วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 491 พัวพันความตาย 2
ตอนที่ 491 พัวพันความตาย 2
“เห็นรึยัง? นี่คือลูก4เดือนของคุณ! ดูแขนเล็กๆ ขาเล็กๆ นั่น….แต่ว่าไม่มีใครที่สนใจมัน! ถึงจะเกิดมาก็ต้องทุกข์ทรมาน! ก็ต้องตายก่อนวัยอันควร!
เมื่อวัจสาพูดประโยคนี้จบ หัวใจของเขาก็แทบจะหยุดเต้น ไม่มีใครที่สนใจชีวิตของเด็กในท้อง เด็กน้อยและตนเองต้องทนทุกข์ทรมานมานานไปแล้ว
ดังนั้นวัจสาไม่อยากที่จะต้องดำเนินชีวิตในแบบวันนี้อีกแล้ว เธอไม่อยากให้ลูกเธอเดินทางผิดซ้ำๆ ที่ทุกวันต้องเป็นวันที่น่าหวาดกลัวและมีแต่การพลัดพราก ชีวิตที่มีแต่ความอับอายไม่เคยได้เห็นแสงสว่างในชีวิต! วัจสาแบกรับมาพอแล้วและเธอก็รับมันอีกต่อไปไม่ไหว!
“วัจสา, คุณโหดร้ายจริงๆ ทำไมต้องโหดร้ายขนาดนี้?! ” ธัชชัยจับไหล่ของวัจสาเขย่าไม่หยุดและคำรามด้วยความโกรธ
“วัจสาทำไมคุณถึงเป็นผู้หญิงที่เลวโหดร้ายได้ขนาดนี้! ขนาดเสือที่ดุร้ายมันยังไม่ฆ่าลูกตัวเองเลย ทำไมคุณถึงต้องฆ่าลูกตนเองด้วย! คุณมันเป็นผู้หญิงบ้า!
วัจสาตะลึงและประหลาดใจ
เพราะจากดวงตาของธัชชัยเธอเห็นเม็ดใสๆ เม็ดใหญ่ไหลลงมา
ที่จริง ชายผู้นี้ก็แคร์เด็กหนิ!
เธอ สามารถที่จะเอาชนะใจธัชชัยได้ วัจสารู้สึกว่าตนเองและลูกตลอดชีวิตนี้จะไม่เสียดายเลย
“ธัชชัยคุณบอกว่าฉันป่าเถื่อนถ้างั้นแล้วคุณหล่ะ? ตอนที่คุณจับพวกเราไปเป็นเหยื่อล่อให้อำเภอพัดรัก คุณรู้สึกว่าตัวเองป่่าเถื่อนรึป่าว? ตอนที่ฉันถามว่าอยากให้ฉัน วัจสาคลอดลูกของธัชชัยมั้ย แล้วคุณตอบว่าอย่างไร? คุณคิดถึงเรื่องวันนี้มั้ย? ”“และยังมีอีกหลายต่อหลายครั้งที่คุณโกหกและหลอกเล่นกับความรู้สึกฉัน คุณคิดว่ามันจะมีวันนี้บ้างมั้ย? ตอนอยู่บนเรือสำราญที่คุณกันกระสุนให้พี่ชายโดยไม่นึกถึงตนเองและไม่เหลียวมองเราสองแม่ลูกเลยสักนิดเดียว คิดถึงวันนี้บ้างมั้ย? คุณคิดว่าตัวเองไม่ป่าเถื่อนสักนิดเลยหรอ? ”“ธัชชัย คุณ…..”“คุณบอกให้ผมหุบปาก! ” ธัชชัยพูดตัดประโยควัจสา “แม้ว่าคุณจะเกลียดผมแค่ไหน แต่เด็กที่ไร้เดียงสานั่นก็คือเลือดเนื้อของคุณเองนะ! ”วัจสายิ้มพร้อมกับน้ำหูน้ำตาที่ไหลลงมา“ใช่ เขาเป็นเลือดเนื้อของฉัน ดังนั้นฉันจึงใช้มันเพื่อแก้แค้นคุณเป็นวิธีที่ดีที่สุดถึงจะพอใจ!นัยตาแอลมอนด์คู่สวยเต็มไปด้วยน้ำตา จ้องมองใบหน้าธัชชัยที่เต็มไปด้วยความโกรธและเศร้าเธอไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายคนนี้จะแคร์ สนใจเด็กมากขนาดนี้ ลูกของพวกเขา….หรือว่าจะต้องรอเวลาที่สูญเสียไปถึงจะเห็นค่า?“วัจสา ผู้หญิงป่าเถื่อน! ถ้าต้องการที่จะแก้แค้นผม คุณสามารถฆ่าผมก็ได้! ทำไมต้องใช้วิธีที่โหดเหี้ยมขนาดนี้เพื่อแก้แค้นผม?! ”“เพราะทำแบบนี้ถึงจะสามารถทำร้ายจิตคุณได้ ถูกมั้ยหล่ะ? ” วัจสายิ้มบางๆ ตอบกลับจากนั้นก็ได้ยินเสียงโมโหกัดฟันกรอดๆ ดังมาจากธัชชัยอย่างชัดเจน เขายกมือขวาขึ้นมาอยากจะตบมันลงไปที่หน้าของเธอ แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงกำหมัดไว้แน่น“วัจสา คุณแก้แค้นผมแล้วคุณรู้สึกมีความสุขร่าเริงมั้ย? ในใจคุณก็สบายดีใช่มั้ย? ”“ฉันจะมีความสุขหรือไม่มีความสุข, ร่าเริงหรือไม่ร่าเริง, สบายใจหรือไม่สบายใจก็ล้วนไม่สำคัญ….เพราะฉันแค่อยากเห็นคุณเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่แบบนี้! ” วัจสารู้สึกว่าตนเองบ้าไปแล้ว!คำพูดที่แสนโหดร้ายนี้ออกมาจากปากของตนเอง ขณะเดียวกันกับที่ทำร้ายธัชชัยเธอก็เหมือนได้ปักมีดเข้าไปในใจของเองถ้าจะต้องเล่นละครต่อไป วัจสารู้สึกว่าตนเองจะต้องแตกสลายไปแน่ๆ!“อยากเห็นผมเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อหรอ? น่าเสียดายที่ผมไม่! ” ทันใดนั้นธัชชัยลากมือของวัจสา “ไป ตอนนี้ก็กลับไปกับผม! ”ประโยคนี้ทำให้วัจสาหวั่นใจ ที่จริงเธอคิดที่จะกลับไปที่ตระกูลศรีทองกับธัชชัยหลักจากนั้นค่อยบอกเขาว่าเธอไม่ได้เอาเด็กในท้องออก. ที่ทำไม่ใช่พราะตัวเองแต่เพื่อเขาดังนั้นเธอจึงสร้างอุบายขึ้นมาเธอเห็นเงาแวบๆ อยู่นอกห้องผ่าตัด นั่นก็คือชายผิวดำที่ถือปืน. วัจสารู้ทันทีว่าความคิดตนเองในตอนนั้นมันช่างไร้เดียงสาเกินไป!ตราบใจที่กนิษฐายังมีชีวิตอยู่เธอกับลูกจะไม่มีวันที่ได้อยู่อย่างสงบสุขถ้าซ่อนก็คงซ่อนได้ไม่ถึง15วันแม้ว่ากนิษฐาจะทำร้ายพวกเธอแม่ลูกมาหลายครั้งแต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่ไม่ยอมให้กนิษฐาตาย! แถมข้างหลังเธอยังมีอำเภอพัดรักอีกวัจสาเริ่มตื่นกลัว เธอกลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะยิงเธอกับลูกจึงรีบปัดมือธัชชัยออก: “ธัชชัย คุณปล่อยฉัน! คุณคิดจะทำอะไร?! ”“ฉันคิดจะทำอะไร? คุณไม่ใช่อยากแก้แค้นผมหรอ? ผมก็ให้โอกาสคุณมาหลายครั้งให้คุณแก้แค้นผมแบบนี้เป็นไง? !”ใบหน้าหล่อของธัชชัยเริ่มเปลี่ยนเป็นมุ่งร้าย“ธัชชัย ฉันแก้แค้นคุณไปแล้ว! ระหว่างเรามันจบไปแล้ว! ทั้งหมดมันจบแล้ว! คุณปล่อยฉัน! ” วัจสาต้องการที่จะเอามือธัชชัยออกแต่เธอจะเอาแรงที่ไหนมาต่อกรกับธัชชัยหล่ะ? แม้ว่าธัชชัยที่ได้รับบาดเจ็บอยู่เธอก็ดิ้นไม่หลุด“มันไม่ใช่แค่คุณพูดแล้วก็จบๆ ไป! คุณพูดว่าจบก็คือจบหรอ? ไม่ วัจสา นี่มันเพิ่งจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรา! ”เสียงของธัชชัยมันน่าสยดสยองอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนราวกับปีศาจที่มาจากนรก “คุณชอบใช้วิธีแบบนี้แก้แค้นผมใช่มั้ย? ผมก็จะเติมเต็มโอกาสนี้ให้แก่คุณ ให้คุณได้มีโอกาสนับครั้งไม่ถ้วนเลย! ”