วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 304 วิธีขอโทษฉบับธัชชัย
ตอนที่ 304 วิธีขอโทษฉบับธัชชัย
“โอ๊ย…” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าบิดเบี้ยวไปหมด
เธอพยายามที่จะหยุดสิ่งที่กำลังจะไหลออกมาจากท้องของเธอ ด้วยพละกำลังทั้งหมดที่เธอมี
ความคล่องแคล่วของธัชชัยนี่เฉพาะตัวมาก แน่นอนว่าแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่นี้ไม่ใช่ว่าเขาสามารถที่จะหยุดยั้งเธอได้ แต่เขาไม่อยากไปหยุดความคิดหรือการกระทำของเธอ จึงแค่ปล่อยให้เธอกัดแขนของเขาด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี
มีความอบอุ่นบางอย่างที่หายากปรากฏในสายตาของเขา เหมือนแสงของดวงจันทร์ที่อ่อนโยนผ่านทะเลสาบที่เงียบสงบ
แสงจันทร์บริสุทธิ์ ทะเลสาบที่เงียบสงบ นี่เป็นช่วงเวลาแห่งความอบอุ่นตราบชั่วนิรันดร์
มันเจ็บมากๆ ไม่งั้นหน้าของเขาคงจะไม่บิดๆเบี้ยวๆ หรอก แต่ทว่านั่นเป็นวิธีที่เขาจะใช้เป็นทางเลือกในการขอโทษ มันเป็นแค่ทางเลือก เขาไม่ใช้คำพูดเป็นการขอโทษ ใช้เป็นเลือดของตัวเขาเองนี่แหละ
ในที่สุดเธอก็ไม่อาจที่จะระงับความรู้สึกคลื่นไส้ของเธอได้ จึงกระโจนตัวขึ้นไปที่ถังขยะในรถ และอาเจียนออกมาเสียหมดไส้หมดพุง
“กินเลือดผมเข้าไปมากขนาดนี้ แล้วอาเจียนออกมา แบบนี้นี่มันไม่เปลืองรึไงหะ? ”
เขาลูบหลังเรียวเล็กของเธอเบาๆ ด้วยมือแกร่ง พร้อมกับพูดเบาๆ กับเธอ ข้อมือของเขาที่ถูกวัจสากัดนั้นกลายเป็นแผลที่เต็มไปด้วยเลือดอย่างน่าตกใจ
วัจสาไม่ได้คิดว่าตัวเองจะกัดเขาได้บาดเจ็บรุนแรงขนาดนั้น แทบจะกัดเอาเนื้อบนมือของเขาออกมากินซะอย่างนั้น“ใครให้เลือดของคุณ….มันไม่อร่อยขนาดนี้ล่ะ” มันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะหายโกรธเขาอีก แต่เธอพูดล้อเล่นกับชายหนุ่มเท่านั้น มันเป็นเจือไปด้วยความขำขันซึ่งหาได้ยาก ด้วยเธอไม่ได้ต้องการให้ชายหนุ่มคิดไปทางว่าเธอท้อง“งั้นก็ดี ครั้งหน้าผมจะกินเปรี้ยวหวานเค็มเผ็ดให้มันเยอะๆ หน่อย หรือเพิ่มเครื่องเทศเข้าไปด้วย แล้วให้คุณกินดีไหมล่ะ?ถ้าเมื่อธัชชัยต้องการที่จะมีพูดเล่นพูดหัว มันก็จะเต็มไปด้วยความขำขันที่พ่วงมาด้วยเสน่ห์ของชายวัยกลางคนคำพูดของเขาทำให้วัจสาหัวเราะน้ำหูน้ำตาและน้ำลายไหลออกมาได้เลยทีเดียวภูผาที่กำลังขับรถอยู่นั้นได้ยินคำพูดของธัชชัยเขาก็อดพูดออกมาอย่างขำๆ ไม่ได้“ฮ่าๆๆๆ นี่มันมิกซ์แอนด์แมตซ์เลือดไปอีก คุณชายรองท่านนี่ตลกจริงๆ”คำพูดเล่นพูดหัวที่ธัชชัยหยอกล้อกับภรรยาของเขากลับทำให้ภูผาขำ หนักยิ่งกว่าใครอีกนานเลยกว่าที่ธัชชัยจะรู้ว่ายัยซื่อบื้อคนนี้เพื่อที่จะปกป้องลูกของเขาทั้งสองแล้ว ต้องทุกข์ทรมานต่างๆ นาๆรอจนวัจสาอาเจียนจนเสร็จ รถยนต์ก็แล่นเข้าสู่บ้านตระกูลศรีทองเป็นที่เรียบร้อยวัจสาอาเจียนออกมาจนแขนขาอ่อนเปลี้ยไปหมด ธัชชัยจำต้องพยุงเข้าบ้านไป ป้าอ้อยเห็นสภาพหมดแรงและทุกข์ระทมของวัจสาเธอก็วิ่งออกมาอย่างตกใจ“คุณผู้หญิง….เป็นอะไรไปคะ? ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้? ” เธอยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณผู้หญิงของเธอที่เคยมีผิวขาวนวลสวยและน่ารักจะกลายเป็น มอมแมมราวกับเหมือนผู้ลี้ภัยในแอฟริกาแต่วัจสายังคงอยู่ในความสับสน ไม่ต้องพูดถึงผมที่ตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมด ทั้งเสื้อผ้าที่สกปรกมอมแมม ไม่สมกับเป็นคุณผู้หญิงตระกูลบ้านศรีทองที่หรูหราเอาซะเลยเขาเหลือบมองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนพร้อมกับกล่าวไปด้วยรอยยิ้ม “ไปให้ความรักแก่เด็กๆ ซะจนกลายเป็นแบบนี้นั่นแหละ”วัจสาคนนี้นี่ช่างกล้ามากจริงๆ ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรก็บุกไปที่สถานที่ที่ทุรกันดารอย่างหมูบ้านแจ่มใส“ไอ้หย๋า”นี่ไปให้ความรักกับเด็กๆที่ไหนกันแน่ทำไมถึงทำให้ตัวเองเป็นขนาดนี้……ป้าอ้อยเห็นสภาพของวัจสาตอนนี้แล้วก็สงสาร พอเดินเข้ามาใกล้ๆ ก็ร้องขึ้นมาอย่างตกใจอีก “คุณผู้หญิงนี่คุณ ปากคุณเป็นอะไรไปทำไมถึงเลือดไหล? เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ? ”“ไม่ต้องห่วงไปที่ปากเธอนั่นไม่ใช่เลือดของเธอหรอก กินเลือดฉันไปแล้วรสชาติมันไม่ค่อยถูกปากก็เลยอ้วกออกมาหน่ะ”เธอกลับมารู้สึกดีอีกครั้ง คิ้วของเขาจากที่คอยจะขมวดเป็นปมก็คลายออก แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมรับหรอก เห็นๆ กันอยู่ว่าเป็นห่วงและคอยดูแล แต่พอพูดก็กลับทำเป็นตำหนิดุว่าเมื่อธัชชัยพูดแบบนั้น ป้าอ้อยก็เพิ่งสังเกตเห็นบาดแผลและเลือดที่ชุ่มอยู่บริเวณข้อมือของเขา ทันใดนั้นเองเธอก็สงสารเอ็นดูธัชชัยขึ้นมา“ภูษิต คุณรีบไปเอากล่องยามาเร็วเข้า คุณชายรองบาดเจ็บที่ข้อมือ โดนกัดอย่างแรงเลยเนี่ย…”ป้าอ้อยรีบเร่งตะโกนเรียก ส่วนด้านของพ่อบ้านภูษิตก็พอลงจากรถได้ก็เข้าบ้านไปเอากล่องยาออกมา“คุณผู้หญิงคะ ถ้าแม้ว่าคุณจะโกรธคุณชายรองมากขนาดไหนก็ไม่น่าจะไปกัดเขาเลยนะคะ นี่น่าจะเจ็บมากทีเดียว เลือดไหลออกมาตั้งเยอะ ทีหลังไม่เอาแล้วนะ” ป้าอ้อยเห็นแผลของธัชชัยเท่านั้น เธอก็สงสารจนใจเสียน้ำตาเล็ดน้ำตาร่วงทันใดนั้นวัจสาก็โกรธขึ้นมาจริงๆ ธัชชัยบาดเจ็บก็แค่เล็กๆ น้อยๆ ตระกูลศรีทองของพวกเขานี่ก็ตื่นเต้นตระหนกกันไปยกใหญ่ ดูอย่างเธอโดนเขาโยนออกนอกบ้านไป ไม่เห็นป้าอ้อยไปว่าอะไรธัชชัยบ้าง! เข้าข้างกันเสียจริงๆ!“สา คุณเป็นอะไรไป? ทำไมถึงกลายสภาพเป็นอย่างนี้ได้หล่ะ? ” วรพลที่ถูกหมอภาคินดันรถเข็นลงมาจากชั้นสองเห็นสภาพของวัจสาเข้าก็รู้สึกสงสารพอเห็นวรพล วัจสาก็นึกถึงความจริงข้อนั้นขึ้นมา และเธอก็รู้ด้วยว่าเขาเองก็คงเสียใจกับเรื่องนี้เพื่อความสุขในอนาคตของน้องชาย เขาเลยต้องพาวัจสาเข้ามาแต่งเป็นสะใภ้อยู่ในตระกูล….ถ้าคนที่เข้ามาแต่งคนนั้นไม่ใช่เธอเอง วัจสาก็คงจะคิดว่าที่วรพลทำแบบนั้นเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว แต่ว่าเธอตอนนี้มันเจ็บปวดเหลือเกิน