วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 820 กนิษฐาเป็นผู้หญิงที่เธอเคยรัก
ตอนที่ 820 กนิษฐาเป็นผู้หญิงที่เธอเคยรัก
"ธัชชัยนายนี่ก็เก่งไม่เบาเลยนะคิดได้ไงเอาเชื้อของพี่ชายเธอไปให้กับกนิษฐาเพื่อให้กนิษฐาคลอดลูกสาวออกมา" วิศาลพูดและหันไปมองมิ้นที่กำลังหลับอยู่
ฉันว่านะตอนนี้กนิษฐาก็เหมือนกำลังตกอยู่ในนรกตายทั้งเป็นเธอน่าจะอยากตายไปซะให้พ้นๆ"
สำหรับวิศาลกนิษฐาเป็นผู้หญิงที่เขาไม่ถูกชะตาที่สุดคนนึงแต่ทำไมยังปล่อยผู้หญิงอย่างกนิษฐาได้มีลมหายใจถึงทุกวันนี้ก็เพราะเห็นแก่หน้าธัชชัยและวรพลไงมิเช่นนั้นกนิษฐาถูกวิศาลฆ่าตายไปตั้งนานแล้ว
ธัชชัยฟังคำพูดวิศาลเหล้าในมือก็วางลงไปสักพักและพูดขึ้นมาว่า "มันก็จริงอย่างที่เธอพูดคนที่หยิ่งยโสโอหังอย่างกนิษฐาเราไปหลอกเธอเช่นนี้ก็เหมือนทำให้เธอตายทั้งเป็น
ธัชชัยไม่ถามข่าวคราวของกนิษฐาจากพ่อบ้านตฤณแน่นอนไม่ได้สั่งคนไปตามหาเธอด้วย
" ยังคิดถึงแฟนเก่าเธออยู่อีกหรอ?"
ธัชชัยจิบเหล้าหนึ่งคำและหันไปมองหน้าวิศาลอย่างเย็นชาเขากำลังอารมณ์ดีๆอยู่กลับถูกวิศาลมาพูดให้เสียอารมณ์
"ธัชชัยถามวิศาลอย่างจริงจัง "นี่เธอเคยรักใครสักคนอย่างจริงจังไหม?"
วิศาลพูดแซวขึ้นมาว่า "มีสิก็เธอไง"
ธัชชัยได้แต่มองบน" กูเป็นเจ้านายมึงมึงมีหน้าที่แค่ดูแลกูดีๆก็พอ"
วิศาลเอาปลาแซวมอลที่สั่งมาป้อนให้กับธัชชัยจากนั้นก็ถามเขาไปว่า "กนิษฐาเป็นผู้หญิงที่เธอเคยรักรึเปล่า? "
ธัชชัยทานปลาแซลมอนอย่างเงียบๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังตั้งใจทานปลาแซลมอนอยู่หรือกำลังคิดคำตอบนี้อยู่นานมากเขาถึงตอบว่า " ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงที่พี่ฉันรักที่สุด"
"ความสัมพันธ์ระหว่างเธอสองพี่น้องแน่นแฟ้นเสียจริงแน่นแฟ้นจนแบ่งผู้หญิงกันนอนน้องชายเพิ่งนอนเสร็จพี่ชายก็นอนต่อนี่ที่เขาว่ากันว่าของดีของงามต้องเเบ่งๆกันใช่ไหม?"
คำพูดของวิศาลทำให้คนอยากตบหน้าจริงๆถึงแม้เขาแค่พูดเล่นๆแต่คนฟังอย่างธัชชัยเหมือนกำลังถูกมีดแทงที่หัวใจ
ถึงแม้ตอนนี้ธัชชัยอยากตบวิศาลแค่ไหนก็ตามเขาไม่สามารถทำได้เพราะเขากำลังบาดเจ็บอยู่
จิตใจที่กำลังสับสนอย่างธัชชัยกลับไปที่เตียงอีกครั้งเขามองหน้ามิ้นที่กำลังหลับอยู่อย่างเงียบๆ
เด็กน้อยผู้น่ารักเธอได้ความสวยของแม่มาเต็มๆตั้งแต่เล็กจนโตก็มีใบหน้าที่สวยงามขนตาเธอช่างยาวแก้มแดงๆของเธอทำให้คนมองทั้งหลงทั้งเอนดู
"มองให้ตายเธอก็ไม่มีทางเป็นลูกสาวเธอได้หรอกนะ"
วิศาลตบไหล่ธัชชัยอย่างเบาๆ
"เสียใจไหมที่ตั้งแต่แรกเธอไม่เอาลูกอ๊อดของเธอใส่ที่ร่างกนิษฐา?"
"วิศาลทำไมเธอไม่เอาลูกสักคน?" วิศาลเงียบไปสักพักจากนั้นธัชชัยก็พูดขึ้นอีกว่า "อย่างน้อยตอนแก่จะได้มีคนดูแลหรือแม้กระทั่งตอนตายจะได้มีคนเผาไง"
" เด็กเหรอฉันเกลียดเด็กที่สุดเลยอะไรคือเลี้ยงดูตอนแก่และอะไรคือตอนตายมีคนเผาศพให้เธอดูฉันสิฉันยังไม่ได้เลี้ยงดูและเผาศพพ่อฉันเลย"
การเป็นอยู่ของวิศาลทำให้คนไม่น่าเชื่อจริงๆ
ธัชชัยขมวดคิ้วและพูดว่า " หรือเธออยากตายแบบโดดเดี่ยวเดียวดายไม่มีลูกหลานคอยดูแลคอยทำพิธีงานศพให้อย่างนั้นหรือ? "
" ฉันยังมีเธอไงหรือแม้แต่เธอยังรังเกียจไม่ยอมเผาศพให้ฉัน?วิศาลเข้ามาจัดเสื้อคลุมให้กับธัชชัยที่ตกลงมาจากไหล่" เธอลองคิดดูศัตรูของเธอมีตั้งมากมายหากอยู่ๆวันนึงเธอก็ถูกศัตรูของเธอฟันจนตายอยู่ข้างถนนฉันจะไปรู้ไหมแล้วอย่างนี้จะให้ฉันช่วยเก็บศพเธอยังไง?"ธัชชัยได้บอกกับวิศาลหลายครั้งแล้วว่าอย่าใช้กำลังและอย่าไปบาดหมางกับใครแต่วิศาลไม่ฟังเพราะเขาชินกับการต่อสู้กับศัตรูอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วทุกวันนี้เขาแทบต้องต่ออยู่กับดาบอยู่กับมีดอยู่ตลอดเวลาวิศาลตอบว่า " ใครช่างกล้า? กล้ามาลองดีกับฉัน? คอยดูฉันจะชิงลงมือก่อนแน่" งั้นกรดลหล่ะ? "ธัชชัยถามกลับไปอย่างนิ่งๆวิศาลที่กำลังล้อเล่นอย่างสนุกแต่พอได้ยินคำพูดธัชชัยก็ก้มหน้าอย่างสีหน้านิ่งเฉยทันทีนั้นธัชชัยก็พูดขึ้นอีกว่า " ฉันรับรองกับเธอเลยว่าหากกรดลอยากฆ่าเธอจริงๆต่อให้เธอเป็นเจ้าถิ่นเมืองSเธอก็ไม่มีทางหนีรอดจากมือเขาได้หรอก"วิศาลได้ยินธัชชัยพูดถึงกรดลเขาก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก"ได้เลยแน่จริงก็ให้เขามาฆ่าฉันสิดูสิคนอย่างวิศาลจะกลัวเขามั้ย?""พอทีเธออย่าอวดดีไปหน่อยเลยกรดลเขาไม่ได้อะไรกับเธอซะหน่อย?ทำไมเธอต้องอาฆาตแค้นเขาขนาดนั้นด้วย? "" ธัชชัยก็เริ่มโกรธแล้ว" เธออย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอพยายามส่งคนไปฆ่าเขาตั้งหลายครั้งแล้ว"วิศาลตอบอย่างอารมณ์เสีย "ดูท่าเธอจะชอบเขามากเลยนะ"คำพูดแต่ละคำของวิศาลเต็มไปด้วยความโมโหส่วนธัชชัยพูดอย่างนิ่งๆว่า "ให้อภัยกรดลก็ถือว่าให้อภัยตัวเองเธอเข้าใจมั้ย?"วิศาลยังคงดื้อรั้งฉันไม่มีทางเธอไม่อยากให้เขาตายใช่ไหม? งั้นฉันจะฆ่าเขาตายให้ได้ดูสิอยู่ในถิ่นของฉันเขาจะหนีรอดไปได้มั้ย"" เธอก็ถือซะว่าเขาเป็นหมาของฉันตัวหนึ่งไม่ได้หรือ? โบราณว่าตีหมาให้ดูเจ้าของด้วยเธอไว้หน้าฉันบ้างจะได้มั้ย?"ธัชชัยไม่รู้จริงๆทำไมวิศาลต้องโกรธแค้นกรดลถึงเพียงนี้แต่ว่าตั้งแต่ไหนแต่ไรมาวิศาลฆ่าคนไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลเพียงแค่เขาไม่ถูกชะตากับคนไหนคนนั้นต้องตาย" นอกจากเขาเธอจะไปเอาหมาที่ไหนมาเลี้ยงก็ได้"วิศาลยกเหล้าขึ้นมาแล้วดื่มหมดแก้วส่วนธัชชัยได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจยาวๆเพราะเขาคิดว่าการกระทำของวิศาลก็เหมือนฆ่าตัวเองอยู่ชัดๆกรดลไม่ใช่จะจัดการได้ง่ายๆอย่างที่เขาคิดบ้านเดิมขุนทด" ทำไมให้ฉันกับแม่พักในห้องที่แคบขนาดนี้?" นี่พวกเธอรังแกแม่ฉันอีกแล้วใช่มั้ย"ตั้งแต่เด็กน้อยตะวันมาอยู่บ้านเดิมขุนทดบรรยากาศในบ้านก็คึกคักขึ้นมาพวกเขาไม่ได้ทะเลาะกันเรื่องใหญ่โตแต่เป็นการเถียงกันซะมากกว่าอยู่ในSKy dream เด็กน้อยตะวันก็คือคุณชายเล็กเขาเป็นหลานที่อำเภอพัดรักรักที่สุดเพราะฉะนั้นการอยู่ในที่แคบแบบนี้ทำให้เขารู้สึกอึดอัดมาก"เพราะว่าลูกสาวและลูกเขยฉันกำลังจะกลับมาแล้วเพราะฉะนั้นจึงให้พวกเธอย้ายขึ้นไปอีกห้อง"เป็นเพราะลูกสาวและลูกเขยจะกลับมาวราลีจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษวัจสาจำไว้นะดูแลเด็กดื้อคนนี้ให้ดีๆ อย่าให้วิ่งเพ่นพ่านคืนนี้มีแขกพิเศษนะที่สำคัญหัดพูดจามีมารยาทบ้างอย่าทำเหมือนเป็นเด็กไม่มีพ่อแม่สั่งสอนคนอื่นอาจหัวเราะเราได้"วราลีสั่งวัจสาอย่างเข้มงวด" รู้แล้วพอตะวันทานอิ่มฉันจะพาขึ้นห้องทันทีเลย"วัจสาเดินออกมาจากห้องครัวในมือยังถืออาหารค่ำของเขาสองแม่ลูกอีกด้วยตอนอยู่ที่Sky dream เด็กน้อยไม่เคยต้องกินอาหารที่เหลือจากคนอื่นเลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่อาหารวันนี้ทำให้ตะวันต้องกินอย่างหดหู่ใจแน่ๆ" ยายแม่มดเธอกำลังด่าใครฮ่ะฉันมีพ่อมีแม่นะ"เด็กได้ยินวราลีพูดว่าเด็กไม่มีพ่อแม่สั่งสอนตะวันจึงโกรธขึ้นมายายแม่มดเธอพูดคำนี้มาหลายครั้งแล้วนะถึงแม้เขาอาจดูไม่มีมารยาทบ้างแต่เขาก็มีพ่อมีแม่นะ"นี่ยังกล้าเถียงพ่อเธอไม่เอาเธอแล้วเธอเป็นเด็กไม่มีพ่อวราลีทะเลาะกับเด็กห้าขวบ" พ่อไม่ได้ไม่เอาฉันพ่อแค่ยังบาดเจ็บอยู่รอพ่อหายดีแล้วพ่อต้องมารับฉันและแม่ฉันไปจากนรกที่นี่แน่"เด็กน้อยเถียงคำไม่ตกฟากเขาวิ่งไปชนเอวของวราลี" โอ๊ย"วราลีถูกชนจนล้มลงไปตอนนี้เธอช่างซมซานเหลือเกิน"ตะวันลูกเสียมารยาทจริงๆรีบขอโทษยายซะ"วัจสาเห็นเหตุการณ์ก็โกรธขึ้นมาเธอไปอุ้มลูกขึ้นมาแล้วตบก้นเด็กน้อย" ฉันไม่ขอโทษคนที่เสียมารยาทก่อนคือแม่มดคนนี้ใครใช้ให้เธอมาพูดว่าฉันเป็นเด็กไม่มีพ่อหล่ะเธอเป็นคนเริ่มก่อนนะ" แม่…. แม่…. ท่านไม่เป็นไรนะ? พอเข้ามาในบ้านภาวินีก็เห็นแม่ตัวเองกำลังล้มอยู่ที่พื้นภาวินีจึงรีบไปพยุงแม่ขึ้นมาทันที"เด็กบ้าน่าตีจริงๆพอลุกขึ้นมาปุ๊บก็เอาไม่เรียวไปตีก้นของตะวัน….สุดท้ายตีไม่ถูกเด็กน้อยแต่กลับไปตีมือของลูกเขยแทนเด็กน้อยถูกลูกเขยอุ้มไว้ในอ้อมกอด" แม่เด็กไม่ได้ตั้งใจอย่าถือสากับเด็กเลย"เสียงของเขาช่างอ่อนโยนมากตะวันถูกอุ้มไว้ในอ้อมกอดของกวีวัธน์จากนั้นตะวันได้จ้องหน้ากวีวัธน์อย่างดุๆส่วนกวีวัธน์ยิ้มๆและจับหัวเด็กน้อยอย่างเอนดู"นี่เธอเป็นใครมาจากไหนอย่ามาอุ้มฉันนะ"“เด็กน้อยไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาอุ้มหรือมากอดฉันไม่นับเธอเป็นศัตรูก็ดีแค่ไหนแล้วกวีวัธน์ยิ้มและพูดว่า "ฉันรู้จักเธอเธอชื่อสิบห้า""เฮ้ย" เธอรู้ได้ไง?คำพูดของกวีวัธน์ทำให้เด็กน้อยแปลกใจและยังทำให้วัจสางงไปด้วยเพราะทั้งตัวเองและลูกชายตะวันไม่เคยเจอกับเขามาก่อนแน่นอนม้าเก่งหมายเลขเก้าเธอบังคับมันไม่ได้แต่เธอแอบไปตีมันไม่ได้นะ"กวีวัธน์พูดข้างหูตะวันเบาๆเด็กน้อยตกใจ " เธอเคยไปที่สนามม้านั้นด้วยเหรอ?"อืม" ฉันเคยขี่พวกมันมาทั้งหมดแล้วเพราะม้าทุกตัวที่นั่นฉันเป็นคนดูแลเเละเลี้ยงมันมาเองพูดง่ายๆคือสนามม้านั้นฉันเป็นเจ้าของเองสนามม้านั้นเป็นของเธอ? งั้นม้าทุกตัวเธอก็สอนพวกมันมาเองกับมือใช่มั้ย?"คำถามนี้ทำให้กวีวัธน์ขมวดคิ้ว " พูดไงดีหล่ะม้าตัวนี้ก็เหมือนเธอไงไม่เชื่อฟังใครง่ายๆกวีวัธน์จำตะวันได้เพราะอำเภอพัดรักไปที่สนามม้าทุกครั้งก็จะเหมาทั้งสนามม้าเลยและที่สำคัญตะวันไปด้วยทุกครั้ง"ม้าหมายเลขเก้ามันจะเชื่อฟังการบังคับฉันไหม? "เธอช่วยฉันได้มั้ย?"กวีวัธน์ตอบว่า "ได้สิตะวันตื่นเต้นและหันไปบอกแม่ว่า" แม่พรุ่งนี้เรา ไปสนามม้ากันเถอะ"ส่วนวัจสาปฎิเสธอย่างโหดร้าย " ไม่ได้พรุ่งนี้ลูกต้องไปโรงเรียน"เด็กน้อยแม้มปากเขามีความคิดอยากไปสนามม้ามากๆ