วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 610 ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรกแต่งงานกับพี่ดีกว่า
ตอนที่ 610 ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรกแต่งงานกับพี่ดีกว่า
วัจสาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ด้วยความดีใจ เธอร้องไห้ในอ้อมกอดของวรพล ส่วนวรพลนั้นเพราะการโผลเข้ากอดของวัจสา ทำให้เขารู้สึกเสียใจ
หลายครั้ง คนที่กอดกันนั้นไม่ได้เป็นแค่คนรักหรือญาติสนิท แต่เป็นคนที่มีอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน
ผ่านเรื่องหลายเรื่องมาคล้ายกัน และประสบการณ์ลาจากมาเหมือนกัน ซึ่งทำให้ทั้งวัจสาและวรพลนั้นรู้สึกเสียใจเหมือนกัน
พวกเขาที่กลับมาเจอกันอีกครั้งนั้นเหมือนผ่านความหนาวมาด้วยกันตลอดคืน แล้วกอดกันเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กันและกัน
วัจสาอยู่ในอ้อมกอดของวรพลอยู่นาน จากนั้นค่อยๆหยุดร้องไห้
"ขอโทษนะคะ วัจสาร้องไห้จนเปื้อนเสื้อพี่ไปหมด จะทำให้พี่หมดหล่อรึเปล่า?"
วรพลยิ้มอย่างอ่อนโยน จากนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้วัจสา
"ตั้งแต่ที่พี่สามารถกลับมาเดินได้ด้วยตนเองอีกครั้ง พี่ก็ชอบใส่เสื้อขาวมาก วัจสารู้ไหมว่าเพราะอะไร?"
สิ่งที่วรพลพูดนั้นเหมือนกำลังถามวัจสา แต่ความเป็นจริงนั้นเขากำลังถามเองและตอบเอง “ที่ใส่เสื้อสีขาว เพราะทำให้พี่ยิ่งดูเหมือนตุ๊กตาบิ๊กฮีโร่ที่วัจสาให้พี่"
วัจสาแสบจมูกอีกครั้ง ถือกลืนน้ำลายลงคอ วรพลเป็นคนที่อบอุ่นจริงๆ เขาคอยบอกกับเธออยู่เสมอ ว่าตัวเธอนั้นมีผลต่อชีวิตของเขา"พี่ใส่เสื้อสีขาวก็หล่อมาก เหมาะกับพี่มาก!วัจสาชอบ!"ตุ๊กตาบิ๊กฮีโร่นั้น ไม่ได้แค่ทำให้วรพลดูอุ่นใจ แต่ทำให้เขาเข้มแข็ง ทำให้เขาสามารถสู้กับความทรหดของชีวิตแค่นึกถึงมัน ก็ทำให้เขาเต็มไปด้วยความหวัง!หลายปีมานี้ผ่านเรื่องลำบากมามากมาย ไม่เพียงแค่คำพูดของคนนอก มีเพียงแค่ตัวเขาเองที่จะรู้ดีว่า เขาต้องสู้แค่ไหนกว่าจะผ่านมันมาได้ เขาต้องพยายามแค่ไหนกว่าจะกลับมาเดินได้อีกครั้ง เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย"จริงหรอ? แต่วัจสาคงจะได้แค่มองพี่เท่านั้น ต่อให้เกิดอะไรขึ้นก็รักพี่ไม่ได้ เพราะเธอเป็นน้องสะใภ้ของพี่ไปแล้ว!" วรพลพูดหยอกเธอเขาเป็นผู้ชายที่ทำให้คนที่อยู่ใกล้ๆรู้สึกอบอุ่น"เฮ้อ ถ้าตอนนั้นวัจสาแต่งงานกับพี่ก็คงจะดี!" วัจสาขยี้ตา แล้วยิ้มหวาน "ตอนนี้แต่งงานกับพี่ก็ไม่สายไปหรอก แต่น่าเสียดายที่หัวใจของพี่มีแต่กนิษฐาเพียงคนเดียว""ทำไม? เธออยากจะแต่งงานกับพี่จริงๆหรอ?" มองดูสีหน้าของวัจสา วรพลเองก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา"พี่รู้ ว่าธัชชัยมันทำให้เธอโมโห และไม่สมควรได้รับการอภัยจากเธอและลูก"วรพลถอนหายใจยาวๆ "แต่ว่า…..อันที่จริงจะโทษมันคนเดียวก็ไม่ได้ เพราะสิ่งที่เธอกับลูกต้องเจอนั้น ความเจ็บปวดที่เธอกับลูกต้องได้รับมันเป็นเพราะพี่ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ ธัชชัยก็คงไม่บีบพวกเธอให้ทำแบบนั้น เขายอมทิ้งชีวิตตัวเองแต่ไม่ยอมทิ้งพวกเธอแม่ลูกอย่างแน่นอน!"เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว เราอย่าพูดถึงมันเลยดีกว่าค่ะ" แววตาของวัจสาดูว่างเปล่า เพราะเธอไม่อยากหวนกลับไปคิดถึงฝันร้ายนั้น ภาพต่างๆทำร้ายเธอนับครั้งไม่ถ้วน สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือตอนนี้หัวใจของเธอว่างเปล่าไปแล้ว"ได้ งั้นเราหาที่นั่งคุยกันก่อนดีกว่า ที่นี่ลมแรง ยืนคุยกันแบบนี้มันหนาว" วรพลรู้สึกเย็นๆ กลัวว่าลมที่แรงนี้จะทำให้วัจสาไม่สบาย เขาจึงเสนอให้ไปคุยกันที่อื่นอีกทั้งการที่เปลี่ยนสถานที่คุยกันนั้น จะทำให้คนเปิดใจมากขึ้น และนั่นก็คือเป้าหมายของวรพลในวันนี้น้องมิ้นหลับสบายมาก อุณหภูมิในห้องกำลังสบาย ต่อให้เธอไม่ห่มผ้าห่ม ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกหนาว และไม่ได้ทำให้ป่วยด้วยแต่การที่อุณหภูมิในห้องปรับเป็นแบบนี้ ทำให้ผู้ชายที่ร่างกายแข็งแรงนั้น รู้สึกร้อน เพราะธัชชัยใส่ชุดนอนเอาไว้ และเพราะอากาศที่ร้อน ทำให้เขาแตะผ้าห่มลงพื้น เผยให้เห็นหน้าอกขาวเนียน ทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากเมื่อคืนหลังจากที่พูดคุยกับวรพลแล้วนั้น ก่อนนอนเขายังนึกถึงหน้าตาที่น่าสงสารของตะวัน ทำให้ธัชชัยต้องพยายามหลับอยู่นานกว่าจะนอนได้ส่วนวรพลนั้นเพราะวันนี้เขานัดวัจสาเอาไว้ ทำให้ออกจากบ้านตั้งแต่เช้า บนเตียงขนาดใหญ่จึงมีแค่น้องมิ้นและธัชชัยองค์หญิงของบ้านที่ตื่นขึ้นมานั้นเหมือนหนอนตัวน้อยๆ ที่กระดึบไปมาบนตัวของธัชชัย แล้วหอมแก้มของธัชชัยไม่หยุด จากนั้นรีบหลบเข้าไปในอ้อมกอดของธัชชัยตอนที่กนิษฐาเดินถือเสื้อผ้าของน้องมิ้นเข้ามาในห้องนั้น ก็เห็นลูกสาวกำลังเล่นกับธัชชัยกนิษฐาอิจฉาลูกสาวของตนมากที่สามารถอยู่ในอ้อมกอดของธัชชัย และสามารถหอมแก้มเขาได้"น้องมิ้น ให้คุณพ่อนอนก่อนนะคะ….." ธัชชัยในตอนนี้ยังคงหลับตาพริ้ม เอามือจับองค์หญิงน้อยของเขา ที่ตอนนี้กำลังเล่นผมของตนอยู่นี่คือภาพวาดในฝันของกนิษฐา ภาพที่ทุกคนในครอบครัวอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ทั้งสามี ลูกสาวและตัวเธอ"ม๊ามี๊!”น้องมิ้นที่เห็นม๊ามี๊ของเธอเดินเข้ามานั้น ก็รีบออกมาจากอ้อมกอดของธัชชัยกนิษฐารีบทำมือขึ้นแล้วบอกกับลูกสาว "ชู่!”เด็กน้อยเข้าใจในทันที แล้วเบ้ปาก "ได้ค่ะ น้องมิ้นไม่รบกวนแดดดี๊แล้ว……"กนิษฐาวางเสื้อผ้าของลูกสาวเอาไว้บนเตียง จากนั้นมองไปที่ธัชชัย แล้วค่อยๆนอนลง เธอนอนมองหน้าของธัชชัยอยู่นาน