วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 542 แคร์ขนาดนี้ทำไมถึงยังไปมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น
ตอนที่ 542 แคร์ขนาดนี้ทำไมถึงยังไปมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น
วัจสาเดินออกไปก่อนจะมองที่ตาแมวด้วยหัวใจเต้นรัว เธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังดื่มไวน์อย่างเมามาย
ผู้ชายคนนั้นก็คือธัชชัยนั่นเอง
เขากำลังสัมเลเทเมาอยู่หน้าประตู
หัวใจของวัจสาแทบจะเต้นขึ้นมาที่คอหอย เขาอยู่ข้างนอกนี่เอง ผู้ชายที่เธอเฝ้าคิดถึงมาตลอดหลายปีคนนั้น
ในขณะที่พวกเขาอยู่ใกล้กันเพียงแค่ผนังกันแบบนี้ แต่วัจสากลับรู้สึกว่าระหว่างพวกเขานั้นมันเหมือนห่างกันประดุจอีกฝั่งของแม่น้ำ ที่เธอไม่อาจที่จะก้าวข้ามมันไปได้
พอนึกถึงว่าเขามีลูกสาวกับกนิษฐาขึ้นมา หัวใจของเธอก็ราวกับโดนมีดกรีด
วัจสาถอยกูดไปด้านหลัง ก่อนจะพูดเสียงต่ำกับแวววัย “ยัยแวว…เรื่องระหว่างเขากับฉันมันจบลงแล้ว ฉันไม่อยากเจอเขา ไม่อยากเจอจริงๆ นะ ขอร้องหล่ะ ช่วยฉันด้วย…”
“ทำไมถึงไม่อยากเจอ? ไม่ใช่ว่าแกควรจะทวงคืนความยุติธรรมของเด็กน้อยที่ตายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ? ฉันอยากให้แกถามเขาไปเลยตรงๆ ว่าทำไมในขณะที่เขายังไม่หย่ากับภรรยาตัวเอง แต่กลับไปเกลือกกลั้วกับผู้หญิงคนอื่นจนมีลูกใหม่ขึ้นมา? ถ้าฉันเป็นแกนี่หนา ฉันจะจัดการทั้งหมาทั้งผู้หญิงเลย”
แวววัยรับไม่ได้จริงๆ กับการนอกใจของผู้ชาย แม้ว่าเธอจะโหยหาเจ้าชายที่จะตกหลุมรักเธอราวกับซินเดอเรลร่า แต่ด้านโหดร้ายของนิยายนั้น เธอก็รับมันไม่ได้“ยัยแวว ฉันขอร้องหล่ะ…หรือว่าแกอยากให้ฉันต้องคุกเข่าให้แกเลย? เรื่องของฉันกับธัชชัยจบไปแล้วจริงๆ ฉันขอร้องหล่ะปล่อยฉันเดินในทางฉันเองเถอะนะ”วัจสาไม่อยากที่จะต้องเจ็บปวดทรมานเหมือนห้าปีที่แล้ว ความรักที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแบบนั้น ตอนนี้สิ่งที่เธอหวังก็มีเพียงให้ลูกชายของเธอเติบโตเป็นผู้ใหญ่อย่างปลอดภัยและมีความสุข ส่วนเรื่องอื่นๆ นั้น เธอไม่สนใจอีกต่อไปแล้วก็ได้ๆ แกทำให้ฉันเหมือนไม่ใช่คนไปแล้วเนี่ย รีบไปซ่อนอยู่ในห้องฉันสิไป ไว้ให้ไอ้สารเลวนั่นไปก่อนแล้วแกค่อยออกมาเมื่อเห็นวัจสาหมองไป แวววัยก็ไม่อาจจะทนทานได้ มันเหมือนกับเธอที่เป็นนางมารร้ายแล้วสั่งให้เพื่อทำอะไรไม่ดีอย่างนั้น ส่วนตาคนที่อยู่ด้านนอกก็เอาแต่ทุบเสียงดังเอะอะจนข้างห้องออกมาด่าจนประตูจะพังตัวเธอเองไม่รู้ว่าจะทำยังไงจริงๆ ว่าจะทำยังไงกับทั้งคนในคนนอกดี“เออๆ เปิดแล้วๆ ไอเวรนี่นิ ถ้าประตูฉันพังนะ ฉันจะเรียกค่าชดใช้สักสิบเท่าไปเลย”แวววัยมองไปในห้องที่วัจสาแอบซ่อนตัวอยู่ ก่อนจะเปิดประตูให้ธัชชัยเข้ามาเพียงแค่แง้มนิดเดียวเท่านั้น กลิ่นเหล้าก็ลอยหึ่งเข้ามาทันที ธัชชัยเดินสะเปะสะปะล้มลงที่โซฟา“นี่ธัชชัย ช่วยใจกว้างหน่อยได้มั้ยฮะ? ทุกครั้งที่เมาก็วิ่งโร่มาหาฉันเนี่ย ไม่คิดว่าฉันจะต้องแต่งงแต่งงานมั่งหรือไง ทำประวัติฉันด่างพร้อยไปหมด”แวววัยรู้สึกว่าตัวเธอเองเหมือนเครื่องอัดเทปไปแล้ว ทุกครั้งที่เขาเมามาแบบนี้ เธอก็พูดกับเขาแบบนี้ทุกครั้งไปนี่ก็ไม่รู้ว่าธัชชัยหูหนวกไปแล้วหรือเปล่าธัชชัยที่เมามายอยู่บนโซฟาเพียงแค่มองเหลือบขึ้นหาแวววัย“นี่คุณเห็นอพาร์ทเมนต์ฉันเป็นโรงแรมไปแล้วหรือไงฮะ ฉันต้องเก็บเงินคุณมั้ย? ไม่สิ ปัญหาก็คือ ฉันก็อยากแต่งงานนะโว้ย”โซฟาคู่ตัวนี้แวววัยต้องประหยัดเงินไปกว่าสามเดือนเพื่อจะซื้อมา แต่ตอนนี้มันได้กลายเป็นเตียงประจำของธัชชัยไปแล้วปีนึงมีสามร้อยหกสิบห้าวัน เขาต้องต่อสู้กับสงครามในบ้านตระกูลศรีทองไปกว่าสองร้อยวัน ด้วยเพราะเขาถูกกนิษฐารังควานจากห้องด้านล่างจนเขาต้องปีนขึ้นมานอนเตียงเดียวกับธัชชัยแต่ก็ไม่ใช่ว่าแค่สองพี่น้องนอนด้วยกัน ยังมีมิ้นที่มานอนด้วยเสมอส่วนอีกร้อยกว่าวันนั้น ถ้าไม่ใช่ว่าเมามายแล้วมานอนห้องแวววัยที่นี่ก็จะไปหาโสธรไม่ก็วิศาลนั่นแหล่ะบางครั้งก็ออกไปที่ห่างไกลหน่อย อย่างเช่นหมู่บ้านแจ่มใสที่ผู้หญิงคนนั้นเคยไปเมื่อเก่าก่อน มีพายุทรายใหญ่ซึ่งเขาก็จำที่จะต้องหลบอยู่ในถ้ำธัชชัยเปลี่ยนท่าให้สะดวกมากขึ้นก่อนจะกระดกไวน์เข้าปากแล้วพูดเน้นพยางค์ออกมาทีละคำ “งั้นเธอก็เอาวัจสามาให้ฉันสิ”วัจสาที่กำลังหลบอยู่ในห้องใจเต้นรัวขึ้นมาที่คอ นี่เขารู้เหรอว่าเธอซ่อนอยู่ที่นี่?“ฮ่าๆๆ ธัชชัย คุณพอสักทีเถอะ คุณเสียเมียคุณไปเอง แล้วจะมาร้องเอากับฉันได้หรอ? ฉันไม่สามารถที่จะทำให้เมียคุณกลับมาได้หรอกนะ และมันไม่ใช่หน้าที่ฉันด้วย! ”แวววัยชินกับคำพูดนี้ไปซะแล้ว ทุกครั้งที่ธัชชัยมาเขาก็จะพูดคำพูดนี้กับเธอเสมอ“ไม่ ยังไงซะถ้าวัจสายังมีชีวิตอยู่แล้วกลับมาเมืองSหล่ะก็ คนที่เธอจะมาหาคนแรกนั่นก็ต้องเป็นเธอ” แม้ว่าเขาจะเมามาย แต่ก็ยังมีสติพอที่จะพูด “มีแต่ที่นี่ ที่จะหาเธอเจอได้”ธัชชัยรู้จักวัจสาดีมากเลยทีเดียว พอวัจสากลับมา คนแรกที่เธอติดต่อนั่นก็คือแวววัย ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มาซ่อนเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้