วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 573 ค้นก็ค้น 2
ตอนที่ 573 ค้นก็ค้น 2
คราวนี้เธอเสร็จเขาล่ะ ชายหนุ่มดันร่างเล็กๆของเธอไปยังโซฟาด้านหลัง ยากจะหนีออกไป
“ครั้งนี้ผมไม่ได้โกหกนะ มันเจ็บจริงๆ….ไม่แน่อาจจะใช้การไม่ได้เลยก็ได้” ธัชชัยจงใจใช้ร่างหนักๆของเขาทับร่างของหญิงสาว ทำเอาเธอทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะกอดดี หรือว่าพยุงดี
“ใช้งานไม่ได้ก็ช่างมันสิ ยังไงก็มีค่าเท่ากัน”
วัจสาต้องการจะสื่อว่า ยังไงก็มีทั้งลูกชายและลูกสาวแล้ว เก็บเอาไว้ก็มีแต่จะเอาไปโรคจิตใส่ตนอื่นเขาเปล่าๆ
แต่เรื่องที่เกี่ยวกับตะวัน เธอไม่สามารถพูดออกมาได้ เลยต้องพูดอ้อมๆไปอย่างนั้น
“วันสา กอดผม” ธัชชัยออกเสียงสั่ง
คนอย่างเขานี่จะไม่ยอมคนเลยหรือไง แต่ยังไงเธอก็สู้อะไรเขาไม่ไหวอยู่ดี เขาใช้ไม้แข็งมา เธอเลยใช้ไม้อ่อนกลับไป
“แต่คุณล็อคมือฉันอยู่นะคะ คงจะกอดไม่ถนัดหรอกค่ะ เอางี้…คุณปลดกุญแจนี่ออกก่อน ดีไหมคะ”
วัจสายังพูดไม่จบ ชายหนุ่มก็ดึงวัจสาเข้ามากอดอย่างไม่พูดไม่จา ได้แต่กอดเธอนิ่งๆไปอย่างนั้น
แรกๆเธอก็ขัดขืน แต่ไปๆมาๆ เธอก็สงบลง เพราะอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของชายหนุ่ม ทำให้เธอรู้สึกไร้ทิศทางตั้งแต่เล็กจนโตวัจสาคิดมาตลอดว่าความรัก ความจริงใจ เป็นสิ่งที่ล้ำค่ามาก ตั้งแต่เล็กเธอไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่มาก่อนเลย พอโตมาเธอก็ไม่ได้รับแม้กระทั่งความรักจากคนรักสิ่งเดียวที่ทำให้เธอชื่นใจได้ เห็นทีจะเป็นคนการที่เธอคลอดตะวันออกมา มอบความรักของเธอที่เธอเคยขาดให้กับลูกรักคนเดียวของเธอไม่ว่าเธอจะเป็นตายร้ายดียังไง เธอก็จะคลอดลูกออกมาให้ได้ธัชชัยถามเบาๆ “ห้าปีมานี้ คุณไปอยู่ไหนมา”วัจสาชักสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจตอบ “มันยังสำคัญอีกเหรอคะ”แต่ยังมีอีกประโยคที่เธอไม่ได้พูดออกมา ก็คือ ยังไงคุณก็ไม่เคยไปตามหาเราสองคนแม่ลูกอยู่ดี แล้วตอนนี้มาถามอย่างนี้ มันจะมีประโยชน์อะไร“ผมไปหมู่บ้านแจ่มใสหลายรอบมาก บ้านแถวเจียงหนานที่คุณมัดจำไว้ในเน็ตก็ไปมาแล้ว เจ้าของบ้านนั้นก็นิสัยดี แต่คุณก็ไม่ได้ไปที่นั่น”ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่กลับทำให้ใจของวัจสาอ่อนยวบแปลกๆ ที่แท้เขาไม่ได้ไม่เคยหาเราสองแม่ลูก“สุดท้าย ผมก็คิดได้ว่าคุณต้องกลับมาที่นี่ ตราบใดที่คุณยังมีชีวิตอยู่ ผมก็เลยกลับมารอที่เมือง Sไปดักรอที่บ้านแวววัย เผื่อวันใดวันหนึ่งคุณจะกลับมา”ธัชชัยมองลึกเข้าไปในตาของหญิงสาว แต่เขาก็ต้องผิดหวัง เมื่อไม่เห็นว่าเธอจะมีแววสำนึกผิดที่ตีลูกตายเลยมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่เจ็บปวด ยิ่งมองไปในดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความร้อนรนและเศร้าสลดของเธอทำให้เขาขรึมขึ้นมาอีกครั้ง“ทำไมคุณถึงใจแข็งได้ขนาดนี้ ห้าปีแล้ว คุณไม่รู้สึกผิดหรือเสียใจที่ฆ่าลูกของเรากับมือตัวเองสักนิดเลยเหรอ”เมื่อพูดถึง เด็กที่ ‘ตายแต่วัยเยาว์’ คนนั้น อารมณ์ของธัชชัยก็เริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง เด็กคนนั้นกลายเป็นมลทินในใจของเขาไปแล้ว“เพราะว่าฉันไม่มีอะไรให้เสียใจไงคะ” ยิ่งเธอนึกถึงลูกที่รออยู่บ้าน ท่าทีและอารมณ์ก็ร้อนขึ้นมาอีกครั้ง“คนที่ควรจะสำนึกผิดมีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นแหละค่ะ รีบส่งกุญแจมา ฉันยังมีเรื่องด่วนที่ต้องไปทำ”เมื่อเช้าตอนเธอตื่นมาเห็นประตูห้องของเข้มยังปิดอยู่ เจ้าเด็กน้อยคงน่าจะยังไม่ตื่น หรือไม่ก็เพราะฝึกกับเข้มจนดึกจนดื่น เลยเหนื่อยนอนต่อตอนนี้จะเที่ยงแล้ว ถ้าเจ้าเด็กน้อยร้องหาเธอขึ้นมา คงต้องทะเลาะกับอำเภอพัดรักแน่ๆเธอไม่อยากให้ลูกต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอ“มีเรื่องสำคัญอะไรเหรอ” แน่นอนว่าเขาไม่ยอมปล่อยให้เธอเล็ดลอดออกไปจากสายตาอย่างแน่นอน แม้แต่นิดเดียวก็ไม่ยอม“คุณจะอยากรู้ไปทำไม รู้แค่ว่าสำคัญกว่าคุณก็แล้วกัน ส่งกุญแจมานี้ ฉันจะไปแล้ว”ไอ้ผู้ชายเฮงซวยนี่จะไปเทียบอะไรกับตะวันลูกรัก เจ้าเด็กน้อยเปรียบเหมือนชีวิตทั้งชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้ เมื่อเห็นวัจสาใจลอย เขาก็ยิ่งหัวร้อนขึ้นมา“รีบไปเดทกับแฟนใหม่เหรอ” ธัชชัยพูดเสียงต่ำ เสียงนั้นแฝงไว้ด้วยความโกหกอย่างเห็นได้ชัดวัจสาจึงขวิดกลับไป “ไม่ใช่แฟนใหม่ แต่เป็นคู่รักกันตั้งแต่ชาติปางก่อน”“หึ งั้นเหรอ งั้นก็เรียกเขามาสิ ดูสิว่าแฟนใหม่ของคุณจะทนไปได้สักกี่น้ำ” คำพูดของธัชชัยเริ่มมีความโหดเหี้ยมแทรกมาอย่างไม่รู้ตัว แล้วเหมือนจะหึงหน่อยๆด้วยวัจสาตะลึง ทั้งๆที่เธอเจอเขาทั้งหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะไม่เลือดตกยางออกสักครั้ง !