วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 904 สิบห้าถูกจับตัวไป
ตอนที่ 904 สิบห้าถูกจับตัวไป
หนูน้อยครุ่นคิด แล้วจึงถามออกไป แล้วทำไมนายถึงเอาธัชชัยไปว่อนไว้ล่ะ?”
“ฉันไม่ได้ซ่อน ฉันจะไปกล้าทำได้อย่างไร? แค่ขอให้เขาช่วยฉันเรื่องหนึ่ง รอจนธุระเสร็จเรียบร้อย เชาก็จะกลับมา ฉันรับปาก!”
กรดลตอบคำถามหนูน้อยอย่างครบถ้วน
“แต่ช่วงนี้พ่อนายคิดถึงนายมาก จึงให้ฉันมารับนาย”
“อย่างนั้น…ฉันทิ้งจดหมายไว้ให้หม่ามี๊หน่อยได้ไหม? ถ้าเธอกลับมาไม่เจอฉัน คงจะเป็นห่วง”
หนูน้อยเป็นห่วงหม่ามี๊อยู่เสมอ
“ได้สิ!”
หนูน้อยที่วิ่งกลับไปหากระดาษในห้อง เห็นสี่นอนอยู่ แล้วก็รู้สึกผิด
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอยากกินน้ำผลไม้ สี่ก็คงจะไม่ถูกตี…
“แค่หลับไปเท่านั้น ไม่ต้องห่วง”
กรดลเห็นเหตุการณ์จึงพูดขึ้น
เพราะเขาอยู่กับธัชชัยมานาน การรับมือกับหนูน้อย จึงง่ายเป็นพิเศษ
ตะวันที่กำลังคิดถึงคุณพ่อมากนั้น เมื่อได้ฟังคำปลอบจากกรดลจึงวิ่งเข้าไปในห้อง
กรดลเดินตามไป แต่หยุดยืนรอที่ประตู ไม่ได้เข้าไปดูว่าหนูน้อยเขียนอะไร
ไม่ถึงสองนาที หนูน้อยก็วิ่งถือกระดาษออกมา
“นายชื่อกรดลใช่ไหม?”
“ใช่ มีอะไรรึเปล่า?”
“เขียนชื่อตัวเองเป็นไหม?”
“…” หนูน้อยเขียนชื่อเขาไม่เป็น
กรดลกวาดตามองดูที่หนูน้อยเขียน ไปหาพ่อสารเลว with กรดล
แต่หนูน้อยไม่รู้ว่ากรดลเขียนอย่างไร เพิ่งเข้าเรียนอนุบาลยังไม่เรียนการเขียนหนังสือ
“นายใช้ตัวสะกดได้”
กรดลแนะนำ เหมือนกับไม่ต้องการปิดบังที่ตัวเองเป็นคนพาหนูน้อยไป
“แต่ฉันก็เขียนตัวสะกดไม่เป็นอยู่ดี! กรดลทำไมนายโง่แบบนี้ เขียนชื่อตัวเองไม่เป็นเหรอ!”
หนูน้อยเริ่มหงุดหงิด
“อืม เขียนไม่สวยด้วย”
เหมือนกับกล้องวงจรปิดของคฤหาสน์ทั้งหลังนั้นถูกหยุดเอาไว้ กรดลไม่มีทางทิ้งหลักฐานอะไรที่มีภัยต่อตัวเอง
“พอได้แล้ว โตขนาดนี้แล้ว แม้แต่ชื่อตัวเองยังเขียนไม่เป็น!”หนูน้อยทำหน้าเหนื่อยหน่าย แล้วจึงถามต่อ “แล้วชื่อภาษาอังกฤษของนายล่ะ?”“…ไม่มี ไม่ก็นายตั้งให้ฉันหน่อยสิ?”กรดลอารมณ์ดีมาก ชื่อเขาธัชชัยเป็นคนตั้งให้ แล้วตอนนี้ยังให้ลูกชายของเขาตั้งชื่อภาษาอังกฤษให้อีกหนูน้อยมองค้อน เป็นเชิงไม่อยากจะสนใจ แล้ววิ่งไปถามอาร์มที่ห้องรับแขก“อาร์มนายเขียนเป็นไหม?”อาร์มได้ยินสิ่งที่หนูน้อยคุยกับบอส แม้กระทั่งบอสยังปฏิเสธ แล้วเขาจะเป็นได้อย่างไร?“เป็นแต่ภาษาไทย ให้ฉันเขียนให้ดูหน่อยไหม? ฉันเขียนสวยนะ”“โอ๊ย พวกนายนี่แย่จริงๆ พอเลยๆ ฉันจัดการเอง!”ขอร้องให้คนอื่นช่วย สู้ทำเองเสียยังดีกว่า หนูน้อยเหนื่อยหน่ายกับสองคนนี้มาก วางกระดาษลงบนโต๊ะ แล้วก็เริ่มวาดภาพ?กรดลเดินเข้าไปเงียบๆ เห็นหนูน้อยกำลังวาดภาพอะไรซักอย่างที่เหมือนรู้มือด้านหลังคำว่า withคำนี้หมายความว่าอะไรนะ?“นายวาดแค่สองรูปนี้ แน่ใจหรอว่าหม่ามี๊จะเข้าใจ?”“แน่นอนสิ! หม่ามี๊ของฉันฉลาดที่สุด! นายคือกรดลใช่ไหม? ชื่อแปลกจริงๆ!”หนูน้อยเขียนชื่อกรดลเป็นอีกความหมายหนึ่งนั่นเองในที่สุดก็สำเร็จ หนูน้อยถูกกรดลอุ้มออกไปจากอ่าวในขณะเดียวกันนั้น อำเภอพัดรัก กำลังรีบกลับไปเพราะก่อนหน้านี้สิบสองนาที เครื่องระวังภัยที่สิบสองดังขึ้น ต้องมีคนบุกเข้าไปในห้องใต้ดินอย่างแน่นอนอำเภอพัดรักสัมผัสได้ ว่าตัวเองอาจจะกำลังตกอยู่ในแผนการ! ตอนที่เขากำลังรีบไปยังโพร์ทองนั้น ที่นั่นไม่มีโถมนะอยู่แล้ว คงจะเดาอะไรได้ แล้วแอบก่อนที่เขาจะมารอจนกระทั่งอำเภอพัดรักกลับไปยังอ่าว พบเพียงสี่ที่นอนสลบไสล ประตูอัตโนมัติของห้องใต้ดินถูกทำลายลงและในห้องใต้ดิน ก็ไร้ซึ่งร่างของหนูน้อยคนๆนี้แน่มากจริงๆ ไม่เพียงแต่ลักพาตัวลูกชายไป ยังลักพาตัวหลานชายไปอีก!“พ่อเลี้ยงดูนี่ สิบห้าทิ้งข้อความเอาไว้”“คงเป็นกรดลพาตัวเขาไป เขายังเขียนหนังสือไม่ได้ จึงวาดภาพแทน”ต่อให้สิบสองไม่พูด อำเภอพัดรักก็เดาได้ ว่าเรื่องทั้งหมด นั้นสื่อไปที่กรดลอำเภอพัดรักนั่งลงบนโซฟา กุมหัวตัวเองด้วยความร้อนรน สีหน้าเคร่งเครียด“รีบให้พี่สามแกพาคนมา! กล้ามาแตะต้องลูกชายและหลานชายของฉัน ฉันจะทำให้มันตาย!”อำเภอพัดรักพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก ทุกคำนั้นล้วนเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม……วัจสาและแปดคงไม่มีทางหาอาร์มเจอที่บริษัทโฮสติ้งแน่นอน เพราะพวกเขาลงมือด้วยกันอยู่และได้ถามแพรวแล้ว ธัชชัยก็ไม่ได้สั่งงานอะไรเอาไว้ ยิ่งทำให้มั่นใจ ว่าการหายตัวไปของธัชชัยนั้นไม่มีการเตรียมตัวล่วงหน้าวัจสาไปที่บริษัทโฮสติ้งกลับมา เดิม รู้สึกเคร่งเครียดในใจอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นสีหน้าของอำเภอพัดรักที่นั่งอยู่บนโซฟานั้น ยิ่งรู้สึกเคร่งเครียด“สิบสอง เป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น? สิบห้าล่ะ?”วัจสาพลันนึกถึงตะวันขึ้นมาสิบสองไม่ได้พูดจา เพียงแต่ชี้ไปยังกระดาษที่อยู่บนโต๊ะเห็นข้อความของลูกชาย วัจสารู้สึกไม่ดี หนูน้อยบอกว่าจะไปหาธัชชัยกับกรดล?เธอล้มลงด้วยความอ่อนแรง ร่างกายสั่นเทาสามีตัวเองหายไป ตอนนี้แม้แต่ลูกชายตัวเองยังหายตัวไปอีก!ดูท่าตอนนี้ไม่มีที่ไหนที่จะปลอดภัยอีกแล้ว แม้แต่รอบๆตัวอำเภอพัดรัก ยังเกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้วัจสาดูข้อความที่ลูกทิ้งเอาไว้ ไม่ได้คิดมากและฟูมฟายอย่างเมื่อก่อนแล้วเพราะพวกเธอแม่ลูกผ่านอะไรกันมามากมาย ตอนนี้ก็คงไม่นับอะไร เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะสงบลงได้เมื่อไหร่วัจสาร้อนใจ แต่ไม่กลัวเท่าเมื่อก่อน เพราะถ้าหากลูกชายของเธอถูกกรดลลักพาตัวไปจริงๆ คงจะไม่อันตรายสักเท่าไหร่ดูจากคนที่พาตัวตะวันไป แล้วยังยอมให้ลูกชายเธอทิ้งข้อความเอาไว้หนูน้อยยังแก้ข้อความบนกระดาษหลายครั้ง เพราะเขาเขียนชื่อกรดลไม่เป็นการลักพาตัวที่โหดเหี้ยมจะมีความอดทนรอขนาดนี้ได้อย่างไร รอจนลูกชายเธอเขียนอะไรมากมายจนเสร็จหรือจะบอกว่ากระดาษข้อความใบนี้ ทำให้วัจสาสบายใจขึ้นเล็กน้อย……ตะวันนั่งอยู่บนไหล่ของกรดล ความเร็วของเรือทำให้เกิดคลื่นน้ำ“ที่แท้นายเอาพ่อฉันไปแอบที่กลางทะเลนี่เอง มิน่าล่ะพวกเขาถึงหาพ่อไม่เจอ”ไม่เจอสารเลวธัชชัยมาสิบกว่าวันแล้ว หนูน้อยคิดถึงเขามาก และเป็นห่วงในความปลอดภัยของเขา ดังนั้นตอนที่กรดลบอกว่าจะรับไปเจอสารเลวธัชชัย หนูน้อยจึงตอบตกลงอย่างไม่ลังเลเพราะเขาเชื่อว่ากรดลไม่มีวันทำร้ายเขาแน่นอนหรืออาจเป็นเพราะความใสซื่อบริสุทธิ์ หนูน้อยจึงกล้าที่จะมุ่งหน้าไป ทั้งๆที่อันตรายถือเป็นฝีมือของอำเภอพัดรัก“ตะวัน หนูคิดว่าพ่อเลี้ยงชอบหนูไหม?” กรดลถามขึ้นหนูน้อยพยักหน้า “ชอบสิ!”กรดลถามต่ออีก “ชอบมากขนาดไหน?”“ชอบมากๆเลยมั้ง!” หนูน้อยถอนหายใจ พลางรู้สึกเศร้าเล็กน้อย “เพราะพ่อเลี้ยงไม่มีลูกของตัวเอง เขาก็เลยรักสิบห้าเหมือนลูกแท้ๆ”กรดลกลับหัวเราะ“นายหัวเราะอะไร?” หนูน้อยถลึงตาใส่กรดล “นายก็ไม่มีลูก ทำไมถึงมาหัวเราะเยาะพ่อเลี้ยงฉัน!”หนูน้อยคิดว่ากรดลหัวเราะที่อำเภอพัดรักไม่มีลูก“ที่จริงพ่อเลี้ยงนายมีลูกแท้ๆ! นายลองทายดูสิว่าคนนั้นคือใคร?”กรดลใช้ความสงสัยในการดึงดูดความสนใจจากหนูน้อย“สิบสอง? หรือว่าฉัน?”หนูน้อยจินตนาการ แล้วพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา “ไม่สิ ฉันเป็นลูกของหม่ามี๊กับสารเลวธัชชัย ไม่ใช่ของพ่อเลี้ยง ก็คงจะเป็นสิบสองล่ะ!”แต่หลังจากนั้น หนูน้อยก็ส่ายหัว “ไม่ใช่ๆ พ่อเลี้ยงขี้เหร่ขนาดนั้น จะมีลูกหน้าตาดีแบบสิบสองได้ยังไง?”ในความคิดของหนูน้อย นอกจากตัวเองและสิบสองแล้ว ลูกเลี้ยงคนอื่นก็ไม่ใช่ที่โปรดปรานของพ่อเลี้ยงอีก“ฉันจะบอกนายให้ ที่จริงลูกแท้ๆของพ่อเลี้ยงนาย คือพ่อแท้ๆของนายธัชชัย”กรดลไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาบอกมันออกไปตรงๆหนูน้อยไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้ยินเขาก็หัวเราะขึ้นมา “กรดลมุกนี้ของนายตลกมาก! ก่อนหน้านี้เพราะพ่อเลี้ยงฉันเมามากถึงได้พูดว่าพ่อฉันเป็นลูกชายของเขา เขาแค่ต้องการให้ฉันเรียกว่าคุณปู่เท่านั้น! หึ อย่ามาหลอกฉันเลย!”ปฏิกิริยาของหนูน้อย ทำให้กรดลตกใจเขาหลับตาลง แล้วลืมขึ้นอีกครั้ง เหลือเพียงความสุขุมบนใบหน้า“ตะวัน ลูกชายแท้ๆของพ่อเลี้ยงนาย คือธัชชัยพ่อแท้ๆของนายจริงๆ! ธัชชัยเป็นลูกชายของอำเภอพัดรัก และนายเป็นหลานของอำเภอพัดรัก ดังนั้นการที่นายเรียกเขาว่าปู่นั้น ถูกแล้ว!”หนูน้อยอึ้งไป เขามองหน้าซูบเซียวของกรดล และสัมผัสได้ว่า มันไม่ใช่เรื่องโกหก“ธัชชัยเป็นลูกชายแท้ๆของพ่อเลี้ยงฉัน? ฉันเป็นลูกของธัชชัย…โอ๊ย ซับซ้อนจัง แล้วธัชชัยอยู่อันดับที่เท่าไหร่? สิบหกเหรอ?”หนูน้อยทำหน้าตกใจและกังวล “ไม่ได้ ยังไงซะเขาห้ามมาอยู่อันดับก่อนหน้าฉัน ทุกเรื่องย่อมมีลำดับมาถึงก่อนหลังเสมอ!”คำพูดของหนูน้อยทำให้กรดลเงียบไป ในโลกที่บริสุทธิ์ของหนูน้อย ไม่มีความแค้นใดๆ เขาสนใจเพียงแต่สิ่งที่เขาสนใจเท่านั้น“นายวางใจเถอะ ธัชชัยไม่แย่งลำดับชื่ออะไรของนายหรอก”กรดลมั่นใจตรงนี้มากหนูน้อยพลันคิดขึ้นมาได้ “หรือว่า…หรือว่าก่อนหน้านี้พ่อเลี้ยงบอกว่าเขาเปลี่ยนแล้ว เขาไม่มีทางทำร้ายธัชชัยแล้ว!”“ใช่แล้ว เพราะเขารู้ว่าธัชชัยเป็นลูกชายแท้ๆของตัวเอง” กรดลตอบ“แต่ว่าทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่รู้? พ่อเลี้ยงของฉันมีลูกเองแล้วไม่รู้ได้เหรอ? แล้วเขาทำร้ายพ่อฉันขนาดนั้น…ถึงว่าพ่อฉันไม่ยอมให้อภัยเขา”ในโลกของหนูน้อย มีข้อสงสัยใหม่ๆมากมาย