนาดนี้ว่าพอเธอไปจากเขาแล้วจะมีอันตราย
จนต้องขังเธอไว้ในสถานที่นี้
กำลังคิดอยู่ มือที่ปิดตาอยู่ก็พลันปล่อยออก
เวินเที๋ยนเที๋ยนลืมตา แต่ทันเห็นแค่หลังจี้จิ่งเชินเดินจากไป
เสียงปิดประตูดังปัง
ที่น่าขำก็คือครั้งนี้ไม่ได้ล็อก
เพราะตอนนี้เธอถูกล่ามไว้แล้ว
ผ่านไปหลายนาที ในที่สุดพ่อบ้านที่ในตาเต็มไปด้วยความกังวลก็เข้ามา
แม้ว่าก่อนหน้านี้จะได้เตรียมตัวเอาไว้ตั้งนานแล้ว แต่ตอนที่เห็นด้านในมีคนถูกล่ามไว้กับเตียง ก็ยังถลึงตาโตด้วยความตกใจ
ความสงบเยือกเย็นตามปกติก็ถูกเขาขว้างทิ้งไว้ด้านหลัง
เขารีบเดินเข้ามา แล้ววางอาหารในมือลงบนโต๊ะ
“คุณชาย เขาทำอะไรกันแน่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างเรียบเฉย “เดิมทีฉันเกือบจะหนีออกไปได้แล้ว กลับถูกเขาจับกลับมา”
ได้ยินประโยคนี้ พ่อบ้านก็ถลึงตาโต มีความเสียใจบนหน้า
“คุณหนู คุณทำไมถึงได้คิดที่จะหนีในเวลานี้ คุณทำแบบนี้จะกระตุ้นถึงคุณชาย”
“ทำไมล่ะ ตอนนี้คนที่ถูกล่ามไว้ที่นี่เป็นฉัน ไม่ใช่เขา”
พ่อบ้านถอนใจ แล้วพูด “ บางทีอาจจะคุยกับคุณชายได้ตอนที่เขาใจเย็นลงแล้ว”
“ยังมีอะไรให้คุย ครั้งแรกที่ฉันคุยกับเขา เขาลดกรงของฉันจากทั้งปราสาทเหลือแค่ห้องนอน ครั้งที่สองที่ฉันคุยกับเขา เขาก็ใส่กุญแจมือฉัน ครั้งที่สามล่ะ เขาจะทำกับฉันยังไง”
พ่อบ้านมองเธอแล้วพยักหน้า แล้วพูด “คุณหนู คุณไม่ควรเลือกที่จะหนีไปในเวลานี้จริงๆ อีกทั้งยังถูกคุณชายจับกลับมา”
ตามสถานการณ์ของจี้จิ่งเชินในตอนนี้แล้ว ไม่สามารถทนต่อสิ่งกระตุ้นแบบนี้ได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหน้ามองเขาอย่างซักถาม
พ่อบ้านอ้ำๆอึ้งๆ สุดท้ายกลับไม่อธิบาย แต่พูดว่า “คุณหนู กินข้าวก่อนเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว หลบจากการกระทำของเขา
“ถ้าจี้จิ่งเชินไม่ปล่อยฉันออกไป ฉันก็จะไม่กินอะไร”
พ่อบ้านเกลี้ยกล่อมเธอด้วยความหวังดี
“คุณหนู คุณมีอะไรไม่พอใจ ก็อย่าลงกับตัวเอง บางทีรอคุณจี้คิดได้ เขาก็จะปล่อยคุณออกไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับพูดว่า “ทางที่ดีเขาอย่าปล่อยฉันออกไป ถ้าฉันออกไป ฉันก็จะไม่สนใจเขาไปตลอดชีวิต”
พ่อบ้านตะลึง ดิ้นรนสักพัก ถึงค่อยๆพูด “คุณหนู มีเรื่องหนึ่ง ผมคิดว่าผมจำเป็นต้องบอกคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินน้ำเสียงเคร่งขรึมของเขา ก็หันหน้ามามอง
หน้าพ่อบ้านกังวล แล้วพูดต่อ “แม้ว่าคุณชายจะไม่ยอมให้พวกผมบอกคุณ แต่สถานการณ์ตอนนี้อันตรายมาก”
“ฉันมีอันตรายเหรอ” เวินเที๋ยนเที๋ยนถาม
พ่อบ้านส่ายหน้าเบาๆ
“เปล่า คือสถานการณ์ของคุณชายอันตรายมาก”