เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 116 เจี่ยงเนี่ยนเหยาลูกพี่ลูกน้องห่างๆ
บทที่ 116 เจี่ยงเนี่ยนเหยาลูกพี่ลูกน้องห่างๆ
ครึ่งเดือนก่อน เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเธอ เจี่ยงเนี่ยนเหยาท้องประมาณห้าเดือน
แต่ว่าตอนนี้ไม่มีแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว
จี้จิ่งเชินเดินมาที่ข้างตัวเธอ มองตามสายตาเธอไป
“เป็นไรไป?”
เธอเรียกสติกลับมา ส่ายหน้า
“ไม่มีอะไร”
จี้จิ่งเชินเห็นคนที่อยู่ไกลๆ ก็พูดว่า “นั่นไม่ใช่คนที่เห็นที่ไหหลำหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนลากเขา กำลังคิดว่าจะพาเขาไป ทันใดนั้นก็เห็นเจี่ยงเนี่ยนเหยาเดินมาจากทางนั้น
เห็นได้ชัดมาก เธอก็มาหาพวกเขา
เธอกับเจี่ยงหงซึ่งเดินมาจนถึงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนถึงหยุด
เวินเที๋ยนเที๋ยนในสายตาของเธอไม่รู้จะทำยังไง
เมื่อก่อนเจี่ยงเนี่ยนเหยาเคยพูดไว้ ให้เธอจากไปเร็วๆ แต่จนถึงตอนนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนยังอยู่ข้างกายจี้จิ่งเชิน
เธอมองเวินเที๋ยนเที๋ยนจากบนลงล่างรอบนึง สายตาไม่ค่อยพอใจ
อีกฝั่งหนึ่ง เจี่ยงหงซึ่งลากเจี่ยงเนี่ยนเหยายิ้มไปที่จี้จิ่งเชิน
“จิ่งเชิน นี่คือเนี่ยนเหยาลูกพี่ลูกน้องห่างๆ ชื่อเจี่ยงชิงชิง เธออยากเจอคุณมาโดยตลอด”
เขายิ้ม สายตาหันมามองที่เวินเที๋ยนเที๋ยน พูดอย่างไม่มีความหมายลึกซึ้ง “ตอนเนี่ยนเหยาเด็กๆ ก็เจอสองสามครั้ง ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังจำได้ไหม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มอย่างฝืนๆ พยักหน้าไปทางเจี่ยงเนี่ยนเหยา
“สวัสดี”
เจี่ยงเนี่ยนเหยามองเวินเที๋ยนเที๋ยน จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม
“สองวันที่แล้วฉันได้ยินมาว่าเธอมีเรื่องหรอ ยังคิดว่ามาครั้งนี้จะไม่เจอเธอซะเเล้ว คิดไม่ถึงว่าเธอยังอยู่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเลี่ยงสายตาเธอ ไม่ได้ตอบคำถาม
จี้จิ่งเชินรู้สึกว่าน้ำเสียงของเธอเริ่มไม่ดี ขมวดคิ้ว ยื่นมือไปโอบเอวเวินเที๋ยนเที๋ยน
เจี่ยงเนี่ยนเหยาเห็น นัยน์ตา,นัยนามีความเกลียดชัง
แต่เธอก็ยิ้มขึ้นมาอย่างไว
“คุณจี้ ก่อนหน้านี้ที่พวกคุณแต่งงานฉันไม่ได้มาร่วมงาน หวังว่าคุณจะไม่ถือสาอะไร”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว เขาคิดว่าตั้งแต่คนคนนี้มา ท่าทางที่เขาทำกับเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่
ทำให้คนอึดอัด
ถึงแม้ในใจไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่เย็นชาเปิดปากออกมา
“ตอนนั้นไม่ได้เตรียมของขวัญแต่งงาน แต่ครั้งหน้า คุณก็มาได้”
ได้ยินประโยคนี้ เจี่ยงเนี่ยนเหยาค่อยๆ ทำตาโต
“คุณจี้ประโยคนี้หมายความว่า………”
“ฉันอยากจัดงานแต่งงานอีกรอบหนึ่ง กับภรรยาฉัน”
เขาโอบเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างแน่น หันไปหัวเราะกับเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนเงยหน้ามา
เธอไม่รู้ว่าจี้จิ่งเชินมีความคิดวางแผนแบบนี้มาก่อน
“คุณไม่เคยบอกฉันมาก่อน ……”
จี้จิ่งเชินยิ้มแห้งๆ พูดว่า “อยากจะเซอร์ไพรส์ ตอนนี้บอกก็ไม่สาย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งทำตัวไม่ถูก เธอมองไปที่เจี่ยงเนี่ยนเหยา
จากนั้นเห็นเธอกำลังกัดฟันแล้วมองมาที่เธอ
เจี่ยงเนี่ยนเหยากัดฟัน ฝืนยิ้มออกมา
“งั้นก็ดีจังเลย”
“คุณจี้ ฉันกับเนี่ยนเหยาไม่ได้เจอหน้ากันนานแล้ว ครั้งนี้เจอกันไม่ง่าย ฉันอยากคุยกับเขาดีดี ได้ไหม?”
พูดอยู่ เธอเดินไปข้างหน้า ลากมือเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างสนิทสนม
หากคุณไม่รู้คุณคิดว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเริ่มกังวล มองไปทางจี้จิ่งเชิน
แต่ว่าเจี่ยงหงซึ่งกลับพูดก่อน
เธอลากเวินเที๋ยนเที๋ยนมาจากข้างตัวจี้จิ่งเชิน ยิ้มและลาก
“ไปเถอะ ไปเถอะ ฉันกับจิ่งเชินมีเรื่องต้องคุยกัน พี่น้องเธอก็จะได้คุยกันด้วย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนปฏิเสธไม่ทัน ก็ถูกเจี่ยงเนี่ยนเหยาลากไป ลากไปที่มุมห้องโถง
พอเดินมาถึงที่ที่ไม่มีคน รอยยิ้มบนหน้าของเจี่ยงเนี่ยนเหยาก็หายไป อารมณ์เปลี่ยนเป็นเย็นชา
เธอบีบมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างแรง เจ็บจนเธอขมวดคิ้ว
“เธอจะยังคงครองไปถึงเมื่อไหร่?”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาตะโกนออกมา โยนเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าไปในมุม
หลังของเธอกระแทกกำแพงและมีอาการปวด
ยังไม่ได้รอเธอพูด เจี่ยงเนี่ยนเหยาเดินเข้ามาหนึ่งก้าว กดเธอไปที่กำแพง
“ก่อนหน้านี้ฉันพูดกับเธอว่าอะไร?”
เธอกัดฟัน กดเสียงค่อยๆ ขู่
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว
“ฉันหาโอกาสไม่ได้เลย……….”
“ไม่มีโอกาส?”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาหัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันว่าเธอไม่อยากไปแล้วแหละ?”
ถูกเธอพูดเรื่องหลักๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดฟัน ไม่ได้ตอบคำถาม
แต่ว่าเจี่ยงเนี่ยนเหยาพอดูก็พอมองออก
สายตาของเธอไปสะดุดที่กระโปรงที่อยู่บนตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน
“เธอคิดว่าเธอจะพึ่งจี้จิ่งเชินจริงๆ ก็จะกลายมาเป็นเจ้าของแล้วหรอ?”
เจี่ยงเนี่ยนเหยายื่นมือออกมา บีบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เล็บที่มีเล็บสีแดงติดอยู่บนใบหน้า
“ตอนนี้เธอได้มานั่งตำแหน่งนี้ ก็เพราะฉันให้เธอ ตอนนี้ฉันอยากจะเอาคืนแล้ว ตอนนี้นาทีเดียวเธอก็อยู่ไม่ได้แล้ว เข้าใจไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว ผลักมือเธอออก
“ฉันเปลี่ยนมาเป็นตอนนี้ได้ ไม่ใช่เธอให้ฉัน แต่เป็นเพราะเธอบังคับฉันต่างหาก”
“เธอยังอ้าปากพูดออกมาอีกหรอ?”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาจ้องที่ตาของเธอ แล้วยังรู้สึกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นคนอ่อนแอ ครั้งแรกที่เห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ ตกใจอยู่สักพักถึงมีปฏิกิริยากลับมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนเช็ดรอยบนหน้าแล้วพูดว่า “ก็ถ้าหากฉันไปจริงๆ เธอคิดว่าเธอยังกลับมาเป็นคุณนายจี้ได้?”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาขมวดคิ้วมองมาที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
“เธอกำลังขู่ฉันหรอ?”
“ฉันก็แค่พูดความจริง”
เจี่ยงเนี่ยนเหยายื่นมือมา สะกิดที่ไหล่ของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ที่จริงก็คือ ฉันก็คือลูกสาวของตระกูลเจี่ยง เธอเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครต้องการ เธอรู้สึกว่าจี้จิ่งเชินรู้ว่าเธอโกหกเขา เขาจะยกโทษให้เธอหรอ?”
เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็กังวล เจี่ยงเนี่ยนเหยายิ้มอย่างพึงพอใจ
“ฉันกำลังช่วยเธอ เธอรู้ไหม?”
“เวินเที๋ยนเที๋ยน คุณไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติ” เจี่ยงเนี่ยนเหยากัดฟัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปข้างๆ หารอบนึง ก็ไม่เจอจี้จิ่งเชินแม้แต่เงา
ไม่รู้เขาถูกเจี่ยงหงซึ่งพาไปที่ไหนแล้ว
เจี่ยงเนี่ยนเหยาสังเกตอาการของเธอ หัวเราะอย่างเย็นชาพูดว่า “อยากหาที่พึ่งของเธอหรอ”
“เจี่ยงเนี่ยนเหยา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหายใจเข้าลึกๆ อยู่พักนึงถึงพูด “ตอนฉันเห็นเธอ เธอมีลูกแล้วสิ? พ่อของเด็กละ? เธอไม่ชอบจี้จิ่งเชินตั้งแต่แรก ไม่งั้นตอนแรกเธอคงไม่หนีงานแต่งหรอก”
เธอเงยหน้าขึ้น มองไปที่เจี่ยงเนี่ยนเหยา
“ถ้าเธอไม่ชอบเขา ทำไมต้องแต่งกับเขา?”
ได้ยินเธอพูดถึงผู้ชายคนนั้น สีหน้าของเจี่ยงเนี่ยนเหยาไม่น่าดูเอามาก
“ใครบอกไม่ชอบก็แต่งงานไม่ได้แล้ว แค่จี้จิ่งเชินดีพอที่จะเหมาะสมกับฉัน แค่นั้นก็พอแล้ว”
“งั้นพ่อของลูก…….”
“เรื่องอะไรของเธอ!” เจี่ยงเนี่ยนเหยาขัดจังหวะเธอด้วยความโกรธ
เธอจับแก้วน้ำบนโต๊ะมาอย่างมั่วๆ จากนั้นราดไปที่ตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“เธอดูตัวเองให้ดี เธอคิดว่าเธอเหมาะสมกับจี้จิ่งเชินหรอ? ก็เหมือนใช้ตัวตนที่ขโมยมา ก็เป็นหงส์ไม่ได้!”