หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ - ตอนที่ 15 ผู้ชาย ไม่มีใครดีซักคน
"คุณน้า!"
หยาวตันตันมองลู่จือสิง สีหน้าดูไม่อยากจะเชื่อ
อันที่จริงฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่าลู่จือสิงจะช่วยฉัน ฉ้ันมองลู่จือสิง รู้สึกได้ถึงกระแสไออุ่นที่ไหลผ่านหัวใจของฉัน
"ประธานลู่ คุณปล่อยตันตันก่อนเถอะครับ คุณทำเธอเจ็บแล้วนะครับ"
พอฉันได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของถันฮ่าวอวี่ก็เหมือนมีอะไรมาแทงที่ใจ ชายคนนี้ยามรักก็รักทนุถนอมเธอไว้ในมือ ยามไม่รัก แม้แต่จะมองหน้าก็ยังไม่ยอมมองเลย
ฉันกับถันฮ่าวอวี่มีความรู้สึกดีๆ ต่อกันมา 4 ปีแล้ว แต่ยังเทียบไม่ได้กับหยาวตันตันที่คบกันมาเพียงไม่กี่เดือน
ลู่จือสิงปล่อยมือ หยาวตันตันจ้องหน้าฉัน: "ยัยจิ้งจอก!"
"ถ้าเธอยังทำตัวไม่มีมารยาทอีก น้าจะบอกแม่เธอให้ส่งเธอไปฝึกตัวเองที่ต่างประเทศ"
เมื่อได้ยินคำพูดของลู่จือสิง ใบหน้าของหยาวตันตันก็ซีดลง เธอไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก ได้แต่ดึงถันฮ่าวอวี่ออกไป
พอได้มาเจอสองคนนี้ ถึงฉันจะชอบกินอาหารทะเล ก็ไม่มีอารมณ์จะกินอีก
ลู่จือสิงสั่งอาหารมาชุดหนึ่ง ฉันคีบมาทานได้ไม่กี่คำก็ทานไม่ลงแล้ว
พอเงยหน้ามาสบตาดำเขาแล้วใจฉันก็สั่นวาบ:"ประธานลู่ ขอโทษนะคะ ฉันทานไม่ลงแล้วน่ะค่ะ"
เขากระตุกมุมปาก: "เยี่ยม"
เขาพูดแล้วก็ดึงฉันขึ้นมา
ฉันชนแขนเขาโดนไม่ทันตั้งตัว พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับลมหายใจที่พ่นออกมาของเขาเข้าอย่างจัง ทำเอาฉันลืมสิ่งที่จะพูดไปเลย: "ประธานลู่คะ………"
"ไปที่ที่หนึ่งกับผม"
เขามองฉันอย่างเย็นชาเเวบหนึ่งแล้วทิ้งคำพูดลึกลับ และพาฉันเดินตรงไป
ในตอนนี้ฉันจะมีอารมณ์ไปกับเขาที่่ไหนกันล่ะ พอขึ้นรถฉันก็รีบเอ่ยปากพูดทันที: "ประธานลู่คะ ฉันคิดว่า….."
"ถ้าไม่อยากยั่วโมโหผมก็หุบปากดีกว่านะ"
เขาไม่ได้มองฉัน แต่น้ำเสียงที่พูดออกมาแฝงความเย็นเฉียบไม่น้อย
ฉันเม้มริมฝีปาก สุดท้ายก็หุบปาก ไม่พูดอะไรออกมาอีก
ฉันไม่คาดคิดว่าลู่จือสิงจะพาฉันเข้ามาในบ้านพักตากอากาศ มันทำให้ฉันอดคิดฟุ้งซ่านไม่ได้ เขาคงไม่ได้คิดอยากจะอะไรแบบนั้นกับฉันหรอกนะ?"
"เข้ามาซิ"
ฉันยืนอยู่ปากประตูทางเข้าอยู่พักหนึ่ง ลู่จือสิงเดินย้อนกลับมาดึงฉัน เห็นฉันท่าทางดูไม่ค่อยพูด จึงขมวดคิ้วขึ้น: "มากับผม"
ฉันดึงสติกลับมา รีบคิดหาเหตุผลออกจากที่นี่ทันที: "ประธานลู่คะ ฉัน……"
"ชอบแบบไหนก็เลือกเอา"
เขาพูดขัดจังหวะฉันทันที มาตอนนี้ฉันถึงพบว่าตัวเองมายืนอยู่หน้าห้องเก็บไวน์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
เป็นห้องขนาด 50 กว่าตารางเมตร ภายในบรรจุไปด้วยไวน์แดงทั้งหมด
ฉันตกตะลึงกับความโอ่อ่าอลังการตรงหน้า ในขณะเดียวกันก็ไม่เข้าใจความคิดของลู่จือ
สิง: "ประธานลู่คะ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไรหรือคะ"
เขามองฉันไม่นานจากนั้นจึงยกมือหยิบขวดไวน์ออกมาสองขวด แล้วให้ฉันเดินตามเขาออกจากห้องเก็บไวน์ไป ในห้องรับเเขก เขาเปิดขวดไวน์ขึ้นมาหนึ่งขวด: "รู้สึกอึดอัดไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ดื่มซิ ดื่มให้เมา แล้วลืมเรื่องของคุณกับเขาซะ"
เขาพูดแล้วก็เอาไวน์แดงขวดที่เปิดแล้วมาไว้ในอ้อมแขนฉัน
ฉันตกใจอยู่พักหนึ่งจึงเงยหน้ามองเขา ฉันคิดอยากจะปฏิเสธ แต่พอนึกถึงความไร้น้ำใจของถันฮ่าวอวี่และความเย่อหยิ่งของหยาวตันตัน ฉันจึงกระดกขวดดื่มลงไป
ฉันต้องบอกเลยว่า ไวน์เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ หลังจากดื่มเข้าไปแล้วอารมณ์ฉันก็ระเบิดออกมาทันที
ฉันดื่มเหล้าไม่เก่ง ดื่มไวน์แดงไปยังไม่หมดขวดก็เมาแล้ว พอเห็นลู่จือสิงน้ำตาฉันก็ไหลออกมา: "จริงหรือเปล่าที่ผู้ชายชอบคนที่ลีลาเด็ดกับเรื่องบนเตียง? ความรู้สึก 4 ปียังเทียบไม่ได้กับความสัมพันธ์หลับนอนเพียงไม่กี่ครั้ง ผู้ชายไม่มีใครดีซักคน บอกว่าจะดีต่อกันชั่วชีวิต เเค่ชั่วพริบตาก็ไปคบกับคนอื่นแล้ว ยัง……."
"เธอเมาแล้ว"
ลู่จือสิงกอดฉันทันที ฉันตะลึงไปชั่วขณะ ขวดไวน์ในมือถูกเขาหยิบออกไปแล้ว ฉันกะจะแย่งกลับมา แต่ไม่คิดว่าริมฝีปากจะชนกับคางของลู่จือสิงเข้าอย่างจัง