เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 115 งานเลี้ยงตระกูลหล่อน
บทที่ 115 งานเลี้ยงตระกูลหล่อน
ได้ยินว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะกลับไปเรียน ทั้งบริษัทเอ็มไอกรุ้ปทุกคนต่างก็เสียดาย
ช่วงนี้ ประธานจี้มองไปที่หน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน น้อยมากที่จะโกรธจริงๆ ที่ดีที่สุดให้พวกเขาเขียนแผน
เรื่องนี้สำหรับพวกเขาไม่ใช่ปัญหา
กว่าจะเคยชินชีวิตตอนนี้ก็ไม่ง่าย พอคิดถึงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะไปแล้ว ประธานจี้จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอย่างเร็ว พวกเขาก็มีความกลัวขึ้นมา
ก็เลยนั่งลงต่อหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาน้ำตามาขอร้องให้เธออยู่ต่อ
แต่ว่าปกตินอกจากเวินเที๋ยนเที๋ยนลงจากตึกไปเอง พวกเขาจะเห็นเธอน้อยมาก ฉันต้องนำความหวังอย่างจริงจังมาให้กับผู้จัดการ
ผู้จัดการอายุสี่สิบหน้าตาดูลำบากใจมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน เขาเองก็ไม่อยากให้เธอไป
ครั้งที่แล้วมีข้อผิดพลาดครั้งใหญ่ในงบประมาณสัญญาของเขาหากเคยเป็นมาก่อนจี้จิ่งเชินสามารถด่าว่าเขาด้วยการสงสัยชีวิตและสงสัยตัวเอง
แต่ว่าวันนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ที่ประชุม ประธานจี้ใช้แต่สายตาเพชรฆาตมองมาที่เธอสองนาที ให้เธอเอากลับไปแก้
ลองถาม ถ้าหากเวินเที๋ยนเที๋ยนไปแล้ว ต่อไปเขายังจะมีการรอคอยที่จะพบแบบนี้ไหม?
“เห้อ”
ผู้จัดการทั่วไปถอนหายใจ “คุณเจี่ยง ถ้าหาเรียนไม่ยุ่ง มีเรื่องไม่มีเรื่อง ก็มาที่นี่บ่อยๆ นะ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนฟังแล้วก็พยักหน้า ได้แต่พยักหน้า
“ค่ะ ”
ผู้จัดการทั่วไปมองที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเก็บข้าวของอย่างเสียดาย
“เสียดายจริงๆ ไม่อยากเธอไป”
เมื่อพูดจบ หันกลับไป ก็เจอจี้จิ่งเชินยืนอยู่ข้างหลัง
หน้าดำเหมือนน้ำที่จะร่วงลง
เมื่อถอนหายใจเสร็จผู้จัดการทั่วไปตกใจจนตัวสั่น รีบพูดว่า “ฉันหมายถึง ประธานจี้ต้องเสียดายที่คุณเจี่ยงไป เสียดายจริง ”
พูดจบ ก็ทิ้งควันและวิ่งหนีไป
จี้จิ่งเชินจ้องไปที่เขาจนเข้าไปในลิฟต์ ถึงจะหันมามองเวินเที๋ยนเที๋ยน
“คืนนี้ไปกับฉันที่นึง”
“ที่ไหน? ”
“งานเลี้ยงตระกูลหล่อน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนฉันเคยได้ยินชื่อเสียงของตระกูลหล่อน อาจกล่าวได้ว่าทั้งประเทศและไม่มีใครรู้
แต่ว่าได้ยินมาตั้งนาน แต่ก็ยังเป็นครั้งแรกที่ติดต่อ
“ฉันไปได้ไหม? ”
“แน่นอน ” จี้จิ่งเชินเดินไปที่โต๊ะไปนั่งข้างหลัง ลากเธอมานั่งบนตัก
อดีตหัวหน้าตระกูลหล่อนเสียชีวิตไปแล้ว หัวหน้าคนใหม่จะขึ้นมาแทน ถ้าตามที่ทำสืบทอดกันมาต้องจัดงานเลี้ยง
“งั้นฉันต้องเตรียมอะไรบ้าง? ”
“ไม่ต้องเตรียมอะไรทั้งนั้น”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างสงสัย ปกติไปงานเลี้ยงอื่นๆ อย่างน้อยก็ต้องรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง เผื่อจะต้องให้ของขวัญ
ถึงแม้ตระกูลหล่อนดูยิ่งใหญ่ ทำไมอะไรก็ยังไม่เตรียม?
จี้จิ่งเชินอธิบาย “ตระกูลหล่อนไม่เหมือนกับตระกูลอื่น หากพวกเขาไม่สามารถหารายละเอียดได้พวกเขาจะรีบตรวจสอบ ”
“ถึงแม้พวกเขาไม่ชวน ฉันไปก็โอเค”
เวินเที๋ยนเที๋ยน พยักหน้าอย่างงงๆ
ตอนเย็น เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชิน มาบ้านตระกูลหล่อนอย่างตรงเวลา
บ้านโบราณนี้ได้รับการอนุรักษ์มาตั้งแต่ศตวรรษที่แล้วและค่อนข้างเก่า
ในฐานะที่เป็นบ้านของตระกูลเรือนคนนอกมักไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาที่นี่
เมื่อเจ้าของรุ่นก่อนเปลี่ยนไปเท่านั้น ถึงจะมาจัดงานเลี้ยงที่นี่
ในบรรดาผู้คนที่ได้รับเชิญในครั้งนี้ครั้งสุดท้ายที่มีคนมามันมากกว่าสามสิบปีที่แล้ว
ยังไม่ได้เข้าประตู เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกไม่เหมือน
ปกติในงานเลี้ยง คนที่มาร่วมงาน ทั้งคู่แสดงรูปร่างหน้าตาที่สดใสและดึงดูดสายตา
แต่วันนี้ ทุกคนใส่เสื้อผ้าธรรมดามาก โดยส่วนมากจะเป็นสีดำ
กะทันหันมาก พวกเขาไม่ต้องการแย่งเจ้านายของพวกเขา
มันดูแปลกมาก
ต้องรู้ ตอนนี้คนที่จะเข้าร่วมได้ ต่างก็เป็นคนมีหน้ามีตาในเมืองหลวง
เวินเที๋ยนเที๋ยนใส่กระโปรงยาวสีดำ ตอนที่เธอเลือกกระโปรงตัวนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน
แค่คิดว่าประธานตระกูลหล่อนพึ่งจะเสียชีวิต เลยเลือกเสื้อผ้าสีดำ ไม่ฉูดฉาดมาก
เขาประตูไป ก็ไม่มีใครรื่นเริง เดินเข้าไปตามทางเดินยาวเงียบ ๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปรอบๆ ทันใดนั้นก็ตกใจจนเนื้อเต้น
บรรยากาศของที่นี่เหมือนกับรีสอร์ทฮ่านเฉ่าเซวียนเมื่อก่อน
แต่ว่าถ้าเอามาเปรียบจริงๆ ก็คือโลกที่แยกจากกัน
แม้ว่ามันจะเป็นทางเดินที่แปลกตา
ในรีสอร์ทฮ่านเฉ่าเซวียนสิ่งที่วางไว้เป็นของเลียนแบบและที่นี่ทุกอย่างเป็นของแท้และของแท้!
มีโบราณวัตถุมากกว่าหนึ่งล้านชิ้นวางอยู่บนทางเดินและอีกหนึ่งมากกว่าอยู่เหนือปราสาทโบราณของจี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินสังเกตสายตาของเธอ ค่อยๆ กระซิบมา
“พวกนี้คือบรรพบุรุษของตระกูลหล่อนเก็บเอาไว้ วางอย่าที่นี่มาหลายร้อยปีแล้ว ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า ค่อยๆ เก็บสายตาของตัวเอง แล้วเดินเข้าไปต่อ
เดินผ่านทางเดินที่แปลกตา ก็เห็นห้องโถงขนาดใหญ่ปรากฏต่อหน้า
ห้องโถงใหญ่จนน่ากลัว ครั้งนี้มีผู้เชิญไม่น้อยกว่า 100 คน แต่พวกเขาทั้งหมดมารวมกันและไม่สามารถครอบครองหนึ่งในสามของห้องโถงได้
การตกแต่งของที่นี่ไม่ได้สวยงามมาก แต่ว่าได้บรรยากาศดีมาก
ทำให้คนพอเข้ามาแล้ว ความรู้สึกของสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ โผล่ออกมาจากหัวใจ
คนในห้องโถงใหญ่เยอะขึ้นไวมาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นคนที่เคยเห็นในทีวีเยอะแยะมากมายกับตาตัวเอง ต่างมารวมกันที่นี่
แต่เห็นได้อย่างชัดเจน พฤติกรรมของพวกเขาดูสำรวม ดูไม่อิสระ
เห็นรูปวาดแบบนี้ เธอก็ยิ่งสงสัย
ว่าตระกูลหล่อนพื้นเพเป็นยังไง?
สามารถทำให้คนจำนวนมากกลัวมาก
งานเลี้ยงเริ่มขึ้นแล้วสิบนาที ก็ไม่เห็นมีคนตระกูลหล่อนออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนฉันสงสัยว่าฝ่ายตรงข้ามพื้นเพเป็นยังไงจากนั้นก็เห็นใครบางคนที่ประตูมาอย่างล่าช้า
ทุกคนหันหัวไปในเวลาเดียวกันและเมื่อพวกเขาเห็นคนที่มา พวกเขามองกลับไปอย่างผิดหวัง
พวกเขาคิดว่าคุณนายหล่อนมาแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนก็มองตามไป แต่ตอนที่มองกลับไปอีกครั้ง ก็ตกใจจนหน้าซีด
“เธอ……มาได้ยังไง? ”
เธอพูดไม่ออก
คนที่ยืนอยู่ข้างเธอก็พูดเบาๆ ว่า “เธอหรอ เธอคือญาติห่างๆ ของตระกูลเจี่ยง ”
พอเธอพูดจบ มองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างตกใจ รู้จักเอกลักษณ์ของเธอ เลยตกใจ
“เธอไม่รู้หรอ? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนอึ้งไปเลย
“ไม่รู้ ฉันแค่คิดไม่ออกสักพัก”
อีกฝ่ายส่ายหน้า จากไปอย่างสงสัย
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่ขยับ
เธอมองคนที่อยู่ข้างหน้า อีกฝ่ายเป็นญาติห่างๆ ของตระกูลเจี่ยง
คนที่อยู่ตรงหน้าคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา!
เธอใส่กระโปรงสีมืดๆ มองไปรอบ ๆ ถ้าเปรียบกับตอนที่อยู่ที่ไหหลำ เธอสวยขึ้นเยอะ
แล้วที่อยู่อยู่ข้างเธอ คนที่เข้ามากับเธอ ก็คือเจี่ยงหงซึ่ง!
เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆ มองลงมาที่ท้องของเธอ
ท้องของเธอแบนราบ…….