วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 844 สิทธิ์การรับเลี้ยงตะวัน
ตอนที่ 844 สิทธิ์การรับเลี้ยงตะวัน
“คุณพรมมินคะ ฉันมีอีกเรื่องหนึ่งที่จะคุยกับคุณ ฉันอยากจะย้ายทะเบียนของตะวัน มาไว้กับฉันหน่ะค่ะ”
วัจสาลองหยั่งถามดู
“อะไรนะ? ย้ายให้ไปอยู่กับเธอ? ”
อำเภอพัดรักดูตกใจ “ให้เขาอยู่ภายใต้ชื่อของฉันที่เป็นปู่ไม่ใช่ว่าดีมากอยู่แล้วเหรอ? ”
ดีเนี่ยนะ? มีแค่คุณหน่ะสิที่คิดแบบนั้นหน่ะ! วัจสาได้แต่แย้งอยู่เงียบๆ คนเดียวในใจ
“แต่นั่นมันก็เป็นเจตนารมณ์ของธัชชัยหน่ะค่ะ เขาเองก็โอเคที่จะให้สิทธิ์การรับเลี้ยงตะวันเป็นของฉัน”
วัจสารู้ดีว่าตัวเธอเองนั้นสู้อะไรกับอำเภอพัดรักไม่ได้หรอก ดังนั้นเธอจึงใช้ชื่อธัชชัยมาเพื่อกดดันเขา เพื่อจะให้มันง่ายขึ้น
อำเภอพัดรักขมวดคิ้วแน่น “ไม่ได้ ตะวันเป็นหลานของตะกูลฉัน เขาจะต้องชื่อพรมวัน และมีชื่อเล่นว่าตะวัน หรือสิบห้า! ”
“แต่ตะวันเป็นลูกของฉันวัจสาคนนี้นะคะ!”
วัจสาเองก็โกรธขึ้นมาเเหมือนกัน ทำไมลูกที่เธอผ่านมรสุมมากว่าจะคลอดเขามาได้ถึงจะไม่ได้เป็นของเธอ? เปลี่ยนชื่อก็ช่างไปเรื่องนึงแล้ว นี่ยังจะเอาเข้าไปในทะเบียนสุสานตระกูลอีก!
ดูเหมือนอำเภอพัดรักจะคิดว่าอยู่ๆ วัจสาก็โมโหอย่างไร้เหตุผล
“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าสิบห้าไม่ใช่ลูกของเธอซะหน่อยทำไมถึงหงุดหงิดหล่ะ? ยังไงซะเธอก็ยังเป็นแม่ของสิบห้า”
“หม่ามี๊ ลูกรักของหม่ามี๊ขอเอาหุ่นยนต์กลับบ้านด้วยได้มั้ยครับ?”
เด็กน้อยอุ้มหุ่นยนต์ตรงเข้ามาเพื่อเป็นการขออนุญาตที่จะเอามันกลับบ้านไปกับเขาด้วย
“ไม่ได้!” วัจสาปฏิเสธอย่างฉับพลัน เสียงยังเต็มไปด้วยอารมณ์ยู่
เด็กน้อยซึมลงทันที “แต่ว่าตะวันชอบหุ่นยนต์ตัวนี้นี่ครับ”
วัจสาจึงถาม “แล้วลูกจะอธิบายให้พ่อของลูกฟังได้ยังไงว่าเอาหุ่นยนต์ตัวนี้มาจากไหน? ”
“ก็บอกว่าพ่อบุญธรรมส่ง……” เด็กน้อยรู้ว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงรีบเปลี่ยนคำทันที “บอกว่าหม่ามี๊ซื้อให้ครับ”
“หม่ามี๊ของลูกที่เงินเดือนไม่ถึงสี่พันหน่ะเหรอจ้ะ? แล้วหม่ามี๊จะเอาเงินหมื่นดอลล่าที่ไหนมาซื้อหุ่นยนต์ให้ลูกได้? ”
จริงๆ แล้วครั้งนี้วัจสาก็จงใจอีกนั่นแหล่ะที่จะให้อำเภอพัดรักได้รู้ว่าระหว่างเขากับธัชชัยนั้นมันช่างห่างไกลกันยิ่งกว่ามหาสมุทรกั้น
“สิบห้า เอาอย่างนี้ดีกว่า นายเอาหุ่นยนต์ตัวนี้ไว้ที่นี่ก่อน แล้วอยากเล่นเมื่อไหร่ ก็มาหาพ่อบุญธรรมที่นี่”
เพราะธัชชัยอีกครั้งที่ทำให้อำเภอพัดรักถอยไปอีกหนึ่งก้าว ดูเหมือนว่าตอนนี้เขายังไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากับธัชชัยสักเท่าไหร่
ท้ายสุดเด็กน้อยก็ทิ้งเจ้าหุ่นยนต์ของเขาเอาไว้อย่างเสียไม่ได้
อำเภอพัดรักอุ้มตะวันน้อยไปส่งที่หน้าประตูของอ่าวตื้น จนกระทั่งวัจสาขึ้นรถไปแล้ว เขาก็ยังไม่อยากที่จะปล่อยสิบห้าออกไปจากอ้อมกอด
“ถ้าเกิดว่าคิดถึงพ่อบุญธรรม ก็มาได้ตลอดเลยนะรู้มั้ย? ถึงตอนนั้นพ่อบุญธรรมจะให้สิบสองไปรับ”
“ครับ ผมรู้แล้ว”
“แล้วก็อย่าทะเลาะอะไรกับพ่อของนายด้วยหล่ะ เป็นเด็กดีกับเขาด้วยนะ เข้าใจมั้ย?”“เข้าใจแล้วครับ”“แล้วอย่าบอกพ่อหล่ะ….ว่ามาหาพ่อบุญธรรมที่นี่ เข้าใจมั้ย?”“เข้าใจแล้ว”“ร่างกายของเขายังไม่แข็งแรง อย่าไปก่อกวนเขานะ….”“เข้าใจแล้วครับพ่อบุญธรรม พูดซ้ำๆ แบบนี้ถ้ายังไม่ไปสงสัยจะมืดก่อนแล้ว”เด็กน้อยเมื่อได้ยินอำเภอพัดรักพูดซ้ำๆ เขาก็เริ่มหงุดหงิด วัจสาที่นั่งอยู่บนรถก็ทั้งตลกทั้งโมโหในเวลาเดียวกันแต่ว่าตอนนี้ ลูกชายของเธอก็เป็นคนที่เขารักมากขึ้นมากอีกคนหนึ่งท้ายสุดก็ได้ขึ้นรถออฟโรด เด็กน้อยพูดเหมือนถอนหายใจ หม่ามี๊ ดูเหมือนว่าพ่อบุญธรรมจะกลับตัวเป็นคนดีแล้วจริงๆ ด้วยหล่ะ”แต่วัจสากลับเงียบไปคนไม่ดีที่ทำเรื่องไม่ดีมากเป็นพันๆ แค่เพียงเขาทำเรื่องดีแค่เรื่องเดียวก็จะสามารถกลับกลายเป็นคนดีได้เลยเหรอ?วัจสาไม่รู้ว่าคนอย่างอำเภอพัดรักนั้นสมควรที่จะได้รับการให้อภัยหรือเปล่า แต่เรื่องร้ายๆ ที่วัจสาได้รับมาโดยตลอดนั้น ใครเล่าจะชดใช้ให้กับเธอ?ดูเหมือนว่าเรื่องร้ายๆ ที่ผ่านมาเป็นแค่เพียงฝันร้ายเท่านั้น แต่ก็ยังโชคดี ที่ตอนนี้เธอได้ผ่าช่วงเวลาฝันร้ายนั้นไปแล้ว”“ตะวัน ถ้าพ่อของลูกถามว่าตอนบ่ายลูกอยู่ที่ไหน ลูกจะตอบว่าอะไรจ้ะ?”“ก็จะบอกว่าลูกน้อยอยู่เป็นเด็กดีที่โรงเรียนตลอดบ่ายเลยครับ”เสียงของเด็กน้อยเป็นธรรมชาติมาก ราวกับว่าทำมันมาแล้วนับไม่ถ้วนอย่างไงอย่างนั้นแม้ว่าเธอจะไม่อยากให้ลูกชายของเธอโกหก แต่ครั้งนี้มันจำเป็นมากจริงๆ ถ้าธัชชัยเกิดรู้เข้าหล่ะก็ เขาก็จะต้องมาโวยวายเอากับเธอไม่จบไม่สิ้นแน่นอนอยู่ๆ วัจสาก็รู้สึกว่าเธอกับลูกนั้นไม่ได้เป็นอิสระอย่างแท้จริง เหมือนแค่เพียงเปลี่ยนจากกรงเล็กๆ เป็นกรงที่มันใหญ่ขึ้นก็เท่านั้นมันเป็นกรงขนาดใหญ่ที่ยังครอบคลุมอยู่ด้วยเงาของธัชชัยและอำเภอพัดรักราวกับว่าหากจะมีการแย่งชิงการรับเลี้ยงตะวันระหว่างเธอกับอำเภอพัดรักนั้น ยากยิ่งกว่าปีนขึ้นฟ้าเสียอีกและเธอเป็นแค่มนุษย์ตัวเล็กคนหนึ่งเท่านั้นเอง!วัจสาไม่ได้พาลูกชายกลับไปที่โรงเรียนเพราะอีกเดี๋ยวก็จะเลิกเรียนแล้ว ดังนั้นเธอจึงตรงไปที่บ้านของแวววัยแต่ก็พบว่าแวววัยนั้นได้ไปที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนว่าเด็กน้อยในครรภ์นั้นจะมีอะไรผิดปกติไป ต้องเข้าไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจเสียหน่อย วัจสาจึงเพิ่งจะรู้ตัวว่า การที่ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนแวววัยนั้นมันไม่เหมาะสมเธอจึงพาลูกตามไปที่โรงพยาบาล โชคดีที่มันไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นธัชชัยโทรมาเมื่อรู้ว่าพวกเขาอยู่กันที่โรงพยาบาล เขาจึงตามมารอจนเขามาแวววัยก็หลับไปเสียแล้ว ส่วนตะวันนั้นก็หลับอยู่ในอ้อมอกของวัจสาเช่นเดียวกัน“แวววัยไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย? ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาโรงพยาบาลหล่ะ? ”ธัชชัยถามพลางเอื้อมตัวจะไปรับตะวันมาจากวัจสาเธอลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะปล่อยให้ไป ด้วยเพราะตัวเธอเองนั้นเตรียมที่จะอยู่เป็นเพื่อนแวววัย ดังนั้นเธอจึงให้ตะวันอยู่ด้วยไม่ได้เมื่อเห็นว่าหญิงสาวดูซึมไป แต่ด้วยเพราะไม่รู้ว่าที่เธอเศร้านั้นเป็นเพราะเธอไปเจออำเภอพัดรักมาด้วยเรื่องของธัชชัย เขาจึงเอามือที่ว่างอีกมือหนึ่งดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดก่อนจะจูบหน้าผากของเธอเบาๆ ตบท้ายด้วยการลูบแก้มน้อยๆ เป็นเชิงปลอบและวิธีการนั้นเองที่ทำให้วัจสาอารมณ์ผ่อนคลายดีขึ้น“แวววัยไม่เป็นอะไรหรอก คุณอย่าห่วงไปเลย”วัจสากลับตอบเขาไปเพียงประโยค “ธัชชัย คืนนี้ฉันฝากตะวันไปนอนกับคุณคืนนึงนะ เดี๋ยวฉันจะนอนเฝ่าแวววัย”“ไม่มีพยาบาลดูแลเหรอ?”“ฉันไม่วางใจหน่ะสิ ถ้าคุณไม่อยากจะเอาลูกไป ก็เอามาไว้กับฉันก็ได้”วัจสายกมือขึ้นคิดจะรับตะวันคืน แต่ก็ถูกธัชชัยจับเอาไว้“ผมรู้ว่าพวกคุณเป็นห่วงกัน แต่คุณต้องพักผ่อนก่อน ดูแลตัวเองด้วยนะ เดี๋ยวผมมาหาพรุ่งนี้หลังจากส่งตะวันเข้าเรียนแล้ว”ธัชชัยดูเหมือนอยากจะพูดอะไรอีก แต่นี่มันก็ดึกมากแล้ว ทั้งเด็กน้อยก็นอนอยู่บนไหล่เขา ดังนั้นเขาจึงกลับไปก่อนอ้างเสียไม่ได้เดิมทีเบนซ์คันเท่จะมุ่งหน้าไปที่โพร์ทอง แต่ท้ายสุดเขาก็เปลี่ยนใจกลับรถตรงไปที่บ้านผีสิงของกรดลแทนแต่เมื่อถึงปากทาง ก็มีสิ่งก่อสร้างขวางทางเอาไว้อีก นั่นทำให้ธัชชัยจำต้องจอดรถด้วยเพราะมันจะต้องเดินเข้าไปกว่าสิบกิโล ตัวเขาเองไม่เท่าไหร่ เขายังมีลูกมาด้วยนี่หน่ะสิปกติแล้ว เขาก็จะหันรถกลับแล้วตรงไปยังโพร์ทองของวิศาล แต่ครั้งนี้ธัชชัยกลับจอดรถมีร่างใหญ่และร่างเล็กอยู่ด้วยกัน ธัชชัยอุ้มตะวันก่อนจะเดินเข้าไปทางป่ามืดธัชชัยที่อุ้มลูกเดินไปได้กว่ากิโลก็เห็นมีรถออฟโรดคันหนึ่งตรงเข้ามารับพวกเขาธัชชัยแปลกใจเล็กน้อย กรดลให้คนมารับเขาอย่างนั้นเหรอ?ในบ้านผีสิงมีแสงส่องออกมา ราวกับกำลังต้อนรับเขาสองคนพ่อลูกธัชชัยเดินเข้าไปยกถีบประตูที่ไม่ได้ปิดให้เปิดออก ก่อนจะเห็นกรดลที่นั่งอยู่บนโต๊ะยาว ดูเหมือนกำลังจิบชา“แสร้งเป็นพระ การกระทำเป็นผี!”ธัชชัยว่าไปหนึ่งที “กรดลนับวันนายยิ่งจะทำตัวเป็นเจ้านายทุกที แบบนี้มันเหมาะสมมั้ยฮะ? ”ของที่อยู่บนโซฟานั้นถูกกวาดหายไปซะเกลี้ยงเหลือเพียงแค่หมอนใบเดียวเท่านั้นมันบ่งบอกให้รู้ว่ากรดลรู้ว่าพวกเขาจะมา และไอ้สิ่งกีดขวางนั่นเขาตั้งใจทำธัชชัยวางลูกของเขาไว้บนโซฟาเรียบร้อยตัวเขาเองก็ไปนั่งประจันหน้ากับกรดลชาบนโต๊ะนั้นเพิ่งจะต้ม ทำให้อุณหภูมิยังได้ที่อยู่มันจึงกำลังดีที่จะจิบชิมชาเหมือนว่าทุกอย่างจะถูกการจับวางไว้อย่างดีธัชชัยดื่มชาเป็นปกติอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้พิสมัยอะไรเหมือนกับกรดลเขามองกรดลที่เล่นถ้วยชาอยู่ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมองชายเกษียณอายุคนหนึ่งเท่านั้น“นี่นายยังมีชีวิตอยู่อีกอย่างนั้นเหรอ? ฉันหล่ะก็คิดว่าไม่นายก็วิศาลจะต้องเป็นเถ้าจุลกันสักคน”ธัชชัยพูดขึ้นลอยๆด้วยเสียงเย็นชา จริงๆ เขาก็เป็นห่วงนั่นแหล่ะ แต่ก็เย้ยอยู่ในทีเมื่ออยู่ต่อหน้าของกรดลแล้ว เขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองชนะได้เลย มันไม่เหมือนการที่เขาเอาชนะพวกผู้หญิง“ชีวิตของมนุษย์บนโลก ท้ายสุดก็กลายเป็นเถ้าถ่านกันทั้งนั้น”กรดลกล่าวแบบไม่ดังไม่เบา เสียงเหมือนกับอยากหาเรื่องใครสักคน“ดูเหมือนว่านายค่อนข้างจะปลงทีเดียว งั้นให้ฉันบอกวิศาลดีมั้ยว่าบ้านผีสิงของนายอยู่ที่ไหน? ”ธัชชัยแกล้งกระตุ้นเขา อยากที่จะเห็นกรดลเสียการควบคุมสักครั้ง แต่ก็ต้องผิดหวังกรดลเพียงตอบยิ้มๆ “ทำไมไม่ทำมันซะตอนนี้เลยหล่ะ? ”มันเป็นเพียงการตอบกลับธรรมดาเท่านั้น เดิมทีธัชชัยอยากที่จะเย้ย ใครจะรู้หล่ะว่ากรดลจะพูดแบบนั้นเพื่อเป็นการหยุดเขาธัชชัยรู้สึกหัวเสียขึ้นมานิดหน่อย “ถ้าไม่คิดว่าคนอย่างนายยังมีประโยชน์หล่ะก็ ฉันจะบอกวิศาลไปตั้งนานแล้ว”คำพูดนี้ทำให้หัวใจของคนฟังเย็นวาบไป แต่กรดลรู้ว่าธัชชัยเป็นคนยังไงดังนั้นเขาจึงไม่เถียงอะไร ไม่ว่าจะตอบโต้ยังไงเขาก็จะหาคำพูดมาหยุด แล้วก็มาล้างสมองก็เท่านั้นกรดลทำเพียงแค่ก้มศีรษะลง ก่อนจะลิ้มรสชาของเขาอย่างตั้งใจ ก้มลงมองมันพินิจอยู่ในมือถึงจะดูเหมือนเป็นแบบนั้นแต่จริงๆ แล้วเขากำลังสังเกตลมหายใจของธัชชัยอยู่“คุณหายใจสั้น มีเสียงด้วย ไม่ต้องมาห่วงเรื่องฉันหรอก ไปพักผ่อนได้แล้ว”ปอดของธัชชัยเคยหักมาก่อน ดังนั้นจึงมีหลุมในปอด ถึงแม้ว่ามันจะฟื้นฟูคืนมาได้กว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แล้วก็ตาม แต่มันก็ยังเจ็บอยู่ธัชชัยชะงักตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเอามือไปลูบที่บริเวณปอดด้านขวาทันที“นี่คิดว่าตัวเองเป็นหมอฮั่วถัวหรือไงฮะ?”ธัชชัยเลิกคิ้วขึ้น ดูเหมือนจะเหนื่อยหน่อยๆ“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็พาลูกนายขึ้นไปนอนชั้นบนซะ”กรดลไม่อยากจะพูดอะไรกับธัชชัยให้ยืดยาว ด้วยเพราะคิดว่าการที่เขาได้พักผ่อนนั้นเป็นเรื่องที่สำคัญ“อำเภอพัดรักกลับมาที่เมือง S แล้ว”ในที่สุดธัชชัยก็พูดออกมา เหมือนแสดงว่าถึงการที่เขามาในครั้งนี้