วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 490 พัวพันความตาย
ตอนที่ 490 พัวพันความตาย
“มันเป็นขั้นตอนที่ทุกอย่างราบรื่น ไม่มีปัญหาอะไรและไม่เจ็บสักนิด”
พยาบาลมองท้องของวัจสา แม้ว่าเธอจะสวมกระโปรงหลวมๆ แบบเกาหลีก็ไม่ได้มีผลอะไรเพราะพยาบาลมองออกว่าเธอเป็นหญิงมีครรภ์
วัจสาพูดกับตัวเองว่า: “ร่างกายไม่เจ็บ แล้วหัวใจตัวเองหล่ะไม่เจ็บปวดบ้างรึไง? ”
“ใครจะไปรู้หล่ะ! ผู้หญิงสมัยนี้ก็คิดแต่เรื่องเที่ยวสนุกไม่ใช่หรอ? จะรู้ค่าอะไรเกี่ยวกับความศักดิ์สิทธิ์ของชีวิตที่ได้เกิดใหม่กัน? ”
พยาบาลถอนหายใจหลังจากนั้นก็วางของที่เหมือนก้อนเนื้อไว้บนเตียงผ่าตัด “ฉันจะเพิ่มโซเดียมซิเตรตเข้าไปข้างในเพื่อกันให้น้ำไม่กลายเป็นก้อนก็จะยิ่งสมจริงมากขึ้น!”
กนิษฐาแค่บอกว่าต้องการเด็กทารกตายแต่ไม่ได้บอกว่าเอาไปทำอะไร แต่พยาบาลที่นี่เจอคนมาหลากหลายรูปแบบก็มองว่าไม่ได้แปลกอะไร
โรงพยาบาลกุหลาบรักษ
ธัชชัยฟังได้อย่างชัดเจน ก็คือโรงพยาบาลกุหลาบรักษทางใต้ของเมือง
ก่อนที่วิศาลจะไปที่อ่าวก็ได้สั่งให้คนของเขาเชื่อฟังธัชชัย คำสั่งของธัชชัยก็เหมือนกับคำสั่งของเขา
เดิมทีบุรีอยากที่จะชดเชยความผิดก็แทบจะเอาคนมาแบกวัจสากลับไป แต่ธัชชัยยืนยันว่าต้องการให้เขาทำแบบแต่ก่อน
ดังนั้นบุรินจึงต้องเข็นรถให้ธัชชัยที่ขยับได้ไปยังโรงพยาบาลกุหลาบรักษแต่แน่นอนว่าไม่สามารถหลับหูหลับตาได้ถึงแม้ว่าโรงพยาบาลนี้จะดูไม่ใหญ่นัก แต่ถ้าหากการจะหาใครสักคนก็ค่อนข้างยากดังนั้นบุรินจึงเข็นธัชชัยไปที่เคาเตอร์เพื่อสอบถามโชคดีที่ตอนนี้คนมาตรวจไม่เยอะนัก“สวัสดีครับ ขอสอบถามหน่อยครับว่ามีผู้หญิงชื่อวัจสามาหาหมอที่นี่มั้ย? ”เดิมที่พยาบาลไม่อยากที่จะคุยกับบุรี แต่ธัชชัยที่นั่งอยู่บนรถเข็นทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ. หลังจากหนึ่งนาทีผ่านไปพวกเขาก็ได้ข่าวคราวว่า: วัจสาอยู่ที่สูตินรีเวชแต่เตรียมตัวทำแท้งคำพูดของพยาบาลต้อนรับทำให้ธัชชัยหน้าถอดสี: วัจสาต้องการทำแท้ง?“บุรี รีบพาฉันไปที่สูตินรีเวช! เร็วๆ! ”ธัชชัยคิดอยากที่จะลุกขึ้นมาแต่ว่าเขาลองมาหลายครั้งแล้ว ขาขวาที่ได้รับบาดเจ็บยังไม่สามารถที่จะรับแรงได้ก็เท่ากับว่าจะล้มลงและก็ไม่ได้ไวไปกว่ารถเข็นหลังจากที่ถามทางมาสูตินรีเวช บุรีก็รีบเข็นธัชชัยไปตามทาง ข้อดีของโรงพยาบาลก็คือทุกที่ล้วนไม่มีสิ่งใดๆ มาขวางทาง ทำให้พวกเขาเข็นได้อย่างรวดเร็วคนแรกที่เห็นรถเข็นของธัชชัยก็คือชายผิวดำคนนั้นเมื่อเห็นบุรีเข็นธัชชัยอยู่ตรงที่ทางเดินแล้วเขาก็รีบโทรหากนิษฐาเพื่อบอกว่าเขาเห็นธัชชัยแล้วและพวกเขาใกล้จะถึงแล้วละครทั้งหมดเสร็จสมบูรณ์ วัจสาถอดกางเกงออกหลังจากนั้นก็นอนอ้าขาอยู่บนเตียงผ่าตัดแม้ว่าจะบอกว่าเป็นละคร แต่ใจของวัจสาก็ยังตื่นเต้น กนิษฐาต้องดูเธออยู่ที่ไหนสักแห่งแน่และยังมีมือนักมวยผิวสีจากไทย ในมือพวกเขาล้วนมีปืนที่พร้อมจะยิงวัจสา2คนแม่ลูกแน่นอนถึงรู้ว่าเป็นการแสดงแต่วัจสาก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาไม่ใชเพราะแสร้งแสดงความรู้สึกแต่เพราะมันควบคุมไม่ได้ที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้บุรีเข็นธัชชัยบุกเข้าห้องผ่าตัด แก้วที่ใส่เหมือนเด็กทารกที่ตายแล้วกำลังหล่นมาจากร่างกายของวัจสา ดูแล้วมันก็เหมือนกับว่าเด็กทารกตายนั่นเพิ่งหล่นออกมาจากตัววัจสายังไงอย่างงั้น“หยุด! ฉันบอกให้หยุด! รีบหยุดเร็ว! ” ธัชชัยโวยวายคำรามจนแทบจะคลั่งเขาไม่สนใจขาที่เจ็บปวดลุกขึ้นยืนจากรถเข็นลากขาข้างขวาที่บาดเจ็บไปยังเตียงผ่าตัดอย่างรวดเร็ววัจสาลุกขึ้นจากเตียงผ่าตัดช้าๆ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาจ้องมองใบหน้าที่หวาดกลัวของธัชชัยเธอเกรงว่าตลอดชีวิตนี้จะไม่สามารถลืมสถานการณ์นี้ไปได้ และยังตอนที่ธัชชัยมองทารกที่อยู่ในแก้ว ความตกใจ ความกลัวและความโกรธด้วยอารมณ์ทุกอย่างทำให้ตัวของเขาสั่นไปหมด“ธัชชัย, สายไปแล้ว…..คุณมาช้าเกินไป!ฉันเอาเด็กคนนี้ออกไปแล้ว! เขาออกไปจากร่างกายของฉันแล้ว!”วัจสาน้ำตานองเต็มใบหน้า ถ้าของธัชชัยก็คือเสียงคำรามไม่ได้แพ้กับเขาที่เป็นบ้าเมื่อกี้เลย“วัจสาทำไมคุณต้องเอาลูกของเราออก? ทำไม ทำไม! ”“ธัชชัย, คุณยังมีหน้ามาถามอีกหรอว่าทำไมฉันอยากเอาเด็กออก? ” เดิมทีวัจสานึกว่าตัวเองจะเล่นละครต่อไปไม่ได้ แต่เมื่อได้ฟังคำติเตียนอย่างบ้าคลั่งจากธัชชัยที่อยู่ด้านหน้า เธอจึงไม่พอใจเป็นอย่างมาก“ธัชชัยคุณทิ้งเด็กไปครั้งแล้วครั้งเล่า ให้เด็กไปเป็นเหยื่อล่อ แล้วทำไมฉันจะทิ้งเด็กไม่ได้หล่ะ? ฉันต้องการใช้มันเพื่อแก้แค้นคุณไงหล่ะ! ” วัจสารู้สึกว่าตนเองกำลังจะบ้าแล้วที่ระหว่างขาของเธอกำลังมีเลือดใครก็ไม่รู้ไหลออกมา แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงเจ็บปวดอย่างกับออกมาจากร่างกายตัวเอง? เธอเจ็บปวดจนแทบจะไม่มีลมหายใจ!วัจสาคว้าแก้วที่พยาบาลถืออยู่มาชูไว้ตรงหน้าธัชชัย