วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 569 อยู่สารภาพผิดกับคุณ 2
ตอนที่ 569 อยู่สารภาพผิดกับคุณ 2
ธัชชัยพูดอย่างสบายใจ พลางทิ้งตัวนั่งบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า
"คุณมันโรคจิต ! ธัชชัย คุณมาไขมันออกไปเดี๋ยวนี้ !" วัจสาอารมณ์ร้อนขึ้นมาจนแทบระเบิด พลางออกแรงเขย่ากุญแจมือ แต่สุดท้ายเธอก็เจ็บมือ ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี
กุญแจมือนี้ทำมาจากทอง ไม่ใช่อะไรที่คาร์โบไฮเดรตอย่างเธอจะเปิดออกได้
ยิ่งเห็นวัจสากระโดดกระพือปีก ธัชชัยก็ยิ่งหัวเราะอย่างชอบใจ "วัจสา คราวนี้คุณก็หนีไม่พ้นแล้วสินะ ผมบอกแล้วว่าให้ใช้ที่ชีวิตที่เหลือของผมให้ตายไปพร้อมๆกับคุณ"
ชายหนุ่มพูดอย่างอารมณ์ดี แต่นัยน์ตาสีดำคู่นั้นกลับเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์
นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์เบื่อโลก ลุกลามไปยังเซลล์ต่างๆทั่วร่างกาย
เด็กคนที่ 'ตายแต่วัยเยาว์' คนนั้นทำเอาชีวิตของเขาเต็มไปด้วยเมฆหมอกตลอดห้าปีที่ผ่านมา เขาต้องจมอยู่กับความทุกข์ทรมานมาถึงห้าปี แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรที่จะกินดีมีสุข ขณะที่ชีวิตของเขาไม่แลจะเห็นทางออก
วัจสามีท่าทีดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แต่เขาก็ยังคงหาความละอายต่อผิดบาปจากตัวเธอไม่ได้เลย
ธัชชัยไม่อยากทนเห็นคนไร้หัวใจอย่างเธอ เขาจะทำให้เธอสารภาพผิดไปกับเขา ให้ลิ้มรสความทุกข์ทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น !
แต่วัจสากลับคิดว่าเขาโรคจิตวิปริตทั้งเพ ถึงขั้นเอากุญแจมือมาคล้องมือเธอ แค่นั้นยังไม่พอ ยังจะคล้องเอาไว้กับมือเขาด้วยอีกข้างเขามันบ้าไปแล้ว เธอเองก็แทบจะคลั่งตายเพราะเขาเช่นกันวัจสาไม่อยากจะเชื่อว่าทั้งหมดทั้งปวงที่เขานี้จะเป็นเพราะลูกคนของเขาที่เธอ 'ตีตาย' เมื่อห้าปีก่อน เธอไม่เข้าใจเขาเลย ถ้าเขารักเด็กคนนั้นจริงๆ แล้วทำไมแป๊บๆก็ไปมีลูกกับกนิษฐาอีกหรือว่าเขาจะเพี้ยนไปแล้วจริงๆ ถึงอยากจะมีลูกอีกคนมาเติมเต็มบาดแผลที่เขาได้รับแต่ไม่ว่าเขาจะมีเหตุผลหรือข้ออ้างอะไร สุดท้าย เขาก็เลือกที่จะหักหลังไปแล้วไม่ว่าเขาจะเคยรักเธอหรือไม่ แต่การแต่งงานครั้งนี้ได้จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย เขาเป็นคนผิดสัญญาแต่ยังจะตามมาคิดบัญชีกับเธอ ช่างเป็นผู้ชายที่บ้าจริงๆแต่อย่างไรเสีย วัจสาก็ไม่อยากจะบ้าตามไปกับเขา เธอยังมีลูกสุดที่รักที่ยังรอให้เธอกลับไปบ้านเมื่อวัจสานึกถึงตะวัน เธอจึงจำต้องสงบคารมลง ไม่ดิ้นรนต่อไป และเดินมานั่งบนเก้าอี้ตัวข้างๆเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ตำแหน่งที่เธอนั่งตรงนี้เห็นได้แค่เพียงใบหน้ารูปงามที่เต็มไปด้วยความซีดเซียวเย็นชาของธัชชัย"ธัชชัย คุณจะใช้ชีวิตที่เหลือของคุณกับฉันเหรอคะ แล้วลูกสาวของคุณ ไหนยังจะแม่ของเด็กอีกล่ะคะ"ธัชชัยได้ยินสิ่งที่เธอพูดทั้งหมด แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร และเอาแต่จ้องเขม็งไปที่ใบหน้าอันงามงด แต่ไร้ซึ่งความสำนึกผิดของหญิงสาวผู้นั้นเธอยังถามเขาต่อไป หวังจะให้เขารู้สึกหนวกหูรำคาญธัชชัยแอบคิดในใจว่า เธอจะใบหน้าซีดเผือก รู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง แต่กลับกัน เขากลับไม่เห็นว่าเธอจะมีปฏิกิริยาเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย"วัจสา แต่ก่อนผมคิดว่ากนิษฐาเป็นปีศาจที่ร้ายที่สุด ส่วนคุณก็เปรียบดังบัวขาวที่โชคร้ายรับเคราะห์กรรม แต่พอมาตอนนี้ มันกลับไม่ใช่แบบนั้นทั้งหมด เราไม่ควรตัดสินคนจากสิ่งที่เห็นภายนอก ผมเองก็เพิ่งจะรู้วันนี้""ถึงกนิษฐาจะใจดำเหี้ยมโหดขนาดไหน แต่เธอก็ไม่เคยทำร้ายลูกในไส้ เธอรักหนูมิ้นมาก รักจนเอาชีวิตตัวเองมาแลกก็ยอม แล้วคุณล่ะ เพียงเพราะผมเย็นชา ไม่สนใจคุณ คุณกลับพลานโกรธลูกในไส้ของตัวเอง ถึงกับปลิดชีวิตได้ลงคอ"ธัชชัยพูดด้วยเสียงแหบกร้าน ราวกับกำลังกดอารมณ์บางอย่างของตัวเองไว้อยู่ ในใจของเขามีความโกรธกับความเศร้าตีกันไปหมดเมื่อได้ยินธัชชัยพูดเช่นนั้น วัจสาก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาในใจ เขาพูดอย่างนี้ก็หมายความว่าเขามองกนิษฐาเปลี่ยนไปแล้วเหรอกนิษฐารักลูกสาวของตัวเอง ถึงกับเอาชีวิตมาแลกก็ยอม แล้วเธอไม่ได้รักลูกชายตัวเองตรงไหนเหรอ เขาเคยรู้บ้างไหม ว่าเธอต้องยอมโดนนังปีศาจร้ายกนิษฐาทำร้ายกี่ครั้งเพื่อลูกชายของเธอ เขาเคยรู้บ้างไหมว่าเธอเกือบเอาชีวิตไม่ตัวเองไม่รอดแต่สุดท้าย เธอกลับเป็นนางมารร้ายคนหนึ่งในสายตาของธัชชัยตั้งแต่เริ่มช่างน่าขำซ้ำยังน่าสลดจริงๆวัจสานิ่งงัน ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น ความทุกข์โศกแผ่เข้ามาปกคลุมทั่วดวงใจหากพูดไปก็เหมือนเอาบาดแผลในใจมาโชว์ให้คนอื่นดูเสียเปล่า"ใช่ค่ะ ฉันต่างหาก ที่เป็นปีศาจที่ร้ายที่สุด" วัจสาตอบทำนองคล้อยตามเขา "ถ้างั้นคุณก็ปล่อยฉันเถอะนะคะ ปีศาจร้ายอย่างฉันควรปล่อยๆไปตามยถากรรม อย่าให้ไปรบกวนครอบครัวอันแสนวิเศษของคุณกับกนิษฐาเลยค่ะ"วัจสาไม่อยากร้องไห้ เพราะเธอไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ควรจะร้อง แต่ไม่รู้ทำไมขอบตาของเธอถึงได้แดงแบบนี้"ครอบครัวอันแสนวิเศษเหรอ ก็ดี ช่างเป็นครอบครัวที่วิเศษจริงๆ" ธัชชัยหัวเราะอย่างน่ากลัว "วัจสา เดี๋ยวผมจะพาคุณไปลงนรกด้วยกันเอง เราสามคนจะได้มีความสุขในครอบครัวอันแสนวิเศษไง"วัจสายังไม่ทันสลัดความเสียใจเมื่อครู่พ้น ร่างใหญ่ก็ตรงเข้ามาล็อคร่างของเธอเอาไว้ทันทีเขารัดร่างของเธอไว้แน่นจนแทบหายใจไม่ออก เหมือนพร้อมจะรวมวิญญาณเข้ากับเธอได้ตลอดเวลา"ธัชชัย…ไอ้โรคจิต ปล่อยฉันนะ !"วัจสาจะรู้สึกดีกับอ้อมกอดแบบนี้ก็แปลกล่ะ อ้อมกอดที่แฝงไปด้วยความอาฆาตของเขา ยิ่งทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง