หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 523 เจ้าต้องการสิ่งใด ?
นิยาย หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 523 เจ้าต้องการสิ่งใด ?
แผ่นป้ายส่งตัวในมือถูกแจกจ่ายออกอย่างรวดเร็ว ชายวัยกลางคนผู้นั้นไม่หยุดยั้งรั้งรออยู่ในที่นั้น เขารีบบ่ายหน้าเข้าสู่ตัวอาคารหลังหนึ่ง
เพียงบานประตูถูกผลักออก กลิ่นหอมฟังสายหนึ่งพลันกระจายแตะปลายจมูก
เบื้องหน้าสายตาของเขาคืออาภรณ์แผ่วพริ้วสีขาวสะอาดตาที่สะบัดปลิวไปตามสายลม สตรีผู้งดงามประหนึ่งเทพธิดาหย่อนกายลงนั่งที่กลางห้อง นัยน์ตางามคู่นั้นจับจ้องเขาด้วยความตื่นเต้น
โลหิตสูบฉีดทั่วกายกระทั่งชายวัยกลางคนผู้นั้นรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวภายใน เขารีบเข้าสู่ ด้านในปิดบานประตูให้สนิท ก้าวฝ่าเท้าฉับ ๆ เข้าหาสตรีผู้นั้นอย่างไม่รอช้า
เขาตรงเข้าสวมกอดร่างนุ่มนิ่มเข้าสู่อ้อมแขน ยื่นปากเข้าหาริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของอีกฝ่ายด้วยความตื่นเต้น
หากแต่สตรีผู้นั้นกลับยกมือขึ้นยั้งพร้อมเสียงเอ่ยถาม
“จะรีบร้อนไปไย ? งานที่มอบหมายให้เจ้าทําเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้วกระนั้นหรือ ?”
“เทพธิดาบัวเยือกแข็ง ท่านรับปากข้าไว้ว่าหากข้ามอบป้ายหยกให้เด็กหนุ่มผู้นั้นได้ ท่านจะให้ข้ากระทําทุกสิ่งที่ปรารถนา ท่านมิอาจเปลี่ยนใจ !”
สองตาของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยราคะ แขนเกาะกุมร่างบางค่อย ๆ เคลื่อนยกไล่สัมผัส
ประกายตาแห่งความรังเกียจฉายขึ้นวาบหนึ่งผ่านดวงหน้าที่งดงามละเอียดอ่อนของเพิ่งเหลียนิ่ง นางผลักแผ่นอกอีกฝ่ายออกพร้อมเสียงบ่นพ้อ
“ข้าจะเปลี่ยนใจได้อย่างไร ขอเพียงท่านสามารถช่วยข้าได้จริง ไม่ว่าสิ่งใด แม้กระทั่งทั้งเรือนกายของข้าย่อมต้องเป็นของท่าน ท่านสามารถกระทําได้ทุกสิ่งตามใจปรารถนาเพียง…”
นางส่งสายตาชําเลืองมองอีกฝ่าย
“เพียงท่านต้องบอกข้ามาก่อนว่าท่านกระทําเรียบร้อยจริงหรือไม่ ?”
ชายวัยกลางคนส่งเสียงหัวเราะลั่น
“ข้า หลี่เหอ กลายเป็นคนสับปลับเชื่อถือมิได้ตั้งแต่เมื่อใด ? เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ ขอท่านโปรดวางใจ ข้าได้ส่งมอบป้ายหยกชิ้นนั้นให้หนุ่มน้อยผู้นั้นเองกับมือ ทั้งฝ่ามือของมันก็ถูกบาด โลหิตไหลซึมให้ข้าเห็นคาตา”
สองตาของผู้รับฟังเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นยินดี
เมื่อฝ่ามือของคนผู้นั้นถูกบาดเป็นแผล ย่อมหมายถึงแผนสําเร็จ ฮ่าฮ่าฮ่า…ซีเยว่ ข้าจะรอชมจุดจบอันน่าเวทนาของเจ้า
เพียงสิ้นคํากล่าว ฝ่ามือของชายผู้นั้นพลันค่อย ๆ ขยับล้วงเข้าในผืนผ้าของเพิ่งเหลียนอง ริมฝีปากที่กระจายกลิ่นลมหายใจเหม็นคลุ้งพ่นเสียงครวญกระเส่า
“เด็กดี เมื่อข้าทํางานให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว เป็นเจ้าที่สมควรรักษาคํามั่น ยอมให้ข้ากระทําได้ตามใจปรารถนา”
“ย่อมเป็นเช่นนั้นอย่างแน่นอน”
เพิ่งเหลียนยิ่งยกยิ้มงดงาม
“ภารกิจของเจ้าเสร็จสิ้นแล้ว เช่นนั้น ประโยชน์อันใด…ที่ข้าจะเก็บเจ้าไว้อีก”
เพียงสิ้นคํากล่าว ชายวัยกลางคนพลันรู้สึกเจ็บแปลบที่บริเวณด้านหลัง
ครั้นเมื่อเหลียวกลับ สีหน้าของเขากลับตื่นตะลึงหวาดกลัว เมื่อได้เห็นเนียจินเฉินแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อยู่ด้านหลัง ภายใต้ชุดคลุมยาวคือปลายกระบี่ที่คมกริบ
เพียงหันมาประสานสายตา เนียจินเฉินก็จ้วงแทงกระบี่ในมือออกไปอีกครา
ชายวัยกลางคนผู้นั้นส่งเสียงแผดร้อง ก่อนจะทรุดกายลงสิ้นลมหายใจไปในที่สุด
เพิ่งเหลียนยิ่งถ่ายเทพลังลงชําระเรือนกายทุกส่วนที่ถูกบุรุษผู้นั้นสัมผัสแตะต้อง นางทิ้งหางตามองชายวัยกลางคนผู้นั้นด้วยสีหน้ารังเกียจขยะแขยง
“คนเยี่ยงเจ้า คิดหมายเอาเปรียบเข้า ไม่รู้จักดูสารรูปของตนเอาเสียเลย สวะอย่างเจ้า คู่ควรกระนั้นหรือ ?”
ถ้อยค่าของนางส่งให้เนียจินเฉินผู้อยู่ข้างกายเหลือบชําเลืองมองใบหน้าตลอดทั่วเรือนกายที่งดงามของเพิ่งเหลียนอง ความเร่าร้อนพลันค่อย ๆ แผดเผาในแววตาคู่นั้นทีละน้อย
ครั้นเมื่อหญิงสาวเห็นเนียจินเฉินยืนนิ่งโง่งมมอยู่เช่นนั้น จึงอดส่งเสียงตวาดใส่มิได้
“ยืนที่มอยู่ทําไม ? เหตุใดไม่รีบเก็บกวาดให้เรียบร้อยเล่า !”
ชายวัยกลางคนผู้นี้เป็นศิษย์สํานักนที่จันทรา ทั้งยังเป็นผู้ฝึกยุทธขั้นพลังปราณที่สี่ พลิกผันอเวจี หากผู้ใดล่วงรู้ว่าคนผู้นี้ต้องตายตกในน้ํามือของเพิ่งเหลียนกิ่ง ย่อมเป็นผลร้ายกับตระกูลเฟ งอย่างแน่นอน
น้ําเสียงที่เพิ่งเหลียนยิ่งใช้ทั้งกดขี่ทั้งข่มขู่ ประหนึ่งเนียจินเฉินคือสุนัขรับใช้ตัวหนึ่ง
***จบตอน เจ้าต้องการสิ่งใด ?***