เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 173 เธอมีเกียรติมากกว่าใคร
บทที่173 คุณมีเกียรติมากกว่าใคร
เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆก้มหน้าลง แล้ววางใบหน้าลงระหว่างมือทั้งสองข้าง แล้วขดตัวขึ้นมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนของคุณนายหล่อนในเวลานี้ รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาภายในใจ
เธอยื่นมือออกไปตบลงเบาๆอย่างระวังที่ไหล่ของเธอ
“เด็กน้อย เธอมีตัวตนที่มีเกียรติมากกว่าใครในโลกนี้ทั้งนั้น ใครก็ไม่กล้ามารังแกเธอ ใครก็ไม่กล้าทิ้งเธอ เพียงแค่เธอคิด โลกนี้ก็เป็นของเธอ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินประโยคนี้ จึงเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยความประหลาดใจ พลางส่ายหน้า
“ไม่ค่ะ ฉันเป็นเด็กกำพร้า ฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่…..”
ในใจของคุณนายหล่อนนั้นสั่นเทาเล็กน้อย ดวงตามีน้ำตาปริ่มคลอ เธอยื่นมือออกมากอดเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้อย่างอ่อนโยน
“ไม่หรอก เธอมีครอบครัวนะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเธอด้วยความสงสัย เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
คุณนายหล่อนอ้าปาก อยากจะบอกเรื่องทุกอย่างกับเธอ
แต่ก็ลังเลอยู่นาน กลับยังคงไม่เอ่ยพูดออกไป
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานั้น ยังไม่สามารถนำเรื่องทุกอย่างขึ้นมาวางเอาไว้ด้านบนแบบนี้ได้
ก่อนที่ความวุ่นวายทั้งหมดจะถูกกวาดล้างออกไปนั้น จะเป็นการทำร้ายเวินเที๋ยนเที๋ยนเสียเปล่าๆ
เธอเงียบไปอยู่พักหนึ่ง แล้วกลืนคำพูดนั้นลงไป
“เธอเห็นฉันเป็นครอบครัวของเธอก็ได้นี่”
หางตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นยังคงมีน้ำตาคลออยู่
“ทำไมหรือคะ?”
คุณนายหล่อนโอบไหล่ของเธอเอาไว้อย่างเบามือ
“เดี๋ยวต่อไปเธอก็จะรู้เอง”
หลังจากที่รอให้เวินเที๋ยนเที๋ยนหลับลงไปแล้วนั้น คุณนายหล่อนถึงได้ลุกขึ้นมา
เธอห่มผ้าห่มให้อย่างระมัดระวัง ก้มหน้าลงแล้วจูบลงบนหน้าผากของเวินเที๋ยนเที๋ยนไปหนึ่งที
“ขอโทษนะ เด็กน้อยของฉัน ยกโทษให้ฉันด้วย”
“ต่อไปนี้ จะไม่มีใครกล้าทำร้ายเธอได้อีก”
เอ่ยพูดจบแล้วนั้น เธอก็หันหลังกลับเดินออกมาจากห้อง
เธอปิดประตูลง ฉวีผิงก็ได้รออยู่ทางด้านนอกประตูแล้ว
เขามองคุณนายหล่อนออกมา แล้ววางมือประสานกันแล้วก้มลงให้เธอด้วยความเคารพ
“คุณนาย มีคำสั่งอะไรไหมครับ?”
แววตาของคุณนายหล่อนเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย เธอก้าวเดินมาทางด้านหน้าอย่างช้าๆ
“จี้จิ่งเชินกำลังหาอยู่รึเปล่า?”
ฉวีผิงพยักหน้า
“เขาระดมกำลังที่มีอยู่ในมือทั้งหมดตามหากันที่ทะเลอย่างบ้าคลั่งเลยครับ”
ถึงแม้ว่าเขาที่เป็นคนนอกที่ได้มาเห็นท่าทางในตอนนั้นของจี้จิ่งเชินแล้ว ในใจก็รู้สึกสะเทือนอารมณ์อยู่บ้างเล็กน้อยเช่นกัน
ผู้ชายคนนี้ ดูแล้วจะรักคุณเวินมากจริงๆ
แต่แววตาของคุณนายหล่อนกลับไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่นิดเดียว เธอยิ่งดูเย็นชามากขึ้นไปอีกเสียอย่างนั้น
“เขาไม่คู่ควรกับเที๋ยนเที๋ยน”
ฉวีผิงได้ยินแล้วนั้นก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่ยังคงเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม : “คุณนายหมายความว่า……”
“อีกสามวันหลังจากนี้ เที๋ยนเที๋ยนจะออกจากโรงพยาบาล ฉันต้องการให้เธอทำให้จี้จิ่งเชินคิดว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ตายไปแล้ว”
คุณนายหล่อนที่เพิ่งจะพูดเสร็จนั้น ฉวีผิงก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ แต่กลับยังไม่กล้ามองเธอโดยตรง และไม่นานเขาก็ก้มหน้าลงไปอีก พลางพยักหน้าลงอย่างนอบน้อม
“ครับ คุณนาย”
คุณนายหล่อนจึงได้ค่อยๆเอ่ยพูดขึ้นมา : “ลูกของฉันได้รับความทุกข์ยากลำบากมามากขนาดนี้แล้ว ต่อไปในทุกๆวัน ฉันต้องการให้เธอมีชีวิตที่ดีและสูงส่งกว่าทุกคนในโลกนี้”
“เธอไม่ควรถูกคนอย่างจี้จิ่งเชินผูกมัดไว้แบบนี้ จี้จิ่งเชินไม่คู่ควรกับเธอ”
ประธานผู้ก่อตั้งบริษัทเอ็มไอกรุ้ป หนึ่งในทายาทของบริษัทจี้ซือ ความร่ำรวยและอำนาจที่ผู้คนนับไม่ถ้วนฝันอยากจะมี
ถึงแม้จี้จิ่งเชินจะแต่งงานกับเจ้าหญิง ก็คงจะไม่มีใครถูกทิ้งไว้ทางด้านหลังอยู่แล้ว
แต่คำพูดที่คุณนายหล่อนเอ่ยพูดออกมาในตอนนี้นั้น เขากลับเป็นคนที่ไม่คู่ควรกับเวินเที๋ยนเที๋ยนเสียอย่างนั้น
ในโลกนี้ หากจะมีใครที่สามารถเอ่ยพูดคำพูดพวกนี้ออกมาได้ ก็คงจะมีแต่ตระกูลหล่อนเพียงเท่านั้น
ตระกูลหล่อนที่สูงส่ง ไม่มีใครที่จะสูงเทียบเท่าได้
แม้แต่จี้จิ่งเชินก็ตาม
และยิ่งไปกว่านั้น ฐานะของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ใช่คนของตระกูลหล่อนธรรมดาๆอีกด้วย
ณ หมู่บ้านโบราณ
ภายในห้องที่มืดสนิท จี้จิ่งเชินเปิดประตูออกมายังห้องของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ภายในห้องทุกอย่างยังคงเหมือนตอนที่เธอออกไปอยู่เช่นนั้น
จี้จิ่งเชินยืนเงียบอยู่ตรงหน้าประตูอยู่นาน ในที่สุดจึงได้กดเปิดสวิตช์ไฟในห้องขึ้น
เสียงเปิดไฟและจากนั้นก็ตามมาด้วยแสงที่สว่างขึ้นภายในห้อง
เขาก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ทุกๆย่างก้าวที่เดิน หัวใจราวกับถูกเข็มแหลมกระหน่ำทิ่มแทงอย่างเจ็บปวด
ที่นี่ เขาเคยกอดเวินเที๋ยนเที๋ยน เคยจูบเวินเที๋ยนเที๋ยน
แต่ เขาก็เคยขังเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ที่นี่ด้วยเช่นกัน
เขาขังเธอเอาไว้ที่นี่ ไม่ให้เธอออกไปไหน
เขาผลักเธอล้มลงไปที่พื้น ดุด่าว่าเธออย่างเย็นชา
ตอนนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังคิดอะไรอยู่?
เธอนั่งอยู่ที่นี่ ในตอนที่ใช้ปากกาบันทึกเสียงคำสัญญาตลอดชีวิตนั้น ในใจของเธอกำลังคิดอะไรอยู่?
จี้จิ่งเชินไม่กล้าจะคิดต่อ ทุกนาทีที่คิดมากไปกว่านี้ เขาก็ไม่สามารถจะทนรับกับความเจ็บปวดที่อยู่ภายในใจของตัวเองได้เลย
เขาไม่ใช่คนดี เขาทำไม่ดีต่อเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาทำร้ายจิตใจของเธอ
เขาคิดว่าตัวเองทำเพื่อเธอ ปล่อยให้เธอไป สุดท้ายแล้วกลับเป็นการทำร้ายเธอให้ตกลงไปในทะเล หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย
แม้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะไปจากเขาจริงๆ เขาเองก็จะยอมรับ
แต่ อย่างน้อยๆให้เขารู้ ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนยังปลอดภัยอยู่
อย่างน้อยๆให้เขาได้เจอเธออีกสักครั้ง
จี้จิ่งเชินเดินเข้าไปอย่างช้าๆ นั่งลงตรงด้านหน้าโต๊ะหนังสือ
บนโต๊ะหนังสือมีเครื่องมือซ่อมวัตถุโบราณจากเซี่ยงไฮ้ของเวินเที๋ยนเที๋ยนวางอยู่ เป็นครั้งแรกที่เธอใช้ซ่อมสร้อยคอของจี้จิ่งเชิน
แต่ตอนนี้ สร้อยคอเส้นนั้นได้กลับมาอยู่ที่ข้อมือของตัวเองแล้ว
เพียงแต่ตอนนี้ด้านนั้นได้ใส่รูปของพวกเขาทั้งสองคนอยู่
สร้อยคอเส้นนี้เคยพัง เคยซ่อม เคยไปจากเขามาก่อน แต่ตอนนี้กลับมาอยู่ในมือของเขาอีกครั้ง
จี้จิ่งเชินยื่นมือออกไป เปิดลิ้นชัก เขาเห็นผ้าเช็ดหน้าไหมแพรสีดำผืนหนึ่งว่างอยู่ด้านในลิ้นชัก
ของชิ้นนี้ ราวกับว่าเขาไม่เคยเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนใช้มาก่อนเลย อีกทั้งยังเป็นสีดำอีกด้วย
เขาหยิบขึ้นมาด้วยความสงสัย เปิดออกดู มุมขวาด้านล่างของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้มีตัวอักษรตัวเล็กๆปักเอาไว้สะท้อนมายังดวงตาของเขา
หล่อน
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว เห็นตัวอักษรนี้แล้ว เขาก็นึกขึ้นมาได้ เป็นตระกูลหล่อนนี่เอง
ทำไมในห้องของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นถึงได้มีผ้าเช็ดหน้าผืนนี้?
เขามองสำรวจอย่างละเอียด ลักษณะของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ ราวกับว่าเมื่อก่อนเขาเคยเห็นผ้าเช็ดหน้าแบบเดียวกันนี้อยู่กับคุณนายหล่อน
ทันใดนั้นเองจี้จิ่งเชินรู้สึกว่าตัวเองจับอะไรบางอย่างได้แล้ว เพียงเวลาแค่ชั่วครู่เดียวเท่านั้น
เมื่อก่อนตอนที่ไปร่วมงานของตระกูลหล่อน เที๋ยนเที๋ยนเคยบอกกับเขา ว่าเคยเจอกับคุณนายหล่อน ทั้งยังรู้สึกว่าคุณนายหล่อนเป็นคนอ่อนโยนมากอีกด้วย
หรือผ้าเช็ดหน้าผืนนี้จะได้มาจากที่นั่นอย่างนั้นหรือ?
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว แล้วย้อนนึกไปถึงการสืบเรื่องราวในสองสามวันนี้
หากมองจากภายในทั้งประเทศแล้วนั้น คนที่จะสามารถทำเรื่องทั้งหมดได้อย่างมิดชิดไม่มีช่องโหว่ ทั้งยังสามารถควบคุมผู้คนได้มากมายให้เป็นหนึ่งเดียวกันเช่นนี้ มีน้อยมาก
นอกจากคนแห่งสามตระกูลใหญ่แล้วนั้น จะยังมีใครที่มีความสามารถเช่นนี้อีก?
อีกทั้งวันนั้นที่เวินเที๋ยนเที๋ยนตกลงไปในทะเล เขาขอร้องให้ตระกูลเวินช่วยหาตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน แม้แต่เบาะแสสุดท้ายก็เป็นฉวีผิงที่เป็นคนบอกเขา
ถ้าหากตระกูลหล่อนคิดที่จะพาตัวเธอไปก่อนที่เขาจะมาถึงล่ะก็สามารถเป็นไปได้อยู่แล้ว…..
กำลังคิดอยู่นั้น จงหลีเดินเข้ามาจากทางด้านนอกอย่างรีบร้อน
“คุณผู้ชายครับ ผลการตรวจสอบใหม่ออกมาแล้วครับ”
เขาเอารูปถ่ายสองสามรูปนั้นวางไว้ตรงหน้าของจี้จิ่งเชิน
“รถคันนี้ตอนที่คุณเวินตกลงไปในทะเลนั้นเคยเข้ามาที่โรงพยาบาลครับ จอดอยู่เพียงแค่พักนึงก็ขับออกไป ดูจากกล้องวงจรปิดแล้ว รถคันนี้เคยไปที่บริเวณชายทะเลด้วยครับ”
“พวกเราได้ตรวจสอบทะเบียนรถคันนี้แล้ว กลับพบว่าเจ้าของรถคันนี้เสียชีวิตไปตั้งนานแล้วครับ”