วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 537 กอดกันร้องไห้ 2
ตอนที่ 537 กอดกันร้องไห้ 2
ธัชชัยพูดจบก็จ้องมองไปที่เจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด ก่อนจะพรมจูบไปหนึ่งครั้งเพื่อมอบความรักทั้งหมดที่มีให้
“ว่ายังไงนะ? อำเภอพัดรักกลับมาแล้ว? เขากลับมาทำไม? ”วรพลตัวสั่นไปหมดทั้งตัว “เขามาทำอะไรที่นี่ หรือว่าจะให้แกเลือกอีกครั้ง”
พอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้ว หัวใจของวรพลก็เจ็บปวดขึ้นมา ทั้งตระกูลนี้ด้วยเพราะเจอเข้ากับเหตุการณ์เมื่อตอนนั้นก็เหมือนตายไปแล้วครั้งหนึ่ง
“ไม่แน่ใจ” ธัชชัยลดสายตาของเขาลง ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงทุ้มลึกเต็มไปด้วยความเย็น”แต่มันถึงเวลาแล้วที่ผมจะคิดบัญชีกับเขา”
แกจะไปต่อกรกับเขาไม่ได้นะเราอาจจะหาตัวเขาเจอก่อนแล้วเรียกตำรวจไปจัดการกับเขา”
ระยะเวลาห้าปี ร่างกายของวรพลนั้นก็ค่อยๆ แข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่ได้เป็นคนซักกะตายที่อยากจะตายและไม่รักตัวเองเหมือนห้าปีที่แล้ว เขาไม่ได้เป็นวรพลคนนั้นอีกต่อไปแล้ว
ธัชชัยเพียงตอบเบาๆ “พี่พามิ้นไปก็พอแล้ว เรื่องอื่นพี่ไม่ต้องกังวล”
วรพลถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่น้องชายของเขา มันมีความโศกเศร้าที่ปะปนอยู่ในใบหน้างามนั้น
“ชัย ทำไมแกถึงไม่ลองไปตามหาสาเขาดู? พี่รู้นะว่าแกหน่ะคิดถึงเธอมาโดยตลอด ที่เธอทำแท้งแบบนั้น อาจจะเพราะว่าถูกบังคับ…”
วรพลยังไม่ทันจะพูดจบ ธัชชัยก็ยกเอามิ้นที่อยู่ในอ้อมกอดให้เขาก่อนจะเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีกวัจสากับเด็กที่ตายไปแล้วนั้น ยังคงเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในหัวใจของธัชชัยมาโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่ว่าใครก็ตามที่พูดถึง เขาก็จะโกรธเป็นฟืนไฟทุกครั้งไปวัจสาไปที่มหาลัยก่อนเป็นอันดับแรกระยะเวลาห้าปีนี้ หอพักนั่นไม่รู้ว่าเปลี่ยนไปมากมายน้อยแค่ไหน เจ้าของหอก็ไม่รู้ว่าเปลี่ยนคนมั้ยอย่าบอกนะว่าแม้แต่กล่องไม้จันทน์นั้นก็จะไม่มี หอทั้งหอเหมือนว่าจะถูกปรับปรุงใหม่ทั้งหมดอยู่ๆ วัจสาก็นึกถึงแวววัยขึ้นมา ที่ๆ นอกจากอ่าวตื้นแล้ว ที่หนึ่งที่วัจสาอยากไปนั่นก็คือไปหาแวววัยแต่เธอไม่มีเบอร์โทรศัพท์ ทั้งยังไม่รู้ถึงข่าวคราวใดๆ ของแวววัยเลย หากว่าจะหาตัวเธอหล่ะก็ จำต้องมาที่สถานสงเคราะห์ห้าปีผ่านไป สิ่งที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยนั่นก็คือสถานสงเคราะห์นี้เมื่อเทียบกับตึกรามบ้านช่องของเมืองSแล้ว ที่นี่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงเธอแน่ใจว่าที่สถานสงเคราะห์นี้เธอจะหาแวววัยเจอแวววัยเติบโตอยู่ที่นี่ มันเป็นจุดกำเนิดของเธอ ถึงแม้ว่าเธออาจจะแต่งงานไปแล้ว แต่ที่นี่ก็เป็นบ้านของเธอแวววัยรีบพุ่งตรงบึ่งไปที่สถานสงเคราะห์ เมื่อเห็นว่าเป็นวัจสาจริงๆ เธอก็ร้องไห้ออกมาทันทีสองสาวนั่งร้องไห้กอดกันจนเสียงแหบเสียงแห้ง“วัจสาทำไมแกถึงได้ใจร้ายแบบนี้ นี่มันกี่ปีเข้าให้แล้วทำไมถึงไม่ส่งคราวอะไรมาให้ฉันบ้างเลย”“แกรู้มั้ยว่าฉันแทบจะพลิกเมืองSตามหาแกอยู่แล้ว? พอว่างฉันก็จะออกไปตามหาแกตลอด…”“แกมันใจไม้ไส้ระกำ ทำไมแกไม่โทรมาบอกว่าแกยังไม่ตาย? แกรู้มั้ยว่าฉันเสียใจขนาดไหนอ่ะ? ”“ยัยแววฉันขอโทษนะ…ฉันขอโทษ” วัจสาคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าการที่จู่ๆ เธอได้หายไปนั้นมันจะทำให้แวววัยเสียใจจนเป็นแบบนี้แต่เห็นเธอเป็นแบบนี้ ใจที่เจ็บปวดก็พลันมีความสุขขึ้นมา อย่างน้อยในเมืองS ก็มีคนที่รอคอยการกลับมาของเธออยู่หลังจากที่สองสาวร้องไห้กันเสร็จ แวววัยพอสงบลงก็ก้มมองสำรวจวัจสาไปมา“ทำไมยังดูดีขนาดนี้เนี่ย เป็นสาวเต็มตัวแล้ว วัจสาแกนี่มันจริงๆ เลย”จริงๆ แล้วแวววัยเองก็เปลี่ยนไปไม่น้อยเลย ด้วยเพราะเธอเริ่มแต่งตัว ทำให้กลายเป็นสาวที่พราวเสน่ห์ไปเลย“สา แกรีบบอกฉันมาหน่อยสิ้ว่าทำไมการที่เป็นคุณผู้หญิงบ้านตระกูลศรีทองเฉยๆ ถึงไม่เอา ทำไมถึงหนีไปที่อื่น? ”ไม่รอให้วัจสาได้ตอบ แวววัยก็พูดต่อไปอีก ดูเหมือนว่าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “รู้ฉันหรอกว่าเธอถูกยัยเสือร้ายกนิษฐาบังคับให้ไป”“ตอนนี้เธอหยิ่งผยองเหลือคนา ตอนนี้ได้สมปรารถนาไปแล้วนี่ อ้อแล้วผู้ชายก็เลวไม่ต่างกันเลย แสร้งทำเป็นว่ารัก แต่ภายในพอได้ใหม่ก็ลืมเก่า น่ารังเกียจจริงๆ ”“ฉันหน่ะตาบอดจริงๆ ไปชอบอะไรผู้ชายแบบนั้นได้ยังไงก็ไม่รู้ ฉันหล่ะก็คิดว่าเขาจะอยู่กับแก แต่ที่ไหนได้กลับไปอยู่กับยัยกนิษฐานั่น….”“โว้ย พอทีไม่พูดแล้ว ยิ่งพูดก็จะยิ่งทำให้แกเสียใจ” หลายปีมานี้แวววัยเกลียดความไม่เท่าเทียมมากๆ แต่ความปากร้ายของเธอนั้นไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย“เขากับกนิษฐามีลูกสาวด้วยกันคนหนึ่งใช่มั้ย? ” วัจสาถามขึ้นเบาๆเรื่องนี้ก็เพิ่งจะรู้มาเมื่อคืน แต่เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดที่ได้รู้สึกเมื่อคืนที่ผ่านมาแล้ว ตอนนี้เธอจึงกล้าที่จะเผชิญหน้ากับเพื่อนได้ถึงแม้ว่าต่อหน้าจะทำเพียงเงียบนิ่ง แต่ในใจก็ยังคงรวดร้าว หลายปีมานี้สิ่งที่เธอเรียนรู้ได้ดีเลยนั่นก็คือการเก็บซ่อนอารมณ์ของตัวเอง