วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 536 กอดกันร้องไห้
ตอนที่ 536 กอดกันร้องไห้
“ไม่รู้ ถึงรู้ก็ไม่บอกหรอก”
บุรีมองไปที่ดวงหน้าที่สวยงามราวนางฟ้าของหญิงสาว ถึงเธอจะเป็นแม่ของลูกสาววัยสามขวบครึ่งแล้วก็ตามแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความงามของเธอลดหย่อนไปเลย
กนิษฐาปราดตามองบุรีอย่างเย็นชา “งั้นก็ไสหัวไปอย่ามาขวาง”
กลิ่นหอมๆ ของกายกนิษฐาลอยล่องกระทบประสาทการรับรู้กลิ่นของบุรี ทำเอาเขาชุ่มไปทั้งปอด
“กนิษฐา นี่คิดอยากที่จะติดอยู่กับบ้านตระกูลศรีทองไปตลอดชีวิต จนกระทั่งแม้แต่ชื่อของเธอก็จะไม่มีอย่างนั้นเหรอ? ”
“แล้วมันเรื่องอะไรของนาย? หลบไปซะที อยากเดินจะตายละ” กนิษฐามองบุรีอย่างกินเลือดกินเนื้อ
ในเวลานั้นเองบุรีก็เสริมคำพูดขึ้นมา “ท่านชัยไม่มีทางแต่งงานกับเธอหรอก”
กนิษฐาดับความโกรธของเธอลง ก่อนจะถามเรียบๆ “แล้วไงต่อ พูดต่อสิฟังอยู่”
บุรีจ้องมองไปที่กนิษฐา “ฐา เธอก็แค่อยากที่จะให้เธอกับมิ้นได้อยู่กับผู้ชายที่สามารถจะสนับสนุนเธอได้ เพื่อที่จะแต่งงานกับเธอได้”
“เพี๊ยะ” เสียงตบหน้าดังขึ้น
“บุรี ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถึงแม้ว่าฉันจะตัวคนเดียว ฉันก็จะไม่มีวันปรายตามองนาย ช่วยไปให้ไกลจากฉันที”กนิษฐาเหยียบส้นสูงของเธอเดินจากไป ไม่แม้แต่จะปรายตาไปที่บุรีอีกบุรีมองแผ่นหลังของกนิษฐา ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเย็นชา “เธอคงเข้าใจผิดแล้วกนิษฐา ฉันกำลังจะแต่งงานแล้วในเดือนหน้า อย่าลืมพามิ้นมางานหล่ะ”ขาของกนิษฐาชะงักไป เธอไม่สนใจเลยสักนิดว่าบุรีจะแต่งงานหรืออะไร แต่คำว่าแต่งงานคำนี้ทำให้หัวใจของเธอห่อเหี่ยวขึ้นมาฉับพลันตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีบ้านจริงๆ ของตัวเองบ้างผู้หญิงคนหนึ่งที่รอมาโดยตลอดห้าปีที่ผ่านมา ในวันนี้ดูเหมือนเธอจะรอต่อไปไม่ได้แล้วหลังจากที่ผ่านอะไรต่างๆ มาตลอดทั้งบ่ายทำให้มิ้นตอนนี้นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของธัชชัยวรพลตัวซ่กๆ ด้วยเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังยืนเช็ดตัวเช็ดผมอยู่ เขาเดินออกมา ในขณะที่เดินออกมานั้นเขาไม่สามารถห้ามความคิดที่จะคิดถึงมิ้นได้เลยเขาผูกผ้าเช็ดตัวเอาไว้ที่เอว ทำให้สามารถเห็นถึงอกแกร่งท่อนบนที่สามารถเห็นรอยแผลเป็นได้“มิ้นหลับไปแล้วหรอ? ” วรพลเดินเข้าไปหา และหยิกแก้มน้อยๆ ของเด็กสาวอย่างรักใคร่สายตาของธัชชัยมองตกไปอยู่ที่ผ้าเช็ดตัวของวรพล ราวกับคิดอะไรได้ ด้วยเพราะเขามือว่างอย่หนึ่งมือ จึงเอื้อมไปกระตุกผ้าเช็ดตัวของวรพลออกทำให้สิ่งที่ไม่ควรจะได้เห็นเด่นหราขึ้นมา“ชัย นี่แกทำบ้าอะไรไอ้เด็กเวรนี่?! ” วรพลตกใจ ก่อนจะใส่กางเกงในอย่างเขินอาย“พี่ครับ ตอนนี้มันใช้การได้มั้ย? ” ธัชชัยถามตรงๆ ด้วยเพราะมันดูจะดูดีกว่าตอนผ่าตัดใบหน้าขาวนวลของวรพลเรื่อแดงขึ้น “นี่แกช่วยพูดอะไรที่มีสาระหน่อยได้มั้ย พูดไปทั่ว”“วรพลพี่มีอารมณ์มั่งมั้ยเนี่ย? ผมเอายัยนั่นไปให้พี่ถึงเตียง แต่พี่ไม่แม้แต่จะกล้าแตะต้องเธอ”“ถ้าเมื่อสี่ปีก่อนนั้น พี่จะไม่อะไรก็ชั่ง แต่ตอนนี้ไม่อยากลองอีกครั้งหรอ? หรือไม่กล้าเพราะกลัวเธอจะแว้งกัดพี่”“ธัชชัยแกอย่าพูดไปเรื่อยนะ มิ้นยังหลับอยู่ตรงนี้”“แกอย่าคิดว่าใครๆ ก็เหมือนแกสิ สัตว์ป่า”วรพลพูดขึ้น“น่าเสียดายที่ พี่ไม่เป็นแบบผมเอาซะเลย สัตว์ต่างๆ ก็มีประสงค์ในการล่ากันทั้งนั้น แล้วพี่หล่ะ? แค่แตะยังไม่กล้าเลย ถ้ายังเป็นอย่างนั้นอีกผมจะส่งพี่ไปผ่าตัดที่ประเทศไทย”ธัชชัยพึมพำอย่างขมขื่นวรพลเงียบไป ใช้เวลานานมากกว่าจะพูดขึ้นมาได้ “คนที่ฐารักมันคือแกนะ”“ถ้ามันเป็นแบบนั้น ผมก็จะทำอย่างที่พี่อยากให้เป็น เดี๋ยวคืนนี้กลับมาผมจะไปนอนกับเธอ” ธัชชัยพูดเสียงเย็นชาวรพลตกใจขึ้นมาทันที “ธัชชัยแกจะทำแบบนี้กับฐาไม่ได้นะ นอกจากแกจะรักเธอจริงๆ ”ธัชชัยพูดอย่างเดือดดาล “ความรักหน่ะผมไม่มีวันที่จะมี มันก็แค่ระบายความใคร่ก็เท่านั้น”วรพลแปรเสียงเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที “งั้น…แกก็ห้ามแตะต้องตัวเธอ”“วรพล พี่เลือกมาเลยตอนนี้ว่าพี่จะเป็นคนไปนอนกับกนิษฐาด้วยตัวเองหรือว่าจะให้ผมไปนอนแทนพี่”“ชัยนี่แกพูดบ้าอะไรออกมา ฐาเธอเป็นคนนะ ไม่ใช่สัตว์ที่ไหน เธอมีความรู้สึก”“ผมไม่อยากจะพูดมากอะไรกับพี่แล้ว ผมให้เวลาแค่อาทิตย์เดียว ถ้าอาทิตย์หนึ่งไปแล้วพี่ไม่ไปนอนกับเธอ ผมจะทำเอง”“ธัชชัย แกอย่าหุนหันพลันแล่นแบบนี้นะ”“หุนหันพลันแล่นแล้วจะทำไม? พี่จะทำอะไรผมได้” ธัชชัยหัวเราะอย่างเย้ยหยันหลังจากที่เงียบไปกว่าสามนาที ธัชชัยก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “อำเภอพัดรักกลับมาที่เมืองSแล้ว พี่ต้องหนีไปอยู่กับมิ้น”