วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 830 ฉากที่ร้องไห้อย่างทรมาน
ตอนที่ 830 ฉากที่ร้องไห้อย่างทรมาน
“กนิษฐา…… คุณไม่ต้องทรมานและฝืนตัวเองขนาดนี้ก็ได้!”
วรพลรักผู้หญิงคนนี้อย่างแท้จริง แค่เธอยิ้มหรือร้องไห้ก็สามารถกระทบกระเทือนใจของเขา ก่อนหน้านี้ต่อให้เธอดูถูกเหยียดหยามเขา เขาก็ไม่เคยลืมเธอลงเลย
“วรพล ฉันเหนื่อยแล้ว เหนื่อยที่ต้องทำเพื่อผู้ชายที่ไม่รักฉัน ฉันได้เสียเวลาชีวิตไปประมาณเศษหนึ่งส่วนห้าแล้ว ตอนนี้แค่อยากจะฉันกับมิ้นอยู่เคียงข้างคุณและพึ่งพาคุณ ฉันไม่ต้องการอย่างอื่นอีกต่อไป……”
แววตาอันงดงามของกนิษฐาเต็มไปด้วยน้ำตา สุดท้ายก็ไหลรินลงมา
“ถ้าคุณรู้สึกว่าฉันไม่คู่ควรกับคุณ……งั้นฉันจะจากที่นี่ไปเอง”
เธอน้ำตาพรากไม่หยุด “แค่ว่า…..แค่ว่าฉันจะพามิ้นไปไหนได้? เธอยังเด็กขนาดนี้ แล้วก็ยังติดคุณขนาดนั้น ฉันแค่รู้สึกว่าต่อให้ไม่อยู่เพื่อตัวเอง ก็ควรที่จะอยู่เพื่อมิ้น!”
วรพลทำนัยน์ตาที่ดูเศร้าขึ้นมาทันที จากนั้นเขาจึงทำในสิ่งที่กล้าหาญที่สุดในชีวิตนี้ ก็คือดึงกนิษฐาที่กำลังร้องไห้เข้ามากอดในอ้อมกอดของตัวเอง
“ฐา ถ้าคุณรู้ว่าผมรักคุณ……แค่คุณแต่งงานกับผม ผมก็ยอมที่สู่ขอคุณ!” วรพลกอดกนิษฐาไว้แน่นๆ จากนั้นก็จูบและหอมผมอันยุ่งเหยิงของเธ “ฐา พวกแต่งงานกันเถอะ ให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกับมิ้น!”
ธัชชัยกลับไปถึงบ้านศรีทอง จึงได้เห็นฉากที่ทำให้คนดูน้ำตาแทบจะไหล
พี่ชายของตัวเองกำลังกอดกนิษฐาที่กำลังร้องห่มร้องไห้ และยังมีคำพูดที่หวานใส่กัน
จริงๆเขากำลังดูฉากที่เต็มไปด้วยความรักใคร่ซึ่งกันและกันที่ดูอบอุ่นมากๆ แต่ทำไมธัชชัยกลับรู้สึกยิ่งมองก็ยิ่งเป็นฉากที่เหมือนจะมีบางอย่างแปลกๆ
ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายร้องห่มร้องไห้อย่างเจ็บปวดแบบนี้ เป็นกนิษฐาที่ทำเคยรู้จักจริงๆหรอ? หรือเป็นเพราะเชาที่โกหกเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เลยทำให้คนร้ายๆอย่างกนิษฐากลับตัวกลับใจ และเปลี่ยนแปลงในสิ่งที่ทำผิดไป
ธัชชัยไม่ได้หลบเลี่ยงที่ไม่อยากจะเห็นพวกเขาใกล้ชิดกันขนาดนี้ แค่มองดูแบบนี้อย่างเงียบๆ นัยน์ตาของเขาก็ดูนิ่งเฉย
“หม่ามี๊……แดดดี้……มิ้นกลับมาแล้ว!”
สุดน่ารักเห็นแดดดี้วรพลและหม่ามี๊กนิษฐา ทันใดนั้นก็รีบดิ้นตัวเองให้หลุดออกจากอ้อมกอดของธัชชัย จากนั้นก็รีบวิ่งไปหาพ่อแม่แท้ๆของเธอ
“มิ้น!”
กนิษฐานั่งยองและกางแขนออก แล้วกอดลูกมิ้นของเธอไว้แน่นๆ จากนั้นก็ร้องไห้ขึ้นมาไม่หยุด
ภาพของแม่ลูกได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ทำให้คนเห็นถึงกับซึ้ง พวกเธอร้องห่มร้องไห้กันอย่างเสียใจก็ทำให้บีบหัวใจของคนที่เห็นภาพนี้ด้วยเหมือนกัน
“มิ้น……เด็กดีของแดดดี้!” วรพลก็คุกเข่าอยู่บนพื้น และกอดกนิษฐากับมิ้นไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง
เวลานี้ ธัชชัยก็ควรจะหลบเลี่ยง แต่ว่าเขากลับไม่ได้หลบ ได้แต่มองพวกเขาพ่อแม่ลูกร้องไห้กันอย่างใม่หยุดแบบนี้อย่างเงียบๆ
บรรยากาศรอบๆทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งอย่างไม่สมจริง
แล้วเขาจะแสดงอาการออกมายังไง?
ก็คงต้องพูดถึงวัจสาผู้หญิงซื่อบื้อของเขาและตะวันลูกชายสุดที่รักของเขา!
เขากับภรรยาและลูกได้แยกจากันห้าปี ตอนที่ได้กลับมาเจอหน้ากันใหม่ พวกเขายังไม่เคยกอดและร้องไห้กันถึงขั้นนี้ แต่มิ้นกับกนิษฐาและพี่ชายแค่แยกออกจากกันเพียงสามวัน ก็ต้องเจอกับความน่าเศร้าแบบนี้หรือว่าความโศ้กเศร้าที่แสนทรมานนั้นต้องนิ่งเงียบ แต่ความโศกเศร้าที่รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยต้องทำให้ร้องไห้น้ำตาพรากแบบนี้?แต่ว่าทำไมตัวเองก็ยืนโง่ๆแล้วเป็นก้างขวางคอแบบนี้ จากนั้นเขาจึงเดินออกมาอย่างเงียบๆบางอย่างถ้าจะพูดกับพี่ชายของเขา โดยพูดต่อหน้ากนิษฐาก็คงจะไม่ดี ไว้ก่อนเถอะ พี่ชายของเขาก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขาไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอปัญหาเกี่ยวกับผู้หญิง เรื่องแค่นี้เขาเองก็คงจะเอาอยู่อยู่แล้วถ้าธัชชัยสามารถช่วยวรพลจำกัดกนิษฐา ถ้าเป็นแบบนี้ ก็คงจะมีคนที่ชื่อกนิษถีปรากฎตัวเซ้นท์ที่ควรรู้ว่าตัวเองสมควรที่จะป้องกันตัวไหม ก็คงต้องให้พี่ชายของตัวเองไปสัมผัสเองแค่ว่า…….ตอนที่ธัชชัยอยากจะจากไป แต่จู่ๆก็หยุดฝีเท้าลง“ธัชชัย……”กนิษฐารั้งเขาไว้ เธอเรียกชื่อเต็มของเขา “ฉันจะแต่งงานกับพล……เราจะให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกับมิ้น!”ธัชชัยจึงหยุดฝีเท้าที่กำลังจะเดินออกมาจากพวกเขา แค่เขาหันหลังใส่กนิษฐา เธอเลยไม่เห็นสีหน้าของเขาจะดีใจหรือเสียใจดี? จะรู้สึกผิดหวังและเศร้าใจไหม?“งั้นก็ยินดีด้วยนะ”น้ำเสียงของธัชชัยนั้นเรียบมาก น้ำเสียงเรียบจนทำให้คนได้ยินรู้สึกใจหาย “จริงๆห้าปีก่อน คุณก็ควรตัดสินใจเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ก็ไม่ถือว่าสายเกินไป”แต่เหมือนได้รับการหนุนใจ“ฉันจะมาดื่มเหล้าแสดงความยินดีให้กับพวกคุณแน่นอน แต่ว่าตอนนี้มีธุระดวยหน่อย ไปก่อนนะ”น้ำเสียงของธัชชัยยังคงนิ่งเฉย ยังไม่ทันให้พวกเขาเอ่ยปากพูดขึ้น เขาก็ออกจากบ้านศรีทองแล้วคนที่ตามหลังเขาออกมาคือวรพลตอนที่อยู่ในสวนหน้าบ้าน ฝีเท้าของธัชชัยก็ช้าลงไม่น้อย เหมือนเขากำลังรอวรพลที่ตามเขามาอยู่“ชัย แกก็ให้โอกาสฐาอีกครั้งเถอะ เธออยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่จริงๆ”วรพลที่ตามหลังออกมา น้ำเสียงที่กำลังขอร้องน้องชายของเขา เพราะว่ากนิษฐาผู้หญิงคนนี้ เขาจึงขอร้องน้องชายของเขาด้วยน้ำเสียงต่ำธัชชัยที่หันหลังให้เขาจึงหันไปมองเขา นัยน์ตาที่หรี่ตาลงมองเขา จากนั้นก็เผยยิ้มผ่านนัยน์ตาออกมา“ผมให้โอกาสเธอ? วรพล นั่นมันผู้หญิงของพี่ และเป็นว่าที่ภรรยาของพี่ ยิ่งไปกว่านี้เธอคือแม่ของลูกสาวพี่ พี่บอกผมว่าให้โอกาสเธอ มันหมายความว่าอะไร?”วรพลหยุดชะงักไป จากนั้นก็พูดขึ้น “ฉันก็หมายถึงว่าฐาเคยทำเรื่องที่ทำร้ายสามาบ้าง……แต่ว่าฉันจะใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีไปชดใช้ให้กับสาและตะวัน”แค่ธัชชัยไม่ได้พูดต่อ เขาอยากจะมองเห็นบางอย่างผ่านนัยน์ตาของวรพลจากนั้นก็เอ่ยปากถามขึ้น “พี่ พี่เคยคิดไหมว่า ถ้าพี่สละชีวิตเพื่อช่วยน้องชายตัวเอง และน้องชายคนนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับพี่เลย พี่จะทำยังไง?”คำพูดของธัชชัยนั้นแผ่วเบา แผ่วเบาจนเหมือนมีแค่ตัวเองที่ได้ยินวรพลจึงเบิ่งตากว้าง “แกรู้แล้วหรอ?”ธัชชัยสะดุ้งขึ้นมาทันที “ที่แท้……พี่รู้ตั้งนานแล้วหรอ?”วรพลค่อยๆถอนหายใจออกมา “เพราะว่าก่อนหน้านี้พ่อก็รู้เรื่องนี้แล้ว ดังนั้นเคยตีแก เหมือนเขาจะแอบดึงเส้นผมของแกไปตรวจDNA…… จากนั้นเคยเหมือนคนบ้าที่ตบตีแกทุกวัน ฉันก็เลยรู้เรื่องนี้…….”เขาหยุดชะงักไปแล้วพูดขึ้นอย่างมั่นใจ “ชัย ยังไงแกก็เป็นน้องชายที่ดีของฉันนะ! แค่แกไม่รังเกียจพี่ชายอย่างซื่อบื้ออย่างฉันก็พอ ฉันก็จะเป็นพี่ชายแท้ๆของแกตลอดไป!”วรพลอมยิ้มเหมือนเด็กเอ๋อ แต่รอยยิ้มนั้น กลับทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกเหมือนถูกบีบหัวใจและธัชชัยเองก็ยิ้มขึ้น ยิ้มนั้นดูโศกเศร้ามากๆ“พี่วรพล พี่นี่มันโง่และซื่อบื้อจริงๆ! กลับเอาชีวิตตัวเองไปแลกกับคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องทางสาเลือด! ในโลกนี้ยังมีคนที่โง่กว่าพี่อีกไหม!”……ตอนนี้เป็นเวลาช่วงเช้า ในโรงเรียนสอนเต้นยังไม่มีคุณลุงคุณป้าไปเยือนเยอะ แต่ตอนบ่ายและตอนค่ำมักจะเป็นช่วงเวลาที่คนเยอะที่สุดวัจสาแค่ต้องคอยสังเกตว่าพวกเขาเต้นถูกท่าไหม และคอยจำว่าคุณลุงคุณป้ามีความบกพร่องทางร่างกายในการเต้นท่าไหนบ้างตอนที่คุณครูสอนเต้นไปพักผ่อน เธอก็ยิ่งต้องช่วยเหลือคุณลุงคุณป้าพวกนั้นเธอนั่งอยู่ตรงที่นั่งแถวหลังสุด และนั่งดูคนพวกนั้นซ้อมเต้นบนเวทีอย่างเงียบๆแค่รู้สึกว่ามีเงาของคนๆหนึ่งแวบเข้ามา พอเธอหันหลังไปมอง เอวของวัจสาก็ถูกใครบางคนกอดไว้แน่นๆเธอกำลังจะกรี๊ด แต่เสียงเพลงนั้นใหญ่เกินไป ทำให้กลบเสียงที่ตกใจของเธอไว้ และขณะเดียวกันนั้น เธอก็รู้สึกได้ว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอคือธัชชัย“ธัชชัย คุณทำอะไร? ตอนนี้อยู่กลางสาธารณะ คุณอยากจะข่มเหงฉันอีกแล้วใช่ไหม?”วัจสาพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองเล็กน้อย นึกว่าธัชชัยจะข่มเหงตัวเองเหมือนเมื่อก่อน ไม่เคยที่จะเห็นค่าเธอและให้เกียรติเธอ! ในใจของเขา เธอก็คือของเล่นของเขา อยากกอดก็กอด อยากจูบก็จูบไม่เคยดูเวลาและสถานที่ที่เหมาะสม“นิ่งๆสิ……ให้ผมกอดแปบเดียวก็พอ แปบเดียวจริงๆ……”เสียงของธัชชัยที่ทั้งต่ำและแหบส่งมาจากข้างหลัง และเสียงเหมือนเปล่งออกจากจากต่อมทอนซิลโดยตรง เขาไม่ได้ทำท่าทีอะไร แค่กอดเอวเธอไว้อย่างเงียบๆ ทำให้จังหวะหายใจของเธอเผยความในใจของเธอออกมา มันค่อยๆหายใจเป็นจังหวะช้าๆและเหมือนจะผ่อนคลายลงหน่อยๆพวกคุณลุงคุณป้าก็ได้ยินข้างหลังว่ามันเกิดอะไรขึ้น เลยเห็นวัจสาถูกธัชชัยกอดไว้ และรู้ว่าเขาคืออดีตสามีของวัจสาแค่เห็นวัจสาที่อยู่ข้างหลังเวทีไม่ได้ขัดแค้นใดๆ ธัชชัยก็ไม่ได้ทำท่าทีที่ไม่สุภาพต่อเธอ พวกคุณลุงคุณป้าเลยเต้นรำต่อ คนแก่ที่เคยอาบน้ำร้อนก็รู้ดี เรื่องของวัยรุ่น ก็ให้พวกเขาไปจัดการกันเอง ไม่งั้นคงจะทำให้รู้สึกไม่ได้ดั่งที่คาดหวังไว้“ธัชชัย คุณเป็นอะไรไป?”วัจสาถามขึ้นไปด้วย แล้วค่อยๆดึงแขนที่เหมือนเหล็กที่กอดเอวของเธออยู่ออก จากนั้นก็พูดถามด้วยน้ำเสียงที่หนักหน่วงมากขึ้น “คุณไม่ใช่ว่าควรไปหาหมอแล้วไปฉีดยาที่โรงพยาบาลหรอ? ทำไมถึงอยู่ที่นี่?”“สา……คุณแต่งงานกับผมเถอะ!”โทนเสียงของเขาต่ำมาๆ แต่กลับฟังออกอย่างชัดเจน น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูด ทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากๆทั้งเรือนร่างของวัจสาเกร็งไปหมดเธอผละมือของเขาออกอย่างว้าวุ่น แล้วเธอก็มองไปที่คุณลุงคุณป้าที่กำลังมองเธอด้วยความสบายใจอยู่เหมือนกัน ถึงแม้พวกเขาจะหันหลังใส่เธอ แต่ก็มีกระจกที่เห็นได้ชัด…….“ธัชชัย คุณอยากทำอะไรกันแน่? ฉันไม่ชอบความอวดดีของคุณ อีกอย่างคุณต้องรู้จักเคารพผู้หญิง!”“คุณบอกว่าคุณชอบคนยังไงนะ?”“ชอบคนยังไง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ?”“เกี่ยวสิ เพราะผมเป็นอาดัมที่พระเจ้าประทานให้เป็นคู่ครองที่เหมาะกับคุณมากที่สุด”“ไม่คู่ควรเลยสักนิด ฉันชอบผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่และหนักแน่นเชื่อถือได้ อีกอย่างยังให้ความรักเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด และเป็นผู้ชายที่รักฉันและรักลูก!”“งั้นก็เป็นผมน่ะสิ!”“……ธัชชัย คุณมันผู้ชายที่หน้าด้านจริงๆ!”“แล้วจะเอาศักดิ์ศรีไปทำไม? มันไม่สามารถทำให้ผมง้อคุณได้หนิ”“……”ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ฉากที่พวกนั้นที่กำลังถกเถียงกันก็ได้เปลี่ยนไปธัชชัยที่กอดวัจสาไว้ตอนแรก กลับไปนอนอยู่ตรงเก้าอี้ยาวๆข้างหลังห้องซ้อมเต้น และตรงหลังมือของเขามีน้ำเกลือใส่ไว้วัจสาบอกว่าธัชชัยไปโรงพยาบาล แต่ธัชชัยก็ไม่ชอบจากเธอไป บอกว่าจะให้เธอไปด้วยดังนั้นพวกเขาได้ตั้งเชิญหมอมาฉีดน้ำเกลือให้ที่ห้องซ้อมเต้นของเธอ พวกเขาสองคนเลยถอยกันคนละก้าวทีแรกวัจสาอยากจะถือโอกาสตอนพักเที่ยงไปแอบดูลูกชายที่อยู่ในศูนย์เด็กอนุบาล ไปดูว่าเขาตั้งแต่เรียนไหมแต่ธัชชัยยังอยู่กับเธอที่นี่ อีกอย่างเธอได้ยึดมือถือของเด็กน้อยแล้ว คิดว่าเขาก็คงหนีออกจากโรงเรียนไม่ได้ วัจสาจึงรู้สึกอุ่นใจ และนั่งเฝ้าผู้ชายที่กำลังฉีดน้ำเกลืออยู่อีกอย่างเธอต้องรอคนๆหนึ่งด้วย