วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 829 วรพล เราแต่งงานกันเถอะ
ตอนที่ 829 วรพล เราแต่งงานกันเถอะ
“ใช่หรอ ผมอยากจะมี๊รีบไปทำงาน แล้วผมจะได้ออกไปเที่ยวกับไอ้สารเลวแดดดี้ของผมใช่ไหม?”
วัจสาพูดแค่ประโยคเดียวก็จี้จุดสำคัญไปจนได้ และสามารถพูดความในใจของลูกชายออกมาได้ทั้งหมด
เด็กน้อยทำริมฝีปากขมุบขมิบ ไม่พูดอะไรต่อ แค่ส่งนัยน์ตาที่ขอความช่วยเหลือให้ธัชชัยแดดดี้ของเขา
“เสียจ๋า ผมก็รู้สึกว่าส่งคุณไปทำงานน่าจะสะดวกกว่า!”
ธัชชัยยิ้มอ่อนให้ลูกชาย จากนั้นก็เอ่ยปากพูดกับวัจสา
“ธัชชัย หยุดก่อน หนึ่งฉันไม่ใช่เมียของคุณ มากสุดก็เป็นแค่อดีตเมีย อีกอย่าง ถ้าใครกล้าโดดเรียนวันนี้ เขาก็จะไม่ใช่ลูกชายสุดที่รักของฉันอีกต่อไป!”
คำๆนี้มีใจความสำคัญ เด็กน้อยรู้สึกตกตลึงเบาๆ แล้วแลบลิ้นออกมา ไม่ได้ขัดแค้นหม่ามี๊อีกต่อไป เพราะครั้งนี้หม่ามี๊เอาจริง
“อดีตเมียแล้วไม่ใช่เมียหรอ?” ธัชชัยใช้ความอ่อนโยนในการทำสงคราม “ลูกชายเราไม่ชอบเรียนหนังสือ พวกเราก็อย่าไปบังคับลูกเลย ถ้าทำงานพรสวรรค์อย่างอื่นที่เด็กมี มันก็ไม่ดีกับการเจริญเติบโตทั้งกายและใจของเด็กนะ!”
“’งั้นคุณคิดว่าเรื่องอะไรถึงจะเป็นผลดีต่อการเจริญเติบโตของตะวัน? ให้เขาไปเล่นบ้าๆข้างนอกทุกวันกับคุณหรอ หรือว่าจะให้อำเภอพัดรักสอนลูกให้เจ้าคิดเจ้าแค้นเหมือนเก่าอีก?”
วัจสาตั้งใจพูดถึงอำเภอพัดรัก
ดั่งที่คาดธัชชัยจึงจับพวงมาลัยไว้แน่นๆ
“นี่กำลังพูดถึงการสั่งสอนลูก เอาคนอื่นมาข้องเกี่ยวทำไม?”
“เพราะว่าฉันรู้สึกว่าคุณมันก็เหมือนอำเภอพัดรัก และเป็นที่โอ้อวดและยึดตัวเองเป็นหลัก!” วัจสาพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง และกำลังแสดงความเคียดแค้นในใจของตัวเองอยู่ “ถ้าพวกคุณยังอยากจะปลูกฝังให้เด็กมีความคิดที่ไม่ดี งั้นฉันคงจะไม่เห็นด้วย และฉันก็จะไม่สนใจอะไรอีก ปล่อยให้ลูกเป็นเหมือนคุณที่ขาดความเป็นห่วงจากแม่ตั้งแต่เด็ก!”
“ไม่ๆๆ ตะวันจะเอาหม่ามี๊! ลูกชายสุดที่รักคนนี้ไปเรียน พอใจหรือยัง?”
เด็กน้อยรีบเข้าไปออดอ้อนวัจสาในอ้อมกอด
เห็นว่าเด็กน้อยทำท่าทีน่ารักแบบนี้ ก็ได้อ่อนลง วัจสาเริ่มข้อดีต่างๆนาๆของโรงเรียนเด็กอนุบาล แล้วคงมีของเล่นอีกมากมาย
แต่ว่าเด็กน้อยความคิดผู้ใหญ่กว่าเด็กวัยเดียวกัน ของเล่นในศูนย์อนุบาลมีแต่ของเด็กๆ เขาคิดถึงธนูของเขา
และยังมีเพื่อนๆที่น่ารัก ยังไม่เท่าไอ้สี่ไอ้ห้า และสิบสองที่มักจะเล่นกับเขาบ่อยๆ!
แต่ว่าเด็กน้อยเพื่อที่จะเอาใจวัจสา จึงต้องทำเป็นอินไปกับข้อดีที่เธอเล่าให้ฟัง
หันกลับไป ใบหน้าเล็กๆที่หล่อเหลาหุบยิ้มและเลิกทำสีหน้าดีใจโดยทันที
ทีแรกธัชชัยอยากจะอยู่ที่โรงเรียนสอนเต้นกับวัจสาไปนานๆ แค่เธอยืนหยัดที่จะให้เขาไปโรงพยาบาลเพื่อทำการรักษาตัวต่อ
พอเดินออกจากโรงเรียนสอนเต้น ก็ได้รับจากบุรี
ในสายบุรีบอกว่ากนิษฐาไปเหยียบบ้านโพร์ทองของวิศาล เพื่อไปขอลูกสาวของตัวเองคืน
ธัชชัยรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที เหมือนพึ่งจะนึกได้ว่าตัวเองเหมือนจะฝากมิ้นไว้ที่บ้านโพร์ทองของวิศาล
แค่วิศาลไม่ใช่คนที่รักเด็กรักคนแก่ ธัชชัยจึงรู้สึกกังวลแล้วรีบไปหาวิศาลโดยทันทีแต่ว่าธัชชัยก็รู้สึกแน่ใจว่าวิศาลต้องไม่ให้กนิษฐาพาสุดน่ารักกลับมาเด็ดขาดไม่ต้องพูดถึงว่าตัวเองได้ฝากมิ้นไว้ที่วิศาล แค่พูดถึงนิสัยของวิศาลและกนิษฐาที่หยิ่งผยองกัน ไม่มีทางที่จะตกลงกันได้โดยดีธัชชัยแค่กังวลว่าวิศาลจะทำอะไรที่ไม่ดีกับกนิษฐาที่ไม่มีคำว่าตายต่อหน้ามิ้นเท่านั้นถึงแม้ว่าจะเป็นแค่คนแปลกหน้า ก็ไม่อยากจะให้เด็กอายุสี่ขวบต้องถูกทำร้ายทางจิตใจ·อีกอย่าง มิ้นเป็นลูกสาวแท้ๆของวรพล พี่ชายของตัวเอง และเป็นหลานสาวของเขา!ธัชชัยกำลังรีบไปบ้านโพร์ทอง วิศาลยังไม่ตื่นนอนด้วยซ้ำ มิ้นก็นอนอยู่ตรงโซฟาข้างๆก็คงจะหลับใหลไปอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะว่าใบหน้าเล็กที่ขาวผ่องของเธอยังมีคราบน้ำตาลทิ้งไว้ วิศาล ไอ้สารเลวนั้นก็คงไม่มีทางเช็ดน้ำตาให้มิ้นเด็ดขาดในใจของเขาแอบกลัวเบาๆ สุดน่ารักอยู่ที่บ้านของวิศาล ที่นี่ก็เหมือนเป็นประตูแห่งเนินนรกวิศาลไม่มีทางคิดถึงหรอกว่าเด็กเป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดสำหรับมนุษย์ที่ฟ้าประทานให้ธัชชัยเป็นคนที่รักใคร่มิ้นมากๆ ต่อให้เป็นแค่เด็กคนแปลกหน้า เขาก็คงจะเมตตาและสงสารเหมือนกัน หรือเป็นเพราะว่าตัวเองตอนเด็กๆต้องเจอเรื่องแบบนี้มาเยอะ พอให้เด็กคนอื่นต้องทนลำบากแบบนี้ไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนที่ที่ตัวเองเป็นพ่อคนไปแล้วธัชชัยนั่งยองๆลงแล้วจัดทรงผมให้สุดน่ารักแต่กลับนึกไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกคนอื่นกอดเอวไว้ อีกอย่างยังรู้สึกมีใบหน้าของคนๆหนึ่งเป็นแนบชิดแผ่นหลังของเขา“กูรอมึงมานานทั้งคืนแล้ว มึงพึ่งจะกลับมาตอนนี้”ถึงแม้เรือนร่างของวิศาลจะถึกและบึกบึนมากๆ แต่เขาก็สามารถเดินมาอยู่ข้างหลังของธัชชัยอย่างเงียบๆอย่างไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียงแบบนี้และอยากจะเป็นเพราะธัชชัยกำลังรู้สึกละอายใจต่อมิ้น เลยทำให้เขาไม่ได้สังเกตการณ์เคลื่อนไหวรอบๆธัชชัยถามขึ้นเสียงต่ำ “ไอ้หมา เมิงทำอะไรกับมิ้น?”“เด็กแค่อายุสี่ขวบ มึงจะให้กูทำอะไร?”วิศาลได้กอดเอวของธัชชัยให้แน่นขึ้น เพื่อไม่ให้ธัชชัยขยับดูจากสถานการณ์ตอนนี้ แขนแค่หนึ่งข้างของวิศาลก็สามารถทำให้เขาขยับไม่ได้แล้วเสียงของธัชชัยค่อยๆเอ่ยขึ้นอย่างเลือดเย็น “งั้นแกทำอะไรกนิษฐา? แล้วทำต่อหน้ามิ้นไหม?”วิศาลหัวเราะอย่างร้ายกาจ “เป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นขนาดนี้ ทำไมไม่มาช่วยมันตั้งแต่เมื่อคืน?”เห็นธัชชัยไม่พูดไม่จา วิศาลจึงพูดขึ้นอย่างเย็นชา “อดีตเมียของแกถูกมันแย่งตำแหน่งเมียไป แกเห็นมันเป็นราชินีตั้งแต่เมื่อไหร่?”“วิศาล แกพูดตบหรือยัง? แกก็รู้ว่ากนิษฐาเป็นผู้หญิงของพี่ชายกู!”ธัชชัยเริ่มโมโหเป็นไฟ“กูรู้หรือไม่รู้ มันไม่ได้สำคัญอะไร แค่แกต้องรู้ก็พอ กนิษฐาเป็นผู้หญิงของพี่แก งั้นก็ไม่ควรเป็นห่วงมัน ไม่เพียงแค่กูที่จะเข้าใจผิด แม้แต่พี่ชายแกยังเข้าใจผิด!”เหมือนวิศาลและกนิษฐามีความแค้นที่ไม่สามารถอธิบายได้แค่วิศาลกลับไม่ได้เคียดแค้นวัจสาแบบนี้หรืออาจเป็นเพราะว่าวัจสาเป็นคนดีและอ่อนโยน ถึงไม่ได้ทำให้เขาเกลียดแค้นธัชชัยกลืนน้ำลายไปอึกหนึ่ง กลับไม่พูดอะไรต่อจากวิศาลอีก พอมาครุ่นคิดถึงคำพูดของเขาแล้ว เขาก็พูดถูกทั้งสองกำลังถกเถียงกับอยู่ ทำให้มิ้นที่นอนหลับอย่างไม่สนิทตื่น ตาที่พึ่งลืมจึงมองไม่ค่อยชัดเจนมากนัก เธอเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของธัชชัย“แดดดี้……มิ้นอยากกลับบ้าน……แดดดี้……” สุดน่ารักน้ำตาไหลพรากลงมา ร้องจนทำให้ธชชัยรู้สึกใจอ่อนลงทันที“มิ้นเป็นเด็กดีนะ อย่ากลัว อาอยู่ที่นี่!”ธัชชัยกอดมิ้นที่อายุแค่สี่ขวบไว้ในอ้อมกอด แล้วปลอบใจเธอไม่หยุดการปรากฎตัวของเขาเป็นเหมือนพระเจ้าที่มาช่วยมิ้น ในใจของเธอ แดดดี้เล็กเป็นคนที่เก่งที่สุดตลอดไป!ธัชชัยปลอบเธอไปสักพัก มิ้นก็ได้หยุดร้องไห้ลงอย่างฝืน จากนั้นก็มองวิศาลที่อยู่ข้างหลังของธัชชัย ทันใดนั้นจึงมุดหัวเข้าไปในอ้อมกอดของธัชชัยอีกครั้ง“คุณอาวิศาล ไอ้คนเลวรังแกมิ้นของอาใช่ไหม?” ธัชชัยถามขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยนสุดน่ารักพยักหน้า ดูเหมือนจะลำบากใจมากๆ “อืมๆ คุณอาซาตานร้ายยังรังแกหม่ามี๊ด้วย”“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง งั้นอาแดดดี้จะแก้แค้นแทนหนูเองนะ!”เพื่อที่จะปลอบสุดน่ารัก ธัชชัยถึงกับเตะหน้าท้องของวิศาลแต่ว่าด้วยแรงต้านทานของวิศาล ธัชชัยที่ยังบาดเจ็บไม่หาย เตะไปเท่านี้ก็คงไม่ได้ทำให้เขาเจ็บ“มาสิ ไม่ต่อแล้วหรอ? แกไม่เตะฉัน ฉันยังรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัวเลย!”วิศาลโน้มตัวเข้ามาใกล้ และกำลังร้องขอธัชชัยอยู่“ไอ้ชาติชั่ว! แกกลับกล้าทรมานเด็กอายุสี่ขวบ ทำไมแกถึงไม่ไปตายๆซะ?”ใบหน้าของมิ้นที่มีเม็ดน้ำตาใหญ่ไหลออกมาไม่หยุด เกือบจะทำให้ใจของธัชชัยเกือบจะสลายไปสุดน่ารักเป็นเด็กที่เขาเลี้ยงมาจนโต ต่อให้เป็นการเลี้ยงหมาตัวหนึ่งยังรู้สึกผูกพัน และนับภาษาอะไรกับคนๆหนึ่ง“แดดดี้……มิ้นอยากกลับบ้านตอนนี้……”สุดน่ารักร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอยังไม่ทันได้หายตกใจจากเมื่อคืนเลย“อืม? หนูควรเรียกธัชชัยว่าอะไร? หรือว่าลืมไปแล้ว?” วิศาลหยีตาลงแล้วช่วยสุดน่ารักแก้วิธีเรียก“คุณอา…….”ภายใต้การข่มขู่ของวิศาล สุดน่ารักจึงได้เรียกธัชชัยแบบนี้อย่างฝืนใจพอธัชชัยได้ยินคำว่าคุณอา ทำให้เขารู้สึกตกใจมากๆ“ไปเถอะ อาแดดดี้จะพามิ้นกลับบ้านเอง!”ธัชชัยพูดขึ้นอย่างเสียงแหบ“ไม่อนุญาต! ฉันได้รับเด็กน้อยนี้มาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมแล้ว!” วิศาลได้ขวางทางธัชชัยที่กำลังอุ้มมิ้นอยู่“กูบอกให้ถอยไป สภาพแบบแกนะเนี่ยนะ ไม่เจียมตัวจริงๆ แล้วยังอยากจะเป็นพ่อบุญธรรม! ถอยไป!”คำตำหนิของธัชชัยไม่ได้ทำให้วิศาลโกรธ แต่กลับยิ้มอย่างร้ายกาจ จากนั้นก็เข้ามาจูบใบหน้าอันหล่อเหลาของธัชชัย“ไม่เจียมตัวเป็นอย่างนี้ไหม?”“……”กนิษฐากลับไปถึงบ้านของศรีทอง เป็นเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้นพอดีเธอรู้สึกเคยชินกับการที่ได้ติดตามคนที่เธอรักเพื่อไปไหนมาไหนตลอดแค่ฝีเท้าของกนิษฐาตอนนี้เหมือนจะยืนไม่นิ่งด้วยซ้ำวรพลที่กำลังจะออกไปที่บ้านโพร์ทองของวิศาลแล้วไปทวงลูกสาวมิ้นของเขากลับมาก็เห็นกนิษฐาที่กำลังเดินทั้งลุกทั้งยืนอยู่ เขาเลยรีบไปประคองเธอ“กนิษฐา?”“วรพล…..เราแต่งงานกันเถอะ! ให้ครอบครัวที่สมบูรณ์กับมิ้นได้ไหม?”คำพูดของกนิษฐาชัดเจนมากๆ และมีความอ้อนวอนในการร้องขอเขาอยู่วรพลที่ได้ยินแบบนี้จึงรู้สึกตกตะลึงมากๆ จริงๆนี่เป็นคำพูดที่เขาหวังจะได้ยินตอนห้าปีก่อน ทำไมตอนนี้พึ่งจะเข้าหู แต่ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นความจริงเลย?เหมือนความฝันที่แต่ก่อนเคยฝัน ผู้หญิงที่อยู่ในฝันเคยพูดแบบนี้มาก่อน“กนิษฐา……คุณรู้ไหมว่าตัวเองพูดอะไรอยู่?วรพลพูดออกมาแล้วฟังไม่ค่อยชัดเจนนัก เพราะว่าเขาพูดเร็วเกินไป และเหมือนมีบางอย่างที่กั้นระหว่างที่เขาพูดอยู่“พล ฉันรู้ว่าตัวเองอยากที่รักคุณ……แต่ว่าเพื่อมิ้น ฉันยอมแต่งงานกับคุณ…….ฉันไม่หวังว่าจะมีรักที่ลึกซึ้ง แค่อยากมีชีวิตที่สงบสุข มีมิ้น…..มีคุณก็พอ!”คำพูดพวกนี้ของกนิษฐา พูดออกอย่างจริงใจมาก และยิ่งไปกว่านั้นก็คือมีความน่าเชื่อถือเพราะว่าเธอไม่ได้เธอไม่ได้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วบอกว่าตกหลุมรักเขา และจะแต่งงานกับเขาและคำพูดของเธอ จึงทำให้วรพลเชื่อถือได้ และเป็นคำพูดที่เขาพอรักได้