สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่328 ความเจ็บปวดของนางหวง
ตอนที่ 328 ความเจ็บปวดของนางหวง
แม้นางหวงจะไม่เชื่อว่าลูกสะใภ้เจ้าเล่ห์ร้ายกาจผู้นี้จะมีความคิดดี ๆ เพื่อช่วยตน ทว่าในเวลาแห่งความสิ้นหวังเช่นนี้นางก็จําเป็นต้องฟัง
ถึงอย่างไรนางก็ไม่คิดว่าตนจะถูกสะใภ้โง่เขลาผู้นี้หลอกเอาได้
“เจ้าคิดเช่นไรก็ว่ามา!”
เฉินไฉ่อีกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พ่อสามีมีลูกชายอยู่ที่ฟูเฉิงแน่นอน เมื่อเขาไม่กลับมาเหตุใดท่านจึงไม่ไปหาเขาเองเสียเลยเล่า? ท่านมีฐานะเป็นถึงภรรยาเอกจึงสมเหตุสมผลแล้วที่จะเดินทางไป
หาเขา”
“หลินหูเป็นลูกชายของเขาดังนั้นในฐานะพ่อต้องนําเงินมาช่วยท่านใช้หนี้แน่ ตราบใดที่ท่านยินยอมให้สตรีผู้นั้นเป็นภรรยาน้อยของเขา! แค่ได้เงินมาใช้หนี้ก็เพียงพอแล้ว…อาการของสามีข้าทรุดลงนัก หากท่านได้เงินเพิ่มก็สามารถช่วยเยียวยาเขาได้ส่วนทางนี้ก็ฝากเขาไว้กับข้าเถิดอย่างน้อยข้าก็สามารถดูแลลูกชายของท่านได้”
นางหวงกลอกตาบนอย่างโกรธเคืองหากแต่ก็ไม่ได้เอ่ยขัดขึ้น แม้จะใช้เงินทองมากมายไปกับการรักษาแล้ว ทว่าหัวใจของนางก็ยังไม่หมดหวัง
“หากสามีข้ามีเงินมากพอเขาคงไม่เก็บไว้ใช้คนเดียวใช่หรือไม่? ทว่าเขากลับไม่เคยนํามาให้ข้าเลย… ช่างเถิดข้าจะมองโลกในแง่ดีจึงจะไม่กล่าวโทษเขา”
“ไปหาผ้าชุบน้ําเย็นมาให้ข้าประคบแล้วข้าจะไปเมื่อหน้าหายดี!”
เฉินไฉ่อเปลี่ยนสีหน้าทันที “ถ้าหน้ายังไม่หายบวมก็จะไม่ไปงั้นหรือ? หากไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป อย่างไรเสียข้าก็ไม่ได้บังคับ!”
เฉินไฉ่อพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาก่อนจะหันหลังเดินจากไป นางหย่อนตัวลงบนเก้าอี้นุ่มก่อนจะอ่านหนังสือเล่มโปรดอย่างสบายอารมณ์
แม้บัดนี้นางรู้ซึ้งแล้วว่าโลกความเป็นจริงช่างแตกต่างจากในนิยายนัก ทว่านางก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงจินตนาการในใจได้ทุกปัญหาล้วนมลายหายไปสิ้นเมื่อปล่อยใจให้จมดิ่งสู่โลกนิยายเพ้อฝัน
ส่วนหลินหูที่นอนอยู่ในห้องนั้น นางต้องสนใจเขาด้วยหรือ? ไม่ว่าอย่างไรความเป็นความตายของเขาก็ไม่ได้มีค่ากับนางเลยแม้สักน้อย เช่นนั้นแล้วเหตุใดนางต้องเสียอารมณ์กับเขาด้วยเล่า?
ในที่สุดเฉินไฉ่อก็พูดแทงใจดํานางหวงอย่างเต็มเปา นางทํางานที่บ้านอย่างไม่ขาดตกบกพร่องทว่ากลับถูกสามีทรยศนอกใจ การมีผู้หญิงอื่นนอกบ้านยังไม่หนักหนาเท่าการทิ้งลูกชายของตนเองได้ลงคอ แม้แต่สัตว์ป่ายังไม่ทอดทิ้งลูกของมันทว่าเขากลับทําได้อย่างไม่ละอาย!
แม้ว่านางอาจไม่ได้เงิน ทว่านางก็ไม่อาจปล่อยให้ชายโฉดกับหญิงชั่วเสวยสุขกันได้
ฉะนั้นนางหวงจึงรอให้อาการบาดเจ็บบนใบหน้าเริ่มหายดี ก่อนจะแต่งตัวเรียบร้อยไปขึ้นเกวียนเพื่อเข้าเมืองเมื่ออยู่ในเมืองแล้วนางก็สามารถเรียกรถม้าเพื่อเดินทางสะดวกรวดเร็วขึ้น
หยุนเสียนเถียนรออยู่ที่หมู่บ้านเพื่อติดตามสถานการณ์ เดือนหน้าเฉินเฉินก็จะต้องไปฟูเฉิงเพื่อสอบจอหงวนก่อนไปนางต้องการรับชมละครแสนสนุกเช่นนี้เสียก่อน
นางหวงยังไม่พบชู้รักของสามี นางจึงแอบซ่อนตัวเงียบเชียบอยู่นอกร้านของหลินฮั่นจิน พอตกบ่ายแขกคนสุดท้ายที่มาทานอาหารเที่ยงก็ลุกออกไปแล้ว อีกทั้งภายในร้านก็ยังไม่มีอะไรสําคัญต้องทํา
หลินฮั่นจินเดินออกจากร้านไปยังตรอกเล็ก ๆ ด้วยท่าทางไม่น่าไว้วางใจก่อนจะหยุดอยู่หน้า บ้านหลังหนึ่งตอนนี้เขาช่างดูน่าสมเพชเสียจริง!
แม้ว่านางหวงจะเตรียมใจมาก่อนแล้ว ทว่าบัดนี้นางก็โกรธจนตัวสั่นเมื่อเห็นสตรีผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้น! นางสวมเสื้อผ้างดงามพร้อมมีปิ่นทองคําประดับอยู่บนศีรษะของนางด้วย
หลินฮันจินส่งปืนทองคําอีกอันให้แก่นาง มูลค่าของปืนนั้นสามารถนําไปใช้รักษาลูกชายของเขาได้หลายครั้ง ทว่าเขากลับซื้อให้สตรีผู้นี้อย่างไม่ลังเล
เมื่อหญิงผู้นั้นเจอหลินฮั่นจินนางก็ทําท่าทางกระเป๋ากระงอด เมื่อนางเห็นเขาหยิบปืนทองคําส่งให้จึงฉีกยิ้มกว้างทั้งสองโอบกอดกันแล้วเดินเข้าบ้านไป
นางหวงโกรธจนเสียสติจึงปรี่เข้าถีบประตูอย่างบ้าคลั่งจนเปิดออก!
หลินฮั่นจินผงะตกใจความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาชั่วขณะหนึ่งทว่าในไม่ช้าก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว ถึงอย่างไรเขาก็ต้องการจะตัดสัมพันธ์กับเมียแก่หนังเที่ยวผู้นี้อยู่แล้วจะช้าหรือเร็วอย่างไร เสียเรื่องนี้ก็ต้องถูกเปิดเผยอยู่วันยังค่ํา
“นางหวง เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร? ข้าไม่ได้บอกเจ้าหรือว่าอย่ามาที่เมืองนี้?”
แม้นางหวงจะเป็นสตรีผู้แข็งแกร่ง ทว่าดวงตาของนางก็แดง…เมื่อได้ยินสามีพูดเช่นนั้น นางกลบเกลื่อนความอ่อนแอของตนด้วยความก้าวร้าวรุนแรง
“เอาล่ะ! เจ้าไม่ต้องการให้ข้ามาที่นี่เพราะไม่ต้องการให้ข้ามาเห็นพฤติกรรมชั่วช้าโสมมของเจ้าเช่นนี้ใช่หรือไม่? แทนที่จะนําเงินทองมาช่วยรักษาลูกชายกลับนํามาปรนเปรอนังหญิงโสเภณีผู้นี้! หลินฮั่นจิน…เจ้าช่างไร้จิตสํานึกเสียจริง!”
หลินฮันจีนผลักนางหวงเบา ๆ จนล้มลงกับพื้น นางไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะไม่อาจเอาชนะแรงของผู้เป็นสามีได้หรือเป็นเพราะความอ่อนแอของนางเองกันแน่
น้ําตาที่เอ่อล้นไหลออกมาทันที “หลินฮั่นจิน เจ้ามันผู้ชายร้อยเล่ห์! ข้าทุ่มเททํางานหนักที่บ้านเพื่อเจ้า นี่หรือคือสิ่งที่เจ้าตอบแทนข้า! เพียงเพื่อนางจิ้งจอกตัวนี้เจ้าถึงกับกล้าทําร้ายเมียของเจ้าได้ลงคอ!”
หลินฮันจินเอ่ยปากไล่หญิงมารยาททรามที่นั่งอยู่บนพื้นอย่างดูถูก “หัดย้อนดูตัวเองบ้างว่าใครกันแน่ที่เป็นนางจิ้งจอก ตั้งแต่วันที่ข้าแต่งงานกับเจ้าข้าก็ไม่เคยสัมผัสความเงียบสงบอีกเลย เจ้ากล้าเอาตัวมาเทียบกับหลิวเอ๋อของข้าได้เช่นไรกัน! ฮัม! รีบไสหัวกลับไปซะ! หากเจ้าทําตัวเชื่อ ฟังข้าบางทีข้าอาจให้เจ้าเป็นเมียรองก็ได้”
คราวนี้นางหวงตกตะลึง นางไม่คิดว่าหลินฮั่นจินจะทําเช่นนี้กับนางได้ ตัดขาดเมียหลวงต่อหน้าเมียน้อย!
“หลินฮั่นจิน… เจ้าลืมคําที่เจ้าเคยพูดตอนแต่งงานกับข้าไปแล้วหรือ? แล้วหลินหูก็เป็นลูกชายแท้ ๆ ของเจ้าด้วย เช่นนี้แล้วข้าจะเทียบกับนางจิ้งจอกในดวงใจของเจ้าไม่ได้เลยหรือ?
มุมปากของหลินฮันจินยกยิ้มอย่างเย็นชา “นางหวง… ลองคิดดูสิว่าเจ้าเลี้ยงลูกชายคนนี้เช่นไร? ที่แรกแต่งงานกับสตรีไร้ยางอายต่อมาก็ไปลวนลามคุณหนูตระกูลหยาง พอมาตอนนี้ก็ถูกรุมกระทึบเสียจนง่อยเปลี้ยเสียขา ทําได้แค่นอนอยู่บนเตียงเจ้าคิดว่าข้าจะสามารถพึ่งพาลูกชายคนนี้ ได้อยู่หรือไม่?”
“หลิวเอ่อ เรียกลูกชายของเราออกมาสิ! แสดงให้นั่งนี่เห็นทีว่าลูกชายของหลินฮันจีนควรเป็นเช่นไร!”
หลิวเอ๋อถอนใจอย่างดูถูกเหยียดหยามแล้วเดินนวยนาดเข้าไปในห้อง จากนั้นก็พาเด็กชายท่าทางซุกซนออกมา
“สามีข้า…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นลูกชายของเราจะไม่มีวันกลายเป็นคนไร้ค่า! แค่ชื่อของลูกชายเราก็ดูเก่งกาจกว่าไอ้สวะนั้นมากแล้วใช่ไหม… แซ่หู!”
หากหยุนเถียนเถียนอยู่ที่นี่ด้วยคงหัวร่องอหาย ชื่อนี้เหมือนกับชื่อสุนัขต่ารวจที่นางเลี้ยงตอนอยู่ในกรม
อย่างไรเสียตอนนี้นางหวงก็โกรธจัดเสียจนกระอักเลือด ลูกชายของนางชื่อหลินหูทว่านังหญิงชั่วผู้นี้กลับตั้งชื่อลูกตัวเองว่าหลินแซ่หูนี่มันชัดเจนว่าจงใจหยามเกียรตินางและลูก!
หลินฮั่นจินไม่สนใจว่านางหวงจะโกรธมากเพียงใด เขาแทบจะรอให้หญิงแก่ผู้นี้ตายก่อนกําหนดไม่ไหว เพื่อที่ตนจะได้แต่งงานใหม่กับหลิวเอ๋ออย่างชอบธรรม