เพราะข้าคือหมอ(ปีศาจ) - ตอนที่ 1 จ้าวเหม่ยเซียน (4)
“ถึงว่าเจ้ารับศิษย์โดนไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน แหกตาดูซะ”
เฒ่าทารกเอ่ยอย่างขัดใจล้วงแขนเสื้อนำกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาให้อาจารย์ดู นางซึ่งยืนอยู่ด้านข้างอาจารย์จึงเห็นอย่างชัดเจน
“วาดได้สวย เหมือนเซียนเอ๋อร์เลย”
อาจารย์รับมาดูพร้อมเอ่ยชมด้วยสีหน้าปกติ เฒ่าทารกกรอกตามองอาจารย์นางอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะหันสายตามาจับมองนาง
“รูปร่างหน้าตาเหมือน แต่จะว่าไปศิษย์เจ้ากับองค์หญิงจ้าวเหม่ยเซียนกิริยาไม่เหมือนกัน หรือว่าข้าได้ยินข่าวลือมาผิด เป็นสตรีงดงามเย่อหยิ่งทระนงตน ไม่เห็นศีรษะผู้ต่ำกว่า จิตใจร้อนวู่วามเอาดีได้แค่การศึกษาเล่าเรียนของชนชั้นสูง”
จ้าวเหม่ยเซียนยังยืนนิ่งให้เฒ่าทารกสำรวจอย่างไม่สะทกสะท้าน นางมันหน้าหนาอยู่แล้วที่สำคัญนิสัยที่พูดมามันเป็นจ้าวเหม่ยเซียนคนก่อนที่ตายไปแล้ว
ถึงนิสัยจะเอาแต่ใจเย่อหยิ่งไม่เห็นผู้ต่ำกว่า แต่เรื่องแม่ศรีเรือนนางไม่เป็นรองผู้ใดซึ่งนางก็ได้รับผลประโยชน์ในส่วนนี้ด้วย
“ยัยหนูนี่นะเหรอองค์หญิง เจ้าละเมอหรือเปล่า ถึงผิวพรรณจะดีกว่าสามัญชนทั่วไปแต่กิริยาที่เจ้าว่าไม่มีส่วนคล้ายเลยสักนิด เซียนเอ๋อร์เป็นเด็กดี ขี้อ้อน มีบ้างที่นิ่งจนน่าหงุดหงิด บางครั้งก็ใจเย็นเกินไปด้วยซ้ำไป”
อาจารย์โอ้อวดนิสัยของนางอย่างปลาบปลื้ม เพราะนางเชื่อฟังและเลี้ยงง่ายกินอะไรได้หมดไม่เรื่องมาก
“เฮ้อ ช่างเถอะต่อให้เป็นใครเจ้าก็ไม่สนใจอยู่แล้ว แต่ระวังหน่อยแล้วกันค่าตัวนางหนูมันแพงเอาเรื่อง แบ่งเป็นสองฝ่ายหนึ่งคือตามหา สองคือสังหาร” น้ำเสียงจริงจังปนเป็นห่วงทำให้จ้าวเหม่ยเซียนรู้สึกซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณผู้อาวุโสที่ช่วยเหลือข้าและยังเอ่ยตักเตือน ข้าจะไม่ลืมบุญคุณท่านเจ้าค่ะ”
“คุกเข่าคำนับข้าเป็นอาจารย์สิ”
“อาจารย์มารดาเจ้าสิ วิชาข้ายังสอนไม่หมดจะเอาของเจ้ามาให้รกหัวทำไม”
อาจารย์นางตบโต๊ะอย่างน่าตกใจตวาดเฒ่าทารกซึ่งยักไหล่ไม่แยแส แต่มองมาที่นางอย่างคาดหวัง จ้าวเหม่ยเซียนอดที่จะขนลุกไม่ได้แค่อาจารย์คนเดียวก็ไม่เหลือเวลาพักผ่อนแล้ว
“เช่นนั้นจบวิชากับเจ้าแล้วค่อยไปเรียนกับข้าที่เขาคุนหลุนแล้วกัน”
เฒ่าทารกกล่าวตัดบทพร้อมเหาะตัวไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่เอ่ยถามความเห็น จ้าวเหม่ยเซียนหันไปมองอาจารย์อย่างคาดหวัง
“จริงของตาแก่ พรสวรรค์เจ้าเป็นเลิศอายุยังน้อยหากเจ้าได้เป็นจ้าวยุทธภพข้ากับตาแก่คงได้ชื่อเสียงไปด้วย”
จ้าวเหม่ยเซียนยืนนิ่งมองอาจารย์อย่างปวดใจ แล้วจ้าวยุทธภพมันผู้ชายไม่ใช่หรือ?
“อาจารย์ข้าเป็นสตรี”
จ้าวเหม่ยเซียนเอ่ยย่ำ เผื่อนางจะลืมไปว่าตำแหน่งสูงส่งเช่นนั้นมันหนักบ่าอันเล็กกระจ้อยของนาง และไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง
“เจ้าก็ให้คนที่ได้ตำแหน่งจ้าวยุทธภพแต่งเข้าบ้านสิ เจ้าเป็นถึงองค์หญิงจะแต่งกี่คนก็ได้”
จ้าวเหม่ยเซียนมองอาจารย์อย่างอึ้งๆ ไม่รู้อาจารย์ไม่คิดมากหรือว่าคิดน้อยเกินไป แต่ตอนนี้นางไม่อยากคิดเรื่องการหาสามี บอกได้เลยถึงนางจะเป็นสาววายแต่ยังเข็ดหลาบไม่หาย
หากมีจริงนางจะเอาคนขี้เหร่ อ้วนลงพุงหัวล้าน หรือกระยาจกนางก็ยินยอมแต่งให้ขอเพียงอย่านอกใจก็พอ
“ยืนนิ่งอะไร วันนี้ต้องไปฝึกกระบี่เทียนฟ้าได้แล้ว”
เสียงอาจารย์เรียกสติที่หลุดลอยจ้าวเหม่ยเซียนกลับมา นางพยักหน้ารับอย่างแข็งขันหลังจากปรับร่างกายมากว่าหนึ่งปี นางไม่ได้ต้องการเก่งเหนือใคร
เพียงแต่ป้องกันตัวเองได้อย่างหมดจดก็เพียงพอแล้ว นางรีบใช้วิชาตัวเบาท่องเก้าเมฆาล่องลอยตามหลังอาจารย์ไปอย่างรวดเร็ว ในวันข้างหน้าไม่รู้ว่ามีสิ่งใดกำลังรออยู่บ้าง แต่นางจะต้องผ่านไปให้ได้ อกหักก็เคยมาแล้ว ตายก็เคยมาแล้ว นางจำต้องกลัวอะไรอีก!
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว วรยุทธที่หลายคนใช้ฝึกฝนนานเป็นสิบปีแต่จ้าวเหม่ยเซียนใช้เวลาเพียงแค่สามปีเท่านั้น! นางไม่แน่ใจว่าพรสวรรค์ของตนเองดีเลิศหรือเจ้าของร่างเดิมมีอยู่แล้วก็ไม่อาจรู้ได้