วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 903 ธัชชัยบอกว่าคิดถึงเธอมาก
ตอนที่ 903 ธัชชัยบอกว่าคิดถึงเธอมาก
“ก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่ธัชชัยเกิดเรื่องอะไร กรดลก็จะปรากฏตัวตลอด และฉันไม่เคยติดต่ออะไรกับเขา และไม่รู้ที่อยู่ของเขา! ก่อนหน้านี้เป็นบุรีที่ติดต่อเขา แล้วหลังจากที่กลับไปskydream ก็เป็นอาร์ม…”
สิบสองพูดแทรก “อาร์มเป็นลูกน้องของวิศาลไม่ใช่เหรอ?”
วัจสาไม่ได้เข้าใจในความสัมพันธ์ของอาร์ม วิศาล และกรดลมากนัก
แต่อำเภอพัดรักเข้าใจได้ทันที “ดูท่าในโพร์ทองนี้ น่าจะมีสายของกรดลจริงๆ”
“ฉันรู้ ฉันรู้ว่ากรดลอยู่ไหน! รังผีที่เขาอยู่ ในนั้นมีต้อนไม้ใบหญ้ามากมาย เหมือนกับวังที่น่าหลงใหลอย่างนั้น แล้วก็ ในนั้นยังมีสระน้ำที่ใหญ่มากๆอยู่ด้วย กลิ่นเหม็นมาก!”
ตะวันเคยไปที่รังผีนั่น เขาไม่ได้กลัว แต่กลับชอบที่นั่นมาก
สิบสองดุหนูน้อยพูด “สิบห้าที่นั่นไปยังไง? ไปทางไหน?”
หนูน้อยนิ่งไป มือเล็กเกาท้ายทอย “เหมือนจะไม่รู้ เพราะตอนที่ฉันไป ด้านนอกนมืดไปหมด…อาร์มเป็นคนรับฉันไปที่นั่น”
อำเภอพัดรักตะคอกขึ้นมา “อาร์มอีกแล้ว?”
“ถ้าหาอาร์มเจอ ก็น่าจะหาเขาเจอ เพราะสองวันก่อนเพิ่งจะเจอเขาที่บริษัทโฮสติ้ง แต่ตอนนั้น…เขาบอกว่าธัชชัยหายตัวไปเอง เพราะต้องการร่วมมือกับวิศาล…”
พูดไปพูดมา พลางคิดได้คำพูดของอาร์มดูแปลกๆ เหมือนพยายามผลักเธอให้ตกหลุมพราง
“แปด นายกับวัจสาไปหาอาร์มที่บริษัท ฉันกับสิบสองจะไปที่โพร์ทอง!”
……
หนึ่งสัปดาห์ก่อน
เมื่อธัชชัยตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย
เป็นห้องชุดเล็กๆห้องหนึ่ง แต่ของใช้ด้านในครบครัน
ส่วนร่างกายนั้น อ่อนล้าไปทั้งร่าง แต่ไม่มีตรงไหนผิดปกติ
“ตื่นแล้วเหรอ? อาหารค่ำของนาย!”
มีคนส่งถาดหลุดเข้ามาจากด้านนอก เป็นชายหนุ่มร่างกำยำที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเอาอาหารมาให้เขา
“นายเป็นใคร? ที่นี่ที่ไหน?”
“ผมชื่ออนิรุจ!”
“อนิรุจ?” ธัชชัยขมวดคิ้ว เพราะเขานึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมา คนดูแลโพร์ทองคนรอง เหมือนจะชื่อว่าโถมนะ!
“ใครสั่งให้นายทำเรื่องพวกนี้?” ตอนนี้ธัชชัยเหมือนถูกบีบอยู่ในที่แคบ ความรู้สึกเขาไม่ชอบนัก หรือเพราะความมืดนั้นในวัยเด็ก ทำให้เขาเกลียดสภาพแวดล้อมแบบนี้
“สำหรับเรื่องนี้ อีกไม่กี่วันคุณคงได้รู้”
คนที่ชื่ออนิรุจนี้ น่าจะเป็นคนไทย หลังจากที่เขาพูดจบ ธัชชัยก็พุ่งเข้าไปเหมือนกับเสือดาว เข้าไปกระชากคอเสื้อเขา
“เรียกนายแกมาหาฉัน!”
“นายบอกแล้วว่า แกไม่มีทางล้มฉันได้ แต่สมองแกยังดี ที่ไม่ให้ฉันเข้าใกล้แก!”ฤทธิ์ของยาสลบส่งผลกระทบ ทำให้ธัชชัยยังไม่มีแรงคืนกลับมาเท่าเดิม ในขณะที่อนิรุจกำลังออกแรงสะบัด ทำให้ธัชชัยถอยกรูดออกไป“เจ้านายแกเป็นใครกันแน่?”“เขาบอกว่าให้นายอดทนรอก่อน ถึงตอนนั้นนายจะเจอเขาเอง!”หลังจากที่พูดจบ อนิรุจก็จากไปธัชชัยโกรธจนฟาดท่อนเหล็กลงไป ทั้งห้องเหลือเพียงความเงียบงันเพราะเข้าใจไม่ว่าอย่างไร เขาไม่มีทางเอาชนะกำแพงพวกนี้ได้ จึงสงบนิ่งลงบนโต๊ะมีสปาเก็ตตี้เนื้อกลิ่นหอมฉุยวางอยู่ ทำให้ธัชชัยรู้สึกหิวขึ้นมาเขาจ้องสปาเก็ตตี้จานนั้นหนึ่งนาทีเต็ม แล้วก็ตัดสินใจยกส้อมขึ้นมากินคำแรกรสชาตินี้…ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน ธัชชัยรีบกินคำที่สองตาม ตั้งใจลิ้มรส แล้วก็…กวาดทุกสิ่งที่อยู่บนโต๊ะทิ้งลงที่พื้น “กรดลแกออกมาเดี๋ยวนี้นะ! ฉันจะฆ่าแก!”สปาเก็ตตี้จานนั้นเป็นสิ่งที่ธัชชัยชอบกินมากที่สุด และรสชาตินั้นเป็นรสชาติที่เขาคุ้นเคยที่สุดบางครั้งการจะจดจำคนๆหนึ่ง ยังสามารถใช้ประสาทรับรสได้ด้วย!กรดลนั่งอยู่ในห้องควบคุมกล้องวงจรปิด มองดูธัชชัยที่กำลังโมโห กรดลยิ้มขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดาอาร์มถึงกับตกใจ “บอสครับ ทำไมธัชชัยถึงรู้ว่าเป็นของคุณ?”ธัชชัยโดนจับมาไม่กี่ชั่วโมง และเพิ่งตื่นมาได้ไม่นาน ก็สามารถรับรู้ได้ว่าเป็นกรดลทำ?กรดลตอบเรียบๆ “บอกได้แค่ว่าคุณชายธัชชัยฉลาดมากจริงๆ!”“แล้วตอนนี้จะทำยังไง?”อาร์มดูธัชชัยที่อยู่ในอารมณ์โมโห แล้วก็ปวดหัว เพราะผู้ชายคนนี้จัดการได้ยาก“ทำยังไงได้ รอกับเขาต่อไปสิ”สายตาของกรดลหยุดลงไปที่ภาพใบหน้าของชายหนุ่ม มองอยู่เนิ่นนานผ่านไปสิบนาที กรดลจึงออกมาจากห้องควบคุมกล้องวงจรปิดผ่านไปสิบห้านาที ก็มีสปาเก็ตตี้เนื้ออีกจากเสิร์ฟไปยังห้องที่ธัชชัยอยู่“นายบอกว่า ความแค้นไม่ใช่ของคุณ แต่ร่างกายเป็นของคุณ ถ้ายังทำลายจานนี้อีก ก็คงต้องทนหิวต่อไป”……อำเภอพัดรักปวดหัวเล็กน้อย เขาคิดว่าหญิงสาวคงต้องลำบากมากที่คลอดธัชชัยออกมาแต่ตอนนี้ลูกชายอยู่ที่ไหนไม่รู้ เป็นตายอย่างไรไม่รู้ อำเภอพัดรักเจ็บแปลบในหัวใจ แต่ไม่อาจระบายมันออกมาได้แปดและวัจสาไปตามหาอาร์มที่บริษัทโฮสติ้งแล้วอำเภอพัดรักและสิบสองไปที่โพร์ทอง แล้วยังมีพวกธนวรรธที่ไปด้วยกันธนวรรธคิดไม่ถึง ว่าคนที่มาแจ้งความธัชชัยหายไปครั้งนี้ จะเป็นอำเภอพัดรักเขาที่ยังตกตะลึงจึงทำได้เพียงตามมา ทำไมเรื่องนี้มันช่างยากที่จะยอมรับเสียยิ่งกว่าละครสี่กลับมาจากskydreamแล้ว แต่รับหน้าที่ดูแลคอยเล่นกับหนูน้อยที่อ่าวแต่ทำเอาหนูน้อยเบื่อมาก เพราะสี่พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง และสมองยังไม่ดีอีกแต่ช่วยไม่ได้ ใครให้ทุกครั้งที่อำเภอพัดรักออกไปจากอ่าว แล้วทิ้งหลานให้อยู่ที่ห้องใต้ดินล่ะ!เพราะก่อนหน้านี้มีวัจสาอยู่ด้วย เขายังคงเรียบร้อยดี แต่วันนี้หม่ามี๊ก็ไม่อยู่ หนูน้อยคงจะแย่ไปหมด“สี่ ที่นี่น่าเบื่อมาก พวกเราขึ้นไปเล่นเลโก้ข้างบนกัน!”ห้องใต้ดินนี้สภาพก็ไม่ได้ดีเท่าข้างบน แต่มันน่าเบื่อเสียจนแทบทนไม่ไหว หนูน้อยรู้สึกเหมือนตัวเองถูกกักบริเวณ ไม่เพียงแต่ไม่อิสระ แล้วยังน่าเบื่อสี่ส่ายหน้า “พ่อเลี้ยงบอกว่า ต้องรอเขากลับมา! พวกเราถึงจะขึ้นไปได้”สี่พูดจาแข็งมาก เขาพูดภาษาอังกฤษขึ้นมาเป็นบางครั้ง และยังพูดภาษาอิตาลีออกมาในตอนท้ายหนูน้อยฟังแล้วก็เดา ก็พอจะเข้าใจความหมายได้ไม่ว่าหนูน้อยจะทรมานขนาดไหน สี่ก็ยังคงมีท่าทีนิ่งเฉย“สี่ ฉันจะดื่มน้ำผลไม้! กระหายจะแย่แล้ว!”“รอพ่อเลี้ยงกลับมาแล้วค่อยดื่มนะ เด็กดี”“ไม่เอา! หม่ามี๊บอกว่าฉันกำลังโต ถ้านายขัดขวางฉัน ฉันไม่โตล่ะก็ จะให้พ่อเลี้ยงจัดการนาย!”หนูน้อยเบื่อจะแย่แล้วอำเภอพัดรักออกไปยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่ที่ก้นของหนูน้อยเหมือนมีเข็มอย่างนั้น นั่งไม่เป็นสุข เอาแต่เขย่าสี่ไปๆมาๆ เหมือนกับเล่นตุ๊กตาล้มลุก“*@%*%¥” สี่ที่หมดหนทางและร้อนใจพ่นภาษาอิตาลีออกมาหนูน้อยฟังไม่เข้าใจ แต่พอจะเดาออก พูดว่าไม่ว่าอย่างไร สี่ก็ไม่มีทางปล่อยเขาออกไป“สี่นายนี่โง่เง่า! ฉันออกไปไม่ได้ นายก้ออกไปแทนไม่ได้เหรอ? ฉันอยู่ตรงนี้ปลอดภัย!”สี่ถูกหนูน้อยตามตื้อจนรำคาญ จึงตกลง เขาไปหยิบน้ำผลไม้ หนูน้อยจึงรออยู่ด้านล่างตะวันตามอยู่ด้านหลังสี่ หาโอกาสออกไป หนูน้อยฉลาดมาก แต่สี่ก็ไม่โง่ ตาบอดมือไว ตอนที่เขาตั้งท่าจะหนี ก็รีบจับตัวหนูน้อยเอาไว้ และส่งกลับไปอีกครั้ง“จะเอาน้ำมะม่วง! แล้วก็โยเกิร์ตทุเรียน!”เขาอยากจะกินน้ำมะม่วงเอง แต่โยเกิร์ตทุเรียนนั้นเอามาให้สี่เหม็นกลิ่นเล่นๆ เขาเกลียดกลิ่นนี้มากใครให้เขาห้ามไม่ให้ตัวเองออกไป! น่าเกลียดจริงๆ!หลังจากนั้น 20 นาที สี่ก็ยกน้ำมะม่วงกับโยเกิร์ตเข้ามาในห้องใต้ดินก่อนจะเปิดประตู เขายังสังเกตไปรอบๆ ไม่พบสิ่งผิดปกติ จึงใช้ตาจ้องกับเซนเซอร์ประตูนั้น“ติ๊ง” เสียงดังขึ้น แล้วประตูก็ปลดล็อกในขณะเดียวกันนั้น ก็มีร่างปีศาจหนึ่งวิ่งพรวดออกมา ออกแรงทีเดียว ทุบจนสี่สลบไปคนที่มาเยือนคือกรดล เขาและอาร์มอดทนรอมาเป็นชั่วโมงแล้ว เพราะสี่นั้นมีประสาทสัมผัสที่ไวมาก แต่สี่ที่ยืนถือน้ำผลไม้อยู่นั้น ไม่ว่าด้านไหนเขาก็มักจะช้ากว่าคนอื่นเสมอ นี่จึงเป็นโอกาสที่ดีอาร์มได้ทำลายตัวล็อคของประตูอัตโนมัติลงเมื่อได้ยินเสียงหนูน้อยรีบเดินออกมา เห็นคนตรงหน้าเป็นกรดลที่ดูไร้พิษสง แล้วก็อาร์ม“ไอสารเลวกรดล แกเป็นคนลักพาตัวสารเลวธัชชัยไปใช่ไหม?” หนูน้อยถามกรดลออกไปตรงๆด้วยความโกรธเคืองดูท่า อำเภอพัดรักน่าจะเดาได้แล้ว ว่าเป็นฝีมือของเขาตอนนี้เป็นจังหวะที่ดี!“ถ้าฉันบอกว่าพ่อนายเป็นคนตามพวกฉันมาเองล่ะ นายจะเชื่อไหม?” กรดลหลอกถามหนูน้อยที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องพูดกับเด็กน้อยมากขนาดนี้ แค่ใช้ยาสลบ ก็สามารถเงียบสงบได้แล้ว แต่กรดลไม่ต้องการจะใช้มัน“ไม่เชื่อแน่นอน! ธัชชัยจะเลวขนาดไหน ก็ไม่มีทางทิ้งลูกเมียไปกับนายแน่นอน!” หนูน้อยเริ่มรู้จักการตัดสินด้วยตัวเอง“ดูเหมือนจะมีเหตุผล!”กรดลเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ที่จริงวันนี้ที่ฉันมา เพื่อเตรียมพานายไปหาธัชชัย เพราะพ่อนายอยากเจอนาย! คิดถึงนายมาก!”“พาฉันไปหาธัชชัย? จริงเหรอ?”หนูน้อยค่อนข้างเชื่อใจกรดล เพราะเขาค่อนข้างดีกับพ่อตัวเอง และไม่เคยทำร้ายธัชชัยมาก่อนและตอนนั้น เขาเห็นเองกับตาว่ากรดลนั้นเลือดท่วมตัวช่วยคุณพ่อเขาออกมาจากskydream“แน่นอนสิ จะหลอกนายทำไม?”กรดลเดินเข้ามา แล้วยื่นมือมาอุ้มหนูน้อยที่เงยหน้ามองเขาอยู่การกระทำของเขาช้ามาก ช้าเสียจนหนูน้อยมีเวลาที่จะคิดเพราะกรดลไม่อยากให้หนูน้อยคิดว่าเขาลักพาตัวหนูน้อยมาถึงแม้ว่าการกระทำของเขาจะไม่ต่างจากการลักพาตัว แต่เขายังคงภาพลักษณ์ที่ดีไว้ให้หนูน้อยเห็น