เทพศึกมังกรหวนคืน - ตอนที่ 177 อิ่นหนิงหยู่เจอฉินเฟิงแล้ว
ที่วิลล่าหยุนติ่ง
“นี่ก็5ทุ่มแล้ว ฉันจะต้องกลับแล้วใช่ไหม?”
อิ่นหนิงหยู่ก็พาหวางเสี่ยวหยูไปเล่น แต่ว่าตอนนี้ก็ได้ดูเวลา เห็นว่า5ทุ่มแล้ว ก็เลยหันไปมองโหวเมิ่งหยาวแล้วพูดว่า “ทำไมMr.Xยังไม่ได้กลับมาอีกล่ะเนี่ย?”
จริงๆ แล้วเธอสามารถกลับไปได้นานแล้ว แต่ที่เธอไม่กลับ ก็เพราะว่าMr.X
ความสงสัยของคนมาใหญ่หลวงมาก เธออยากรู้มากว่าMr.Xเป็นใครกันแน่
“5ทุ่มแล้ว คุณชายจะกลับมาแล้ว”
โหวเมิ่งหยาวมองดูเวลา แล้วก็ลุกขึ้น ใบหน้าเหมือนจะบอกเป็นความนัย ว่าเธอควรกลับไปได้แล้ว
“โอเคได้ ฉันกลับแล้ว ฉันกลับเอง”
อิ่นหนิงหยู่ทำปากจู๊ ไม่ได้เจอMr.X เธอรู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จะไปรบกวนการทำงานของโหวเมิ่งหยาวก็ไม่ได้ ได้แต่ต้องกลับออกไป
แล้วก็วางการ์ตูนไว้ให้หวางเสี่ยวหยู
โหวเมิ่งหยาวไปส่งอิ่นหนิงหยู่กลับออกไป แต่ว่าตอนอยู่ที่ประตูนั้น รถยี่ห้อLand Roverคันหนึ่งก็ขับเข้ามา กระจกรถเปิดออก พออิ่นหนิงหยู่ ก็ยื่นหัวออกไปทันที
ทันใดนั้น ก็ได้เห็นMr.Xที่พูดถึงกัน ใส่เสื้อคลุมสีดำ นั่งอยู่ในรถทำให้ดูตัวตรงดีมาก ใส่หน้ากากมีเขี้ยวยาวๆ ดูลึกลับมาก ทำให้คนสนใจไม่น้อย
พอรถขับผ่านไป อิ่นหนิงหยู่ก็ยังไม่ลืมภาพนั้น
“บอกตามตรงเลยนะ Mr.Xก็ท่าทางเป็นคนดีนะ เห็นแล้วรู้สึกองอาจดี ฉันขอพนันเลยว่าMr.Xจะต้องเป็นคนรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาแน่ๆ แต่ว่า ไหนบอกว่าMr.Xน่ากลัวไงล่ะ ทำไมวันนี้ฉันได้เห็นแล้ว ก็ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย แต่รู้สึกคุ้นเคยเสียอีกมากกว่า”
อิ่นหนิงหยู่ก็ใจพองโต
เดิมทีนั้นคิดว่าตู้ต้วนเทียนเป็นผู้ชายที่โดดเด่น แต่วันนี้ได้เห็นMr.X นี่แหละถึงจะเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ
แต่ว่า เธอกลับรู้สึกคุ้นเคยแปลกๆ อย่างไรไม่รู้
“……”
จะไม่คุ้นได้อย่างไร
ก็พี่เขยเธอไงล่ะ
โหวเมิ่งหยาวคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา เธอก็เป็นงานมาก ผายมือออกมาทันที แสดงท่าทีให้ชี้ไปทางประตู “กลับไปได้แล้ว”
“ก็ได้”
อิ่นหนิงหยู่บึนปากเป็นสระอิ ที่เธอมาวันนี้ ก็เพื่อมาดูMr.X เสียดายที่ได้เห็นนิดเดียว แต่ก็ยังถือว่าได้เจอเห็นแล้ว
ไม่เพียงเห็นแล้วเท่านั้น แถมยังรู้อีกด้วยว่าMr.X แซ่ฉิน
เมื่อเทียบกับคนในเมืองเจียงเฉิงคนอื่นแล้ว ถือว่าได้ข้อมูลม่น้อยแล้ว ถึงแม้โหวเมิ่งหยาวจะเตือนเธอแล้ว ว่าไม่ให้บอกใคร แต่ว่าบอกกับพี่สาวตนเองได้
“อาจจะเป็นเพราะว่าพี่สาวกับMr.Xเป็นคนทำงานร่วมกัน……ล่ะมั้ง”
“บอสคะ กลับไปแล้วกัน”
พอให้อิ่นหนิงหยู่กลับไปแล้ว โหวเมิ่งหยาวก็กลับมายังในห้องรับแขก พอเห็นว่าฉินเฟิงได้ถอดหน้ากากออกมาแล้ว กำลังดูการ์ตูนกับเสี่ยวหยูอย่างยิ้มแย้ม
โดยไม่มีความเป็นMr.X ที่ชื่อมีชื่อเสียงชั่วร้ายในเมืองเจียงเฉิงตอนนี้เลย
“อืม”
ฉินเฟิงพยักหน้า แล้วก็สั่งการอีกว่า “หลังจากนี้ ก็ช่วยเลี้ยงเสี่ยวหยูหน่อยแล้วกัน พ่อของยัยนหูคนนี้ก็อยู่ที่นี่ด้วย ต่อจากนี้ก็จะเป็นยามของที่นี่”
“สวัสดีครับ ผมชื่อหวางเถ่。”
พอหวางเถ่จัดการเรื่องในผับเรียบร้อยแล้ว ก็กลับวิลล่าหยุนติ่งมาพร้อมกับฉินเฟิง แถมเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดของยามรักษาความปลอดภัย เคอะเขินเอามือเกาหัว ดูแล้วน่าจะเป็นคนซื่อๆ เหมือนพวกเกษตรกรกรรมกรชาวบ้าน
ดูซื่อสัตย์มาก
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อโหวเมิ่งหยาว”
โหวเมิ่งหยาวมองหวางเถ่ที่เหมือนชาวนา ก็อึ้งๆ ดูไปแล้วท่าทางจะซื่อสัตย์ดีมาก จะทำงานเป็นยามไหวไหมนะ?
เธอสงสัยอย่างมาก
สงสัยมาก
แต่ถ้าเธอได้รู้แล้วล่ะก็ ว่าหวางเถ่ฆ่าคนมามากกว่าข้าวที่เธอเคยกินอีก เธอก็คงจะไม่สงสัยอีก
“อืม วันนี้ก็รีบพักผ่อนแล้วกัน ไม่ว่าจะได้ยินอะไร ก็ห้ามออกมาเด็ดขาด เมิ่งหยาวพายัยหนูนี่ไป” ฉินเฟิงสั่งโหวเมิ่งหยาว
โหวเมิ่งหยาวเป็นตัวแทนของเขา พักอยู่ในวิลล่าหยุนติ่งเหมือนกัน
“ค่ะ”
โหวเมิ่งหยาวพยักหน้า ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่มีอยู่จุดเรื่อง นั่นก็คือฟังMr.Xก็พอแล้ว เธอเป็นงาน ใช่เธอเป็นงาน
พอถึงกลางดึก ฉินเฟิงนั่งอยู่ที่ระเบียง ในมือก็ถือหนังสือหนึ่งเล่ม กำลังเปิดอ่านไปที่ละหน้าๆ แสงจันทร์ก็ส่องกระทบมายังใบหน้าอันคมเข้มของเขา
“ใต้เท้า มากันแล้วครับ”
หวางเถ่มายังระเบียง แล้วรายงาน
“อืม”
ฉินเฟิงยังคงเปิดหนังสือต่อไป ราวกับไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องที่หวางเถ่มารายงานเลย
และในตอนนี้เอง ใส่ส่วนมืดทึบของวิลล่าหยุนติ่ง ก็ปรากฏคนชุดดำกลุ่มหนึ่งขึ้น หนึ่งในนั้นมีหัวหน้าคือเห้อจือจี๋ สายตาของเขาจับจ้องชัดเจน
“หัวหน้า ไม่มีองครักษ์ครับ。”
ทางด้านหลัง มีชายคนหนึ่งมารายงาน
คนทีมนี้ มีทั้งหมด30คน เป็นลูกกำพร้าที่ตระกูลเห้อเก็บมาเลี้ยง แล้วใช้การฝึกซ้อม แบบหน่วยรบพิเศษ เป็นตัวสำรองของตระกูลเห้อ สุดท้ายเอามาเป็นไพ่ไม้ตาย
ก่อนหน้านี้คนพวกนี้อยู่นอกเมือง เป็นทหารรับจ้าง ตอนนี้ก็เลยถูกเรียกตัวกลับ
พวกนี้ล้วนเป็นยอดฝีมือ
คนที่รับผิดชอบดูแลทีมนี้ก็คือเห้อจือจี๋ และมีแต่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าทีมนี้มีความร้ายกาจแค่ไหน แต่ละคนล้วนผ่านมาแล้วนับร้อยสงคราม บอกได้ว่า มีทีมนี้ ถึงทำให้ตระกูลเห้อของพวกเขามีตำแหน่งได้อยู่ในเมืองเจียงเฉิง
ตระกูลที่ยาวนานเป็นร้อยปี ไม่ได้ธรรมดาๆ อย่างนั้น
“Mr.X ต่อให้ฝันมึงก็คงไม่รู้สินะว่า ภายนอกพวกกูยอมอ่อนข้อให้ แต่จริงๆ แล้วจะมาฆ่ามึงกลางดึกคืนนี้ มึงต้องตายเท่านั้น ตระกูลเห้อของพวกกูถึงจะได้มีชื่อเสียงกลับมา”
เห้อจือจี๋หัวเราะเย็นชา
ภายนอกที่ยอมให้ดูถูกเหยียดหยาม มันก็แค่การเสแสร้ง ไม้ตายอยู่ที่กลางดึกคืนนี้ ตอนกลางคืน เป็นเวลาที่นอนหลับสนิท ตอนนี้เป็นเวลาดีที่จะมาเอาชีวิตMr.X
และจะได้ถือโอกาส ถอดหน้ากากนั้นออกมา
“กูอยากจะเห็นเหมือนกันว่า ไอ้คนที่มันปิดหน้าปิดตาคนนี้ มันจะเป็นใครกันแน่?”
เห้อจือจี๋มีใบหน้าอำมหิต แล้วก็ส่งสัญญาณมือ บอกให้บุก แต่วินาทีต่อมาเขาก็พบว่าลูกน้องของตนเองแต่ละคนไม่มีใครบุกเข้าไปเลย เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
อยากจะหันไปมองดู แต่ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นที่ข้างหูว่า “อย่าขยับ”
มีอะไรเย็นๆ มาสัมผัสเข้าที่ลำคอของเห้อจือจี๋
และในตอนนี้ ก็มีเสียงของลูกน้องตนเองดังเข้ามา “หัวหน้าครับ พวกเราถูก……ล้อมไว้หมดแล้ว……แล้ว……พวกมันเหมือนจะใช้กำลังมีดปลายปืนของทหารใน…….อีสเตอร์แลนด์…..ด้วยครับ…..”
“ให้ตายสิวะ”
เห้อจือจี๋ตาโต ตอนนี้เขาเพิ่งจะรู้สึกได้ถึงความตายที่เข้ามาข่มขู่ และเขาก็พบว่าตอนนี้รอบๆ มีคนมาล้อมไว้มากมาย และล้อมพวกเขาไว้หมดแล้ว
แต่ว่า เขาไม่รู้เลย ว่าศัตรูเข้ามาปรากฏตัวข้างตัวเขาเสียตอนไหน
ประสาทสัมผัสของเขา มันแย่ไปเสียตั้งแต่ตอนไหน
ไม่
เขารู้ดี ว่าประสาทสัมผัสตนเองไม่ได้แย่ แต่เป็นเพราะพวกนั้นมันเก่งเกินไป เกินเสียจนแทบจะทำให้คนหยุดหายใจ
“บอกกูมา ว่าพวกมึงเป็นใคร ให้กูได้ตายตาหลับ”
เห้อจือจี๋กัดฟัน เขาไม่อยากตาย แต่ว่าเขารู้ว่าพวกเขาต้องตายแน่ๆ ในวิลล่าหยุนติ่งมีแต่คนของMr.X เขาก็ได้เตรียมพร้อมสู้ไว้แล้ว
แต่ว่า เขาก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นกองกำลังที่น่ากลัวแบบนี้ เขาคิดมาตลอดว่ากองกำลังของตนเองนั้นเก่งกาจ จนถึงวันนี้ ถึงได้รู้ว่าตนเองเป็นกบในกะลา
พวกเขาแพ้ได้อย่างไรก็ยังไม่รู้ตัวเลย
ไม่ยอม
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ตระกูลเห้อจบเห่แล้ว แต่ก่อนตายเขาก็อยากรู้ว่า กองกำลังนี้มามีที่มาที่ไปอย่างไร?
“องครักษ์หมาป่าแห่งอีสเตอร์แลนด์”
และในตอนนี้ เห้อจือจี๋ก็ได้ยินประโยคสุดท้ายในชีวิตของเขา