วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 843 เอาใจธัชชัย
ตอนที่ 843 เอาใจธัชชัย
“ไม่ต้องยืนหรอก เธอนั่งเถอะ”
อำเภอพัดรักใช้เสียงอ่อนโยนแบบที่ไม่เคยใช้กับวัจสามาก่อน นั่นทำให้วัจสาจำไม่ได้เลยว่าคนที่เลือดเย็นอำมหิตก่อนหน้านี้คือใคร
“อาการบาดเจ็บของ….พรมชัยดีขึ้นแล้วหรือยัง?”
อำเภอพัดรักลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา
การที่เอ่ยปากถามออกมานั้นทำให้วัจสาเงียบไปครู่ เมื่อได้พูดคุยใกล้ชิดกับหลานเสร็จแล้ว ก็เป็นห่วงลูกต่อ ทำไมเขาถึงไม่เป็นห่วงคนที่เป็นเหยื่ออย่างเธอบ้างนะ?
“ดีขึ้นมาแล้วหล่ะค่ะ ตอนแรกคิดว่าเขาจะตาย สงสัยอาจจะเพราะแม่ของเขาปกป้องลูกชายของเขานั่นแหล่ะ”
วัจสาตั้งใจพูดอย่างนั้นก็เพื่อจะเป็นการพูดเตือนอำเภอพัดรัก
แน่นอนหล่ะว่าอำเภอพัดรักถึงกับเงียบไปเลยทันที
มันเป็นเวลานานทีเดียวกว่าเขาจะเปิดปากพูดขึ้นมาอีกครั้ง “มันเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน พรมชัยเขาคงไม่ต้องเจ็บตัวถึงขนาดนั้น ฉันเสียใจเรื่องของกุภา และยิ่งเสียใจเรื่องขอพรมชัย”
วัจสาเพียงแค่ตอบในใจ รู้ก็ดีแล้ว อย่าคิดว่าหัวหงอกไปหมดนี่จะสามารถลบล้างความผิดที่คุณเคยก่อไว้ได้นะ ไม่ว่าใครเขาก็คงไม่อภัยให้คุณง่ายๆ หรอก
“สา ฉันไปหายาบำรุงเลือดมาให้อาชัย มันเป็นยาที่ช่วยฟื้นฟูร่างกาย เธอเอาไปให้เขาสิแล้วบอกว่าซื้อมาด้วยตัวเอง”
เหอะ! กล้าเรียกว่าอาชัยเหรอเนี่ย ทำอย่างกับที่ผ่านคุณไม่ใช่คนเลวเลย? ไม่คิดเลยรึไงว่าลูกชายจะไม่อนุญาตให้เขาเรียกแบบนี้?
“คุณพรมมินคะ ฉันกับธัชชัยเราหย่ากันแล้วหล่ะ คุณส่งยาไปให้เขาเองเถอะค่ะ ถ้าฉันเอาไปให้เองมันจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่”
ครั้งนี้วัจสาก็จงใจพูดอีก ตัวเองเป็นคนทำเขาเองตั้งแต่แรก แล้วตอนนี้จะมาเป็นคนดี? ตบหัวแล้วลูบหลังชัดๆ
วัจสายอมรับว่าตัวเองยังรู้สึกไม่พอใจซ้ำยังมีความโกรธอยู่หน่อยๆ ด้วย
จะให้ใครทำแทนนะ เธอต้องเป็นนางฟ้าหรือยังไง? ถ้าไม่ใช่เพราะเธอดวงแข็งหล่ะก็ ก็คงตายไปตั้งแต่สนามแรกแล้ว
“พวกเธอหย่ากันแล้วอย่างนั้นเหรอ? ทำไมหล่ะ? เป็นเพราะฉันหรือเปล่า? ”
คิ้วของอำเภอพัดรักบิดเล็กน้อยดูเหมือนจะคืนกลับไปเย็นชาเหมือนดั่งเก่า
“ไม่ใช่ค่ะ มันเพราะเรามีหลายๆ อย่างที่เข้าหันไม่ได้ ก็เลยเลิกกัน”
วัจสาบอกเหตุผลที่ค่อนข้างจะเป็นที่นิยมบอกไป
“พวกเธอต่างก็มีลูกด้วยกันแล้ว ทำไมยังหย่ากันอีกหล่ะ? ทะเลาะกับอาชัยเหรอ? ”
คำพูดของอำเภอพัดรักเห็นได้ชัดว่าค่อนข้างจะป้องลูกชายหน่อยๆ
“เป็นลูกชายคุณอยากจะหย่ากับฉัน”
วัจสาแสร้งทำเป็นพูด แต่ไม่คิดเลยว่า…
“โถ่เอ้ยสา จริงๆ เธอหน่ะเป็นผู้หญิงที่ดี เป็นแม่ที่ดี ทั้งยังเป็นเมียที่ดีอีก ก่อนหน้านี้เป็นฉันพรมมินคนนี้ที่ไม่ดีเองฉันหวังว่าเธอจะเห็นแก่ฉันสักหน่อย ช่วยให้อภัยอาชัยเขาด้วยนะ”
“…..” วัจสาหมดคำพูดไปชั่วขณะ ดูเหมือนว่าธัชชัยจะได้คนช่วยเพิ่มอีกคนนะเนี่ยแต่ถ้าจะให้อำเภอพัดรักไม่ช่วยลูกชายตัวเองแล้วมาช่วยคนนอกอย่างเธอ มันก็คงจะแปลกหน่อยๆ“อ้อ วันนั้นเห็นเธอตบหน้าอาชัยต่อหน้าสิบหน้า….สิบหน้าเขาคงจะเสียใจมากเลยสินะ”ครั้งนี้วัจสาค่อนข้างจะตกใจจริงๆ เขารู้เรื่องนี้ได้ยังไง?หรือว่าเขาให้ใครติดตามเธอ?แต่ครั้งนี้วัจสาคิดมากเกินไป ถ้าจะติดตามหล่ะก็ เขาก็ให้คนตามลูกชายของเขาเฉยๆแต่อยู่ดีๆ วัจสาก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับไม่น่าจะใช่คนแล้วหลอกลูกชายเพื่อที่จะมาหาอำเภอพัดรัก ด้วยกลัวเพราะเขารู้สึกผิด จากเรื่องที่เกิดขึ้นจนท้ายสุด แต่ดูจากทัศนคติของเขาในตอนนี้แล้ว ดูท่าเธอจะคิดมากไปหน่อยเหมือนเธอจะมาที่นี่เพราะมาฟังคำสอนและคำปัดป้องให้ลูกชายของอำเภอพัดรักอย่างนั้นแหล่ะทำไมไม่มีใครปกป้องเธอบ้างนะ?จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น นั่นทำให้วัจสารู้สึกเซอร์ไพส์มากเพราะคนที่โทรศัพท์มานั้นคือธัชชัย แล้วเธอก็ทำให้อำเภอพัดรักเซอร์ไพส์ด้วยอีกคนโดยการยื่นโทรศัพท์ไปให้เขา “ลูกชายคุณโทรมา คุณจะรับมั้ยหล่ะ? ”กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขากระตุกเล็กน้อย แต่ท้ายสุดเขาก็ยังพูดมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน “เธอรับเถอะ”วัจสารู้ดีว่าเขาจะไม่รับสาย อย่างน้อยก็ตอนนี้ วันหลังจะรับหรือไม่รับนั้นค่อยว่ากันอีกทีจริงที่เธอทำอย่างนี้จริงๆ ก็ตั้งใจนั่นแหล่ะ เธออยากให้เขาคิดซักหน่อยว่าที่คุณปกป้องลูกชายขนาดนี้เนี่ย มันไม่เกี่ยวกับเรื่องว่าเขาจะอภัยให้คุณรึเปล่านะในตอนที่เธอคิดที่จะไม่อยากรับ แต่พอนึกถึงฉากตอนอยู่หน้าร้านขายยาแล้ว ก็คิดไปถึงว่าทำไมเขาถึงไม่สนใจที่ธัชชัยตีตะวัน แล้วก็ยังตอนที่ธัชชัยตะโกนโหวกเหวกโวยวายด้วย เขาไม่เห็นหรือยังไง?เดิมทีเธออยากจะกดแฮนด์ฟรีให้อำเภอพัดรักสามารถได้ยินเสียงของลูกชายเขาด้วยแต่พอคิดดูอีกที เธอไม่ควรจะทำแบบนั้นถ้าหากว่าธัชชัยพูดอะไรบัดสี แล้วอำเภอพัดรักฟังอยู่ด้วย มันก็จะเป็นแปลกๆ“อยู่ที่ไหนหน่ะ?”พอรับสายได้เสียงของชายหนุ่มก็ลอยออกมาวัจสาคิดอยู่อึดใจ ถ้าหากบอกว่าเธออยู่ที่ที่สอนเต้น เขาก็อาจจะถามว่าทำไมมันถึงเงียบหล่ะ? แม้ว่าจะอยู่ทางเดินหรือว่าห้องพักยังไง แต่มันก็จะได้ยินเสียงเพลงทั้งนั้น“นี่คุณชายตระกูลศรีทองคะ ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ยจะต้องรายงานคุณด้วยหรือไง?”ด้วยสติปัญญาของวัจสาในตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าเธอจะตอบว่าอะไรดีแต่เมื่ออำเภอพัดรักได้ยินนามสกุลเขาก็ดูจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่“ไม่พรอดรักกันเพียงไม่กี่ชั่วโมง เรียกเป็นคนแปลกหน้าเลยหรือยังไง?”แน่นอนหล่ะว่าชายหนุ่มชอบพูดอะไรไปในทางผีทะเล โชคดีที่วัจสาคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วจึงไม่เปิดแฮนด์ฟรีให้อำเภอพัดรักได้ยินด้วยคงน่าสงสารเขาแย่!“ธัชชัย แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปรับตะวันที่โรงเรียนแล้ว แล้วจะไปดูแวววัยต่อ”เดิมทีวัจสาได้เตรียมการณ์เอาไว้แล้ว แต่ตอนนี้มันมีอะไรมากกว่านั้นนั่นก็คือพาลูกมาหาอำเภอพัดรักที่อ่าวตื้นแต่คิดไม่ถึงเลยว่าอำเภอพัดรักจะดูไม่ค่อยจะรู้สึกขอบคุณเธอเสียท่าไหร่ ทั้งยังสอนอะไรเธออีกด้วย อะไรๆ ก็ธัชชัยบลาๆๆ“อื้อ ผมก็จะพูดกับคุณเรื่องไปรับตะวันเนี่ยแหละ คุณปู่อาการแย่มาก โสธรเองก็ไม่รู้มุดหัวอยู่ที่ไหน ผมเลยต้องไปที่หมู่บ้านดาว เดี๋ยวจะให้คนขับรถไปรับคุณที่ศูนย์สอนเต้นนะ แล้วจากนั้นคุณแม่ก็จะได้ไปรับลูกของเราได้”วัจสาจึงรีบตอบอย่างกระตือรือร้น “ฉันออกมาแล้วหล่ะ…ไม่ต้องให้คนขับรถมารับแล้ว”ชายหนุ่มจึงถามอย่างสงสัย “ทำไมเร็วนักหล่ะ? นี่เพิ่งกี่โมงเอง? ”“พอดีฉันจะไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตก่อน ยัยแววอยากกินซี่โครงน่ะ ฉันจะได้ซื้อผลไม้ให้เธอด้วย”เธอพูดโกหกไปอย่างไม่กระพริบตา“แล้วคุณอยู่ซุปเปอร์มาร์เก็ตไหนหล่ะ? เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปรับ มีรถมันน่าจะสะดวกกว่านะ! ”“ไม่เป็นไรๆ ….ฉันเรียกแท็กซี่น่าจะเร็วกว่า”“วัจสานี่คุณอยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย?” เสียงของชายหนุ่มเริ่มเย็นชาวัจสาชะงัก มองไปที่อำเภอพัดรักโดยสัณชาตญาณ ถ้าเกิดเขารู้ว่าเธอพาลูกชายมาหาอำเภอพัดรักหล่ะก็ ไม่รู้เลยว่าเขาจะมาอาระวาดอะไรกับเธอ บางทีอาจจะบึ่งรถมาเลยก็ได้!แต่ว่า เธอจะหาเหตุผลอะไร ชายหนุ่มถึงจะเชื่อเธอได้นะ?“ก็ได้ๆ ….ฉัน ฉันนัดบอดอยู่”ถ้าเกิดเป็นเหตุผลนี้หล่ะก็ แปดสิบเปอร์เซ็นต์ธัชชัยจะต้องเชื่อเธอแหงหล่ะชายหนุ่มเริ่มพูดเสียงเย็นชาขึ้นมาทันที “ตอนนี้คุณยังไงจะกล้าไปนัดบอดอีกอย่างนั้นเหรอ? ”“คุณเองก็รู้นี่ ลุงๆ ป้าๆ ก็ต่างมีความรักกัน มีแต่ฉันเนี่ยที่มีปัญหาเรื่องความรัก!”โกหกไปแล้วครั้งแรก ก็จะต้องมีครั้งต่อไปเรื่อยๆเสียงของชายหนุ่มยิ่งแหลมมากยิ่งขึ้น “ผมจะถามเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนกันแน่? ”“ฉันอยู่ที่ไหนจำเป็นต้องบอกคุณด้วยมั้ย? ธัชชัยคุณจะอะไรของคุณเนี่ย? ไม่คุยด้วยแล้ว! ”วัจสารู้สึกว่าตัวเองนั้นราวกับเป็นใบ้รับประทาน พูดอะไรไม่ออกแต่เมื่อคิดออกว่าจะพูดอะไรกับอำเภอพัดรัก อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาก่อน“ทำไมเธอถึงพูดกับอาชัยเขาแบบนั้น? ทำไมจะต้องตะโกนโวยวายด้วย? ”ฟังดูเหมือนว่าวัจสาจะเป็นคนผิดอย่างไรอย่างนั้น“คุณพรมมินคะ นี่คุณกำลังจะบอกให้ฉันบอกลูกชายคุณว่า พาลูกชายของเขามาหาคุณที่นี่อย่างนั้นเหรอ?”ตอนนี้ไม่มีใครจะรู้สึกหดหู่ไปมากกว่าเธออีกแล้ว“ตอนนี้…ยังไม่ถึงเวลา แต่วันสักวันนั่นแหล่ะ ฉันจะให้อาชัยได้รู้ว่าเขาไม่ได้นามสกุลนั่น แต่เขามีแซ่เดียวกับฉัน! แล้วเขาก็จะได้รู้จักญาติโกโหติกาของเขา! ”อำเภอพัดรักพูด้วยเสียงเย็นชาถึงแม้ว่าเขาจะยังรู้สึกผิด และโทษตัวเอง แต่ก็ยังมีความรู้สึกภูมิใจอยู่ในทีที่เขารู้สึกภาคภูมินั้นก็เพราะว่าธัชชัยเป็นลูกของเขา เป็นสิ่งที่ตกผลึกของเขากับผู้หญิงที่เขารัก!ดังนั้นมันจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงปกป้องธัชชัยขนาดนี้วัจสาอยากที่จะเบรคอำเภอพัดรัก ให้เขาได้รู้ว่าไม่ใช่เขาที่จะให้ธัชชัยได้รู้จักญาติโกโหติกาที่ว่า ธัชชัยคงจะได้รู้จักหรอก ไม่รูนิสัยของลูกชายตัวเองซะแล้วว่าเป็นคนยังไง หยิ่งยโสนาดนั้น อำเภอพัดรักจะจัดการเอาเขาไว้ได้ยังไง?แต่คิดๆ แล้วก็ช่างมันปะไร ตอนนี้พูดไปก็มีแต่ฟึดฟัดกลับมา ให้เขาไปถึงทางตันด้วยตัวเองเสียก่อน จะได้รู้ว่ามันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น“สา จริงๆ ตอนแรกนั้นธัชชัยหน่ะ เพื่อเธอแล้ว เขาหน่ะได้รับความเดือดร้อนมากทีเดียวนะ มันเป็นยิ่งกว่าความรักเสียอีก เธอเข้าใจมั้ย?”ตอนนี้อำเภอพัดรักก็ยังคงพยายามจะสั่งจะสอนอดีตลูกสะใภ้ซ้ำให้ท้ายธัชชัยอย่างออกหน้าออกตาจริงๆ แล้ววัจสาอยากที่จะพูดอะไรกลับไป แต่พอคิดๆ ดูแล้ว จึงเปลี่ยนเป็นใช้วิธีที่อ่อนแอดีกว่า“คุณพรมมิน ฉันเองหน่ะอยากที่จะรักกับธัชชัยแน่นอนอยู่แล้ว แต่เขาทำเหมือนไม่ได้รักฉัน ทุกๆ อย่างที่เขาทำนั้น ก็เพื่อลูกทั้งนั้น”แล้วเธอก็ดูว่าอำเภอพัดรักจะคิดยังไง“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ให้โอกาสพวกเขาสองคนพ่อลูกให้ได้อยู่ด้วยกันสิ เขาแยกจากกันตั้ง5ปี น่าจะให้เขาได้มีช่วงเวลาที่ใช้ดื่มด่ำซึ่งกันและกัน แล้วเธอก็ค่อยๆ ปลูกฝังความรักระหว่างเธอกับอาชัยเอาไว้ พยายามที่จะอ่อนโยนกับเขาหน่อย นั่นแหล่ะมันถึงจะดี…”ในเวลาเดียวกันนั้นวัจสาหล่ะอยากที่จะตบลงบนโต๊ะ ในขณะที่อำเภอพัดรักกำลังพูด เห็นได้ชัดว่าเขาต่างให้ท้ายทั้งลูกทั้งหลาน แต่กับเธอนั้นเป็นเหมือนลูกเมียน้อย!“คุณพรมมินคะ ฉันจะต้องพาตะวันไปที่โรงเรียนแล้วหล่ะค่ะ ลูกของคุณ กำลังจะไปหาพวกเราที่นั่น”“มันเป็นเรื่องยากที่จะให้มันจบไปเสียง่ายๆ วัจสาจึงรีบตัดบทไปซะอำเภอพัดรักทำหน้าประหลาดใจ “เพิ่งมาได้เดี๋ยวเดียวเองจะไปแล้วเหรอ? ”แม้ว่าเขาจะอยากให้สองแม่ลูกอยู่ต่อ แต่เมื่อคิดได้ เขาจึงเงียบไปทันที"หรือว่าคุณอยากที่จะให้เราสองคนแม่ลูกอยู่ทานข้าวด้วย? ถ้าเป็นอย่างนั้นลูกชายคุณได้ออกตามหาเราสองคนทั่วเมือง s แน่นอน”วัจสาพูดเรียบๆอำเภอพัดรักพยักหน้าอย่างหมดหนทาง ด้วยเพราะเลือกที่จะเอาใจธัชชัย